|
1997-05-30 ~ Dumai, Indonesië
Gisterenavond zijn we tegen de kaai gegaan. Het was al donker en verschrikkelijk warm, dus zijn we niet meer aan de wal geweest.
Na het eten ging LM efkes in de CCR verwittigen dat de mecaniciens om 07h moesten gewekt worden en niet om 06h zoals gewoonlijk.
Behalve de stuurlieden van wacht waren er ook drie Indonesiërs aanwezig, die zullen iets met de lading te maken hebben hè, anders
zitten die niet in de Cargo Control Room. Hun ogen waren bloeddoorlopen, letterlijk bloodshot. Zo stoned als een garnaal.
En maar glimlachen en smilen ...
Ze zijn hier verschrikkelijk streng op alcohol. Geen druppel tijdens de laad-en los-werkzaamheden, geen pint mag er gezien worden,
nog geen leeg blikje. Daar komen dikke boetes van voor het schip en serieus gedonder voor de persoon in kwestie. Ze zouden maar wat
graag een Europees schip een boete aansmeren, dat betekent deviezen. En goede punten voor de aanbrenger natuurlijk.
Maar zelf zitten ze stoned met een lading van tonnen CONDENSATE te jongleren. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardgascondensaat
11h30: Sinds 11h zijn we terug van de wal, Castafiore en ik. Vanmorgen was het iets frisser dan gisterenavond. En het was weer erg
avontuurlijk natuurlijk. Foto's gaan laten ontwikkelen, dat was het belangrijkste en dat is in orde gekomen ook, zij het nipt.
Alles per fietstaxi.
Het begon al goed aan de gates. Ik hoorde mijn naam roepen. De fietsmeneren van vorige keer (ongeveer een half jaar geleden) zien
het schip tegen de kaai liggen, weten dat er een bemanningslijst bij de poortwachters ligt en zeer waarschijnlijk hadden ze die al eens
mogen inkijken. Dan lezen ze dat die 'm' aan boord is. En is dat niet die ene die vorig jaar 10 USD teveel betaald heeft. Ik dus.
Grijns: misschien betaalt ze deze keer ook 10 USD teveel. Ja dus. -soms vind ik dat aangewezen, dat soort fietsen is zwaar werk en
de fietsmeneren blijven een ganse tijd bij u, ge moet geen voet verzetten in de tropenzon, wat is dan 300BF ...
Patrick (3de mec) was gisterenavond nog aan de wal geweest en had vanmorgen een tamelijk warrige uitleg gedaan aan iemand dat er
buiten fietstaxi's ook nog autotaxi's waren met hun standplaats aan het rondpunt. Dat kan niet. Vorige keer zijn wij dat rond punt een
keer of zeven gepasseerd en daar is geen taxistandplaats, daar is gewoon geen ruimte voor. Met die autotaxi kon dan naar de 'grote' stad
gereden worden, om een beetje 'serieuze ' shopping te doen.
We hadden maar drie uurkes de tijd en ik had geen zin om me zo ver van het schip te verwijderen dat het weer zou eindigen in haast- en
paniektoestanden. Daar is het gewoon te warm voor, om haastig te beginnen doen. Dan maar geen 'serieuze' shopping. Gewoon
boodschappen doen was ook al goed. Postkaarten en wat tomaten (?) en wat pindanootjes voor LM. En misschien een Engelstalige krant
of een tijdschrift. Meer moest dat niet zijn. De fiets-meneren namen de kortste weg naar de stad, een sightseeing door de sloppenwijk
was er deze keer niet bij.
Maar, o revelatie, dank zij de tomaten die LM zo graag wou, zijn we dit keer op een markt beland! Nogal pittoresk, maar niet zoals in
Inchon, Korea. En deze markt was tenminste in openlucht. Zou dit nu een pasar zijn? 'k Had me voorgenomen tijdens het verlof
eens wat Nederlandse schrijvers te herlezen, want hun koloniale literatuur is nogal uitgebreid, als ik me goed herinner, maar dat is er niet
van gekomen. Volgend verlof dan maar, alhoewel ...
Én, we hebben postkaarten gevonden deze keer. De postkaarten staan namelijk niet in draairekken buiten op de stoep, ze zouden door
de tropenzon snel verkleuren en onverkoopbaar worden. En van het rondwaaiend stof zou de glans beschadigd raken. Ze worden bewaard
onder glas, in de toonbank. In die winkel heeft het veel te lang geduurd naar mijn zin, maar goed, we hebben nu postkaarten voor
de hele familie en de ganse schoonfamilie van de halve bemanning. In een wip had ik aan boord alle postkaarten doorverkocht.
