1987-05-19, 13h, op zee

        Op dit schip hadden ze me in de keuken gedropt. En ik ken niks van grootkeuken! 
        De redenering van de rederij was: gij zijt van ket keukendepartement, dus kunt gij in de keuken werken. Punt. 
        Hallo? Ik werk in de zaal, ik werk mét de keuken, niet ín de keuken. 
        Ik kan nog geen frit bakken! Nooit gekund, nu nog niet. Ik ben bang van fritketels. En van ovens. Nu nog.

Piep.

Het is de eerste rustige dag nu, na het gedonder van de voorbije weken. Die kalender van Helvetia is een praktisch ding.
Het staat vol afkortingen, bijna code. Ik denk niet dat iemand anders er aan uit kan, en dat is hier ook niet de bedoeling.

In Brasil, 19/04, zijn capt ST en zijn echtgenote aan boord gekomen. -hen kende ik van schip 09, daar was hij als 1^ste stuur.
'k Had JL (ch.kok) verwittigd dat het een gans andere stijl zou worden dan met BDS want kaptein ST was van CMB en daar
werden -toen nog- andere maatstaven gehanteerd dan bij deze of gelijk welk andere rederij.
't Ventje kon niet of wou niet volgen. -hij was 24 jaar, als ik me goed herinner, en niet in staat zelfstandig te werken.

Elke kleine verandering, of suggestie van gelijk wie, ketste af op moedwil of onkunde en
hij was zichtzelf maar dieper de grond aan het inboren. Op een bepaald moment reageerde hij tamelijk heftig
op een gewone vraag van capt ST. Ik denk dat JL die dag zijn vonnis getekend heeft.
Toen ik hem achteraf vroeg of hij zoiets nodig vond antwoordde hij: "Je n’ai pas peur de lui."
Maar dat was geen antwoord op mijn vraag, sukkel!

Nu vond ik al dat er met hem niet veel meer te praten viel, dus heb ik hem maar laten denken dat hij de held was.
Zijn cent moet achteraf toch gevallen zijn dat hij de stijl niet te pakken had want een paar dagen later was het plots
allemaal de fout van mijn collega (Marie) dat de dingen niet verliepen zoals de kaptein het wou.
Kokske JL vindt er dus niet beter op dan capt ST te spreken te vragen na de service, en
hij begint zijn beklag te doen over Marie. Daar moet ge nu juist bij ST mee afkomen, de schuld op een ander afschuiven!

Goed, er veranderen dus een paar dingen in Marie haar sector, futiliteiten & détails, maar het eten bleef nog altijd ’t zelfde
en JL bleef in de omgang nog altijd nors en kortaf. En ST was nog altijd niet te spreken over de chef-kok.
        
        Gelukkig was dat gastje geen chef steward. Bij die rederij vielen de stewardessen rechtstreeks onder de 1^ste stuur.

Vóór Tampico (Mexico) vraagt JL de dokter aan.
Op 06/05, nog op zee, in volle service, laat hij de keuken in de steek. Hij ging zitten op het krukje en bewoog niet meer.
En bibi kon alleen verder doen. Vermist het selfservice is, valt zoiets op. 

        Natuurlijk viel dat op. Iedereen kwam aan dat groot doorgeefluik zijn bord laten vullen en zag JL daar roerloos zitten.
        Mogelijk opgebrand door de stress. Hij had zelfs niet meer de fut om te verdwijnen naar beneden, 
        dan had ik tenminste nog kunnen zeggen dat hij in het magazijn bezig & doende was.

Kaptein ST zei dat JL naar huis vloog. We waren nog niet in Tampico en JL was nog niet naar de dokter geweest maar
ST zijn beslissing viel gelijk een guillotine en JL zou vliegen. Het doktersbezoek volgde enkel nog pro forma.

Nu zaten we daar zonder kok. En wie kon er aan het fornuis gaan staan? Juist, ja.
Van 06/05 's middags tot 10/05 's middags ben ik omzeggens de keuken niet uit geweest.
'k Was zo’n beetje aan het overdenken die 1^ste dag :
1/ Elektrisch fornuis kan geen probleem zijn, thuis in Zellik heb ik járen elektrisch gekookt. 
    Dat het al 15 jaar geleden was en maar voor 5 mensen dierf ik er niet te dicht bij denken.
2/ Op kot kookte ik voor 14 personen, dus als ge voor 14 kunt koken, is 20 geen probleem.
    Dat is dus ook al meer dan 10 jaar geleden, en het was maar 1 of 2 dagen per week. Op gas.
En zo nog een paar positieve gedachten, om de paniek uit mijn lijf te houden.
Het moest en het zou lukken, of ik geef mij familienaam af. (Alles wat ik heb ♫ ~ Herman Van Veen)

