|
1997-06-30 ~ Singapore Passage
Zo rond 08h vertragen we omdat er bevoorrading & proviand ingenomen wordt. En omdat er post zal meekomen met de shipchandler. Zeggen ze.
Vandaag verjaart iemand, dus dat moet geluk brengen. Wie alvast geen geluk hebben zijn de mensen die de bevoorrading moeten brengen.
Hier is een tropisch onweer aan de gang. Het water valt met tonnen uit de lucht. Zichtbaarheid : niet vet. En dat is dus zeer, zeer jammer
voor de (hihie,haa) voor de luchtfoto die de rederij in Antwerpen wil. Nu zíjn we hier bij daglicht, nu is het grijs weer : medium donkergrijs.
Regelmatig een ferme bliksemflits. Die kan misschien dienen als flash voor de luchtfoto. Ik kan mijn lol niet op.
Sinte Mercurius en Heilige Hermes, er bestaat nog gerechtigheid in deze wereld! Waarschijnlijk vertrekt de helikopter niet eens bij dit weer.
(Geachte Dames en Heren van de foto-firma, laat ze in Antwerpen maar flink wat betalen voor uw uren stand-by).
En ikke gisteren maar zitten denken over zenithaal licht en schaduwen en luchtfoto's en zo. Woah! Hier is geeneens geen licht.
We mogen hoogstens zeggen dat het dag is.
Het is nog maar 07h en ik zit hier al vol op gremel- & grijnsplezier te hebben in vanalles. Kan niet gezond zijn.
'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Verkeersberichten, luisteraars die informatie doorgeven over de stand van zaken op de baan:
overal opstopping vanwege de hevige regenval. Op één van de invalswegen naar de stad is een (ontsnapte?) hagedis van ongeveer 1m
overgestoken. Automobilisten hebben het dier willen ontwijken en nu is het daar ook file. De hagedis heeft niks. Daar vroeg de nieuwslezeres
naar. En ze zei erbij dat hagedissen ontwijken heel mooi is maar op de rem gaan staan bij dit weer is gevaarlijk, maar hagedissen overrijden
is dat ook. Geraak er nog maar eens aan uit met dit weer. En de Central Expressway staat nog altijd onder water. Da's de noord-zuid verbinding.
Elders zijn de verkeerslichten uitgevallen. Op Parkway is een erg accident met gewonden. Haar samenvatting: "Er is een beetje chaos en
veel stress op de baan vandaag, een dag voor de statistieken, blablabla" Er hadden ook nog solden kunnen bijkomen ... chaos compleet.
Mijn prognose: die helikopter stijgt niet op vandaag. Als het aan de grond al gevaarlijk is, wat moet het daarboven dan zijn.
En door de regenval is er te weinig zichtbaarheid en er is te weinig licht om foto's te maken ook.
Wat zo nog ..., wij hebben een uur tijdsverschil met de wal. Singapore volgt niet het uur van de onmiddellijke buurlanden.
En wij houden scheepstijd aan, afgestemd op daglicht om 06h, omwille van de werkzaamheden aan deck. 't Is maar ne weet natuurlijk.
11h: de stores zijn al aan boord. Drie paletten met gerief en een beetje post. De Franse rederij heeft niks doorgestuurd, enkel post via Antwerpen.
Er was een brief bij voor LM via de personeelschef, van ene WJ, van het Schade-en Verzekeringsdepartement.
(Zit WJ nu dáár? 'k Heb met hem nog gevaren in '83 op schip 09, hij was toen 2de stuur) -daar hoort ook een verhaal bij, dat komt later eens
Het gaat over het vermaledijde schip 25 ('94-'95) :
1° een brief van de rederij
2° een kopie van het verslag van de verzekering van de tegenpartij
3° een paar kleurenkopieën van verwrongen ladders, een halve lifeboat, een paar plastieken spullen en of LM van die dingen
de juiste 'bergplaats' aan boord nog weet omdat er tussen de verzekeringen betwisting is over wáár juist dat schip geraakt geweest is.
Ja zeg, 22 juni was het twee jaar geleden dat het schip verging in '95. Toen waren wij al 109 dagen afgemonsterd. Sinds 05-03-'95 om exact te zijn.