Voor het eerst in de annalen van dit schip is iemand terug gekomen met postkaarten. Bibi! En hier past nu bescheiden klaroengeschal.
Onze boodschappenlijst was afgewerkt en we moesten nog een half uurke wachten tot de foto's klaar waren. Zalig weinig autoverkeer en
overal de geur van specerijen. Die geur kwam niet uit de winkels, het land ruikt hier gewoon zo. Naar specerijen, niet naar kruiden.
Efkes iets gaan drinken, opnieuw in dat 'King's Restaurant'. Deze keer hebben we ons niet naar boven laten manoeuvreren zoals zes (of acht?)
maanden geleden. We hebben positie gekozen aan een tafeltje bij de deur en nu konden we wél naar het gebeweeg van de straat kijken.
Toen het halfuur bijna om was wou ene van de fietsmeneren de foto's gaan ophalen voor ons en hij vroeg de kwitanties. Hélaba, minute,
daar gaan wij zelf voor mee hoor!
Wat een geluk dat we hem dat niet alleen laten afhandelen hebben. De twee films van Colette (Castafiore), de twee van Patrick
en die ene van ons lagen dooreen geschud of het een spel kaarten was. Op den duur had ik de negatieven van Colette vast
en de foto's van Patrick. Een tropisch soepje was het daar aan het worden. Want op veel foto's staan dezelfde mensen natuurlijk.
We zijn hier maar met 22. We hebben het aan boord uiteen gepuzzeld. Hier is tenminste airconditioning, voor 't geval we
het er warm zouden van krijgen. Elk heeft nu zijn eigen negatieven met bijbehorende foto's.
We reden terug naar het schip, door de straat van het 'KANTOR POS'. Uitgesproken Kantoër Pos? Zoals in het Oudnederlands?
Dat moet dan het kantoër van de pos zijn hè. En 't was nog juist ook. Dus de brieven n°4 en n°5 gepost, zelf gezien deze keer.
De fietsmeneer wou weten hoe ik dat wist, Kantoër Pos.
- Because it's Dutch zei ik. -omdat het Nederlands is
- No, zei hij, it's Indonesian.
- Well, zei ik, it sounds Dutch, just like apoteek, notaris, pensiun (pension), direktorat, telekominikasi, modevak (kleermakersatelier)
- Possible, zei hij peinzend, we hebben hier Hollanders gehad.
Ja, dacht ik, en als ik me goed herinner zijn ze hier langer gebleven dan een weekend.
In Antwerpen gaan ze 's maandagsmorgens tenminste naar huis, dwz, als hun promille voldoende gezakt is.
Vanmiddag hadden we hutsepot. Dáár kwikt een mens van op zie, bij dit weer.
1997-05-31 ~ Singapore Passage
'k Was niet intijds klaar met de brieven om ze hier al te kunnen afgeven. (Waar heb ik dat nog al gelezen). Van hier uit is dus niks vertrokken.
Heiligschennis vind ik zoiets. De gelegenheid krijgen om te posten en niks op de bus doen. Nog geen postkaart ...
En gisteren heb ik in mijn handtas een postkaart gevonden die al van 03/05 bij onze aankomst in Singapore van uit het hotel wou verzenden.
De kaart was in een mapje geschoven. De kripse krijg ik daarvan. Niet dat dat iets verandert aan de situatie. Die postkaart moet dus ook
van uit Korea vertrekken, binnen een week of wat.
En er was post voor ons! Een postkaart uit Praag. Ze hangt al omhoog tegen het schot.
1997-06-05 ~ op zee, ergens aan Taiwan
De voorbije dagen ben ik weer druk met lijsten in de weer geweest. Niet voor LM of voor 't machien, maar 'voor 't goed van 't algemeen', de Welfare.
Enkele weken geleden vroeg capt DM of ik de lijsten van de videocassettes wou bijwerken.
- Ja natuurlijk kaptein, antwoordde ik in mijn jeugdige overmoed, waar is de diskette?
- Eh, er is geen diskette, we vinden ze niet.
Ah, vandaar een vrijwilligster nodig, ongeveer 400 films intikken, alles opnieuw van in het begin ...
Titel van de film, genre, actrices, acteurs, regisseur en het n° van de doos.
- Jamaar, de regisseurs moeten daar niet bij hoor, zei iemand van de aanwezigen.
