|
vervolg van brief 03, deel 2 van 3
Waar was ik gebleven. Ah. Ons Ikea boekenrek ineen gevezen. De kleuren van het formica-hout kloppen niet met die van het schot &
de meubelen (echt fineerhout) maar het had erger kunnen zijn. En vermits de Gibbe zo genereus geweest was met materiaal en er
zijn tijd ingestoken had om het allemaal bijeen te zoeken in de verschillende lockers, heb ik zíjn boekenrek ook ineen gevezen.
Die kerel heeft zoveel werk dat hij er nog niet aan begonnen was. Zijn rek ben ik 'aan huis' gaan leveren en ik heb er gelijk een model
voor de Machinery List ingelegd. Dat is een verhaal apart.
Hier aan boord is geen Machinery List en dat is zeer vervelend voor cheng LdG, voor LM en voor alle mecaniciens die hier na hen komen.
Mettertijd vallen de plastic identificatieplaatjes van de machinerijen en raken spoorloos. Metalen identificatieplaatjes raken overschilderd
na verloop van tijd en worden zo onleesbaar. Wanneer later onderdelen moeten besteld worden is niet meer te achterhalen wat
de referentienummers zijn.
LM is zoetjesaan een lijst aan het samenstellen en ik tik die in. In Excel. Het is een plezierig werkske. Mijn gedeelte van de job bedoel ik.
Voor LM is het minder, hij moet in het machien overal op en achter kruipen, het zweet lekt van zijn handen, het papier wordt nat,
de bic schrijft maar half meer, in zo'n ongemakkelijke houdingen schrijft hij maar half leesbaar en dan moet hij 's avonds nog eens elk
stuk lijst met mij overlopen om mijn bloopers en blunders er uit te halen.
Terwijl ik met het allereerste deeltje bezig was, komt de Gibbe hier binnen gestuikt. Gibbe stuíkt ergens binnen. Hij ziet waarmee ik
bezig ben en zegt iets van "Chot ja, Machinery List, miljaar, datteuh ... (dat gaat den ouwe mij zeker ook nog laten doen.)
'k Hoorde hem denken. Want alle machinerijen die niet in de machineruimte staan zijn natuurlijk het werkterrein van de chief officer en
in het geval van dit schip zonder machinery list is de choff Gibbe.
Dus van aan de anker machinery vooraan tot de laatste winchen op het achterdeck, met alles wat zich daartussen bevindt aan deck,
en wat zich in de bewoning bevindt (met wasmachines en koffiezetapparaten erbij?)
en alles wat op de brug staat van apparatuur en toestellen, (tot en met de elektrische potloodslijper?),
daar zou in theorie een lijst van moeten zijn voor wanneer er stukken moeten besteld worden. Die lijst is er niet.
Aangezien dit een schip is van de witte producten, is het devies : vis het zelf uit.
Wat LM nu aan het doen is en de Gibbe aan zijn been gaat hebben.
De index van de Machinery List van vorig schip -schip 26- hebben we toevallig bij op diskette.
Daar heb ik me vorig jaar eens onledig mee gehouden. Er was wel een papieren Machinery List, -dikke map- maar geen index.
Om onnozel van te worden. Meer dan 1000 items, begin maar te zoeken, zonder inhoudstafel. Of register. Of index. Of hoe zoiets heet.
Dat is op het vorig schip nu verholpen.
Ik toon de indeling van dat bestand efkes aan de Gibbe, maar die rook bijkomend werk en had geen print nodig van dat sjabloon.
Ahja, zolang er geen model bestaat, is er geen houvast en zou men de machinery list onbegonnen werk kunnen noemen.
maar als er een richtsnoer is, en de capt dat te weten komt, zou het kunnen dat de capt wil dat er een begin gemaakt wordt aan die lijst.
En dat kan Gibbe voorlopig best missen.
'k Heb die print omgekeerd op zijn Ikea-boekenrek gelegd, zodat niemand kan piepen wat er op staat. Hij kan de print in een schuif
steken en pas opgraven wanneer nodig. Hij heeft dat sjabloon nu en zal er geen komen vragen op het moment dat wij hier
met iets gans anders bezig zijn. Hopen we.
Dat was allemaal zondagvoormiddag.
'k Had wasgoed insteken ineens startte dat geloop met de Gibbe : printen, materiaal van de lockers naar de cabine dragen, weer alle
verdiepen naar beneden om de was in de droogkas te steken, boekenrek van de Gibbe ineen vijzen, verder werken aan sjabloon voor
machinery list, was uit de droogkas halen, strijkijzer gaan zoeken, niet te fanatiek, materiaal uitpakken, monteren en een plaatske geven,
verder werken aan sjabloon om niet te moeten strijken, strijkijzers staan zeker nog ergens ingepakt, en ondertussen een laundryservice
voor de overalls opgezet (nu de droogkas geïnstalleerd is), met de toestemming van de Gibbe want zonder dat kon ik er niet aan beginnen
en het was het moment om het hem te vragen, met als argument : hier is geen aspirant om zich met de overalls bezig te houden.
