1996-09-23 ~ Liuhua

200 mijl uit de kust liggen we hier, dat is 370 km. Dan valt er niet veel baai te bekijken natuurlijk. Nu begrijp ik wat de capt bedoelde
met 'ergens tussen Hongkong, Hainan en Taiwan'. Misschien was het ook daarom dat we moesten driften: geen ankergrond onder de kiel
wegens te diep? Of moest het machien under power blijven omdat we direct weg moeten kunnen wanneer er iets met de booreilanden
of met het storageschip gebeurt? Het ganse gedoe hier, alle booreilanden (?) is van Amoco.
(die van de Amoco Cadiz, ramp in de Noordzee, 1974) AM+O+CO, AM = american, O = oil, CO = company

We zijn gisterenavond naar de lichtjes gaan kijken. Het storageschip heeft vooraan een schoorsteenpijp met een affakkelvlam,
zoals de raffinaderijen. Misschien daarom dat ze de rokers niet willen verspreid zien over het hele schip hier.
En achteraan heeft het een echt landingsplatform voor helikopters. Met veel lichtekes en zo. Van hier gezien was daar persies
een groot feest aan de gang. Een barbecue of zo. Maar dat kan niet hè. Ontploffingsgevaar.
Het boorplatform, mijlen verder, was ook verlicht. Tot tegen het water. Water en lucht waren ginder even donker.
Er stond een halve maan. Van ver leek het platform een UFO. Mooi en spookachtig tegelijkertijd.

Er is een Schot aan boord gekomen, een loadmaster misschien. Op het storageship zijn ze met 80 personen.
Met hoevelen ze op het booreiland zijn weet ik niet. Het leven op een booreiland is 'hard'. Mensen moeten soms geëvacueerd
worden omdat ze brood naar de helikopters beginnen gooien. (komt van Coluche).

Er zijn bij de laatste Singapore-Passage een 150 videobanden aan boord gekomen. Dank zij de Franse rederij.
En toch nog een deeltje van de rederij in Antwerpen ook. Antwerpen had eerst geprobeerd de capt te laten geloven dat
Singapore het verzenden van video's niet toeliet. Larie en apekool natuurlijk. Eén telefoontje naar de agent ter plaatse en hij
wist dat zoiets absoluut flauwekul was. En de capt PM vroeg zich af : als ze in Antwerpen denken dat wij achterlijk zijn,
waarom vertrouwen ze ons dan een schip toe?

We varen persies, 'k zal eens buiten gaan kijken.
Ja, we varen, en al een tijdje want de storage tanker van Amoco ligt al een paar lengtes weg.
Asbak mag uit de schuif nu.

We moeten ons niet meer afvragen of we aan die Schot kunnen vragen of hij de post wil meenemen, het is te laat.
Daarbij, die man komt de eerste zes weken misschien niet aan land. Tegen dan zijn wij al minstens één keer
in de bewoonde wereld geweest. Eens kijken op het lijstje waar we nu naartoe varen, naar Daesan, Korea. Op 20 km van Inchon.

'k Moest in de keuken zijn voor suiker -wééral?- De messman James (Jamie) was een pak lotus speculoos aan het opendoen.
'k Vroeg of ik het Artis-punt mocht hebben. Het mocht. En waarvoor ik die dingen toch altijd nodig had? Wat kunt ge er mee
winnen vroeg de ch.kok. Jamie wou dat ook wel weten, maar hij is nogal verlegen en vraagt niks.
Een auto?
Boeken.

Bôf, ze hadden gedacht aan een gloednieuwe auto. Jamie wist zelfs welk merk het zou mogen zijn. En 't is geeneens een loterij?
En ge moet de boeken nog betalen ook? Én de punten sparen? Al die moeite voor bóeken ... ?

      Daarmee zijn al die Europeanen zo bleek!
      Ipv in het zonneke rond te rijden in een gloednieuwe cabriolet,
      zitten ze binnen punten te sparen voor boeken die ze moeten betalen.

      Die punten dienden voor de schooldocumentatie van Toppié, de dochter van mijn zus Tina.
      'k Zond er regelmatig mee met de post, kwestie van de kleine enthousiast te houden in haar sparen.
      De ganse familie spaarde mee, ik denk zelfs dat Ma kocht in functie van de punten op de voedingsartikelen.

De ch.kok roerde met vernieuwde moed in zijn kookpot en James was opgelucht dat er nog raren los lopen in deze wereld.

