1995-09-23 ~ op zee  

Vanmorgen heb ik voorgaande schrijfsels terug gevonden, vlotjes en zonder te moeten zoeken. Nu nog inkt.
We hebben bezoek, een klad meeuwen. 'k Kan u niet zeggen hoeveel. Veel. Ze vliegen door elkaar.
Af en toe landen er een paar tussen luik 5 en luik 6. Als ze nu eens in formatie wilden vliegen hè, dan kon ik ze tellen en
dan wisten we tenminste waaraan en waaraf.

Nu verder met het relaas. DO-21/09 lagen we weeral stil voor een paar uren.
Er was een rubber gesprongen en de mecaniciens moesten die vervangen. Zet 'm op jongens!
LM kwam 's avonds boven en vroeg zuchtend: "New York, is dat nog ver?"

    Het stemmetje van op de achterbank : Is het nog ver?
    De stem vooraan in de auto: Als ge nog veel zaagt is het nog héél ver.

"Als gíj dat machien om de twee dagen stil legt hè, awel dan is New York nog héél ver."
Maar hij bedoelde in mijlen, niet in tijd. En voor mijlen moet men bij JL zijn (2^de stuur), die houdt zich daar mee bezig,
waar de continenten liggen en zo en wanneer we daar zouden moeten aankomen, maar die jongen kan niet toveren.

De cabine is er op vooruit gegaan sinds vorig jaar. Toen ik aan het inpakken was om naar hier te komen, herinnerde ik mij
dat hier geen enkel degelijk zitmeubel staat.
1/  De seat is te hoog en te hard. Zitcomfort seat : nul, zero.
De seat dient als wandmeubel om allerlei dingen op te leggen die niet direct in de kast moeten.
Toch gemakkelijk, want de spullen liggen er niet op te schuiven, ze liggen daar ongeveer zeevast.
2/  Het zeteltje heeft geen armleuningen en de rug is te recht.
3/  De bureaustoelen zijn op gewone stoelhoogte en hebben wel armleuningen maar zitten enkel gemakkelijk
wanneer men áchteruit geleund ligt. Dat is een werkstoel nota bene.
4/  Het zitje is een gewoon zitje, vier poten en een zitje. Nen taboeret, in goed Brussels. Iets om de voeten op te leggen
wanneer men 's avonds eens gemakkelijk wil gaan zitten. En hier is geeneens iets om 's avonds gemakkelijk in de gaan zitten.
Wat doet die taboeret hier dan?

Nu had ik gedacht aan een plastic tuinzeteltje. Zo eentje met armleuningen. Licht om dragen, opvouwbaar,
men kan er mee gaan zonnen aan deck (maar vandaag niet) en 's avonds kan het dienen als uitrustzeteltje voor een mens die
een ganse dag hard gewerkt heeft om het machien draaiende te houden.
Zo'n wit, zo'n goeike. Zo eentje gelijk we er thuis twee staan hebben.
Ge hangt daar een badhanddoek over, ge legt daar een kussentje in en dat komt dik in orde, dat moet te doen zijn.
Wie schetst mijn verbazing (ja wie, ikzelf zeker? – dus laat maar) toen ik zag dat zo'n ding er al was.
Het hing aan de kleerhaken in de inkom van de cabine en diende duidelijk enkel om te gaan zonnen.
Het heeft een zit & rug in blauwe nylonbanden die opgespannen zijn in een aluminium frame.

Zo'n model waarmee mensen op een vliegmeeting achterover tuimelen wanneer de Italiaanse piloten
hun bravourestukjes demonstreren.
Zo'n model dat vaders twee keer per dag over een duin dragen zodat moeders comfortabel kunnen wegzakken
in het zand op het strand.
Zo'n model waarvan ik dacht dat het niet meer bestond, met de juiste rug-inclinatie om achterover te tuimelen in het zand
wanneer een Italiaanse piloot passeert op het strand,
tss ... met de juiste rug-inclinatie om te dienen als uitrustzetel voor een mens die een ganse dag hard gewerkt heeft om
het machien draaiende te houden. Zo'n zeteltje hebben wij hier, nu, in de cabine.

