Aan boord van dit schip waren LM en ik voor een tweede maal.
De eerste maal was in '93-'94, schip 24. Het schip met de 'short story' aan de lift.
Vanaf nu hadden we een laptop bij. Eindelijk. LM over de streep trekken was het moeilijkste.
Toen ik later zijn administratie voor mijn rekening nam begreep hij (eindelijk) dat die laptop al veel eerder had gemogen.

Door het gebruiksgemak van de laptop worden de brieven langer, maar -heb ik de indruk-
het zijn nu minder aaneen geregen fragmenten, de brieven zijn nu meer verhalend en lezen gemakkelijker.

1995-09-06 ~ Sines, Portugal

Aan de nederzettingen in Brabant, Brussel en Limburg, gegroet.

Het is nu 20h51 en het heeft hier nog niet opgehouden. Al heel wat anders dan vanmorgen , toen ik hier raprap
een briefke schreef over de kraan van onze  wasmachine thuis. Potdorie, ik was toen gelukkig en ik besefte het niet.

Rond 09h30 ging ik dat briefke afgeven bij de vorige 2^de mecanicien en zijn vrouw, met het verzoek of zij
het wilden meenemen naar België. En posten.
LM was daar al. Wij met z'n vieren wat staan praten. Ze zouden rond 10h vertrekken, samen met
nog andere mensen die afgelost werden.
LM gaat weer naar 't machien, en ik ga naar deck 4, naar onze voorlopige cabine.
Een half uurke later hoor ik nogal wat beweging in de alleyway: wielekes van valiezen die rollen, de deur van de lift,
gedoe van 'goei reis' en zo … besluit : het buske is daar, ze zijn aan het vertrekken.
Ik wacht nog wat, om zeker te zijn, kwestie van geen opstoppingen te veroorzaken in de lift, op de trap of op andere plaatsen.
Het is hier al niet breed en als dan een paar mensen tegelijk met valiezen beginnen manoeuvreren is er al gauw
een valies of een mens teveel. Er is ooit voor minder ruzie gemaakt geweest geworden.

'k Mocht beginnen aan de verhuis, beginnen uitpakken en installeren, kortom : ikke blij, ikke volle petrol actief want
ik zou dat eens snel klaar hebben tegen dat LM 's middags boven kwam.
Op een van mijn tochten tussen deck 3 en deck 4 kom ik LM tegen. Hij zag er wat bleek uit, vond ik.
"Meiske, weet ge nu wat, ik denk dat we mijn tikketten vergeten zijn."
Hij sprak nogal stil maar ik had het toch direct verstaan en begrepen : WE ZIJN DE CERTIFICATEN VERGETEN
Dat is ongeveer even erg als de medicamenten vergeten. Sebiet sturen ze ons naar huis, in volgende haven!
En toen zag ik even bleek als LM, denk ik.
Een zin die begint met 'Meiske' betekent ALTIJD opletten geblazen.

      Certificaten of tikketten betreffen de bijkomende verplichtte opleidingen. Zoals actieve brandbestrijding bvb,
      en nog een aantal andere cursussen, maar ik weet niet meer welke. De tikketten hebben niks met het diploma te maken,
      het zijn certificaten die zeggen dat men voldeed aan de proeven van bekwaamheid.
      En waarom hadden wij zijn certificaten niet bij? Omdat mijne slimme ze in een koffertje opgeborgen had,
      los van zijn zeemansboek. Los-van-zijn-zeemansboek! Kunt ge u dat voorstellen?
      Terwijl zeemansboek + vaccinboekje + certificaten absoluut bij mekaar hoorden.
      Het zijn officiële documenten die samen gaan.

1995-09-08

We zijn ondertussen twee dagen verder en de rederij heeft de kopieën van hun kopieën van LM zijn brevetten/tikketten
gefaxt naar de agent hier in Sines. Dat zijn natuurlijk niet de officieel conforme afgestempelde en geplastificeerde
kopieën die in alle havens aanvaard worden. Als ze in Noorwegen willen moeilijk doen volgende week, dan kunnen zij dat en
dan mogen zij dat want we hebben niks te piepen zolang de officiële kopieën niet kunnen voorleggen.
Binnen en paar weken zijn we in de States en daar lachen ze er helemáál niet mee.
Ondertussen zit ik hier schietgebedekes te prevelen dat WdL het juiste koffertje intijds open krijgt, dat die certificaten er in zitten,
dat de rederij ze intijds ontvangt om door te sturen naar Noorwegen of naar de States en dat de certificaten AUB
niet verloren gaan in de post. Hoeveel heiligen moet een mens daarvoor aanroepen? Ik denk niet dat ik nog connecties heb daarboven.
Misschien helpt het dat ik hen beloofd heb dat ik met pasen een eitje zal branden voor hen. Of hoe gaat die omkoperij nu al weer?

