1997-06-12 ~ vertrek Yeosu, Korea

Ze zit een vlieg in de cabine en we krijgen ze niet te pakken, de vieze beest. De mepper ligt thuis, die woog te zwaar in de bagage.
Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in de Filipijnen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(Filipijnen)

09h: LM is al van heel vroeg bezig want het is standby vertrek. 'k Hoor allerlei alarmen en signalen gaan. Het machien slaat aan,
we zijn hier weg! Van uit de patrijspoorten zie ik enkel de schouw, maar als het machien aanslaat ... is de koffie klaar.

1997-06-16 ~ op zee

Eergisteren gefuifd. Wééral ???
Hélaba, de vorige fuif was wel een volle maand geleden hoor. En daarbij, ze zaten er op te wachten en we konden in feite moeilijk anders.
Noem het Welfare. We kunnen de mensen geen reden om te fuiven onthouden, daarvoor is de gemeenschap hier te klein en is er te weinig
afwisseling in haven. Het schip gaat aan de boei laden of lossen, of er is walverbod en andere saaie toestanden.

's Anderendaags had ik overal spierpijn. In mijn heup van mee de French Cancan te willen dansen en in mijn schouder van de Flamenco.
Marta had natuurlijk nergens pijn. "Jamaar, ik ben 20 jaar jonger hè" zei dat vriendelijk meisje (25j) sussend, om me te troosten.
Welja, door mijn pijnlijke spieren werd ik al een ganse dag herinnerd aan mijn leeftijd (45), doe er maar een schepje bovenop.
't Kon er nog bij.

Én de bootsman (een Galliciër) heeft gezegd dat ik verstaanbaar Spaans spreek. Wel, die vier zinnekes verstond hij toch.
Misschien wou hij beleefd of charmant zijn tegenover het feestvarken? Dat is dan gelukt.
Deze keer zijn er weinig actiefoto's gemaakt. Enkel portretten bij het binnenkomen en met het groot licht aan, want ik dacht al aan
de fotokopies die ik zou maken om mee te sturen. Daarom moest telkens het groot licht aan. Wie zich afvroeg waarom kreeg géén verheldering.
Fotokopies maken van foto's om ze met de brieven mee te verzenden gebeurt nog altijd sluipend en in stilte.
Colette sluipt al mee naar dat lokaal, dat eigenlijk een reserve cabine is, voor wanneer de inspecteur komt.
Tijdens de standby is in feite het beste moment. Dan is iedereen aan het werk, ook capt DM. Daarom moet er nú geslopen worden.

Het zeewater is 30°C. In het machien is het nu tropisch heet. Het is goed dat we zo vaak Singapore passeren, voor bevoorrading en proviand,
en voor de post, maar het is verschrikkelijk jammer dat Singapore in de tropen ligt. De mecaniciens zien teveel af van de warmte.

Gisteren waren we ter hoogte van Manilla (Filipijnen), in volle piratengebied. Voor de nacht moest alles op slot. Tijdens het avonduurtje
hing capt DM piratenverhalen op, de belevenissen van collega-captains. Daar zal al eens een vergadering over geweest zijn blijkbaar.
Buiten de opvarenden beroven gaan de piraten ook met de inhoud van de kluis aan de haal. Allez, de rederij in Antwerpen had weer iets
om een colloquium over te houden. Het vervelendste volgens capt PE -die van schip 11- was wanneer men een tweede bende aan boord krijgt.
De eerste bende is met alles weg, maar laat geen kwitantie achter natuurlijk. De tweede bende wordt bokkig en gaat, kwestie van niet
met lege handen naar huis te moeten, tóch weer de cabines af om privé-eigendommen te roven.
Het motto is : GÉÉN WEERSTAND BIEDEN, om een bloedbad te vermijden. Leg dat maar eens uit aan de Filipijnen hier aan boord, die
hun overuren cash in USD uitbetaald krijgen en dus relatief veel geld te verdedigen hebben.
Wat ook zeer moeilijk is, volgens capt DM, is de kluis open krijgen onder bedreiging. De kluis openen is in gewone omstandigheden al
een secuur werkje waarbij men zich moet concentreren, dus kalm blijven. Doe dat maar eens met in de nek een revolver die vastgehouden
wordt door een door een piraat die zelf haastig & zenuwachtig & bang is.
Hier werd voorgesteld de kluisdeur alvast los te zetten, met in de kluis een 1000 USD als buit, de rest van het geld ergens verbergen
achter een schot en zelf in een onbewoonde cabine gaan slapen, de loodscabine bvb, of de inspecteurscabine.
Het werd allemaal wat lacherig verteld, maar alle buitendeuren gingen toch op slot voor de nacht. En onze cabinedeur ook.
Better safe than sorry. Want waarom zouden Filipijnse piraten dit schip overslaan? Omdat hier Filipijnse bemanning aan boord is? Nee,
daar houden ze geen rekening mee.