- Jamaar, de vertaalde titels zeggen ons soms niet veel en dan kan de naam van de regisseur een referentiepunt zijn.
(En daarbij, moei er u niet mee, dacht ik, wie typt die lijst? Gij of ik?)
'k Verloor dat vrijwillig beloofd catalogeer-jobke uit het oog, gedurende drie weken, want er was geen haast bij had capt DM gezegd en
de diskette zou wel boven water komen. Zeiden ze. Wanneer ze eens tijd en zin hebben, dacht ik. (Van wensdenken gesproken.)
Vier dagen geleden laat capt DM tijdens het avonduurtje iets horen over de videolijsten. Eh, ikke niks klaar natuurlijk.
Schone vrijwilligster! En er was nergens een afvoerputje in de buurt waarin ik kon wegkruipen, verdwijnen.
Na vier dagen staat de videolijst op punt, is voorlopig in orde maar áf is nog iets anders natuurlijk. Nog één dag voor het nazicht,
de afwerking en het printen. Niet dat Brian De Palma, Coppola of Don Siegel hier zelf zullen komen controleren, maar als capt DM iets
vraagt dan doet men dat, en tegoei (!) om de simpele reden dat het capt DM is.
Een menselijke mens, iemand die een rustig soort gezag uitstraalt, iemand die kan leiding geven.
Niet een omhooggevallen kluchtzanger die zijn autoriteit uit zijn graad moet halen en geen leiding geeft maar baas speelt.
Voor capt DM typt men zich te pletter. Temeer omdat ik die drie weken goed te maken had hè.
Achteraf bekeken denk ik dat hij van cheng LdG of van de Gibbe wist dat ik de eerste twee maanden hier aan boord die machinerylist
getypt had. En iemand die 1080 (of 1008?) machineries kan intikken, met alle technische gegevens erbij ..., dan zijn twee videokasten
kinderspel. En natuurlijk deed ik dat graag! Alleen, 'k had er drie weken eerder moeten aan beginnen, dwz onmiddellijk.
1997-06-08 ~ op anker Yeosu, Korea
Vandaag is het Vaderdag thuis. En vandaag hebben de vaders hier aan boord veel werk en de andere mensen ook.
Het is vandaag niks geen zondag: in het machien wordt een piston getrokken. Liever hier dan in de tropen, maar
het is een zware werkdag vandaag, zelfs geen gewone werkdag.
Een week of drie geleden lagen we hier in de potdichte lentemist, nu weer. Nu is er ietske meer zichtbaarheid, de misthoorns moeten niet
loeien om de zoveel minuten. De harde werkers zullen kunnen slapen vannacht.
Met de fax voor Vaderdag was weer iets aan de hand hoor. We hadden hem direct in Brussel, maar in Limburg was en bleef het bezet.
Het was toen avond hier, in België 12h45. Na 04h heeft Marta ook eens geprobeerd, toen het hier al vrijdag was en in België nog
donderdag, 22h. -de kinderen van Laura zouden veel grote muzieknoten inkleuren, en dan doorsturen naar hun opa.
Fax nog altijd bezet in Limburg. In de loop van vrijdag moet toch iemand die fax verzonden gekregen hebben,
maar ik weet nog niet wie ik daarvoor moet bedanken.
'k Zag Pa die muzieknoten al zelf inkleuren. Alle honderd elventwintig. Want ik heb er ineens maar genoeg op gezet hè. Enfin, die
tekening met tekst is dus tijdens de nacht op de brug blijven liggen, iets dat gralijk tegen mijn principes is, post later rondslingeren, maar
het was dat of geen handgekleurde versie door de kinderen. -de clown die de noten van zijn hand wegblaast heette Poly Fonio
Nog een verhaal van Diga. Hij vertelt persies niet veel meer de laatste tijd, ofwel begin ik zijn verhalen gewoon te vinden. Dat zou jammer zijn.
Hij moest eens met een chartervlucht vertrekken naar een schip. Niet op een gewone lijnvlucht. Wat is het verschil? Een vliegtuig is toch
een vliegtuig? Awel, het verschil zit oa in het aantal kilo bagage dat een zeemens mag bijhebben, 40 (tot 45 kg) op een lijnvlucht en
op een chartervlucht 15 kg gelijk iedereen, zeemansticket of niet! Dat krijgt een mens dan te horen wanneer hij volledig gepakt en gezakt op
Zaventem staat, een uurke voor het opstijgen. Het overgewicht bijbetalen kostte een fortuin.
- Dan bent u in feite beter met een ticket in businessclass, zei de juf aan de balie.