Vorig verlof heb ik onze bemanningslijsten bijgewerkt in .xls en die exacte datums hebben we nu ne keer bij zie.
Wat verwacht Mr WJ nu feitelijk, dat LM zich na twee jaar de 'bergplaatsen' van een aantal stukken plastic zal herinneren?
Die dingen waren op het ogenblik van de aanvaring misschien in gebruik en bevonden zich elders aan boord dan in hun 'bergplaats'.
Verder, de spullen van reddingsvlotten, die zaten waarschijnlijk in de reddingsvlotten. En een stuk lifeboat? Wel, de lifeboats zullen
in hun davits aan deck gehangen hebben zeker? En of het nu echt de stuurboord lifeboat is, dat is voor LM op de foto niet duidelijk.
Al die stukken zijn naar Antwerpen verscheept geweest en liggen vlak bij huis, in een magazijn van de rederij, ten gerieve van wie dat
in het echt en van nabij van alle kanten moet kunnen bekijken. De foto's laten maar één kant van de spullen zien. Dat is wat weinig.
Geen vooraanzicht of bovenaanzicht ... een wrakstuk mag toch minstens van zes kanten gefotografeerd worden?
Sebiet komt LM boven. Ik ben benieuwd wat hij er gaat van vinden. -wij zijn achteraf die wrakstukken gaan bekijken, hier op Luithagen
12h45: hij vindt dat Mr WJ en heel de rederij lang zal mogen wachten op post van zijnentwege.
Zoals zij de laatste maanden met zeemanspost omspringen. Van hetzelfde laken een broek. Den dierbare heeft gesproken.
Deze keer hebben we onze post via de shipchandler gekregen. Da's ongewoon. Wel, capt DM had dat voor deze keer speciaal gevraagd aan
de rederij per foon/fax/telex, 't heeft in elk geval weer geld gekost. Want, als we een Singapore Passage doen zonder dat er bemanningswissel is,
dus zonder agent, kan er geen post komen via het agentschap vermits er geen agent aan boord komt.
Maar de plaatselijke shipchandler levert aan boord. Stuur het dan naar dié firma, had capt DM bedacht. Laat de post gewoon meekomen met
diegene van de contacten die wél aan boord komt, gelijk wie dat is. Daarover hebben ze in Antwerpen eerst efkes moeten vergaderen.
Toen ze er niet meer aan uit konden hebben ze kop of letter gegooid en gelukkig voor ons werd het letter: we've got the letters!
Gisteren was mijn dierbare aan het cijferen. Hij zet zijn leesbril op. Daarna weer af. Voor cijfers is een leesbril niet aan te raden zegt hij:
de bedragen werden ineens zo groot. En dapper cijferde hij verder zonder bril. Ontroerend vind ik dat.
Daarstraks was zijn koffie nog wat warm. " 't Geeft niet, zei hij, als ik de mok maar halfleeg drink, is de koffie maar half zo warm."
(Héla, hij gaat toch niet de toer op van de PPG hè, Permanente Positieve Gedachte?)
1997-07-04 ~ op zee
Sinds enkele dagen kennen we de bestemming voor deze reis, n°14 : laden in Bintulu (Borneo) en lossen in Inchon (Korea).
Inchon begot! Daar kunnen we dan weer eens verloren rijden zoals vorige contractperiode hier aan boord. -tekst 208
De reizen worden genummerd van loshaven naar loshaven. In feite van leeg schip tot leeg schip, want er kan ook in verschillende havens
gelost worden en die havens worden dan tot dezelfde reis gerekend. We zijn nu aan reis n°13 bezig, tot het lossen in Yeosu.
Wat ben ik nu allemaal aan het vertellen. Ahja, om te zeggen wat die 14 betekent.
1997-07-05 ~ op zee
Gisterenavond staat cheng LdG plots op van tafel, er valt een stilte aan de captainstafel.
Diga kijkt onze kant uit en zegt : "de cheng heeft een stuk glas in zijn mond gehad". Hoe? Wablieft?
Als slakommen worden hier nochtans pyrex kommen gebruikt. En toch lag er een puntig stuk glas van ongeveer 2cm in de salade en
de cheng heeft dat in zijn mond gekregen. De binnenkant van zijn mond bloedde tamelijk erg. Gelukkig heeft hij dat stuk glas niet verder
dan de voorkant van zijn mond gehad. Het had erger gekund. Wat als het kleine splinters geweest waren, die merkt men niet direct ...
