1994-06-07 ~ op zee 

We zijn sinds zondag weg uit Immingham. Het is mistig en ongezellig weer. Eerder iets voor november dan voor juni.
Gisteren konden we gedurende een paar uren de BRT ontvangen. Een opiniepeiling over kiesrécht of kiesplícht.
Verder deed het deugd te horen dat alle verkeersopstoppingen nog op hun plaats liggen en dat alles op uur en tijd strop zit.
Op uur en tijd, orde en regelmaat. Het doet mensen lang leven. Zeggen ze.
Verder werd volk per foon geïnterviewd over hun herinneringen aan D-Day.
Het mochten blijkbaar enkel goede herinneringen zijn want de mevrouw die begon te vertellen over
de afrekeningen, het bloed en de lijken overal, werd zachtjes uit de ether geveegd.
Enkel de 'leuke' dingen!

De BBC deed het anders, grondiger, meer volledig, kortom beter. Op zijn BBC's dus.
Tot gisteren konden we TV ontvangen (Britse zenders). Veel D-Day natuurlijk. https://nl.wikipedia.org/wiki/D-day ,
En 's avonds als film Police Academy nr4 … als tegengewicht ben ik een boek over Schubert aan het lezen.
Daarin wordt niet geschoten, dacht ik, maar Napoleon loopt rond in dat tijdperk en die zijn mannen schoten wél. 

Vannacht heb ik gedroomd dat het oorlog was en dat de journalisten niet mochten bekendmaken wat er in het echt
met de muziekwereld gebeurde. Instrumenten waren verdwenen, zogezegd niet vernietigd.
Een bus muzikanten was verongelukt door een grondverzakking en niet door beschieting.
Journalisten die het echte verhaal vertelden waren in gevaar. –later is dit in Iran werkelijkheid gebleken
Ik kreeg er tandpijn van en werd wakker met mijn kaak op La Vie de Schubert, harde kaft. 

We hebben een Franse zender vandaag. Ik weet nog niet welke het is, afwachten tot de nieuwsberichten, het kenwijsje. 

Zondag bij vertrek uit Immingham heb ik op 30 seconden na de loods gemist om hem post mee te geven. Een heel verhaal.
Zaterdagnamiddag was ik de boodschappen gaan doen voor ons en voor een aantal mensen, en ik was pompaf.
's Avonds zijn LM en ik gaan eten bij de plaatselijke Chinees, lekker, en laat weer aan boord.
Het was een beetje vreemd, een Chinees restaurant ingericht à la Laura Ashley. -ongeveer cottage stijl
Zondagmorgen kruip ik weer in bed. Gebrek aan slaap is meer voelbaar dan zichtbaar en er was niets dat niet kon wachten, dacht ik.
We zouden pas om 15h vertrekken en de agent komt pas op de laatste nipper dus tijd zat.
Om 11h30 stessel ik gewassen en gestreken naar de managementroom. Het stapelke post is daar weg.
In het bureau van de kaptein ligt het ook niet en op de brug is nog niemand. Ik vreesde het ergste. 

In de mess vraag ik aan de kaptein of we nog post kunnen afgeven. Te laat. De agent was in de voormiddag al langsgekomen.
De poten van mijn stoel werden helemaal week. Natúúrlijk komt de agent vroeg genoeg op zondag.
Die wil zijn namiddag vrijhouden om naar een cricketmatch of naar D-day te kijken. Of om te gaan vissen. 't Is er 't weer voor.
Dan maar de brieven meegeven met een foreman of met de loods. Zo moest ik nog ergens 2£ zien te wisselen voor de postzegels.
In mijn arreuzze vergeet ik dat de vrouw van Pierre de brieven kan meenemen naar België. Dat was veel te simpel.

Na de middag gaat iedereen weer aan het werk en is voor een paar uren onbereikbaar.
Wie wel bereikbaar is heeft geen ponden (meer). Om 18h zou de loods van boord gaan.
Om 17h20 gaan LM en ik eten, om 17h45 kom ik Marc V tegen in de keuken.
Hij zegt me dat hij nog nikkel op zijn bureau heeft liggen, misschien wel 2 pond, alles bijeen.
En dat ik het maar eens moest bekijken. 

Hij begon zijn uitleg on 17h45 en hij hakkelt, vooral wanneer iets vlug moet gaan.
Ik dierf niet wegstormen in het midden van zijn uitleg omdatteuh … omdat ik dat niet dierf. Men laat een mens uitspreken.
Bij de lift komt de loods daar langs, op weg naar deck.
Ik ga naar boven, pak de brieven, gris bij Marc V het geld weg en storm naar beneden langs bakboord.
Ondertussen was de loods al bij de gangway. Stuurboord. 

Het schip is 45m breed en de gangway ligt op een 45m van het kasteel. Het deck lag vochtig dus glad.
Ipv Olympische records of benen te breken ben ik daar blijven staan lijk 2 pond vijgen. Aan bakboord.
Dag loods!
Het jammerste vind ik het voor de wenskaart. Nu had ik eens een lollige kaart gevonden.
Het zal dus weer een kleurloze telegram worden. 

Door heel dat gedoe ben ik nu al aan het schrijven, zodat ik de post klaar heb vóór aankomst in volgende haven en
de agent ze kan meenemen wanneer hij de eerste keer aan boord komt. Ziezo. Goede voornemens zijn de halve planning.
Over goede voornemens : sinds gisteren zou ik ontbijten en 's middags en/of 's avonds wat minder eten.
Misschien ben ik een beetje verdikt, dat weet ik niet, maar het gewicht zit helemaal anders verdeeld dan vroeger.
Gebrek aan beweging, slechte eetgewoontes, en daar ging ik vanaf D-Day iets aan doen.
Dieet moet men plannen op lange termijn, zegt men, en de resultaten zal ik op mijn 100-jarige viering
vergelijken met de stand van zaken vandaag.  

Goed, de termijn ligt vast, het doel is gesteld. Gisterenmorgen landde ik bij de broodrooster. Vastberaden.
LM had veel belangstelling voor mijn logistieke manoeuvres want ik ken die rooster beter dan hij.
Het brood was kakelvers en ipv fluks uit de rooster te wippen, 
kronkelt het boterhammeke zich helemaal krom tot tegen de gloeidraadjes en begint te verkolen.
Stekker uitgetrokken en met het broodmes de brokken lospeuteren en –koteren. 

Chef mecanicien CV stond mijn gedoe gelaten aan te zien: 
'Als ze die weerstandjes kapot kotert hebben we geen broodrooster meer'.
Er zijn maar 4 van de 7 weerstandjes die het nog doen en ik was natuurlijk bij 2 van de goeie aan het frullen.
De toast kwam er uit in losse onderdelen en mijn goesting was over. Geen tijd meer eigenlijk.
Chef mecanicien CV steekt zijn boterhammen in de toaster en de restjes van de mijne beginnen te verkolen.
Wat een smook! Amai. Al goed dat de rookmelder geen alarm gaf.
"Wilt ge een van deze?" vroeg hij genereus
"Nee, dankuwel chef, mijn goesting is een beetje over".

Vanmorgen heb ik een stuk fruit gegeten. Dat is veiliger.