We vaarden ten N-O van Borneo, eerst door de Sulu Zee. We gaan richting zuid. Af en toe is een eilandje te zien.
Misschien wonen ze daar, die arme bange piraten? -de piraterij van toen is niet meer te vergelijken met de professionele piraterij van nu

1997-06-18 ~ op zee

Vandaag hebben we een 'nieuwe' oefening gehad: Man Overboard. Dat was jaren geleden. Het is een zeer serieuze oefening.
Van zodra alarm gegeven wordt : all hands on deck! In dit geval niet zozeer elk paar handen als wel elk paar ogen.

Als 'man' was een grote oranje blik overboord gegooid, zeker twee keer zo groot als een reddingsvest.
Gesteld dat de brug de man zien vallen heeft wordt direct de procedure gestart, een speciaal manoeuvre waarbij ze het slachtoffer
aan de loefzijde (dus in de windzijde) van het schip zien te krijgen, zodat de wind en de golfslag hem richting schip brengt.
De reddingssloep wordt in gereedheid gebracht, met vijf personen aan boord, die zullen het slachtoffer dan gaan oppikken.

Zonnebril meegenomen want de zon schijnt in het water en na twee minuten ziet men geen knijt meer. Dat is vervelend wanneer ge
verondersteld wordt mee uit te kijken naar de drenkeling. Het heeft zeker een vol half uur geduurd eer we hem in het snuitje hadden.
En dan was het nog een oranje blik, twee keer zo groot als een reddingsvest. En een drenkeling par accident draagt geen reddingsvest.
Wie in een blauwe of een witte overall overboord raakt, contrasteert qua kleur niet met blauw water en witte schuimkoppen.
En het hoofd + de schouders van iemand die zich tracht drijvende te houden zijn bijlange zo groot niet als het oranje blik.
En een mens drijft niet zo hoog op het water als een leeg blik dat dobbert. Tussen twee waterbergen verdween het telkens weer uit het zicht,
gezien van waar wij stonden. Op de brug konden ze het beter in het oog houden en daar hebben ze ook verrekijkers bij de vleet.
Iemand aan stuurboord had iets gemerkt, het was een drijvende boomstam, overwoekerd met groeisels, te groot om een drenkeling te zijn.

Hoe lang een echte drenkeling zich zou moeten drijvende houden eer we hem vinden, daar durf ik niet over nadenken. Gesteld dat hij
ongekwetst in het water geraakt, en voldoende kan zwemmen om zich drijvende te houden, wordt hij toch moe van het bewegen en van de angst.
Dan beginnen de minuten te tellen hè. En wij vonden dat blik dus maar niet. Erg hoor. Om rillingen van te krijgen. -en nu wéér

Tijdens avonduurtje zei ik dat het een indrukwekkende oefening was omdat een mens dan beseft dat, dat ...
"Dat men beter niet overboord valt?" vroeg de BG. Over de kleur van de overalls heb ik dan maar gezwegen.
"Zoiets ja, zei ik, maar 't is niet altijd te voorkomen, vandaar toch die oefening!" -met BG hebben we later nog gevaren, als capt evenmin een groot licht.

'k Wou eigenlijk zeggen dat die oefening besefbevorderend (bestaat dat woord al?) werkt omdat een mens er dan met de neus op geduwd wordt
dat het kalme postkaartjes-zeeschap van vandaag eigenlijk is samengesteld uit duizend en duizend kleine golfruggetjes, die allemaal het hoofd
van een drenkeling uit het zicht kunnen houden. En dat die mooie horizon bij optimale zichtbaarheid zoals vandaag, toch een gebied
afbakent met een straal van ± 18,5 km. Bij dit helder weer is dat een gebied van 1074,665 km² zegt het rekenmachientje.
Een oppervlakte waarvan geen 10 cm² blijft stil liggen, waardoor de lichtweerkaatsing telkens wisselt. En dat werkt het speuren tegen.
Jawadde, jawadde. En bij hogere golfslag en verminderde zichtbaarheid? Doen zoals BG zegt: niet overboord vallen. Alsof men dat altijd zelf
in handen heeft, soms wordt men opgepakt door het water aan deck. -hij had toen nog veel te leren, en twintig jaar later als capt ook nog

LM heeft hier zojuist een daad van algemeen nut gesteld: de vlieg doodgemept. Ze was verzwakt waarschijnlijk, want ze vloog maar treuzelend.
Niet meer het vinnig gedoe van enkele dagen geleden.