Kan al eens gebeuren? Ja hoor. Dit is de 3de keer in enkele maanden tijd dat zoiets gebeurt, dat er dingen in het eten liggen die daar niet horen.
Dit zijn geen tegenvallers of accidentjes meer, dit zegt iets over de werkwijze en de 'stijl' van de het keukendepartement.
Eerst was het een stuk metaal. Mogelijk van een metalen sponske om de kookpotten te schrobben. Dacht ik.
Zeer waarschijnlijk is die pot niet grondig gespoeld en al helemaal niet afgedroogd, want afdrogen doen ze niet.
NIKS VAN! Het was een spiraal (une vrille) van een deksel van een conservenblik. Eh? Hoe geraakt dát in een serveerschotel?
De tweede keer lag er een plastic ringetje van een fles water in de schotel. Dat was kleurrijk en groot genoeg om intijds te zien liggen en
het heeft niemand verwond. En dan nu dat stuk glas.
Capt DM is naar de keuken gestapt en voor de rest van de maaltijd was het nogal stil aan tafel. Feitelijk was de eetlust weg. Einde maaltijd.
Vandaag had cheng LdG al geen pijn meer maar we zitten dus met een crimineel slordige keukenploeg.
En over de hygiëne in de keuken en de koelkamers gaan we het helemaal niet hebben. Systeem en methode kennen ze niet.
En dit alles gebeurt dan onder 'toezicht' van een Belgische ch.kok, Guy die het zelf ook allemaal niet zo nauw neemt.
Enkele dagen geleden vertelde Colette iets over de scheepswas.
De vorige stewards, Warren en James heeft zij hier nog aan boord geweten. Hun contract liep pas af in maart en toen waren cheng LdG
en zij al een tijd aan boord, want LdG had Leuke Leu vervangen. En later dan werden Warren en James afgelost door Elpidio en Alex, ook
twee Filipijnen natuurlijk.
Met die Warren en ook met James hebben LM en ik later gevaren toen zij het allebei al tot chef kok gebracht hadden.
Dat zijn verhalen voor later, 'k probeer me aan de chronologie te houden.
nu het relaas van Colette, over de stewards Alex en Elpidio
Op een keer komt Alex (een schuchter, schrikkig manspersoontje) een verlengdraad vragen voor het strijkijzer. Cheng LdG laat een verlengdraad
maken door de elektrieker. Maar feitelijk kan er toch geen verlengdraad nodig zijn om de scheepswas te strijken, de stopkontakten staan
vlakbij de strijktafels in beide laundries. Hoe strijkt Alex dan? En wáár strijkt Alex de scheepswas, want feitelijk zagen ze hem daar nooit mee bezig,
in geen van beide laundries. Wat ook bleek, er was op het verdiep hieronder geeneens een strijkplank ter beschikking voor de bemanning.
Nu, als Alex en Elpidio de scheepswas niet in een van de laundries strijken, en als op hun verdiep geen strijkplank is,
hoe werd die strijk tot hiertoe dan gedaan? (Elpidio is een alfa-geval, én minus habens).
Daar hadden hun voorgangers (Warren en James) het volgende op gevonden: zij streken de scheepswas op hun eigen matras.
En Alex en Elpidio hebben die werkwijze overgenomen. Dus niet op de matras van een onbewoonde cabine die maar af en toe beslapen
wordt,
maar op hun eigen matras die elke nacht beslapen wordt. Frisse opvatting over hygiëne, frisse kerels.
Daarméé bezuinigde die vorige steward (James) op propere lakens, de strijk was een regelrechte corvee. Ttz: de oplossing die zij
ervoor gevonden hadden maakte de job tot een corvee. Geknield een ganse scheepswas strijken, terwijl er in elke laundry een grote
brede strijktafel staat, daarvoor moet ge een kop op uw lijf staan hebben.
Capt DM heeft een opvouwbare strijkplank besteld en die staat nu op deck B ter beschikking van de stewards.