De Toshiba en het printerke zijn sinds gisteren bij Wojtek, de elektrieker. Hij heeft bestellijsten en inventarissen te doen zoals LM.
Wanneer hij de Toshiba komt halen zet ik die gereed in een kartonnen doos. Die doos dateert nog uit 'de tijd van Jan'
(afgemonsterd 05/09). Jan had ook regelmatig de printer nodig en dat was dan de verhuis van twee toestellen, en veel draad waarover
men kan struikelen. In een doos is dat alles in één keer te verhuizen van cabine naar cabine, zonder dat er iets begint te schuiven of
tegen de vloer knalt. 't Is allemaal delicaat materiaal newaar.

Wojtek komt gewoonlijk enkel de Toshiba halen en vraagt zich af waarvoor die doos moet dienen.
- Voor als ge ne keer 'den al' nodig hebt.
Och, ach, dan zou hij zijn diskette wel binnen brengen, vond hij, kwestie van mij niet zonder printer te zetten.
Dat was zeer hoffelijk geformuleerd voor : zadel mij niet op met printwerk!
Wabliéf, dacht ik, ik print de papieren van een ander niet. Er zou zo eens een plaatselijke top-secret kunnen in staan. Print zelf, jongen.

Feitelijk is het geen mooie doos : een kartonnen bierdoos waarvan ik drie van de vier sluitflappen weg gesneden heb.
Op de overgebleven flap staat: "V.I.D, Very Important Device for Computer, please do not throw away".
Omdat de stewards lege dozen wegruimen. En eentje hebben we écht nodig.
'k Hou twee lege dozen in reserve in de cabine. De stewards hebben geen onderhoudslocker op deze verdieping en als een mens eens
een stuk karton nodig heeft voor een onmiddellijk oplossinkje à la McGyver, dan is de pipeduct mooi en proper opgeruimd LÉÉG.

      De pipeduct is een verticale kabelkoker, een technische ruimte waar in feite niks mag staan wegens brandgevaar. Dat snap ik.
      Maar die kabelkokers zijn zo ruim bemeten dat er geen plaats overschoot om een onderhoudslocker te voorzien, de bezemkast.
      Het komt er op neer dat de stewards hun werk mogen doen, maar dan zonder materiaal?
      Of dat het materiaal telkens via de trap van een ander verdiep moet versleurd worden? Vermist zij hier geen eigen plekje hebben
      om iets te stockeren, hou ik wat dozen bij in de cabine.

Het is dus geen 'mooie' transportdoos en Wojtek is nogal een modieuze. Hij was gisteren bvb zeer blij te vernemen dat er
een strijkplank + strijkijzer beschikbaar staat in de loodscabine. Misschien wil hij die drie meter van onze deur tot de zijne en omgekeerd,
niet gezien worden met een ordinair kartonnen dooske. Misschien moet dat in een attaskees, of hoe heet zo'n ruime boterhammendoos.

      Iets later heb ik beter leren omgaan met karton, misschien mag ik nu zelfs een cursus schrijven : hoe maak ik karton mooi?

Owee, gruwel, voor de deur van de loodscabine staan de schoenen van die Schot weer (vetting officer). Hij is dus nog niet van boord?
Zijn we nog niet vertrokken? Eens gaan kijken. Miljaar. We liggen nog altijd in het zicht van heel het Amoco-gedoe. Asbak weer de schuif in.
Dat het machien draait is dus niet omdat we weer varen, het draait omdat we weer driften. Geraak er nog maar eens aan uit.
Schuif open, sigaret uit, schuif weer dicht. -die situatie herinner ik mij nu, van het schrikken had ik de asbak met sigaret en al weg geborgen.

11h : LM boven
11h20 : aan tafel
12h : 'k Heb het min of meer gesnapt. We wachten op de papieren van de lading en de Amoco-heren die nog aan boord zijn,
drie Chinezen en een Schot, worden straks per helikoter opgehaald.

Het werkschip van Amoco is een paar contergewichten komen terug halen (wat dat ook moge zijn). Ze gingen van boord in rechthoekige
metalen kisten. Iets dat we gebruikt hebben om te laden en nu moeten terug geven. Het werkschip kwam langszij en we hadden juist
gedaan met eten, dus hadden we tijd om efkes te gaan zien.
Zoiets al de OSA- schepen vroeger (?) 'k Heb er tamelijk dikwijls horen over horen vertellen door de anciens, en Bart Plouvier schrijft ± :
het schip eindigt aan de poorten van de hel. De achterkant van een bevoorradingsschip / werkschip heeft géén reling.
Daar begint de hel, De Schroef.
Wanneer het deck glad en glibberig is van water en modder,
wanneer in zwaar weer de voorpiek opgetild wordt door de zee,
verdwijnt er al eens iemand in het kolkend water achteraan. Voorgoed, vanwege de schroef. (soms twee schroeven)

Een sleper geeft tenminste nog een lage wering achteraan. Geen borstwering hoor, eerder iets op kuithoogte. Qua zwaartepunt tuimelt
men daar vlot over natuurlijk, maar een supplyship heeft helemaal niks. En op zo'n 'klein' vaartuig is geeneens een stortzee nodig om
spoeling te hebben aan deck.
En wij van de koopvaardij maar zeggen dat we een zeemansleven hebben. De enige keer dat we zeewater van dichtbij te zien krijgen
is in het zwembadje. Als er zo'n plonsbadje aan boord is natuurlijk.