Telkens trap op, trap af ... 's middags was ik al moe wegens niet fit genoeg meer. Vijf jaar geleden hadden de collega en ik
drie keer per week zo'n voormiddag en dan vonden we dat we goed doorgewerkt hadden. Meer niet.
Ligt het nu aan vijf jaar minder lichaamsbeweging of ligt het aan vijf jaar ouder? Of aan de twee?
Dat maakt samen tien jaar. Owee, onee, laat het niet waar zijn.
Gisteren heeft LM een staaf gemonteerd aan het bed, waarop ik mijn leeslamp kan vastknijpen. Een spotje van (zucht) Ikea,
van waar anders. 'k Kan het nu omhoog schuiven om het bed op te dekken en omlaag om 's avonds te lezen. Er hangt wel een leeslamp,
maar dat is een kleine TL en in zo'n licht wordt zelfs het meest kleurrijke verhaal grauw. Gek genoeg is bij de montuur van die kleine TL
een stopcontact ingebouwd. Aan het bureau is het woekeren met stopcontacten maar aan het bed, in het bed feitelijk,
is dan ineens eentje extra.
Er zijn wel vier schakelaars, twee per kamer. Een mens heeft de arm maar te strekken en het licht gaat aan of uit.
Vorige vrijdag vaarden we en was het na het avondeten nog licht genoeg om een toerke aan deck te doen. Dit schip is een echte tanker
en geen OBO. Er zijn dus geen luikdeksels die het zicht belemmeren. Enkel pijperijen die over deck lopen. Ik kan er onderdoor kijken want
ze lopen in het midden en boven manhoogte.
Wat een ruimte! Geen luikdeksel dat het zicht belemmert, dit schip heeft horizon aan álle kanten.
O.B.O. = Oil, Bulk, Ore = aardolie, stortgoed, erts.
Gisterenavond lagen we aan de boei te laden en hebben LM en ik eens het kasteel langs de buitenkant afgewandeld.
LM is dat misschien al moe gezien, maar voor mij is een echte tanker de eerste keer.
In de verte een streep land : Borneo. In onze streken ruikt land naar pas afgereden gras. Hier rook het land naar een opslagplaats van
verse specerijen. Zoals ik me een opslagplaats van verse specerijen voorstel. Niet zoals de Sun Wah, daar hebt ge de geur van
kartonnen dozen en ander verpakkingsmateriaal erbij. Flets zijn de geuren daar. Hier rook het veel verser en een beetje zoet.
Bij het binnenkomen maakten we zwarte voetsporen op de gloednieuwe beige vinyl van de alleyway. Een paar stappen tot aan de cabine.
Er lag roet van de schouw aan deck en dat hebben wij mee binnen gebracht. Rap opgekuist, want roet is ongeveer zoals drukinkt.
De vinyl ruikt al minder. Het kan ook de lijm van de vinyl geweest zijn die zo'n akelige geur af gaf.
Daar zijn we nu blijkbaar van verlost.
Waar we nog niet van af zijn is de geur van het water. De drinkwatertanks hebben op de werf tamelijk laat coating gekregen en hebben
niet genoeg kunnen luchten. Alle water is hier drinkwater, dus ook dat van de wasmachines, de wc's en de douches.
Voor de wc is dat niet zo erg, gewoon het deksel dichtklappen, maar douchen is een stinkende bezigheid hier. Het water ruikt naar
zware petrol en geeft braakneigingen. Tandenpoetsen is ook een bezoeking.
Met dat water wordt koffie en soep gemaakt en daarin worden de groenten gekookt. Dan is het niet te proeven.
Maar we krijgen het wel binnen. Ik zou graag weten waarmee precies we ons aan het vergiftigen zijn.
Water van de drinkpompjes in de alleyway is helemaal niet te drinken.
LM zegt dat het normaal is dat coating naar petrol stinkt, omdat coatings op basis van petrol gemaakt worden,
maar het is niet normaal dat het water stinkt, want
de coating moet voldoende tijd krijgen om uit te harden en
de watertanks moeten voldoende tijd krijgen om te luchten. En dat is niet gebeurd. Koreaanse aanpak.
Aan boord van de Millie (zusterschip) hebben ze er ook last van gehad, maar daar zijn nog andere dingen aan de hand geweest.