Alex en Elpidio wisselen om de maand af met de scheepswas. De 1ste juli geeft Elpidio het strijkijzer weer af aan Alex, maar niet de verlengdraad.
Alex moest van Elpidio nog maar eens een verlengdraad vragen, liefst aan de vrouw van de cheng, aan Colette dus.
Want zelf naar de cheng stappen durft Alex niet goed (?). Bon, hij vraagt dat dus aan Colette en geeft een papierke af waarop staat :
one extension cord please. Op dat ogenblik passeert de cheng himself door de keuken en Colette geeft hem het papierke.
Elpidio stond met woeste blikken te gebaren naar Alex dat hij het zó niet wou, hij wou er niet bij zijn wanneer een tweede verlengdraad
gevraagd werd!
Elpidio verdwijnt naar zijn pantry, weg van de scène. Cheng LdG vraagt aan Alex waar de eerste verlengdraad is. Alex vertelt
met veel angst- en schrikgrimassen hoe de vork aan de steel zit en de cheng gaat Elpidio achterna om een woordeke te placeren.
Wat daar gezegd geweest is weet geen kat maar dat Elpidio Alex er achteraf doen voor boeten heeft is bijna zeker.
Oerdom, die Elpidio. Dominant door iet of wat spierkracht, maar zijn bovenkamer is zeer schaars, primitief bemeubeld.
Dacht hij dat die eerste verlengdraad niet zou gemist worden zodra er een tweede gevraagd werd?
Die verlengdraad is voor de strijk van de scheepswas even onontbeerlijk geworden als de strijkplank en het strijkijzer zelf.
Als Elpidio een verlengdraad wil meenemen naar huis, laat hij die pas in zijn valies verdwijnen de dag dat hij afmonstert,
tijdens de stand-by van aankomst. En geen vier maanden op voorhand. Oerdom dus.
En boosaardig is hij ook.
Op een dag was hij op Alex aan het kloppen in de dutymess. Toen hij mij in het oog kreeg moest het ineens voor ravotten doorgaan.
Daar moest dat plots gemaakt lachje dan voor dienen. Maar het was geen ravotten, daarvoor had zijn gelaat te grimmig gestaan,
het was wel degelijk slaan. Alex stond daar niet voor niks ineengedoken in die hoek.
Telkens ik hier aan terug denk, en vandaag weer, heb ik gloeiend spijt, tot in mijn ruggenmerg,
dat ik toen niet de brug gebeld heb om te melden dat er gevochten werd in de dutymess. Dan had ik tenminste iéts gedaan,
ingegrepen. En ik heb niks gedaan. Waarom begrijp ik nog altijd niet. Het is geleden van '97 maar het is nog altijd een van de
dingen waar ik 's nachts soms van wakker word. Waarom was ik die dag zo laks en dom?
nu een relaas over het vorig duo stewards: James en Warren, januari 1997
Begin dit jaar, iets over Zuinige James en zijn opvattingen over huishoud-management. 10 januari zouden we afmonsteren, in 't totaal vijf personen.
De 9de januari 's avonds moeten er dus vijf onbewoonde cabines gereed zijn, zodat wij daar kunnen overnachten en de vervangers hun eigen cabine
kunnen in trekken zodra ze aan boord zijn. We hadden zopas een onverhoopt lange oversteek van 40 dagen achter de rug,
dat is bijna zes weken. -van Z-O Azië naar New Orleans. Vijf volle weken zijn verlopen, dus is er vijf keer linnenchange geweest.
(Linenchange is beddengoed en badgoed verversen)
Ik was met de laatste valiezen bezig. Het ging traag vooruit want ik moest ongeveer om de tien minuten een kwartier uitblazen.
Waarschijnlijk was dat toen een eerste aanduiding of opstoot van COPD. https://nl.wikipedia.org/wiki/COPD
Om niet met de valiezen in de verkeerde cabine terecht te komen, één verdiep lager, ging ik alvast eens kijken waar exact
we zouden overnachten, en gelijk de juiste sleutel vragen, want onze laptop+printer en het geld moesten ook verhuisd worden.
Die cabine moest dus op slot kunnen.
