1987-05-22, 13h
Voilà. 't Is me weer een voormiddag geweest hoor. Goed te voelen dat het vandaag het einde van de week is. En morgen linenchange. 't Zal weeral een gehijs en gesleur worden. Om nu verder te gaan met Dé Story :
Kok JL vliegt van boord en Marie en ik staan er alleen voor. Marie krijgt het kasteel(je) alleen te doen en ik keuken + koelkamers + magazijn. Met wat hulp van Marie. Capt ST had voorgebakken brood van de wal laten komen, enkel nog af te bakken, de instructies staan op de verpakking. Marie steekt dat brood 'efkes' in de oven en verdwijnt dan een toerke aan dek doen. Ik sta met mijn rug naar de bakovens, dus ik weet niet wat ze allemaal uitspookt. Na een tijdje ruik ik iets verbrand. Ik controleer direct mijn potten, op het fornuis brandt niks aan. Groot raadsel. Die geur was inbeelding zeker? 'k Doe verder met de salades. Na een tijdje zie ik blauwe rook over mijn werktafel kruipen. En dat op een gastanker! En de buitendeur stond open!
'k Draai mij om : de bakovens! Ik spring naar buiten : "Marie! Hoeveel dagen moet dat brood in de oven blijven?" Met een verongelijkt gezicht komt ze aangesloft à la Guus Flater, maar dan veel minder grappig. Zes broden heeft ze kunnen weggooien. De hoeveelheid voor een dag. En als we op 't onverwacht op anker moeten zitten we een dag zonder brood ? Leg dat maar uit aan de mensen. Of aan den ouwe.
Dilemma : aan de ene kant kan ik een collega niet verlinken maar aan de andere kant wil in niet opdraaien voor de slordigheden van een ander omdat die een dwaze sufkop is.
Sinds de dag van mijn aanmonstering riskeerde ik om de 48hrs een hartstilstand door die puber van 31 jaar. Op 10/05 's middags staat de nieuwe chef-kok daar plots in de keuken : Dominique. We waren gered. En echt gered ook, want Dominique nam direct de situatie in handen en 's avonds had hij alles onder controle. 't Is zo schoon om mensen van 't vak te zien werken. Maar dan wérken hé, niet chaos creëren à la JL. Over de diepvriezer heb ik hem pas na de middagservice verteld, omdat hij op het punt stond naar beneden een kijkje te gaan nemen. 'k Ben meegegaan om hem op te rapen moest hij flauwvallen, bij – 18°C. Hij bekeek het. "Ah oui, zei hij, on mettra un peu d’ordre là dedans. Demain."
's Anderendaags heeft hij die nachtmerrie daar beneden in 4hrs tijd in orde gekregen. Ik was opnieuw koksmaat en zeer opgelucht dat we weer een chef-kok aan boord hadden. Een echte deze keer.
Ah ja, toen we nog in Tampico (Mexico) lagen, de 1ste of 2de dag zonder kok JL, kwam de 1ste stuur van de andere gastanker op bezoek bij onze 1ste stuur. Die mannen zitten in de crewmess te praten. Ik vraag aan die Engelsman of hij 's avonds zijn chef-kok efkes kan sturen om me wegwijs te maken in de vleesvriezer. Komt in orde, zei die 1ste stuur.
's Avonds staan daar 2 man, de kok en de steward van Britse gastanker. Ondertussen was de Mexicaanse Agricultura de zegels op onze vrieskamers komen zetten (die mannen zijn nooit rap) en ik kon de Britten onmogelijk verwittigen dat hun kok niet per sé hoefde te komen voor het vlees, want de vriezers waren verzegeld.
We drinken allemaal een pint of twee in de crewmess en die mannen vragen of we meegaan naar bij hen aan boord. Precies of hun bier is lekkerder … heuheu ! Een paar matrozen stonden al recht. De wiper moest nog douchen en ik kon ook niet: nog zeker een uur werk beneden, de verse groenten en fruit stouwen in de frigo. (Capt ST had een paar mannen naar de markt gestuurd met captain's cash money, want van de rederij mochten we in Tampico geen verse proviand nemen. Echt waar, capt ST heeft me de telex laten lezen. Maar dan kennen ze bij deze rederij een CMB-kaptein nog niet. Héhé!)
De twee Britten vragen of ze die fresh fruit and vegetables eens mogen bekijken. Ah ja, kom maar mee, this way please. Die twee duiken de trap af, springen het sas binnen en vragen : Is that it? Ja, dat is het. And it goes in there? Ja, daar moet het in. Die twee beginnen te jongleren met kisten groenten en fruit, zakken aardappelen en losse ananassen. Ik dacht : owee, sebiet is alles geblutst! En dat vermindert de houdbaarheid. Maar ze zetten alles héél zachtjes neer. Zo knap. Weer eens mensen zien die de job kennen. Echt knap.
Ik wou een handje helpen : "Stand back!" zei die ene. Nu, als ze met zoveel gezag zeggen dat ik ergens anders moet gaan spelen en de grote mensen laten werken, dan doe ik dat natuurlijk, en wel onmiddellijk. Die twee waren duidelijk gewend om samen te werken. In een kwartier was de klus geklaard en bibi kon mee op visite bij de buren. De wiper was ondertussen gedoucht en wijle allemaal weg. In de loop van de avond vraag ik aan de Britse kok wat hij 's anderendaags gereed maakt, kwestie van een idee te hebben. Spaghetti, zei hij. Oké. Spaghettisaus is het enige dat ik zonder blunders kan klaarmaken in grote hoeveelheden. Met dank aan dat jaar horeca ooit.
Als ik nu aan die twee Britten denk, dan voel ik weer warme, warme dankbaarheid. Het bestond toen nog, belangloze kameraadschap onder zeelieden. Waar is mijn zakdoekje ...
|