Er wordt al een paar dagen gefluisterd  dat we naar Rotterdam gaan. Nuja, gefluisterd, er worden eerder
luidop bedenkingen gemaakt dat de rederij al eens had mogen bevestigen (had mogen bevestigd gehad hebben)
of het nu Rotterdam wordt, want de officieren moeten intijds hun berekeningen kunnen maken.
En als het Rotterdam wordt, dan beginnen ze daar met plezier vroeg genoeg en intijds aan.
Lading, fuel, er moeten eerst dingen berekend worden, want een schip vaart niet zomaar efkes ergens naartoe.
We gaan eerst lossen in New York, eigenlijk in Newark, dat ligt er vlak naast.
Dan moeten we iets gaan laden. Steenkool in Puerti Bolivar (Colombia), graan ergens langs de Mississippi (Louisiana) ...?
De officieren moeten dat intijds weten ivm hun berekeningen en ik zou het ook graag weten ivm mijn planning.

Als LM nu niet te dikwijls het machien stil legt, dan zijn we,
efkes tellen, gissen, gokken : in de loop van de 3^de week van oktober in Rotterdam – ttz ...
als in de komende loshaven geen losinstallatie in panne valt, als de rederij ergens een lading heeft voor ons,
als in de laadhaven geen laadinstallatie in panne valt, als er geen wilde stakingen uitbreken bij de dokwerkers,
of uitgestelde stakingen plots toch doorgaan, als de sleepboten intijds hun fuel geleverd krijgen
als de loodsen niet zitten vergaderen over hun statuten of collectief een been breken,
als we niet te veel tegenstroming of tegenwind of storm hebben,
als ze het schip niet vasthouden in Newark omdat LM zijn certificaten niet bij heeft,
als ze zich boven en beneden niet vergissen in hun berekeningen, ... doe maar de  4^de week van oktober.
Tenzij de rederij ons naar Australië stuurt, dan krijgt ge postkaartjes. Kijk eens op Teletekst waar we naartoe gaan.

    Het is verscheidene keren gebeurd dat Teletekst eerder geïnformeerd was dan de kaptein aan boord.
    Mensen aan boord die naar huis belden hadden eerder informatie van het thuisfront dan de kaptein.

Het is nu 12h25 en we zijn al terug van tafel. Het was weer veel te lekker. Na het eten gaat LM een half uurke liggen.
Daarna drinkt hij een koffie met een chocolaatje bij en dan is het tijd om naar beneden te gaan.
Efkes gaan liggen tussen de middag: de ventilatie in de slaapkamer zetten we open van 's morgens wanneer we opstaan tot
's avonds wanneer we slapen gaan. Hier kunnen geen patrijspoorten open en het ventilatiesysteem
is het enige middel dat we hebben om te verluchten. In de tropen gaat 's voormiddags de deur van de slaapkamer dicht,
in de hoop daar wat koelte op te bouwen tegen de middagpauze. Voor het ogenblik is het zelfs frisjes in de slaapkamer,
want we zitten tamelijk noord, in koele wateren.
LM ligt onder het laken en de sprei (geen deken voor hem tijdens de siëst). Tegen de kilte leg ik een kleine sponshanddoek
dubbelgevouwen over zijn hoofd en de randjes doe ik mee onder het laken. Zo lijkt hij 's middags op een muppet. Dan een kusje.

Wanneer ik hem ga wakker maken is de handdoek soms verschoven en in het halfdonker lijkt zijn hoofd dan op een peuter
die ondersteboven in een groot bed ligt of bij wie de pamper verkeerd gemonteerd is.
"Zo zou ik van u eens een fotootje willen maken."
"Jaaa, en thuis gaan laten zien zeker!", vanonder die handdoek. Meneer wil geen paparazzi rond zijn bed.
Als er om 12h50 maar een chocolaatje bij de koffie is.