Ik zag persies iets aan het bed. Iets dat me deed vermoeden dat er geen verse lakens op lagen. Ik sla de dekens achteruit, jawel :
gerimpelde lakens en een zwart lang haar. De cargo-surveyor in Singapore had in deze cabine geslapen. We waren 40 dagen later en de
cabine was nog altijd niet gebruiksklaar voor de volgende.
Ik zeg tegen James dat ik propere lakens wil. (Ik vraag er geen om dat bed zelf efkes te verversen hè, ik ging dat niet zelf doen,
hij had 40 dagen de tijd gehad om het te doen. Nul beroepsfierheid, dat soort volk.)
Vermits ik dat beslapen bed niet pikte, gaf hij mij direct een andere cabine, hij zou mij efkes tonen welke. Mij goed, maar denk nu niet
dat dit voorval onbesproken of onvermeld blijft hè manneke. Voor dit soort zaken konden wij vroeger boven komen en een blaam krijgen.
We gaan die eerste cabine uit en het bed daar blijft open liggen. James toont me de tweede cabine en hij verdwijnt naar bezigheden elders.
In deze tweede cabine trek ik ook het bed open. De matras was nog in de plastic verpakking! Ik trek een deel van de plastic los, laat die uit het
beddenbak hangen en laat het bed openliggen. De deur van de cabine laat ik wijd open staan. Allemaal in de hoop dat Luc (de toenmalige choff)
daar zou langskomen en aan James zou vragen wat dat te betekenen heeft.
En ik ga boven verder doen met onze valiezen.
In de lege cabine rechtover (de loodscabine) hoor ik cheng LeukeLeu, die ook afmonsterde, iets zeggen Warren (de ander steward) over
'clean' en over 'bed'. En Warren, antwoordde iets van 'yes'. In de aanwezigheid van die model-steward ging ik naar cheng Leu en zei hem
voorzichtig te zijn, ze hebben waarschijnlijk enkel de handdoeken ververst. Beneden is in de ene cabine het bed niet gedaan en in de andere cabine
is de badkamer niet gedaan. Terwijl ik dat zeg trek ik het bed open (als het in orde was kon ik direct weer opdekken, dat verleert men niet):
gerimpelde lakens, bed beslapen, niet ververst sinds Singapore, 40 dagen tevoren. Daar had Mr Chris geslapen, de surveyor van Esso.
Dat was dan al de derde cabine die niet in orde was. Cheng Leu zegt iets over elementaire hygiëne, eist verse lakens en Warren trekt een verongelijkt
gezicht (?) -een aantal jaren later, toen hij ck.kok was heb ik de gelegenheid gehad meer gelaatsuitdrukkingen van hem te zien, een studie apart hoor
Ik ga met een valies naar beneden en onderweg kom ik Tom tegen die ook aan het sleuren is met bagage. 'k Zie dat James hem in die eerste cabine
ondergebracht heeft, de cabine die James LM en mij wou aansmeren. Was dat linnen nu ineens zo snel ververst? Had hij na 40 dagen
ineens wel tijd gehad nu zijn nalatigheden aan het licht gekomen waren? Moest hij niet gaan kokerellen? Dat deed hij toch zoveel liever.
"Mag ik efkes?" vroeg ik aan Tom. Ik sla het bed open, nog altijd die beslapen lakens en James had niet eens de moeite genomen om
dat lang zwart haar van het onderlaken te nemen. 'k Vertel in twee woorden aan Tom dat ik hier 20 minuten tevoren ook al eens gestaan had,
met dat bed open. "Zíjn ze zo idioot of doén ze zo idioot?" vroeg Tom. Hij zag met eigen ogen dat hij mij kon geloven, maar dat ze zo achterlijk
zouden zijn te denken dat wij mekaar niet zouden waarschuwen, dat begreep hij niet. En ik ook niet. -en ik nu nog altijd niet
Op dat ogenblik komt choff Luc langs, als gezonden uit hogere regionen. 't Was rap uitgelegd. Luc laat onmiddellijk James van aan het fornuis halen
en vraagt wat hier aan de gang is met die bedden, waarom die cabines nog niet in orde zijn sinds vertrek Singapore, 40 dagen geleden.