Dat schip is al enkele maanden in de vaart, dit hier pas 18 dagen. Zij hebben al meer tijd gehad om Koreaanse 'grondigheid' te ontdekken,
daar anekdotes en wilde verhalen van te maken die ooit misschien de status 'legendarisch' zullen krijgen. Wij zijn zover nog niet.
Tot nu toe horen we enkel de verhalen over de Millie, en dan nog viavia.
Zo gaat dat in onze tijd van moderne communicatiemiddelen. Niet dat ze ons elke dag hun bevindingen moeten faxen, de fax is
nog altijd niet aangesloten, ik bedoel dat de via-via nog altijd niet afgeschaft is.
Dient de coating in de watertanks om het drinkwater voor de mensen te beschermen tegen roest van de tanks, of
dient de coating in de watertanks om het metaal van de tanks te beschermen tegen het drinkwater voor de mensen?
In het tweede geval lopen deze tanks geen enkel gevaar.
Er spoot een straal hardrock door de alleyway. 'k Vroeg me af wie zo vroeg gedaan had met werken. De stuurman van de wacht 12-4?
Maar die woont vlak naast de capt, die zou toch nooit ... het was capt PM zelf. Hij is van '54. Moet kunnen. Voor het ogenblik hoor ik
boogie, of hoe heet die R&R waar ze een contrabas gebruiken ipv een drumstel.
We zijn 7 volle dagen op zee tot Korea.
Capt PM had het bier voor 'de bar' al uitgezet in de vroege voormiddag. Dat is supersnel, want we zijn gisterenavond pas laat vertrokken.
Reglement van de rederij, van ongeveer elke rederij sinds de Exxon Valdez -1986- is dat er geen alcohol mag gedronken worden
24hrs voor aankomst en ook niet tijdens havenactiviteiten (laad-en losoperaties).
Vermits we sinds Singapore heel kort na elkaar verschillende havens hebben aangedaan en daardoor ook telkens die regel van
24hrs-vóór-aankomst hadden, zal hij het tijd gevonden hebben dat de bierlocker eens open ging. Brave capt.
Als Tom de tijd gevonden heeft ze in de frigo te steken is er koud bier tegen wanneer LM gedaan heeft met werken.
1996-08-05 ~ op zee
Toen we in Borneo klaar waren met laden moesten we op anker gaan wachten tot de papieren van de lading in orde waren.
Dat duurt gewoonlijk een uur of twee. Gaan wachten op anker is nogal ongebruikelijk, denk ik. Een feit is dat de Millie (zusterschip)
hier bij vertrek overvallen geweest is door piraten, ze waren langs de ankerketting aan boord gekropen. Volgens de capt
met medeweten van de autoriteiten. Elke piraat heeft wel een broer of een kozijn die bij de haven werkt, zei hij.
De Millie heeft al meer meegemaakt. Iets van 'te snel gevaren' en de hoofdmotor was nog 'en rodage' en dat heeft dan voor problemen
gezorgd. LM zegt dat hunne kaptein zich maar niet had moeten laten opjagen door de rederij.
Wij zijn elk met twee volle valiezen aan boord gekomen en toch hangt hier al een boodschappenlijst klaar voor in Korea.
Dat is binnen 2 dagen. Na Korea zouden we naar Hongkong gaan, maar dat is nog niet officieel bevestigd. Hongkong, dat zou prachtig zijn.
'k Heb al zoveel gelezen over de baai van Hongkong en heelder verhalen over een oude overzetboot naar Macao.
Nu gaan we die baai misschien in het echt zien. Misschien ... Wedden dat het die dag potdichte mist is?
Als we nog eens langs Singapore varen zal de captain daar een toog bestellen. -ik dacht toen dat die kant-&-klaar zou toekomen-
In de recreationroom moet en zal een toog komen. Die togen aan boord zijn altijd te klein en het aantal barkrukken is nooit voldoende.
Dat gaat hier nu ook zo worden. Spijtig hè.
Onder de bureau hier staat een bak bier. -een doos met blikken van 35 cl- Die moet daar blijven staan omdat het bureaublad
te hoog is om aan te typen. De stoel is wel verstelbaar maar dan raak ik met mijn voeten niet meer tot aan de vloer.
Na een tijdje beginnen voeten te wegen. Dat wist ik niet. Daarom wiebelen kinderen met hun beentjes waarschijnlijk,
voor de bloeddoorstroming. Vandaar die doos bier als voetsteun. Een doos met colablikken was juist niet hoog genoeg, 33 cl.
Daarom moest het bier zijn.
Misschien begint LM wel aan een typtafeltje, na Korea. Of eerst de Machinery List afwerken? Wat gaat voor?