Wat ik zoal doe een ganse dag aan boord, buiten brieven schrijven, de werkwas doen en scheepstuinieren:
wel, elke dag tsn 11h45 wanneer LM boven komt voor de middagpauze en 12h50 wanneer hij weer naar beneden gaat
voor de tweede helft van zijn werkdag is er die vaste routine. Het gebabbel verschilt van dag tot dag natuurlijk.
Zo is er ook 's ochtends een vaste ontbijt-routine, maar vanmorgen was ik wat laat, dat schrijf ik wel een andere keer.

Deze namiddag hebben we weer safety, veiligheidsoefening. Dat is al de 3^de keer sinds 09/09, sinds vertrek uit Sines, Portugal.
Niet slecht hè. Goed hè. De Israeli's mogen hier hun safety-officierkes op stage sturen.
Môja, Ziv zou toch maar langgerekt en klaaglijk zuchten "WHY?", de ouwelijke puber.

Ons koffie-apparaatje (een Café-Duo van Philips, er kunnen nipt twee mokken onder) staat tamelijk laag tegen de vloer.
Zo kan het niet van hoog vallen wanneer het schip rolt. Dat laag model van tafeltje, Japanse stijl noem ik dat, is een
rechthoekig omgekeerd metalen vuilnisbakje. Daarop past exact een Japans washandje, een echt,
een sponzen lapke van 20 cm op 20 cm en daarop staat het koffiemachientje met de twee mokken.
Dat koffietafeltje vond ik een vondts.

Begin deze week zat LM in zijn zeteltje en ik was aan het typen.
Hij zat naar het plafond te kijken en zei traag en bedachtzaam.
'Ik heb... vier pootjes ..."
"Ja schat?" (nog efkes en ik kan Sluiten)
"Ik heb al vier pootjes ..."
"Ja hoor." (eerst Opslaan)
"En nu ... nog enkel ... een blad"
"Een blad? In de tweede schuif." (is die Reservekopie eigenlijk nog nodig?)
"Een tafelblad."
"Thuis onder het bed, schat." (nu Afsluiten)

LM wil dat er een echt tafeltje komt voor het koffiemachientje, ook laag, maar dan een tafeltje en geen omgekeerde papierbak,
zelfs al noem ik het Japanse stijl. Dat gaat er komen hoor. Het is nog in conceptueel stadium maar het heeft al vier pootjes.
Geloof me : dat tafeltje komt er.
Een Japans koffietafeltje ... ze drinken daar thee, maar geen haan die daarover struikelt, geen kat die daar naar ..., ja laat maar.
Die Jappen doen toch zo biezonder speciaal anders. Opzettelijk.
Dat is het voor vandaag, mensen thuis.

1995-09-24 ~ op zee

17h. Het is zondag namiddag, dan hebben de mecaniciens vrijaf (tenzij er dringende zaken moeten opgelost worden)
en LM is een dutje aan het doen. Hij zal zo ongeveer gaan wakker worden, denk ik.

Het weer is al dagen grijs. We hebben ongeveer alle tinten grijs gehad.  -en het boek bestond nog niet!
vandaag is de zee zeegroen-grijs met vaal-witte schuimkoppen.
De horizon is antracietgrijs met vlak ervoor een streep zeer licht grijs getint turkoois.
De lucht is parelgrijs met hier en daar een veeg gris-de-Pompadour.
Hoger grauwe vocht gans boven een paar bolle dingen in de kleur van ongewassen geitenwol. Niet veel wolks.

Aan zonniger dagen denken.
Op een zonnige dag, een week of wat voor het monsteren, waren we in een vooruitziende bui en gingen voor het printerke
nog een inktkop bijkopen. Die kunt ge overal ter wereld kopen, zei de meneer van Accel in Mortsel. Zelf had hij er geen in huis
maar dat was volgens hem niet erg, want ze hebben die overal. Ter wereld.
Vermits wij soms in uithoeken terecht komen, veel kleiner dan Mortsel, en het schip zelden lang genoeg blijft om ergens
een persoonlijke bestelling te plaatsen en te gaan afhalen, wilden we toch liefst een cartridge in reserve meenemen.
(Eén! Wij waren toen nog naïef, maar 't gaat al vele beter.)
De meneer van Accel had er nog altijd geen in huis en stuurde ons naar KingPapers op de Borsbeekse Binnenweg, ook in Mortsel.
Of wij wisten waar dat was? Nee? Awel, die ligt rechts van de Lierse Steenweg, vlak vóór de brug, daar waar de steenweg versmalt.
Daar is het naar rechts. En verder ziet ge het direct.