Een beetje over het schip vertellen : het is er allemaal nog. De keuken, de laundry, de lift (een lift die wérkt), de ditjes en de datjes.
In de cabine is wel een en ander veranderd. Niet de kleur van de schotten, maar om u een voorbeeld  te geven,
ik had hier een stukske geel koord laten liggen in de schuif. In nylon, rekt niet en neemt geen water op. Ge kent dat wel,
te goed om weg te doen en het zou nog eens van pas kunnen komen. Awel, da's weg. Spijtig hè.
Verder is alles goed met ons. En met u?

De TV is gerepareerd geweest. De auto's veranderen niet meer van kleur terwijl ze over het scherm rijden,
de mensen zijn niet groen meer en de bomen niet meer paars. Én er staat nu een video. Had ik dat geweten, dan
hadden we een paar videobanden meegebracht. Hier moet ergens een grote collectie zijn, maar ik moet nog gaan kijken of ze nog
op de oude plaats staat. We zijn hier afgemonsterd op 13-07-'94 en toen was de kast al vol. Morgen eens aan LVE (3^de mec)
vragen of er nog bijgekomen zijn aan hetzelfde tempo van toen. Dat zouden nu dan 3 kasten vol zijn.

LVE was toen 4^de en is zopas gepromoveerd naar 3^de. Dat moet nog gevierd worden. We mogen er weer een bij zijn.
Verder hebben we opgevangen dat er nogal wat verjaardagen zijn volgende maand. De bemanningslijst is hier al geleverd maar
ik heb hem nog niet bekeken, te veel bezigheden de laatste twee dagen.

Wat een luxe dat de papieren hier bezorgd worden aan de cabine. Op schip 25 was het meestal drie keer gaan vragen en dan
vroegen ze waarom we dat nodig hadden. Vergelijken heeft nu niet veel zin meer, maar het verschil valt bijna elke minuut op.
In zoveel kleine dingen.

      We vaarden weer volgens Belgische maatstaven. Zij het onder Luxemburgese vlag, maar dat lag aan de rederij.

LM komt in vorm. Hij is wel moe, maar geen spierpijnen deze keer. Dat is veel waard, want de eerste dagen aan boord
kunnen pijn doen en de nacht dient om uit te rusten hé, niet om wakker te liggen van de spierkramp.

Nu efkes de bemanningslijst, we zijn met 24, van wie 10 Belgen, 4 Croaten, 1 Chileen, 5 Filipijnen, 1 UNO Refugee, 1 Canadees
en 2 Belgischen, Nicky en ik. Daarvan kennen we 7 mensen, onszelf en mekaar niet meegerekend.

Met de ch.steward hadden LM en ik elk al gevaren, zij het toen nog niet samen, op schip 10,
het schip waar we mekaar op twee dagen na gemiste hebben. De verhalen over toen vertel ik later wel eens.
'k Kan er nu geen papier aan besteden want we hebben maar een pak van 500 bladen bij waarvan ik gisteren al 5 of 6 verknoeid heb
door ons draagbaar printerke uit te proberen. Als ik zo blijf verder doen zitten we binnen 3 maanden zonder printpapier.

We zijn nog geen gram afgevallen, want chefke RD kookt graag. Dat is te merken aan het eten. Dat was 10 jaar geleden al een festijn.
Niet de grote tralala, dat kan niet aan boord van een vrachtschip, maar de lekker ouderwetse keuken, vol met dinges die een mens
thuis niet meer durft klaarmaken omwille van de cholesterol en het zuiver geweten. Voor efkes mag het nog.
Volgende woensdag beginnen LM & ik de selecteren wat we eten.

    9 jaar tevoren had ik met hem gewerkt, hij was de chef van de kaasplank en de ijsemmers in '86,
     tekst 008 op https://blog.seniorennet.be/_maart .

Zo'n laptop is toch gemakkelijk hè. Een mens kijkt niet meer op een paar lijnen geleuter.
Met de hand had ik al uren schrijfkramp gehad.
Voor wie dit moet lezen ligt het iets anders natuurlijk, die heeft misschien nu al hoofdpijn.