Maar zelfs dan was het niet mals want overgewicht gaat volgens een duur tarief.
- Tiens, zei Diga, en als ik een ticket eerste in eerste klas neem?
- Ha, maar dan is het opgelost meneer, dan bent u volledig in orde.
Rekenmachientje er bij gehaald : 1ste klas was uiteindelijk de meest goedkope oplossing. Of de minst kostelijke. Diga heeft prinsheerlijk
een zeer comfortabele vlucht gehad en de rederij in Antwerpen heeft het verschil terugbetaald, omdat zij het waren die hem op een chartervlucht
geboekt hadden zónder te letten op het maximaal toegelaten gewicht voor zeeliedenbagage. 'Plunje' = tot 45 kg.
'k Heb niet gevraagd wie van de twee waterklerken zijn vertrek georganiseerd had. Wie zou dát wel geweest kunnen zijn?
Niet KG, die is de nauwkeurigheid en het plichtsbesef zelve. Dat zal het klerkske PV geweest zijn hè. Het lijkt me echt weer zo'n stoot van hem,
een plaats boeken op een goedkope charter om de rederij uiteindelijk de volle pot voor 1ste klas te doen betalen. Hihi, hié!
Zou PV ooit wakker liggen van zijn stommiteiten? En dan bedoel ik nog niet de omvang, maar gewoon het aantal, van '88 tot nu.
De wonde aan LM zijn been is bijna genezen. De brandwonde aan zijn arm groeit ook mooi dicht, zonder te ontsteken.
En de zomerreuma in zijn handen is weggetrokken. Hij had enkele uren in de zon gewerkt, zonder werkhandschoenen of
die katoenen handschoentjes aan, en het was gebeurd: zomerreuma.
't Is wat de laatste tijd hoor. Nu heeft hij ook pijnlijke steken in de tenen. Het is geen kramp. Het is iets anders, iets dat er vroeger niet was.
Tot hiertoe heeft hij het nog niet 's nachts, enkel overdag. Soms wel 15 keer. Van de zon kan het niet meer zijn.
Van teveel zuivelproducten kan het ook niet zijn. Hij drinkt geen melk, zelfs niet in de koffie, en kaas of andere melkproducten eet hij zeer zelden.
Het doet erg pijn, want hij kan geen stap meer verzetten en brult het uit wanneer zo'n pijnscheut door zijn tenen vliegt.
Te weinig fruit? Teveel fruit? Iets met de bloeddruk? 'k Heb me al suf zitten denken ... heeft dokter T een fax?
En gisteren vertelde capt DM een verhaal waar ik helemaal niet goed van werd. Het ging over een cheng (de naam ben ik al kwijt) die
ziek is afgemonsterd en door de ziekendienst onmiddellijk naar een Amerikaanse legerbasis is vervoerd. Daar hebben ze hem uít de coma
weten te houden, want het was al één minuut voor twaalf. Het was zover gekomen door foute medicatie aan boord!
Hij is weer op de been, maar wel visueel gehandicapt nu. Oogzenuwen beschadigd en hij draagt nu hele dikke brillenglazen, wisten andere
mensen nog te vertellen.
Kijk als er nu nog éne keer een tweede stuurmanneke het vertikt mij de bijsluiter te laten lezen of commentaartjes verkoopt à la Rébo,
ipv zich met het probleem bezig te houden, zal ik mijn plichten als echtgenote eens luidop uitoefenen. Wat mijn dierbare gewonde of zieke
tijdelijk aan mondigheid verliest vanwege pijn of ongemakken, zal ik dan efkes compenseren. Want ze weten nu al wel dat de wereld rond is
(sinds '94, officieel bevestigd door het vaticaan) maar soms geloven ze voor het gemak ook nog in de genade gods.
De genade gods is een begrip dat in katholieke scholen gebruikt werd wanneer een non een taak toegewezen kreeg waarvoor ze
niet opgeleid was of geen voeling mee had en waartegen zij dus niet opgewassen was.
Wanneer zijn plots om louter organisatorische redenen wiskundeles moest gaan geven, of Engels ...
dan werd dat weggewuifd dat de genade gods haar zou leiden. Resultaat : verwarde leerlingen en een overspannen non.
De omgekeerde houding merkt men soms aan boord: ik ben 2de stuur, en louter daarom weet ik wat ik doe en zeg. Larie natuurlijk.
Ziezo, blad vol. Morgen of zo gaan we tegen de kaai en dan kan dit mee met de post. Tot schrijves.
|
