1998-12-24 ~ op zee

We zijn op weg naar de Emiraten. We varen, eindelijk.
Wat een gek oud schip. Het is wel iets anders dan de zielloze nieuwbouw van de laatste jaren hoor.

Deze voormiddag ben ik in de laundry (een omgebouwde cabine, stel u voor) de wasmachines wat aan het afkuisen met mijn vileda,
de marco (marconist) komt binnen gewandeld en gooit een gebruikt theezakje in de vuilbak. Daarvoor komt hij van zijn cabine, drie deuren verder, om
in de vuilbak van de laundry een theezakje weg te gooien. Echt zoals een excentrieke marco betaamt. Misschien mag zijn vuilbak niet vuil worden?
Hij ziet me bezig met mijn vileda, knikt goedkeurend : "Doing a good job".
Direct en schaamteloos heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem een pakje sigaretten te leen te vragen. En dat heb ik gekregen.

We hebben dus een marconist met een radiostation, zoals op de oude schepen. Dit is een oud schip en de communicatietoestellen zijn onder de hoede
en worden bediend en vertroeteld door een R/O, een Radio Officer, een echte. Tot in februari, dan gaan we in droge dok en dan komt er nieuwe apparatuur.
Op de brug deze keer. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS De marco krijgt de tijd om de stuurlieden daarin wegwijs te maken en vliegt dan naar huis.
Zijn station wordt waarschijnlijk een berghok, zoals op andere schepen.

Sigaretten zaten nog achter slot en douanezegel, omdat we in territoriale wateren op anker lagen. Van Zaventem heb ik sigaretten slechts
enkele pakjes meegebracht want in Singapore moogt ge geen ganse farde meer bijhebben. Morgen gaat de zegel van de locker af want
we zijn nu buiten de territoriale wateren van Singapore en mogen ons weer te pletter paffen. Morgen is in feite nu al, 01h20.
'k Zal maar gaan slapen of ik kan er straks niet uit.

1998-12-25 ~ op zee

Het kerstfeest was 'af'. Cheng Leu haalde herinneringen op aan het nieuwjaarsfeest van twee jaar geleden aan boord van schip 27, aan de verkleedpartij
van de Filipijnen, waarbij hij, LM & ik de jury vormden voor de competitie van het mooiste kostuum. De naam van die kok is een paar keer gevallen,
eigenlijk is kok een groot woord voor die nutritionele gijzelaar, die voeding- en voedselvandaal. -tekst 218, en daar staat maar één situatie van de vele 

In de namiddag had LM temperaturen van 50°C meegemaakt. Uitputtend en vooral gevaarlijk. Daar komt bij dat we nog niet helemaal aangepast zijn aan
het tijdsverschil. Daardoor is LM gisteren tamelijk vroeg uit het gezelschap verdwenen om te gaan slapen. Het is nu 20h en vandaag slaapt hij alweer.
Jetlag, nog een dag of twee, schat ik.
In feite voelt het vreemd aan, een feest met mensen die men amper kent. Voor mij leek het meer op een receptie dan op een feest.
We hadden geen nog verbondenheid met de groep. -en die is er niet gekomen, zéér vreemde situatie, we bleven op onszelf aangewezen
Dat verplicht vieren bezorgt ons zelden een feestelijk gevoel en LM en ik hebben voor het ogenblik zo al weinig reden om ons feestelijk te voelen.
Maar het was 'af'. Het keukendepartement had er zijn ziel in gelegd en dat was er aan te zien. 't Zijn vakmensen, professionals.
Deze Filipijnen zijn van een ander agentschap dan de Filipijnen van schip 27-28-29.
Dit agentschap hanteert duidelijk andere maatstaven en dat is te merken, dat is er aan te zien. De koks (twee) dragen keukenkledij zoals de
toen de Belgische koks onder het Prado-bewind bij CMB. En de stewards zijn ook gekleed in pied-de -poule pantalon en witte T-shirt.
Mooi hoor. Soms doet het hier wat denken aan schip 12.
In het machien doet het eerder denken aan het vermaledijde schip 25, zei LM.
Dezelfde 'laat maar waaien' houding, de 'who cares' mentaliteit, hoewel er voldoende waarschuwingen uithangen over de noodzaak van orde en netheid
met het oog op brandveiligheid. En in duidelijk Engels. "Dit is geen machien waar een mecanicien eer van haalt" zei LM. En ik kan hem daar niet helpen.
LM weet nu al dat vier maanden hier aan boord meer dan genoeg zullen zijn. Mogelijk zijn we dan eind april thuis ipv eind mei.
Hij spreekt nu al over en ander schip, een nieuwbouw uit Korea, komt 15/01 in de vaart. Ava is thuis tot februari, zo gaat dat bij nieuwbouw & werven.
Ze verjaart vandaag, ze is kerstekind.