De capt is JvdM uit Zellik, Brusselaar 'Marolien' van geboorte, een échte Brusselse Ket dus.
Zijn vrouw en zoontjes waren hier gedurende de zomervakantie en ze zijn nu naar huis.
Opzij van het kasteel was een schommel gemonteerd, gemaakt van een bootsmanstoel, een paar touwen en
aan de pijperijen opgehangen met de juiste knopen natuurlijk. Het was een ongewoon zicht, een schommel aan boord van een schip.
Het leek zo'n beetje binnenvaart-achtig en huiselijk. Moet ge kind voor zijn natuurlijk, om te willen schommelen op een schip
dat de oceaan aan het oversteken is. Da's jong en dat durft nog van alles uitproberen hè, 8 jaar.
Er hing wel een net gespannen natuurlijk. Ze konden niet overboord kukelen. Niet van op de schommel, bedoel ik.

Onze travel  -de verplaatsing van thuis naar het schip- was de moeite. Van het begin tot het einde is er precies niks gewoon gegaan.
Maar dan ook niks hè. Om 08h45 waren we op Zaventem en rond 18h15 waren we aan boord in Sines.

In Zaventem zijn we Didi kwijtgespeeld. We hadden onder de grote NR10 van de inchecklaan nr10 afspraak met
de cheng LU en zijn vrouw Nieke. Wij moesten daar zéker staan want wij hadden hun vliegtikketten bij.
Daarop moesten we gaan inchecken in laan nr3.
Didi was ondertussen gaan parkeren en wist niet dat wij naar laan nr3 waren. Ik heb op uitkijk gestaan maar
we hebben haar niet meer gezien. Toen het inchecken klaar was konden we overgewicht gaan betalen aan de balie van Sabena.
Van de rederij hadden we zo'n grote gestreepte plastic waszak meegekregen met daarin post, zeekaarten en scheepspapieren.
(Niet aan gedacht dat thuis eens te wegen, gewoon uit nieuwsgierigheid).
Op weg naar de Sabena-balie : geen Didi te zien.

Toen het overgewicht betaald was werd het tijd om aan boord te gaan. Want men moet overal aanschuiven hè, en ondertussen
loopt de tijd. Onderweg naar de emigratie : geen Didi. 
We staan met 4 daar aan te schuiven in het nieuw gebouw, om naar uitgang C38 te gaan. We staan daar enkele minuten wanneer LM
ineens zegt : "Is het wel hier?" Alle vier eens goed rondgekeken: voor uitgang C38 is het nog altijd via de emigratie in het oude gebouw.
Wat een geluk dat LM het intijds gemerkt had, we hadden kunnen staan aanschuiven tot het aan ons was en ondertussen
was het vliegtuig gevlogen …  Op weg naar het oud gebouw : geen Didi.
Goed, wij zijn intijds op het vliegtuig geraakt. Is Didi eigenlijk al thuis?

Bij het opstijgen was het uitzicht fantastisch. Helder weer. Maar het voelde aan als een ritje in een boerenkar met houten wielen
over een kasseiweg die ooit door Sauwers geklasseerd geweest geworden was. Turbulente toestand.
We hebben het Atomium en De Heizel gezien van uit de lucht. En de Basiliek van Koekelberg.
Die is van daarboven even lelijk als van op de grond. 'k Zou het miniatuurke nog niet op de Monopoly willen zien staan.

Toen kregen we eten. Dat was welkom. 's Morgens thuis hadden we teveel zenuwen gehad om een hap te eten en het was
nog veel te vroeg ook. Ondertussen was het middag en de boontjes gingen er in gelijk boontjes.

De landing in Lissabon verliep beter. Dacht ik. "De piloot zet dat zacht tegen de grond hè, ge voelt er niks van" zei ik tegen LM.
Op dat moment waren we nog een paar centimeter van de grond, want de bots kwam een seconde nadat ik uitgesproken was.
"Ja hoor, heel zacht" zei LM, ondanks de bijna-whiplash. 't Is gene contraire, mijne man.

Op de luchthaven, geen agent. Hoe kan dat nu? Is het hier feestdag? Toen hij er eindelijk door kwam hield hij het bord
met de naam van het schip goed tegen zijn lijf, zodat niemand kon lezen wat er op stond. Behalve Nieke, zij had het gezien.
Wat een geluk voor ons allemaal.
Meneer de agent begint een uitleg dat we nog moeten wachten op twee mensen van de bemanning, twee Kroaten, die
binnen een uurke zullen toekomen. Ah? Goed. Dan doen we dat toch efkes! Wat is nu een uurke! Eerst bagage in de wagen zetten.
Probleem : het was een busje, zonder gordijntjes of tapijtjes, het gewoon formaat en
juist groot genoeg voor de bagage, zonder wij vier erbij.
Oplossing: wij gaan iets drinken in het café naast het kantoor ter plaatse, want eigenlijk is het niet óns probleem.