5h35 : Alarm. Zeven keer de brulbel (7x betekent abandon ship, schip verlaten).
Ietske later intercom : "loos alarm". Oké, fijn, liever loos dan pijn.

Op de boortorens staat de intercom niet stil schijnt het. Er wordt 24hrs, de klok rond gewerkt en de ploegen die slapen, slapen daar
los door na een tijdje. Hoe weten ze dan of het een mededeling is of een alarm? Och, ze slapen op één oor, zei Freddy V ooit.
Hij had op de Petrel gevaren, een boorschip, een Belgisch. https://nl.wikipedia.org/wiki/P%C3%A9trel_(schip,_1976)

16h: Het machien ronkt gelijk een reuzekat, we zijn weer 'op ons eigen', zoals LM zegt. En al lagen we daar bij Amoco 200 mijl
van de wal af, we zijn los van het gedoe, we zijn weg, we zijn los van dat bastion met zijn bemoeienissen. Open zee. Olé.

1996-09-24

'k Heb nog iets ontdekt in Word Perfect. Gedeeltes van de tekst kunnen opgeborgen worden als 'commentaar'. Bvb als iets
er wel bij hoort, maar in feite niet moet mee geprint worden omdat het uitweidingen zijn. Of omdat het geheugensteuntjes zijn,
of omdat het niet echt in het relaas past, maar wel mag bijgehouden worden. Goed, dat kan dus weg gezet worden onder
invoer ->commentaar ->maken. Eerst selecteren natuurlijk.
Wel, wat een uitvinding! Vanaf nu kan ik oeverloos zwammen, eindeloos doorbomen tot ik er zelf mottig van word en dat wegzetten
tot het misschien eens van pas komt. Awelawelawel, had ik dat eerder geweten. Mezelf hier zo zitten inhouden, soms.

Eerst bleef er een tekstballonnetje staan, en dat gaf maar een zot zicht. Of het ballonneke mee geprint wordt weet ik niet,
Het printerke staat nog bij Wojtek. 'k Heb het uit beeld, via bestand ->voorkeuren ->weergave ->commentaar.

Een ander voordeel is : wanneer een tekst op diskette door verschillende mensen nagelezen wordt, zij hun commentaren
kunnen intikken zonder aan de oorspronkelijke tekst te raken. In dat geval blijft het klein ballonnetje misschien beter staan.
Klikken op het klein ballonnetje en de commentaar springt tevoorschijn in een grote tekstballon, op een grijze achtergrond.
Als dat geen vinding is!

'k Ben nu al driftig aan het wegklikken geweest, veel als 'commentaar' geborgen, sebiet blijft er niks over om te printen.

1996-09-26 ~ Daesan, Korea

Vannacht komen we aan, maar we gaan niet direct binnen. Eerst nog wat ankeren, om het niet af te leren.
Daesan zou op een 20 km van Inchon liggen, waar we de laatste keer aan de wal geweest zijn.

Eergisteren heb ik een T-shirt van de capt gekregen. Niet dat ik zonder zat. Bij de stores in Singapore heeft hij er een aantal als
relatiegeschenk gekregen. Maat 44, een beetje ruim maar in warm weer mag dat wel. Zwart, oei!
Geborduurd met goud, oeioei! en róód, oeioeioei! Dat ding is meer iets voor Carmen Waterslaeghers, maar goed.
En daar staat op : Centennial Olympic Games 1996. Sportief hè. En dat heb ik gekregen omdat ik de overalls was.
Aha, dan is die T-shirt een trofee? En later een relikwie. 'k Ga niet moeilijk doen over goud als het Olympisch Goud is hè.
Na jaren training om op de juiste knoppen van verschillende merken en modellen wasmachines te duwen,
heb ik waarschijnlijk olympische bergen was verzet, scheepswas meegerekend.