Zojuist is iemand hier de buitendeur aan bakboord komen op slot draaien. Nog altijd piraten-alarm.
We hebben een tip van Borneo gezien aan stuurboord. Volgens de kaart zitten we in de Celebes Sea.

1997-06-19 ~ op zee

Rond 10h gaan we op anker. Misschien is het de moeite om foto's te maken.

Op de Toshiba staan spelletjes geïnstalleerd. De Gibbe had ze er op gezet voor AM, de vervanger van LM. Er is een Formule-1 spel bij.
Daarin mag men één uit de acht circuits kiezen, één van de vier moeilijkheidsgraden aanduiden (van beginner tot professional) en dan
krijgt men een Ferrari om dat parcours af te werken. Chic hoor, zo'n Ferrari, maar ik kreeg hem niet in beweging. Er verscheen een melding
dat ik weg gesleept was. Zo vier keer na mekaar.  Met muzikale zenuwbegeleiding. Persies een lunapark. Waarschijnlijk kan 't geluid afgezet worden,
maar ik weet niet hoe. Eigenlijk wou ik Villeneuve wat morele steun bieden, maar aan mij heeft hij dus niks hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacques_Villeneuve 

Gisteren heeft Percy, iemand van de Filipijnen, mijn haar geknipt. Het is gelukt, maar 't is helemaal anders dan hoe de kapper mijn kop ziet.
Percy had vooraan de ganse frou-partij laten staan zoals ze er stond. Daar heb ik achteraf dan zelf iets aan gedaan en het resultaat is, eh, navenant.
't Was voor de foto's dat ik mijn kapsel wat gefatsoeneerd wou hebben want met zijn dagen wordt hier nogal geklikt en geflitst.
Dan mag een mens er wat flashy op staan ook, dacht ik. Vooral blijven denken ... Colette noemt het een Jean Seberg-kapsel.
dat is me nog al gezegd geweest, maar dan lang geleden.

Diga vertelde gisteren aan tafel enge verhalen uit Afrika. Hij heeft daar in zijn jeugdjaren gewoond. Wij dachten eerst dat hij daar enkele
keren op vakantie geweest was. Dat ook natuurlijk, maar ze hebben er wel degelijk wat jaren doorgebracht. Ergens aan de kanten van Tanzania.
Eén krokodil kwam elk jaar haar eieren achter in de tuin leggen. -akelig, want krokodillen bewaken hun eieren
En 's avonds moest men het bed eerst controleren op slangen. Wanneer men er in ligt komen ze er niet bij liggen, maar ze liggen wel graag
in een leeg bed. Da's maar ne weet natuurlijk. Om de slang uit het bed te halen stond in elke kamer een stok met een lus aan.
En als de slang dan in de lus hing? Gewoon uit het raam zwieren.
Diga was zo goed op dreef dat ik niks wou vragen. Colette zat te griezelen. Misschien was dat zijn bedoeling.

En verder over spinnen als eieren zo groot. Ze zijn voor de mens ongevaarlijk.
Ze leven onder de grond in kuilen en gangen die bekleed zijn met spinsel.
Wanneer het regent lopen de gangen onder en springen de spinnen wel naar buiten. Allemaal en tegelijk.
Dat vond de moeder van Diga maar niks en vanaf toen ging ze zonnen met rubberlaarzen aan.
Maar als er gezonnebaad kan worden dan regent het toch niet? Dan zitten de spinnen toch onder de grond?
En tóch liever met caoutchouc botten! vond de moeder van Diga. Bij het verhaal van de grote spinnen griezelde ik mee.