Hij heeft een wagentje versierd voor de bagage. Het ding ging door zijn bandjes ocharme, en kon ook een versterking gebruiken.
Het werd tijd om weer naar de luchthaven te gaan, de twee Kroaten gaan afhalen.
Het ene vliegtuig kwam uit Zürich, het andere uit München, met niet veel tussentijd. De agent vindt die mensen,
speelt er ene kwijt, speelt dan de andere kwijt, vindt ons terug hoewel hij ons niet kwijt was en … een meevaller:
die mannen hadden niet veel bagage bij. Dat kon dus zo mee in het busje. Het wagentje met bagage zou pas om 18h vertrekken,
in volle spitsuur en voor 22h moesten we de bagage dan niet verwachten. Hoop doet leven? Ik vraag mij af waarom.
Het zuiden van Europa is mooi, maar een mens moet zich geen illusies maken ookni. Dat was die dag weer eens aangetoond,
op verschillende manieren.

De rit Lissabon-Sines heeft ongeveer 3hrs geduurd. 'k Heb geprobeerd te slapen omdat ik niet meer dierf kijken hoe die man reed.
"Gelukkig hebben ze hier pechstroken. Wel wat smal." Dat zijn geen pechstroken, geen fietspaden ook niet. Geen ene Portugees
is zo zot om hier langs de baan te gaan fietsen. Het zijn rijstroken voor karren met muilezels van landbouwers.
Er is veel land, dus zijn er veel landbouwers en die hebben allemaal een kar met een muilezel.

LM zat in het midden, tussen Nieke en mij. Hij kon alle vreemde, grillige en eigenzinnige manoeuvres van de man zien aankomen
en kon intijds iets zoeken om zich aan vast te houden. De cheng LU zat vooraan en heeft daar intijds zijn graad, in gezag en zijn gewicht
in de schaal gegooid om een sanitaire stop af te dwingen. Ik weet niet of iemand echt naar de WC moest, maar het deed deugd
eens uit die rare stoelen te zijn. En voor cheng LU zijn bijna alle zetels te klein hè. In het vliegtuig zat hij ook al op een schuppesteel.

Terwijl we stonden te wachten op onze shore-pass komt een madam praten met de agent. Het was een tamelijk geanimeerd gesprek.
Een mooie madam met acajou haar, knap kapsel, knalgele jeans, sjieke bloes, fijn opgemaakt, ongeveer zijn (onze) leeftijd.
Het soort dame dat men eerder ziet zwaaien met een creditkaart dan met een stofdoek. Zijn lief misschien?
Het was zijn eigenste vrouw en wat ze met zoveel animo aan het vertellen was : bankaart ingeslikt. De zijne nog wel.
En dát hè mensen, dat vond ik nu eens niet erg voor het vent. Zo'n warhoofd.

Aan boord was het een Blij Weerzien, dat gepast doch ingetogen beklonken is geweest, een Oud-Vlaams scheepsgebruik.
Daarna was het hoogtijd dat we gingen eten. Er stond salade Liégeoise op het menu, een van de lievelingsgerechten van LM.
Met boontjes. En die gingen erin gelijk boontjes.
Na het avondeten ging LM nog eens kijken naar het machien, de stand van zaken in ogenschouw nemen. Eens kijken of hij
er moest van wakker liggen of niet. "'t Is er proper" zei hij achteraf. Vermits het over het machien gaat en komende van LM,
klinkt dat niet zo best. -wanneer de machineruimte proper is als een showroom, is er camouflage aan de gang  

Ik ben gaan slapen in onze voorlopige cabine. Ik wou een beetje rusten voor het gesleur met de bagage zou beginnen.
Toen ik wakker werd stond LM daar en alle bagage ook. Hij had de vier valiezen in zijn eentje naar boven gebracht.
Hij had me laten liggen want ik sliep met de dekens over mijn hoofd getrokken en als ik met de dekens over mijn hoofd lig
is dat een teken dat ik wil slapen, vindt hij, daarom heeft hij mij niet wakker gemaakt.

Dat moet ik onthouden. Een dekentje is zo rap over mijn hoofd getrokken.
Als er thuis nog eens een afwas staat leg ik alvast een dekentje klaar.
De dag daarop was donderdag, onze Eerste Scheepsdag. Verhuizen naar de definitieve cabine. Uitpakken. Liefst met bekwame spoed.
Geen 'gewone' dag dus. In de namiddag heb ik wat op de laptop gespeeld. Werken kan ne serieuze mens dat niet noemen:
terrein verkennen. Daar kruipt ook tijd in.
Gisteren was al meer een scheepsdag-in-haven. 's Middags boontjes.

