1997-05-19  ~ op zee, tweede pinksterdag

09h35 : brandalarm. Ge zult maar juist onder de douche staan. Diga, de choff die Luc afgelost heeft was aan de general call. -intercom
Het systeem gaf een gefluit en een gepiep alsof er ergens een radio aanstaat vlakbij een micro. Wáár brandt het?
Awel! Hij komt het zojuist toch te fluiten en te piepen.
Serge Gainsbourg, want  Diga lijkt op hem, kon beter overweg met een micro. En Diga is blond. Geweest.

We zijn nog maar 18hrs weg uit Korea en het is al warmer. Opnieuw rokje en T-shirt aan. De warme sloefkes zijn weer opgeborgen, tot nog eens.
'k Vermoed dat LM deze namiddag in zomertenue gaat werken. Ah nee, het is feestdag vandaag, dan hebben de mecaniciens de namiddag vrij.
'k Ben efkes langs de keuken gepasseerd. Guy (een Belgische ch.kok) zei dat ik zo al eens mocht langskomen om een babbeltje te doen ook.
Owee, chot, ja. Tja ... en ik ben niet goed in koetjes en kalfjes.
Bedoelt hij dat ik dat hij mij best gezelschap wil houden en dat ik dus niet verlegen moet zijn om zomaar eens de keuken binnen te springen?
'k Heb anders genoeg te doen. Beter gezegd : ik heb interessanter dingen te doen.
Of bedoelt hij dat ik de mensen al eens wat meer gezelschap mag houden en wat meer uit mijn cabine mag komen?

       'k Heb verschillende keren meegemaakt hoe echtgenotes zich aan boord als overlast gedroegen. Ballast, werden ze genoemd.
       Ik wist dus hoe het niét moest: men houdt de mensen die aan het werk zijn niet af van hun bezigheden.
       Aan zijn voorstel heb ik niet echt gevolg gegeven, ook al omdat ... maar dat is weer een ander verhaal.

Goed, we gaan dus door de Antillen. 'k Heb alvast Juan Luis Guerra opgezet. Hij is een Dominicaan. Da's nog ver, Dominica,
maar we gaan vandaag niet moeilijk doen over een halve oceaan, 't is feestdag. https://www.youtube.com/watch?v=M9bsbsvNRPE , 04min12

1997-05-24 ~ op zee

13h scheepstijd, dat is 08h BT. Binnen 6hrs trouwen V&K, dus om 19h mogen wij hier vuurwerk afsteken. Bij wijze van spreken.

Vorige dinsdag werd de verjaardag van Marta gevierd. Om 19h wou ze het feestje gestart hebben. Ze is van wacht tot 20h.
Capt DM heeft dat elegant opgelost. Choff Diga zou het laatste uur van haar wacht overnemen en de capt is hem gaan gezelschap houden,
zo is dat uurke rapper voorbij en kon de jarige intijds op haar eigen feestje zijn. Het feestje demarreerde tamelijk rap.
Dat kan aan de Gipsy Kings gelegen hebben en aan de goeie DJ. De DJ van dienst was Dean, junior mecanicien. 'k Zag LM dansen met Marta, en
met La Castafiore, de vrouw van de cheng LdG, daarna met capt DM, met ch.kok Guy, met de wiper, met choff Diga ...
met wie heeft hij niét gedanst? En maar babbelen en lachen. En opnieuw dansen. 'k Was zo content als een kieken: LM amuseert zich enorm.
Én, ik ben dan toch niet het enige fuifnummer in dit huwelijk. -LM is absoluut geen danser, dit was een unieke avond in onze geschiedenis
Veel groepsdansen ook, van casatchok tot iets salsa-achtig. En natuurlijk de macarena, wie dan blijft stilstaan laat zich best nakijken.
Allemaal heel plezant, de avond zelf. De dag erna was het zeer stil aan boord. Veel zombies, onder wie mijn eigenste dierbare.
Het sneed door mijn merg hem zo ellendig te zien. Rauwe miserie.
En ik? Niks. Wegens te weinig slaap wat meer typfouten dan anders, maar daar bestaan de delete en de backspace voor,
en 'ongedaan maken'. Voor de rest was er met mij niks aan de hand.
Maar LM heeft dus wél de factuur gepresenteerd gekregen voor zijn uitgelaten vrolijkheid van de dag tevoren.
't Is slecht verdeeld in de wereld. Hij moest gaan werken met al zijn pijnen en ongemakken. Ik nul, niks. Ik zat hier vrolijk te typen.