Tijdens de oefening van gisteren, terwijl we stonden te speuren naar het oranje blik, vertelde ch.kok Guy een verhaal over een schipke dat de lijn
Karachi (Pakistan) - Bombay (India) deed. -nu Mumbai  Tien dagen varen. Twee Filipijnen aan boord hadden gevochten op zee en het
eindigde ermee dat ze vijf dagen later in Bombay de ene naar de kliniek konden laten vervoeren (vijf messteken in de buik) en de andere
naar de gevangenis laten brengen. En het schip blijft verantwoordelijk voor die mannen (?).  Zodus, telkens het schip in Bombay/Mumbai kwam
moesten zij bezocht worden. Om te zien of ze nog in leven waren. Die capt had Guy daarmee belast want als hij zelf ging was hij aan
gebedel en smeergeld voor het 'protocol' 200 à 300 USD kwijt. Als Guy ging, kon hij alvast beginnen jammeren dat hij 'maar' de kok was
en zo geen bedragen kon afdokken. Hij kwam er met een 50 USD per keer van af. Zo gedurende drie maanden om de 20 dagen.
Het verschil in het scheepsbudget kan tellen.
Ze waren daar maar met 14 aan boord, in haven kon dus niet veel volk gemist worden en Guy moest elke keer alleen op bezoek
naar de kliniek en naar de gevangenis. "Al eens een Indische gevangenis gezien?" vroeg hij. Eh, niet direct nee, maar wel gelezen over
Turkse en Iraanse gevangenissen en beelden gezien van Afrikaanse gevangenissen. Zoiets al bij ons in de Middeleeuwen zeker?

Al wat de gevangene bezit wordt afgepakt, is het niet door de bewakers, dan is het door de gevangenen. Sanitair is zo goed als onbestaande en
eten moeten ze zelf kunnen betalen (waarmee dan?) of ze krijgen niks. Guy bracht elke week een paar appelsienen en een paar dollars,
weggefoefeld in zijn kledij. Die omgeving begon danig op het systeem van Guy te werken, het woog zwaar.
Na drie maanden was de gekwetste genezen, hij mocht uit de kliniek. De gevangene werd na drie maanden gerepatrieerd.
Het agentschap in Bombay zet die twee niet alleen in hetzelfde hotel, maar ook in dezelfde kamer! (Want het waren landgenoten).
Hoe dat afgelopen is, wist Guy niet.

De gewonde had vijf dagen in het hospitaal aan boord gelegen. Al het beddengoed is daarna overbood gekieperd, met matras en al,
want het heerschap had ook alle geslachtsziekten van de regenboog. Dat is aan het licht gekomen via de kliniek in Bombay.
Aan boord had hij nooit iets gemeld van vreemde ongemakken. -mogelijk bewust
Terwijl Guy dat allemaal vertelde stonden wij te turen, te zoeken en te speuren naar de drenkeling, het oranje blik.

10h : 'k Ben eens op de brug gaan kijken of ze daar wel aan het werk zijn ... want we zouden om 10 h op anker gaan maar ik hoor of voel
niks vertragen. Het zou pas om 11h zijn en capt DM is al boven. 't Is al goed, dan zal ik die fotokopiekes om 11h gaan maken ipv nu direct.
En strijken! Miljaar, ik moet vandaag strijken want als de laundry op slot gaat zit LM zonder gestreken hemdjes voor een paar dagen.
En in mijn T-shirts kan hij niet in.

14h : het is hier zojuist Black Out geweest. -stroomonderbreking-  Een gecontroleerde hè, om testen te doen. Dan valt ALLES stil.
Ventilatie, koeling, generatoren ... complete stilte aan boord. Het is lang geleden dat ik dat nog gehoord had, stilte.
Gedurende een kwartier zwijgen alle installaties en machinerijen. Zalig : alles-is-stil! Het klonk als een beloning voor iets.

En 't is al weer voorbij. Ik hoor weer de gedempte geluiden. Alles draait en ronkt, zoemt, fluit, piept, dreint, zeurt en bromt opnieuw,
toestand normaal. De mecaniciens kunnen gerust zijn en zullen tevreden zijn.

Hier aan boord heerst voor het ogenblik een luchtpostenveloppenschaartse. Hopelijk van tijdelijke aard. Volgende week zijn we in Dumai
en daar kunnen we er mogelijk vinden. Kopen. Maar eerst moet men ze vinden om ze te kunnen kopen. En daar gaan we dan nog eens
naar Kantoër Pos. We kennen de weg nu. Misschien kan LM deze keer mee aan de wal. Dat zou tof zijn.

Ziezo, blad vol, tot schrijves.