Gewoonlijk ben ik al blij dat ik aan boord van een schip ben en niet in Antwerpen zit te koekeloeren (mijn thuis is waar LM is) maar dit schip
heeft een kweeniwa méér. Ik ben hier graag, écht graag. En dat wist ik al van de tweede dag. Zo zijn er maar een paar schepen geweest.
Toen ik nog als stewardess vaarde een stuk of vier. En dat is het dan.
Dat het hier voor LM absoluut niet meevalt, dit machien, is godgeklaagd. En dan nog met Leuke Leu als cheng!
De voorbije vier dagen heeft LM hem al 27 keer of meer dezelfde verhalen horen vertellen.
Enfin, aan die gast ga ik geen inkt en papier meer besteden/verspillen, het is allemaal al eens beschreven geweest twee jaar geleden
(schip 29) en hij is niet veel veranderd. -geen millimeter geëvolueerd, opnieuw klaagzangen ipv daadkracht, niet opgewassen tegen de job
de volgende haven, ergens in de Emiraten, en komt de vaste cheng terug, de titularis. Zijn naam ken ik nog niet.

De Franse rederij heeft hier geen computer voorzien in de cabine, en per logisch gevolg ook geen printer.
Niks Toshiba, niks Hewlett-Packard: LM zijn werkboek moet dus niet op diskette afgegeven worden, hoe minder computerwerk hoe liever
voor cheng Leuke Leu. -in twee jaar tijd nog geen millimeter geëvolueerd, zei ik dus
Maar voor mij is het een bezigheid die wegvalt. Jammer, want ik doe heel graag LM zijn schrijfwerk, omdat het hem kan ontlasten.
Het bespaart hem ook tijd als ik het doe. Dit werkboek is een groot schrift, de gedane jobs worden met de hand ingeschreven.
Dat kan ik niet in zijn plaats doen, want dan zien ze het verschil in handschrift. -en in geval van fouten is er geen delete bij handschrift
"We gaan daar iets op vinden" zei LM zojuist. Goed. -het is toch op diskette gekomen, maar dan voor eigen gebruik

De aspirant stuurman heeft een Russische voornaam en een Vlaamse familienaam. Met al die Polen aan boord staan er wel meer
Slavische voornamen op de bemanningslijst. Maar de combinatie van een Slavische voornaam en een Vlaamse familienaam springt in het oog.
Is zijn moeder van Slavische afkomst? Een andere mogelijke verklaring: gezien zijn geboortejaar is zijn moeder ongeveer onze leeftijd,
is hij genoemd naar een personage uit The Men from U.N.C.L.E.? https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Man_from_U.N.C.L.E. 
'k Heb hem dat gisteren gevraagd en het is zo.
Wat heeft die jongen geluk dat zijn moeder niet op het ander personage uit de serie vlamde want dan had hij nu als voornaam Napoleon.
En hij lijkt helemaal niet op die kleine donkerharige geblokte Corsicaan, hij is een lange smalle blonde met blauwe ogen.

In het machien zijn ze met 14 man, 't grootste departement van 't schip.
In '86 heb ik tot een struiser departement behoord, 26 man sterk voor keuken, zaal en onderhoud. (schip 12 was dat, de laatste Villeboot)
Mijn neus krult nu nog van misplaatst fierement. -26 mensen, dat is op zich al het aantal om een schip te bemannen
Het was een mixed-cargo schip met ook ± 80 passagiers, vandaar. 'k Krijg er soms nog de kripse van, van passagiers.

De mecaniciens lopen zeewachten in het machien -ja, waar anders?- elk samen met een oiler, zoals 25 jaar geleden.
Zo doen de stuurlieden al eeuwen op de brug, samen met een matroos.
De zeewachten:
twaalf-vier  is 00h-04h en 12h-16h
vier-acht    is 04h-08h en 16h-20h
acht-twaalf is 08h-12h en 20h-24h.
En daarmee is de dag rond.