Woensdag, tegen het einde van de voormiddag, hoorde ik Patrick iets zeggen over een 'clapet' die vastzit omdat er iets achter geraakt is
en hij zegt iets over 'stom vacuümsysteem'. Oelala, dacht ik, zou hij het over onze hoogtechnologische sanitaire installatie hebben?
Wat was er gebeurd : dinsdagavond waren er snacks geweest, waaronder olijven. Eén olijfpit was ergens in een wc-pot terecht gekomen
en had daar de klep (clapet) van het hi-tech vacuümsysteem geblokkeerd, wat dan woensdag voor problemen zorgde.
Tijdens de dagelijkse avondbijeenkomst had niemand compassie met het groot licht dat een olijfpit in de wc-pot had gekeild,
wie hij/zij ook moge zijn. En ik dacht bij mezelf dat die sukkelaar misschien wél ons medeleven verdient, want misschien heeft hij/zij
die pit niet in de pot gekeild, maar via natuurlijke weg daar gedeponeerd, omdat hij/zij de avond tevoren een olijfpit ingeslikt had.
Dat zal een pijnlijke affaire geweest zijn. Olijfpitten zijn puntig aan de uiteinden. Ondertussen stonden we ontpitte olijven te knabbelen.
Patrick had speciaal naar ontpitte olijven gevraagd in de keuken.

Woensdagavond was LM niet aanwezig om de avondbijeenkomst. Hij lag op 17h40 al in bed (zonder eten, dat zegt alles hè) en hij heeft
rink aaneen geslapen tot 07h 's anderendaags. Toen voelde hij zich weer mens. Halleluja. En honger!
Sinds woensdag probeer ik de Gipsy Kings op band te zette voor Dean, en dat wil maar niet lukken. Deze hifi-installatie (Sony) heeft
een autoreverse en volgens mij kunnen alle nummer zonder problemen op het bandje (90min) Maar op Dean zijn toestel vallen er 4 af.
Zeer mysterieus, ze zijn verdwenen. Kant 2 blijkt daar leeg. Wanneer hij het bandje op het toestel van de bar speelt,
zelfde model van Sony als hier in de cabine, krijgt hij de vier laatste nummers wél te horen.
De gebruiksaanwijzing van de Sony hier is verdwenen. Nog iets dat uit de cabine weg is. 'k Vraag me af waarom en waar naartoe.

        Drie jaar later is dat aan boord van een ander schip zeer toevallig duidelijk geworden, wie & hoe & wanneer, maar niet waarom.

'CD-sychro'-knop afzetten, luidt de laatste suggestie. Dat ben ik nu aan het proberen. Met dat al kan ik geen Gipsy Kings meer horen.
Het volume heb ik ook afgezet.

Sinds dinsdag ben ik al drie keer een uurke gaan helpen in de keuken. De derde keer viel er eigenlijk niet veel te helpen, het was puur
voor den babbel. In die drie uren heb ik al meer gehoord over de Gestapo en de SS dan we ooit op school moeten leren hebben.
Bij élk verhaal waar een maat van hem in voorkomt, wordt eerst verteld wiens zoon of kleinzoon hij is en wat die vader of grootvaders
zoal als 'oorlogsverdienste' hebben. Want pas op, er is ook een Germaanse SS. (En die zou wat prestigieuzer zijn dan een andere SS?)
Dan pas komt zijn verhaal.

Voor hem is de glorie van '40-'45 nog volop aan de gang. Hij is geboren in '54. 'k Heb nog niet gevraagd of hij in België (en Paraguay)
ook gewone mensen kent, wiens vaders, schoonvaders, grootvaders en andere genetische voorgangers nu eens gewoon
probeerde te overleven tijdens WOII, zonder ergens aan mee te doen. Want zo moeten er toch ook voorouders zijn. En heel veel, denk ik.
Voor hem doet het er toe wat iemands vader en grootvaders deden in die periode. Ondertussen staat hij wel op zijn democratische
rechten als individu. En los van alle familiebanden, wanneer hem dat schikt. Over moeders en grootmoeders heeft hij het niet ...
Hij heeft ook een hakenkruis-tattoo. De verhalen die ik over hem gehoord heb zullen dus wel juist zijn.
Een naargeestige sfeer in de keuken, ik ga niet meer. -hij woonde aan het drie landen punt met Brazilië en Argentinië, daar kunnen ze snel weg