Een koffietafeltje zoals op schip 26 -het eigenzinnig ontwerp van Jocelyn de Canadees- hebben we hier niet nodig. De omkasting van de
frigo staat op werkhoogte en dat is handig. Daarop staan onze koffiespullen. En er blijft plaats over om eens een appelsien uit te persen.
Deze cabine is bijlange nog zo erg niet, behalve dat ze op de schouw uitkijkt, op een blinde wand. Misschien gaat dat ooit nog eens
tegensteken. -nee, herinner ik mij nu, dat stak niet tegen, die effen gladde heldere wand gaf een vreemd soort rust
In Singapore zijn vier hifi installaties aan boord gekomen, waarvan één voor de cabine van de 2nd eng, zijnde LM.
Het is zo'n groot zwart lelijk brulbeest, made in Malaysia, mét afstandsbediening. De langste afstand, van aan de cabinedeur tot in de
badkamer, is acht stappen. De bureau/living is zes stappen (medium-stappen), gesteld dat ge die ruimte diagonaal zoudt willen
doorkruisen. Maar dus mét afstandsbediening. Nuttig om de afstand tussen de frigo en de hifi te overbruggen, ook zes stappen,
maar dan moet men wel rond de salontafel, het kan niet in vogelvlucht. Tenzij het schip rolt misschien.
Het interessantste aan de hifi is de verpakking. Een grote kartonnen doos, met handgrepen. Heel bruikbaar als kledijkist.
Onze warme kledij zit er in en het extra deken. Voorlopig hebben we die warme spullen niet nodig. De hifi was dus zeer welkom,
vanwege de doos. Zo konden de valiezen naar een lege cabine en hebben we een beetje loopruimte in de slaapkamer :
een strook van 30 cm over een lengte van 200cm. We werken hier met cm en mm.
We hadden feitelijk cd's mogen meebrengen, die nemen in de bagage minder plaats dan musicassettes en bieden meer uren muziek.
Goed, dat weten we nu voor de volgende keer, hier staat een muziekinstallatie.
'k Heb een nieuw jobke bijgekregen : recepten vertalen naar het Engels. Raar jobke hoor. Van een kookboek op diskette,
op schip 26 gekopieerd van cheng CVV. De hoeveelheden zijn voor 4 personen. Het is een gewoon kookboek voor thuisgebruik.
De hoeveelheden zijn geen probleem, zegt de ch.kok. Zoveel te beter, want ik heb absoluut geen kijk op hoeveelheden voor grootkeuken.
De ch.kok is Filipino en spreekt iet of wat Engels.
Verder is er een kookboek aan boord van de Franse rederij, in het Engels. Maar dat is een leerboek voor de hotelschool.
Met alle uitleg en foto's. De hoeveelheden zijn voor 8 personen. We zijn met 11 aan tafel, ttz : 11 die de Europese keuken gewend zijn,
onder wie twee Canadezen, een Kroaat en een Pool. Voor de lagere bemanning, allen Filipino, 10 in totaal, kookt hij Filipijns.
Het fornuis is maar zo groot als een huishoudmodel. Daarop moet hij voor 21 personen twee menu's zien klaar te krijgen.
De kookplaten zijn wel rechthoekig en allemaal even groot, hij zit dus niet te sukkelen met kleine plaatjes, toch blijven het er maar vier.
De friteuse is klein en de aardappelmachine is zo klein dat ik ze nog niet zien staan had. Gelukkig heeft hij om rijst te koken
geen kookplaat nodig, dat gebeurt in een grote elektrische pot.
Hij is geïnteresseerd in de Europese keuken, maar het boek is teveel ineens, denk ik. Het is een boek voor studenten hotellerie
en dat schiet voor scheepskeuken serieus zijn doel voorbij. Wat we hier nodig hebben is de gewone dagelijkse kost. Zonder liflafjes.
Scheepskoks die de moeite willen doen het boek te gebruiken vinden als beloning slechts obstakels op hun weg.
We mogen van geluk spreken dat hij belangstelling toont voor de Westerse keuken, vertelde capt PM, want op de Millie was het anders.
Daar hadden ze een kok aan boord die het allemaal zo'n beetje liet wapperen. Twee echtgenotes die meevaarden
stonden toen meer in de keuken dan wat anders. Hadden ze die twee dames niet aan boord gehad, dan was het maanden
Filipijnse kost geweest. Lekker hoor, maar máánden?
Die twee dames waren Nieke, de vrouw van cheng LU met wie we gevaren hadden op schip 26 en
een gewezen collega van op schip 10, nu getrouwd, ook met een 2nd eng. -de collega van tekst 095a op dit blog
vervolg volgt
|