Er is in die bedden maar een paar keer geslapen, was het argument van James. En maar jammeren! Het kwam er op neer dat wij Westerlingen
toch allemaal Europeanen of Canadezen of Amerikanen zijn en vandaar wel tussen mekaars lakens kunnen slapen. Dat alles onder zenuwachtig
heen-&-weer gedribbel met veel ontwijkende manoeuvres en 'yes buts' en 'plenty work'. Hij had geen been om op te staan. Dat voelde hij dus wél?
LM had toen al twee weken of meer last van huiduitslag op zijn hand en er was geen zalfje dat hielp. –waarschijnlijk nikkel of chroomallergie
Dus over beddengoed viel met mij niet te onderhandelen en ik vond het nogal goor van James dat hij verwachtte dat wij (domme) Westerlingen
zijn argumenten zinnig zouden vinden en zijn jachtig gedribbel voor ijver zouden aanzien.
Luc en ik gaan om de hoek kijken naar de cabine waar LM en ik een nacht zouden logeren. De deur is dicht (?) en het bed is weer toegedekt.
Ik trek het bed open, onderlaken al weer mee achteruit : het stuk plastic dat ik had losgetrokken was weg geruimd, maar driekwart van de matras
was nog ingepakt. Slapen op plastic ..., da's om u dood te zweten.
Dit was dus de tweede cabine waar James zopas tijd besteed had aan camouflage. Als hij dan toch aan het rondlopen is,
waarom doet hij het dan niet ineens tegoei? Ik laat Luc ook de badkamer zien ...
'k Heb op slot gedaan, de plastic zou ik er straks wel afhalen, eerst nog een valies verhuizen. Daarop deed ik het bed, en ik merkte toen pas dat het bed
opgedekt was met twee onderlakens (hoeslakens) en geen bovenlaken ... James had zich ooit vergist toen hij de lakens uit de locker nam en is te tam
geweest om het tweede hoeslaken efkes terug naar de linenlocker te brengen en een bovenlaken te nemen. De locker is op hetzelfde verdiep
aan bakboord, da's een eind stappen natuurlijk! (Jego, een collega in '83 op schip 09 was ook van dat slag. De mensen moesten hun plan trekken met
zijn vergissingen & nalatigheden want hij herstelde evenmin iets) Ikke opnieuw naar James in de keuken, voor een bovenlaken.
Hij bestond het om lastig te worden omdat wij lastig deden? Als zijn sector in orde geweest was, dan was er geen geloop en overlast geweest die dag.
(En 's avonds, om de dag af te sluiten ging ik nog eens terug om een deken te vragen want 's nachts in januari is het koud in New Orleans.
Gewoonlijk ligt er een deken boven in de kleerkast. Maar zelfs dat niet.)
In de late namiddag staat hij aan de deur van onze cabine met het beddengoed voor de vervanger. 'k Wil dat aanpakken. Néé, hij ging het zelf doen.
Ja, juist. Er zijn zo van die dingen die een mens best zelf doet ... 'k Ga de cabine uit om hem niet het gevoel te geven dat ik op zijn vingers sta te zien.
Iets later kom ik terug. Het bed is opgedekt met een scherpe vouw, de sprei prachtig glad, niet te geloven. Hoe krijgt hij die scherpe vouw er in?
Want dit is een heel moeilijk bed. Hoofdeinde en rechterzijde tegen het schot gemonteerd en de matras is juist ietske te groot voor de binnenbreedte
van de beddenbak. De lakens veroorzaken bijna altijd vouwen en dan liggen er richels in de sprei. Hoe heeft hij dat ambetant en moeilijk bed zo
prachtig opgedekt gekregen? Er is maar één oplossing : zelf kijken.
'k Hef voorzichtig een klein tipje sprei op. Ik tel twee bovenlakens. Twéé? Wacht efkes, dit is niet de bovenkant van het laken, dit is de zelfkant,
twee keer. De knuppel had het bestaan een bovenlaken dwars dubbel te vouwen en dan het spul in de lengte te gebruiken,
dan is hij van het gedoe met die matras van af. Ja, zo krijg ik die sprei ook mooi glad. Maar dan is het een bed voor een showroom hè,
geen gebruiksklaar bed om in te slapen. 'k Trek het beddengoed af en begin het bed op te dekken. Op dat ogenblik komt hij binnen met handdoeken.