De verhalen van Diga zijn vele opgewekter. Die gaan nooit over groepen van mensen die zich verdoken houden aan de ZW-kant van Paraguay.
Diga is chief officer (choff), dat is een zeer ambulant beroep. 'k Kan hem moeilijk achterna hollen om te vragen of hij nog eens een vertelselke
wil vertellen. Daar is die mens niet voor gemonsterd. Spijtig, want hij kan goed vertellen. Aan tafel ging het over een jeugdvriend van zijn ouders.
Efkes hield ik mijn hart vast want het verhaal begint in WOII, of feitelijk vlak er na, toen er nog volop Amerikaanse troepen in Europa waren.
De jeugdvriend van zijn vader sprak Engels en Duits en werd al tolk in dienst genomen door de Amerikanen. Hij leert een Amerikaanse kennen.
Ze trouwen en hij vindt een job in de militaire sfeer, of in de diplomatie, of zoiets, iets met veel reizen.
En wegens de bewezen diensten in Europa na de oorlog, is de Jeugdvriend met zijn US-echtgenote welkom op de Amerikaanse ambassades
in de wereld. Dwz dat ze daar mogen logeren wanneer ze in dat land zijn.
De koppels blijven bevriend. Er komen kinderen. De kinderen raken ook bevriend, want er werd samen op vakantie gegaan.
Geen weekendje naar zee, maar safari's in Afrika, dat soort vakanties.

Op een dag, Diga was toen pas op de Zeevaartschool, krijgt hij telefoon van zijn vriend, de zoon van de jeugdvriend van zijn ouders.
Ze waren in België en ze logeerden op de Shape (Nato hoofkwartier in Evere, toen). Of Diga zin had om naar Brussel te komen.
Diga ging voor een weekend naar Brussel en maandagmorgen weer in Antwerpen, naar de Zeevaartschool, waar hij intern was.
Dat was de planning.
Zondagavond in Evere laat zijn auto het afweten. Zeer vervelend. Nu moest hij met het openbaar vervoer naar Antwerpen en
op zondagavond zijn de bussen naar de binnenstad schaars. Hoe moest hij nu in een Brussels treinstation geraken?
En bleef zijn auto dat een ganse week op de Shape staan? Hoe moest hij er volgende vrijdag aangeraken? Want hij kon op de Shape
maar binnen samen met zijn vriend, hijzelf had enkel een tijdelijk bezoekerspaske. Kortom, plots zat hij danig in de knoei.
Da's niks, zei die vriend, misschien kan ik wel vervoer regelen. Maandagmorgen is Diga naar Antwerpen gebracht in een wagen met chauffeur.

De wagen: een kogelvrije limousine met gefumeerde -geblindeerde- ramen en
een Amerikaanse vlag naast de motorkap, groot genoeg om gezien te worden.
De chauffeur: een grote zwarte militair (stijl bodyguard) in vol uniform.
Diga in zijn uniformke van cadet en een sporttas met kleren voor de komende week.
Voorbij het Centraal Station van Antwerpen ziet hij een maat van zijn klas sleuren met zijn tas, die jongen mocht meerijden.
De chauffeur verbaasde zich over niks, hij had waarschijnlijk al gekker dingen moeten doen dan snotneuzen naar school brengen.
Een chauffeur met klasse, want hij reed tot recht voor de hoofdingang, de ingang die enkel door de professoren gebruikt wordt.
De jonge Diga zag het ineens niet meer zo zitten. Want op de trappen van de hoofdingang stonden capt West (de directeur) en een groep
profs te praten en te bespreken. Ineens was de lol er af. Uitleggen in het Engels aan de Amerikaanse chauffeur waar de ingang
voor de leerlingen was ging nog niet zo goed. Het was trouwens te laat, de chauffeur was al uitgestapt om
het portier te gaan openen voor zijn passagiers. De chauffeur kreeg de tijd niet om rond de wagen te lopen.
Capt West kwam vierklauwens de trappen af (en zo'n persoon van gewicht neemt dan vaart natuurlijk)
en was de chauffeur een halve limo-lengte vóór. Ondertussen maakten Diga en zijn klasmaat zich alvast klein.
Capt West opent eigenhandig het portier, Diga bleef zitten bibberen waar hij zat te bibberen.
Capt West ziet niemand uit de wagen stappen en bukt zich om te kijken waarom het onaangekondigd hoog bezoek niet uit de limo stapt.
Hij sloeg blauw uit toen hij daar twee ineengedoken cadetjes zag zitten.
De chauffeur had intussen de sporttassen ergens vandaag getoverd en overhandigde ze aan de jonge heren, met een onbewogen gezicht,
ernstig, alsof het diplomatieke valiezen waren.
De jonge heren zijn naar de zijingang geslopen, nagekeken door capt West. De professoren keken de andere kant uit, naar de limo die weg reed.
Dat voorval heeft Diga vier jaar achtervolgd. Telkens capt West zijn oog op hem viel zaagt ge hem denken 'van waar ken ik die ook al weer ...'