's Avonds ga ik naar de diepvriezer om het vlees voor de volgende dag uit te halen, ik stap daar gezwind binnen,
kijk eens rond, en toen was hij er : de Grote Paniek. Ik had willen bleiten, maar bij -18°C is dat niet verstandig.
Nu weet ik niet hoe vlees moet gestouwd worden, maar ik heb in die 9 jaar al genoeg chefs
beneden aan het werk gezien en geholpen om te weten : dit ís het niet, dit kán niet.
Alles lag door elkaar. Half uitgepakt, opschriften weg gescheurd, bereid vlees weer ingevroren, onafgedekt …
Een wanorde om van te gaan gillen.
Hier en daar herkende ik wel een worst of een kip, maar nooit genoeg voor een maaltijd voor 20 personen.
'k Heb daar nog tot 21h staan klooien, dan ben ik hulp gaan halen maar
Marie loopt meestal in de weg wanneer er serieus werk is en deze keer was het ook weer zo, daarom
heb ik haar naar boven gestuurd zodra ik het voornaamste bij mekaar had.
En dit scenario gold voor elke avond tot en met 09/05.

Als ik er aan terug denk krijg ik weer rillingen. Dáárom mocht ik nooit de diepvriezer in!
JL wou zijn nachtmerrie achter die deur voor hemzelf houden.
Dat ik hem in Antwerpen maar nooit tegen kom, 'k zou maar domme dingen zeggen. Of doen.

19h40 

Ziezo, de dag zit er weeral op. 'k Heb in de crewmess een beetje video zitten kijken. 'La Boum' met Sophie Marceau.
Het lijkt me een hele goeie film, maar ik heb teveel van het begin gemist. 

21h  

't Is zojuist slop-chest geweest. Dwz drankverdeling. En vermits ik bijna op een droogje zat,
ben ik eerst mijn bakken gaan halen. Vervolgens werd 1 pint gedronken in de mess, natuurlijk.
Ondertussen startte er een nieuwe videotape: The Yakuza met Robert Mitchum. Heel goed.
Maar na een tijd wordt het nogal bloederig en dus ben ik het afgebold. Nu ga ik mijn frigo opvullen en slaapjes doen.
'k Hou de rest van het relaas voor morgen en de volgende dagen, want gebeurtenissen hier zijn allemaal
nog niet zo snel op papier gezet hoor. 'k Denk dat ik er zoet mee blijf tot Richardsbay of Durban. (Zuid-Afrika) 

Deze marco, de nieuwe, kent de gang van zaken nog niet met een CMB kaptein.
het vlot verloop van de huishouding, van het dagelijks leven aan boord, is heel belangrijk voor capt ST.
De marco had om 12 h de lijst voor de drankbestellingen op tafel gelegd.
In de crewmess was de lijst om 12h30 al volledig ingevuld natuurlijk. Om 17h was er nog niks uit de drankfrigo gehaald.
Ik vraag hem wanneer hij denkt te leveren. "Morgen" zegt dat ventje.
'k Dacht : oeioei, da's ene die we zelf in gang zullen moeten lopen, want die weet zijn 1^ste versnelling niet staan.
Bon, soit, ik begin aan de afwas in de pantry.

Om 17h45± komt capt ST binnengewandeld in de crewmess en vraagt aan de matrozen :
heeft de marco al slop-chest uitgehaald?
- Ah, nee, zeggen de matrozen.
- Tiens, zegt capt ST. Meer niet, en hij verdwijnt weer naar boven.
Na het avondeten, wanneer de werkdag eigenlijk al voorbij is, kon de marco in zijn eentje
nog met bakken drank beginnen sleuren, op een volle maag. Héhé.

Misschien schal ik wat luid de loftrompet over capt ST en zijn madam, maar zij zijn echt fijne mensen. Groepsmensen.
In Houston (vorige haven) zaten we 's avonds met een paar mensen te lullen in de mess.
De capt en zij komen door de pantry, komen efkes in de crewmess, blijven efkes praten, gaan efkes zitten –
en wat volgde is een regelrechte tequilafuif geworden tot 03h 's ochtends.
De tequila kwam uit Tampico (Mexico), de Budweiser (pils) kwam uit Houston.
Dat zoudt ge bij een andere ouwe eens moeten proberen zie, ongestraft drank van de wal mee aan boord brengen.
'k Denk dat ons mamasan tipsy was want het was Lucske en Markske en Joske … alles rozig.

Ik niet natuurlijk, want het Departement Bezem & Dweil drinkt braafjes pils en was intijds verdwenen.
Hoe wilt ge er anders uitkunnen om 05h30.
'k Ben al 7kg verlof kwijt, daarom mag er soms weer bier gedronken worden. Soms.