De 1^ste stuur is CAR. Aan hem gaan we geen bladzijdes besteden wegens misschien niet genoeg printpapier.
't Zijn trouwens geen verhalen om op papier te zetten ookni. Nu, bij de 1^ste stuur (choff) moet een mens zijn wanneer hij overalls nodig heeft.
Ik had er 3 (of 4?) mee van vorige keer, voor het geval.

      Van het vorig schip zijn ze niet. Daar hadden ze er geen. En toen er eindelijk toekwamen was LM zijn maat er niet bij.
      Allemaal maatjes voor kleine Aziaatjes. Toen de grote maten eindelijk toekwamen, was ons contract ten einde.

Van het voorlaatste schip, dat is dit schip nota bene. Die overalls zijn dus al 2x6 maanden of langer in gebruiken geweest.
Ettelijke keren gewassen. De stof is nu baby-zacht. En misschien ook versleten. Maar goed dat ik niet direct iets weggooi hè,
of LM zat hier zonder werkkledij. Car geeft LM de grootste overalls die hij in stock heeft. Ik was ze eersteens, om het stijfsel er uit te krijgen.

Ze zijn knaloranje deze keer. Het doet pijn aan de ogen, maar het is wel de goede kleur om iemand te vinden die overboord gekukeld is,
als hij nog drijft. Het is een nieuw model en op de rug staat in het groot de naam van de rederij. Dat is zeer vriendelijk van de rederij.
Maar de overalls zijn gekrompen en van de 3 die Car gegeven heeft is er maar ene die min of meer bruikbaar is 
nadat ik het stuk elastiek op de rug er uit haalde. Er zullen grotere overalls toekomen. Ze 'zijn besteld'.
Hier in Sines zijn zojuist de zesmaandelijkse voorraden toegekomen (den bloelist = the blue list).
Als de grote overalls besteld zijn, komen ze binnen 6 maanden, dan is ons contract om hè.

Ziezo dit is het ongeveer. Voorlopig is er niet veel nieuws. LM en ik zijn nog niet aan de wal geweest.
Gisteren wilden we gaan, maar toen ging de staff (capt, cheng & choff) met de agent eten, en LM was de oppas aan boord.
Zou de agent zijn bankkaart al terug hebben?

LM mocht weg volgens cheng LU, maar dat doet hij niet graag, er moest zo eens iets gebeuren,
en dan is er geen senior officer aan boord … daar zullen de verzekeringen van smullen.
De nieuwe 4^de mecanicien was van wacht en is compleet nieuw hier aan boord. LM vond het wijzer aan boord te blijven,
want als én de cheng én de 2^de eng aan de wal zijn, naar wie moet de 4^de dan bellen wanneer hij inlichtingen nodig heeft.
Naar LVE, de 3^de ? Maar die was ook niet aan boord of onderweg naar weg!
-dat LU, chef van de mecaniciens zijnde, daar niet uit zichzelf aan gedacht heeft …?

Wat een geluk dat we aan boord gebleven zijn. De 4^de mec heeft LM nodig gehad. Hij heeft gebeld en LM
is gedurende 2hrs met die jongen beneden gebleven. Al die tijd had ik een dekentje over mijn hoofd.
Ik heb zelfs de telefoon niet gehoord.

Gisterenmorgen toen de telefoon ging om ons te wekken hoorde ik LM zeggen: " Hallo, … ja, … oké, danku."
'k Dacht: "dat doet hij toch écht goed hé, zo 't zotteke uithangen. Wij hébben geeneens telefoon."
Het was 07h en aan boord is telefoon. Dekentje of niet.

Morgen heb ik stapwerk te doen. Chocolade kopen. In Noorwegen is de chocolade stinkduur, onbetaalbaar en dus niet lekker.
En tot aan de States geraken we niet met onze voorraad omdat we er geen bijhebben. LM neemt elke middag rond 12h50,
voor hij naar beneden gaat om aan de 2^de helft van de dag te beginnen, een chocolaatje bij de koffie.
Dat is een Oud-Vlaams Scheepsgebruik.

In de namiddag de was doen. Dat is ook een Oud-Vlaams … is daar nog iemand?
Of ligt iedereen op de sofa met een zakje ijs op het voorhoofd?
Vergeet het dekentje niet. Dat is een Nieuw-Vlaams Scheepsgebruik.