1997-05-25 ~ op zee

Donderdag heeft LM zijn been geschaafd in het machien. Een lelijke schram van 20cm lang en 1cm breed. Rauw vlees en veel bloed.
Bloedstelpende watten er op. Mogelijk hebben we ze er wat lang opgelaten want de watten droogden mee de wonde in.
Dapper & onvervaard en met vaste hand heb ik de watte er uit los gepulkt. Een halve flacon ontsmettingsmiddel er over en genezen maar.
We zijn nu twee dagen en half plus zeven ontsmettingsbeurten verder en er wil persies geen korstje op het onderste gedeelte van de schram.
Daar blijft het zo'n wak laagje kweeniwa ipv een droge korst.

Wat een geluk dat het op donderdag gebeurd is en niet op woensdag, want dan was dat ongevalletje misschien op rekening van de fuif van
de dag tevoren geschreven en dan werden de feestjes misschien afgeschaft door het Hoogste Gezag. -alhoewel, capt DM fuifde zelf veel te graag
En volgende maand moet ook nog een fuif mogen hè.

Gisterenavond vertelde choff Diga dat hij ooit eens een discotheek in Zwitserland is buitengegaan met in de zak van zijn jas een rol banknoten
die niet van hem was. 30.000 Zwitserse frank -vandaag 28.367 €- In de taxi voelde hij persies iets zitten in zijn binnenzak.
Hij schrok zich een hoedje toen hij zag dat het geld was. En zoveel. Iemand heeft hem achteraf aangeraden over dat geld te zwijgen in alle talen
en nooit meer naar die keet te gaan. 't Moet in de vestiaire gebeurd zijn. En waarschijnlijk was het drugsgeld.
Hij is eerst iets gaan drinken om te bekomen en daarna is dat geld twee jaar blijven stil liggen eer hij er iets dierf mee doen.
Diga heeft nog meer van dat soort verhalen. We houden u op de hoogte.

Zondag vandaag. Wat staat er op het programma ... strijken misschien. Drie hemdjes. De moeite niet om naar de laundry te gaan.
Het overzetten van de Gipsy Kings is gelukt. Met de handleiding erbij zou het sneller in orde gekomen zijn. Misschien wel van de tweede
poging. Wie doet er nu een handleiding weg ... -drie jaar later is die wie toevallig aan het licht gekomen

10h: pfieuw, ik ben blij dat ik weer kan gaan zitten. Ik ben drie kwartier onderweg geweest om twee croissants te gaan halen in de keuken.
In de traphal ben ik la Castafiore tegengekomen, de vrouw van cheng LdG. Zij vertelde iets over cysten in de borst en dat het vocht
er uit weg getrokken wordt met lange naalden en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken
en mijn benen slap worden en ik zag plots zwarte vlekken voor mijn ogen. 'k Ben gaan zitten op de trap en ik heb haar gezegd dat ik
niet tegen dat soort verhalen kan maar ik denk niet dat het doorgedrongen is. Madame est imbue de sa personne, doordrenkt van zichzelf,
want ze vertelde verder en voort. Ik ben net niet flauwgevallen. Nu heb ik schele hoofdpijn, dat is voor de rest van de dag.
'k Zal haar eens leren computeren. Dan heeft ze concrete problemen en minder tijd om mensen te vervelen met privé-verhalen.
Daarna was het gelameer van de ch.kok in de keuken. Ik nog altijd op mijn flauwe benen. 't Was weer zo'n verhaal met
donkere schaduwen uit het verleden. Er is iets goor aan zijn manier van denken. Aan heel dat vent. Om niet goed van te worden.
Schele hoofdpijn dus.
Nu nog een stormke, dan weet ik tenminste waarom ik mij mottig voel. 'k Heb een beetje harpmuziek opgezet. Dat wil al eens helpen.
Behalve vandaag dan. Het schip trilt. De CD-speler trilt mee en dat veroorzaakt ruis.
Voor de Metallica's van LM zou dat niet eens opvallen, maar voor mijn harpmuziek is dat een ramp. Om nóg eens hoofdpijn van te krijgen.
Vanmorgen was het nog zondag ...

En de stofzuiger doet het ook nog maar half. Dat was te denken hè, hij is al elf maanden in gebruik zonder papieren stofzakken.
Dat kon niet blijven goed gaan.

Ziezo, nu heb ik genoeg gejammerd voor een zondag.