1994-12-01

Gisteren uw post van 09/11 ontvangen. Een kaart met margrieten en een kaart met een poppy, maar dat
mogen we niet meer zeggen, met een klaproos dus. Feitelijk moet ik ulle brieven van 10/10 en 01/11 nog beantwoorden.

"Ik moet oppassen want de spelling is weer veranderd, geen progressieve spelling meer en nog vanalles anders,
maar daar moet ge een boekske voor kopen. Ik ga dat ook doen als ik nog eens in Brussel kom.
Of weet ge wat : ik zal er twee kopen."  -eentje voor mij erbij, bedoelde ze, maar ik begrijp dat liever anders hè-

Als men twéé zulke boekskes heeft, is men er dan rapper mee weg? Met die nieuwe spelling?
Wilt ge er voor mij dan ook twee kopen aub? En voor LM ook, ook twee.
Als de Nederlandse spelling verandert in Europa, verandert ze dan ook in Japan, Zuid-Oost Azië en Australië?
Of mogen wij hier qua spelling doen of onze neus bloedt?

We hebben sinds aanmonstering 10/09 nog geen enkele keer tomatensoep gehad. Of gezien. Dat is 12 weken.

Uw handtekeningen worden mooier en mooier. –handtekeningen met veel versierselen, een kleinzoon vond dat mooi
't Is te zien dat ge er op oefent. Of oefent gij niet op al die vissen en krullen en bloemen? Puur talent?
Van nature kwiet … da's een gave. Geef eens een definitie van een gave :
een gave is iets waarvoor ge nu ne keer géén moeite moet voor doen, en toch niet altijd even blij mee zijt.
Soms zou een mens zijn gaven in de vuilbak zwieren, desnoods zelf naar het stort brengen.

Nee wacht, gaven storten, dat zijn giften heb ik ergens gelezen.
Giften, zo stond het er, en iets met veel cijfers erbij. Dat zal hun faxnummer geweest zijn …

1994-12-02 ~ Nagoya

We liggen op anker, sebiet gaan we binnen. Volgens choff VW is er nog post achter. Die zou hier dan moeten toekomen.
Wij dachten ook al dat er een lading post ontbrak. En wij hopen ook dat die hier sebiet binnen valt.
Binnen een uurke of twee weten we het zie, dan liggen we tegen de kaai.

Voor het ogenblik is er een luisterspel op de radio, zeer leerrijk waarschijnlijk, maar ik heb toch van zender veranderd.
Vannacht moet het nogal wat geweest zijn om op anker te gaan. VW & LM waren er over bezig aan het ontbijt.
Capt T heeft spinnewebben in zijn hoofd. Hij wordt hier afgelost, maar of het met de volgende beter samenwerken zal zijn,
daar houden VW & LM hun hart voor vast. En ik dus ook want mijn gemoedsrust gaat mee met de hunne.

Nog één voorbeeldje en dan jammer ik over iets anders.
Choff VW slaagde er in capt T te doen verstaan en begrijpen dat er iets fout is,
met de instructieboeken erbij en de scheepsplannen opengevouwen en veel berekeningen.
Wanneer het dan allemaal duidelijk geworden is en VW hoop dat het begrepen en doorgedrongen is,
zegt capt T : Anyway, we leave it like that. = Allemaal goed en wel, maar we laten het zoals het is.
Voor de zoveelste keer blijft het werken met haken en ogen.
Stel u voor dat deze capt bij de luchtvaart werkte … anyway, we leave it like this. Daar steekt VW dan zijn tijd en energie in.

Gisteren heeft de R/O (= Radio Officier, de marconist) de Filipijnen uit de recreation-room gezwierd.
Alle officieren hebben hier video in hun cabine, dwz : alle Israeli-officieren en in de recrationroom
zit 's avonds zeer zelden iemand. De jongens van de keuken en nog een paar andere Filipijnen gaan daar kijken wanneer
in de bar van de matrozen een film draait die ze al gezien hebben of niet mooi vinden. Eigenlijk mag het niet, maar de R/O
mag ze daar ook niet buitenzwieren. Het is aan de capt of de choff om dan in te grijpen, als zij dat al nodig zouden vinden.
Twee minuten later zitten de fitter en de messman daar. Zij zijn ook lagere bemanning, máár zij zijn Israeli's!
Niet te verwonderen dat de Filipijnen hun moreel gezakt is. Het is hier alle dagen wel iets.
Buiten schip 15 is dit het meest kinderachtige en slordige schip dat ik al meegemaakt heb.
En het is allemaal terug te voeren naar de leiding.