Gisteren was het serieus frisser geworden, we zijn een andere klimaatgordel ingevaren waarschijnlijk. 's Avonds had ik een sweater aan
en cheng Leu vroeg of ik het koud had in de cabine. "Da's omdat ik te weinig beweeg, chef". Dat is een standaard antwoord want de
overgrote meerderheid heeft zich overdag in het zweet gewerkt en voor hen is 's avonds de koelte van de bewoning zeer aangenaam.
Iets in die aard werd trouwens gemompeld door de capt en door Luc. Dat ze al genoeg hadden afgezien en dat het goed was zoals het nu
was.
Tom zat daar met een rolkraag aan en cheng Leu heeft daaruit geconcludeerd dat het fris genoeg was om de airconditioning af te zetten!
'k Moest deze morgen efkes op het maindeck zijn en ik zag ze met drie in de airconditioningroom bezig.
Tegen de middag was het al gebeurd. Nu ademen we potdorie weer 25°C ipv een frisse 23°C.

De ch.kok had rode kool gemaakt en iemand moet hem nog vertellen dat daar zuur bij mag. Iets van azijn, maar liefst appelen natuurlijk.
Vorige keer had hij ze ook al zonder klaar gemaakt en toen was er bijna niet van gegeten. Het was geen succes. Eerder verspilling.
LM en ik zijn hem dat voorzichtig gaan duidelijk maken. Den Dierbare kan dat veel diplomatischer dan ik. Hij verpakt de boodschap,
doet er een strik rond en schuift de boodschap dan voorzichtig in de richting van de kok, om te kijken of die dat gaat aannemen.
Ik ben eerder direct, zoals chefke RD het zou zeggen : bel mij maar, we zullen iets fiksen wanneer het zo ver is.
Maar bij Filipijnen liggen de gevoeligheden anders. Toen we de keuken uit waren wist ik niet of die 'bel mij maar' wel bereidwillig genoeg
geklonken had en of de ch.kok wel gediend is van dat soort bereidwilligheden. Wat ik bedoelde was eigenlijk: ik toon het u dan efkes.
En hoe groot de blokskes kool mochten zijn bvb, en hoeveel appel. Niet het in zijn plaats klaarmaken, niet hem van het fornuis duwen ...
Zijn vraag : of het dan met witte kool ook zo moest.
Zucht.
Hij zal wel bellen denk ik, hoop ik.

Vannacht was er 1h shift en vanavond is het waarschijnlijk nog licht genoeg om eens een toerke te doen aan deck, na het avondeten.
'k Ben eens buiten gaan kijken, stralende zon, niet te warm en een soort wind dat in de weerberichten matige bries genoemd wordt,
snijdt de adem niet af, fris wandelweer. Tenzij het straks stortregent gaan we vanavond enkele honderd meters stappen.
Dat is lang geleden. Ofwel was het te warm en klammig (tropen), en hadden we geen zin.
Ofwel was het al donker na het avondeten (in de tropen is het om 18h donker),
dus gevaarlijk aan deck want dan ligt het nat en glad van de condensatie.

Gisteren ging het over de troebelen tussen Noord- en Zuid-Korea.
De Zuid-Koreanen zouden een Noord-Koreaanse duikboot hebben doen zinken. Zonder pardon.
Op de brug kunnen ze nieuws ontvangen over de radio. Theoretisch wij ook, we moeten enkel de antennedraad inpluggen.
Maar dat helpt niet, er komt niks uit. Noch uit dat zwart monster van een hifi dat ze hier binnen gegooid hebben, noch op onze kleine
Sony wereldontvanger. 't Is weeral iet hé. Én in Korea, én met de antenna.

Daarstraks heeft LM brief n°7 eens overlezen en hij vroeg of ik bij de berekeningen over de sijpelende valven wel een rekenmachientje
gebruikt had. Natúúrlijk! Ik ben een wezen van mijn tijd. En de redeneringen die de berekeningen vooraf gaan ken ik al van in de jaren '60.

       Om onze hersenen niet te moeten afbeulen met rekenen, hebben generatiegenoten en ik ze gepijnigd met de vraag waarom wij        
       moesten berekenen hoeveel er langs een openstaande kraan verloren liep, terwijl de praktijk al uitgewezen had dat een kraan nooit
       zo lang bleef openstaan: er kwam altijd wel iemand aangelopen,
       draaide met één hand de kraan dicht, brulde of gilde, en gaf ons een draai om de oren met de andere hand.
       Dat soort vraagstukken was letterlijk kletskoek.

Wat blijkt 30 eeuwhondersten later? Dat de berekeningen in brief 7 kloppen, als men maar een rekenmachientje heeft,
als het stil genoeg is en als men geen draai om de oren krijgt.