LM rijdt die versmalling voorbij, rijdt de brug over, (Wat is hij nu aan het doen? De brug óver? Maar ik piepte niet hoor.)
rijdt in Boechout de Binnensteenweg op tot aan het kruispunt met de Borsbeekse Steenweg en daar was nergens
een Borsbeekse Binnenweg, geen KingPapers ookni.
We stonden in Borsbeek en de meneer van Accel had wel degelijk gezegd Morstel, maar goed ...
LM is de baas, ik piep niet. LM kent de streek, hij is hier geboren en getogen.
Maar als iemand zegt 'daar waar de steenweg versmalt, vlak vóór de brug, daar naar rechts' en
hij verkiest die instructies te negeren, dan mag ik mij daar toch vragen bij stellen hè.

We rijden het industrieterrein op, daar is vanalles te zien, maar niet wat we zochten.
We vonden geen KingPapers en zo te zien zouden we die daar niet vinden ookni.
Ondertussen was het al middag en LM werd krikkel van de honger. Dus eerst naar huis gaan krachten opdoen.

Na het eten zoeken we KingPaper op in de gele gids. Die firma bestaat, heeft een telefoonnummer en is gelegen
te Mortsel op de Borsbeekse Binnenweg, zoals de meneer van Accel gezegd had.
We bellen KingPapers op en vragen of zij een BCi-10 cartridge voor printerke Canon BJ 30 in huis hebben.
"Voor een BJ 30?" zegt de man "Dat is dan de BC-01 die u nodig hebt."
Tiens, dacht ik, BCi-10 = BC-01, die nummers zijn al veranderd? 'k Schrijf dat direct op en wij rijden daar naartoe.
Eerst tanken. In het tankstation stel ik voor dat hij de weg nog eens zou vragen.
Maar mannen vragen de weg niet, mannen rijden liever verloren, benzine opmaken.
Dus LM tankt, ik vraag.
Awel zegt de meneer van Aral, aan de lichten keert ge terug, en dan komt ge zogezegd van Mortsel en dan,
vlak voor de brug, daar waar de steenweg versmalt, daar is het naar rechts.
Deze keer nam LM de instructies au sérieux. -waarom de eerste keer dan niet? wat een gedoe...
We hebben KingPapers gevonden. De ingang van de straat is iets met verkeersdrempels, paaltjes en begroeiing, zo gearrangeerd
dat het een woonerf lijkt en men kan denken dat men daar met de wagen niet in mag. Maar het mag wel. Het is geen woonerf.

Met het papierke in de hand gingen wij op zoek naar de BCi10, nu BC01. Ze lagen daar en wij namen daar ene van mee.
Direct in de valies gaan leggen want stel u voor dat we na al die moeite nog eens zouden vertrekken zonder reserve inkt.

Na twee weken hier aan boord is de inkt op. Inktkop vervangen!
Goed dat we er aan gedacht hadden eentje in reserve mee te brengen hè.
Met de handleiding op mijn schoot beginnen we er aan. LM zag direct dat we de verkeerde bijhadden, handleiding al niet meer nodig.
Op het doosje staat dat de cartridge geschikt is voor model zus en zo, maar BJ 30 staat er niet bij.
En wat hebben wij hier staan? Een printerke BJ 30.
Op de koop toe staat in de handleiding dat een vulling voldoende is. Enkel de inkttank, en niet de complete printkop.
Ook dat nog. En dan wel de vulling van een BCi voor een BJ 30 hè, niks anders.

Besluit : ik heb me iets laten aansmeren en die dag hadden we evengoed kunnen thuis blijven.
Maar! We weten nu de Binnenste Borsbeekweg zijn.