Dit machien is nooit, maar dan ook nooit onbemand zoals 's avonds en 's nachts gebruikelijk is op andere schepen.
De nodige alarmsystemen zijn er niet of zijn in panne. Wanneer een machien op unmanned staat -onbemand- loopt de mecanicien 'stille' wacht.
Hij moet dan niet in het machien blijven maar kan vrij circuleren, zolang hij maar binnen gehoorafstand van de alarmkastjes in het kasteel blijft.
Zo'n een alarmpaneel is een luide bieper en zit vast in de schotten op alle openbare plaatsen en ook in de cabines van de mecaniciens.
Navenant wie van stille wacht is wordt het wordt het alarm doorgeschakeld naar de cabine in kwestie. Van zodra de mecanicien het alarm
'accepteert' stoppen alle biepers en rept hij zich naar beneden. Niet haastig, wel met bekwame spoed.
Hier aan boord is dus niks stille wacht. Vandaar die drie oilers en twee (2!) vierdes, en zo nog wat volk. 14 man in het totaal.
LM is dagman en loopt gelukkig geen wacht, zoals ook de 1^ste stuur (de choff) dagman is en geen wacht loopt.

De 1^ste stuur (choff) is Fraco. De naam zei me iets en de mens kwam me vaag bekend voor. Misschien ooit eens gezien in of rond
de Pool der Zeelieden, daar in hetzelfde cafeetje gezeten ... Maar niet mee gevaren, dat zou ik me toch wel herinneren zeker!
Gisteren vroeg hij me of ik niet degene was die de proefreis van schip X meegedaan had. -dat schip staat niet in mijn zeevaartboek,
omdat ik daar als 'shore gang' aan boord was, niet als bemanningslid, niet als zeevarend personeel maar als versterking
'k Sloeg bijna achterover. Wat een geheugen heeft die gast! Nu herinner ik mij ook van waar ik hem ken, natuurlijk.
Maar toch, het waren maar zes dagen en het is tien jaar geleden. Die proefreis zal voor hem, meer dan voor mij,
een memorabele gebeurtenis geweest zijn. Hij is nadien gedurende jaren vaste choff op dat schip geweest. En het was Belgische bouw.
Cheng Vander en Ava zijn er ook ± 8 jaren 'vast' geweest. Ava sprak vaak over dat schip, met een beetje nostalgie. Het schip is verkocht.
Weer een hoofdstuk dat afgesloten is. -8 jaar telkens weer naar hetzelfde schip, ik mag er niet aan denken

Vorige dinsdag, 22/12 was dat, zitten we 's avonds met maar drie mensen aan tafel. RY, 2^de mec & voorganger van LM, en dan wij twee.
Inspecteur PvR en capt PO waren aan de wal, cheng Leu had al gegeten of had andere dingen te doen en choff Fraco was ook nergens te zien.
Als voorgerecht was er maïskolf in een botersausje. En de maïskolf was boterzacht ook. 'k Zit die lekker af te kluiven en ineens voel ik iets hards.
Tiens, één hard zaadje in heel die malse kolf ? Wat gek.
'k Leg dat hard ding diskreet op de rand van mijn bord en kluif verder. Lekker.
Wanneer ik klaar ben en de steward de borden afgeruimd heeft, merk ik ineens dat ik een tand kwijt ben. Niet een tand van de tandarts maar een van
mijn hoogstpersoonlijke bloedeigen tanden. Linker hoektand bovenaan. Gewoon afgebroken tot iets boven het tandvlees. Op een zachte maïskolf.
Heel efkes dacht ik toch dat het een kunsttand was die afgebroken was. Ikke naar de pantry, in de vuilnisbak gaan zoeken. De twee stewards
hielpen bereidwillig mee, met de blote hand in de vuilbak rommelen, op zoek naar een stukje tand.

          Dat klinkt viezer dan het is hoor. De vuilnisbak van de pantry wordt 's morgens aan het begin van de gedag geleegd en uitgespoeld,
          de rommel van de nacht gaat er uit. En zo na elke service. Wat er in die vuilbak ligt is dus 'vers' vuil, nooit ouder dan enkele uren.

Toen pas viel mijn cent dat kunststof niet zomaar afbreekt, daar is meer voor nodig dan een maïskolf. Slijten en afbreken doen eigen tanden eerst.
Gelukkig zat er geen zenuw meer in, een 'rage de dent' staat me niet te wachten. En in de Emiraten (Perzische golf) ga ik liever niet naar de tandarts.
'k Zal wel op mijn sjiek bijten tot eind april of eind mei.
De tandarts had me gezegd dat die tand nog enkele jaren meekon. Die jaren zijn dus om. Chetver.
Heel mijn façade naar de bom. Nu ja, façade ...