Had hij die niet gelijk meegebracht daarstraks? Ja, zo kan ik ook beweren dat ik moe word van 'plenty work' als ik twee keer moet trappen lopen voor iets
dat in één keer had gekund. Hij ziet wat ik aan het doen ben. Een mens kan er moeilijk naast kijken in zo'n kleine cabine.
"That 's no way to do it" wees ik naar het laken. Giftige blik als antwoord.
Alsof ik de vervanger van LM onder een dubbelgevouwen laken zou laten slapen. Mogelijk zou hij het later wel moéten doen, met James als steward,
maar voorlopig kreeg de vervanger van mij een bruikbare slaapplaats.
Hoe het met de overnachtingscabine van Pascal gesteld was heb ik aan die jongen niet meer gevraagd. Geen fut meer.
Enfin, dat was dus een van de exploten van Dribbel-James. Het bagage maken heeft toen met dat al bijna een volle dag geduurd, ook al omdat ik
na elke kleine inspanning moest uitblazen en uitrusten om een beetje krachten te verzamelen voor het volgende jobke. Zonder de onzindelijke
werkwijzen en redeneringen van James had ik er op een paar uurkes kunnen vanaf zijn.
Het bed voor de overnachting van Luc, als choff zijnde hun onmiddellijke baas, was wél in orde. Gek hè.
nu weer naar mei 1997, na ons verlof
Al het voorgaande had ik mij moeten herinneren toen we in mei weer gemonsterd waren en hier opnieuw aan boord kwamen.
De eerste week ververs ik het bed : drie hoeslakens (3?), de twee onderste duidelijk beslapen. Wat was ik koleirig om mijzelf dat ik
het bed niet nagekeken had alvorens te gaan slapen de eerste nacht aan boord. -al eens schurft opgelopen? ik wel
Elpidio heeft de gebruikte onderlakens van voorganger AM op het bed laten liggen en er gewoon een proper hoeslaken bovenop gelegd.
Wat kan daarvan het nut geweest zijn? Als matrasbeschermers? Daarvoor kan hij propere onderlakens gebruiken hè.
In het geval van dit achterbaks individu is een betere vraag welk belang hij daarbij had. Was het toen zíjn maand voor de scheepswas en de strijk?
En de maand daarop, toen het Alex zijn beurt was om de scheepswas te doen, de twee overtollige hoeslakens rap mee in de scheepswas foefelen?
Zoiets kan het geweest zijn. Elpidio is dom als een rund maar leep als een varken. Een gevaarlijke cocktail.
Morgen zouden we in Yeosu toekomen, we gaan op anker en woensdag gaan we tegen de kaai.
Marta, Dean, Sinisa de elektrieker en cheng LdG & Colette monsteren af. De namen van de vervangers waren al gekend.
En dan gisteren is het bericht binnengekomen dat de vervanger van Sinisa, een Poolse elektrieker die Gregory heet, een auto-ongeval heeft gehad.
Dat kan vanalles betekenen, maar het komt er op neer dat Sinisa nog drie weken moet blijven. More days, more money.
Als hem dat een troost kan zijn.
Dinsdag komt J-MP, de inspecteur uit Frankrijk.
1997-06-06 ~ op zee
16h : we zijn juist terug van een reportage over de carnaval in Aalst. Marta had enkele weken geleden een videocassette toegestuurd gekregen
van haar broer. (En gisteren een fax om te laten weten dat Eendracht Aalst toch in eerste klasse blijft spelen)
Het is dus al Aalst wat de klok slaat, de laatste twee dagen.
Vermits er afgelopen winter nogal wat in de krant gestaan had over de geschiedenis van het carnaval in Aalst en waarom dat niet te vergelijken is
met andere grote Europese carnavals, wouden LM&ik wel eens een complete reportage zien want de beelden die in februari in het nieuws
werden uitgezonden duurden maar anderhalve minuut.
De reportage was fijn hoor. Anderhalf uur Oilstjers gehoord. We waren persies efkes in België.
16h40 : Stormy Weather. We zijn foto's gaan maken van hoge golleve. Met LM of mij op de voorgrond, om op foto een idee te geven hoe 'n hoge.
Ondertussen in het schip beginnen stampen ook nog. We kunnen ons geluk niet op.
Tot schrijves.
|