De sleepboten zijn er, het machien stampt en de loods is aan boord. Wat kan een mens nog meer wensen, we zijn weg!
'k Hoop maar dat de loods de vaargeulen goed kent want er hangt een dikke mist.
Af en toe zie ik een lichtje pinken, dat zal de wal zijn.

Toen we vertrokken uit Kimutsu zijn we gedurende een dag langs de Seto-bridge gevaren.
We moesten er niet onderdoor varen deze keer. Dat was om naar Misushima te gaan.
't Is toch een monument hoor, zo van ver gezien. 11 km lang. Hoeveel eilanden ze verbindt ben ik al vergeten.
Dat staat allemaal op die postkaart die ik ooit eens gestuurd heb. Dié brug dus.

Deze keer was het juist coffeetime en ik ben gauw LM gaan roepen om naar de brug te kijken,
want die vorige keer was hij aan het werk en heeft hij er niks kunnen van zien.
Er zijn 2 verdiepen, 1 voor de auto's en 1 voor de treinen. Maar wat er nu juist bovenaan rijdt heb ik niet kunnen zien.
We waren te ver af. De auto's rijden bovenaan, als ik me goed herinner.

In Wakayama had ik vorige maand denappels geraapt en daarvan de zaadjes geplant.
We hebben nu een spar van 2 cm hoog ('t waren sparappels). Hij ziet er nog niet uit,
maar we hebben toch een kerstboom voor binnen 3 weken. Dan zitten we weer in de tropen en
daar hebben ze geen sparren. Maar wij nu wel.

Het ik het groot nieuws eigenlijk al verteld? Als we hier gelost zijn, gaan we laden in Port Hedland, West-Australië.
Daarna Constanza in Roemenië, wat betekent dat we door Suez gaan. Dat is geleden van '83, denk ik.
Misschien groeit er nu wat meer groen. Of is alles weer kapot geschoten?
Daarna nog de passages door de Dardanellen en de Bosphorus, of we geraken er niet, in Constanza.
En dán, nu komt het, naar Gibraltar voor bunkering. –eigenlijk is het de stad ernaast, Algeciras, Spaans gondgebied
Misschien worden we daar afgelost. Wie weet. Als er niks tussenkomt hé, want dat kan ook nog.
Kortom, we hebben weer een paar dingen om naar uit te kijken:
Suez, Darcanellen, Bosphorus, Constanza, Gibraltar. Daar valt mee te leven.

Amai wat een mist hier. 'k Durf al niet meer buitenkijken. 'k Ben eens aan deck geweest en het ruikt hier naar dennebossen.
Gek hoor. Geen boom te zien, enkel water en mist en toch de geur van dennebossen.

Er komt een kaai in zicht. dat zal de onze zijn, want er liggen al bergen erts. Daar gaan wij nog wat bij bovenop gooien.

1994-12-15 ~ Port Hedland, West-Australië

Nagoya was / is een akelige stad. Lelijk, grauw, triestig en flut. Zo erg als, kweeni, als Nagoya zelf.
En daar ben ik Moeder T nog tegen het lijf gelopen ook. 'k Kreeg het niet mee over mijn tong om haar nog Esther te noemen.
Dan nog liever yes, no, en I don't know.

De lokale winkeltjestoestand was ook niks. Allemaal shoppinggedoe.
En last gehad met een securityventje, en hij met mij. Of was het een douaantje. In elk geval een snotneus in uniform.
Dat vertel ik thuis wel.

Nu Port Hedland, morgen aan de wal. Opletten dat we hier geen vlieg inslikken.
Daarna: Suez (misschien post) Dardanellen, Bosforus, Constanza (misschien post), Gibraltar (misschien afmonsteren).

Nu ga ik slapen. LM ligt er al een tijdje in. Verstandige jongen.
Het is hier 45° in de schaduw, zegt de radio. Volgens mij is dat stoef en bluf. Ze hébben hier geeneens schaduw.