|
1999-01-28 ~ op anker, UAE, Golf van Oman
Dag Lieden in België,
Maandagavond zijn er aan tafel zware besprekingen geweest over de situatie in het machien en over 3de mecanicien Bogdan in het biezonder.
Capt PO heeft er papieren bij gehaald (aan tafel?): dit schip zou met 16 personen minimum kunnen varen, volgens de automatisatie die voorzien is,
volgens de veiligheids- en de verzekeringsdocumenten. (Doe daar nog 4 personen keukenpersoneel bij en ge hebt er 20, zoals op veel andere schepen.)
Hoe komt 'men' hier dan aan 32 personen?
Voor een deel omdat grote gedeeltes van de automatisatie buiten werking gezet zijn, en buiten werking blijven. (?)
De vergadering is achteraf verdergezet in de cabine van cheng Venes, met 3de mecanicien Bogdan er bij, vertelde LM.
Of dat iets gaat veranderen, daar in Bogdan zijn hoofd, is af te wachten.
Die dag was ik niet aan boord, 'k moest naar de tandarts. -hier gaat weer een story aan vooraf, maar voorlopig hou ik me aan de tekst van de brief
Sinds een paar dagen voelde ik iets kloppen aan een kies rechts boven. De tand kwam los. Corsodyl ontsmet wel, maar de tand heeft gewonnen.
Maandagmorgen stond hij niet alleen los maar ook helemaal scheef en bijten was er niet meer bij. Nog geen banaan ...
'k Ben aan Fraco gaan vragen bij wie ik daarvoor moest zijn, om een tandarts aan te vragen. Bij Ive (de aspirant stuurman).
'k Heb hem uitgelegd over Corsodyl en kloppende pijn en nu ook scheve tand, en niet meer kunnen bijten, enz.
Toen Ive het papier had ingevuld vroeg hij: "Is dat alles?"
"Is dat niet genoeg?" vroeg ik. Ik stond daar zo wat te vergaan van de pijn.
Hij bedoelde: is dat alles wat er op het formulier moet komen, want het was de eerste keer dat hij zo'n aanvraag moest invullen. De brave jongen.
Dan ben ik op de brug bij JM (en Fraco was daar ook) gaan vragen wat de vestimentaire code is hier aan de wal. Want de Emiraten zijn Tunis niet hè.
'k Had een jeans, een T-shirt en een mouwloos vest aan. Dat was oké. Dank zij het mouwloos vest. -ooit van Didi gekregen
Het vest komt laag genoeg, tunieklengte. Anders had ik een trui moeten aantrekken en daar is het te warm weer voor.
Iets voor 11h ga ik bij capt PO mijn paspoort halen en het papier dat Ive ingevuld had.
"Ge hebt hier een zeevaartboek nodig" zei capt PO. Oei! Mijn Belgisch zeevaartboek is al 8 jaar afgeschreven en het ligt trouwens thuis.
Het Luxemburgs zeevaartboek had ik ook niet bij wegens niet nodig en het Liberiaans, het boek waarmee ik gemonsterd was, is hier niet geldig.
Nu dat ook nog, gesukkel met de persoonsdocumenten.
Capt PO had een kopie van LM zijn zeevaartboek klaar liggen (door te kopiëren was zijn foto een zwart silhouet geworden),
een bemanningslijst (afgestempeld en ondertekend) en
een brief over wie ik was, (echtgenote van een bemanningslid) en wat ik daar kwam doen (tandarts).
Weer in de cabine pin ik op de kopie van LM zijn zeevaartboek een recent pasfotootje,
een mens weet nooit of de immigratie niet struikelt over een onherkenbare foto. En wat-zien-ik? Als adres staat daar nog altijd zijn oud adres in Boechout.
Dat is ondertussen al negen jaar niet meer juist. Owee, stel u voor dat bij de immigratie hun oog daarop valt:
ik ben de echtgenote van -, maar er staan twee verschillende adressen?
Bericht: om 11h zou het bootje er zijn. Nieuw bericht : het zou er om 11h30 zijn.
'k Heb wat staan babbelen met de matroos van dienst aan de gangway, we kennen mekaar van zien in en om de Pool de Zeelieden in Antwerpen.
Hij is een kleine Spanjaard en het gesprek was in het Frans te doen. Hij was al eens in de UAE geweest :
"Sommige vrouwen lopen hier volledig gesluierd. In het donker zijn het persies fantomen. Hij rilde. Hij sloeg nog net geen kruis.
Om 12h was hij wacht-af en kwam een vervanger. Om 12h30 zat ik in een slepertje beneden aan de gangway en hoorde over de radio Danut (3de of 2de stuur)
vertellen dat ik een uur geleden al vertrokken was. Datde slepertje was aan het wachten op een leveringbon voor enkele zakken cement.
De getekende bon kwam maar niet af. Danut zei tegen de schipper dat de captain 'busy' is. (Om 12h30? Bel eens naar de bar Danutje!)
De duikerboot was er ook. Over de radio zegt de buikersboot tegen het slepertje 'to clear the zone, divers are down'. Tja wij weg hè, getekende bon of niet.
We vaarden naar een ander schip, de Kapetan Michaelis of zoiets, de loods gaan afhalen en nog een meneer. Dat schip lag 10 mijl verder.
Het slepertje doet maar 10 knopen, ttz : hij geeft er 10. Wat de effectieve snelheid is weet ik niet. Traag.
Er lagen drie schepen. We hebben het juiste schip gevonden. Een van de CERES rederij. Het is een tanker hoor, geen cornflakes-carrier of zo.
En dan nu naar de wal, dacht ik. Maar het slepertje zet koers evenwijdig met de kust en blijft zo een tijdje rechtdoor varen. Kermille, eerst nog een
andere boodschap eer we naar de wal kunnen? We vaarden naar een schip dat er bijna even verwaarloosd en verloederd uitziet als het onze.
Wat zeg ik : erger. Zo'n homp onderkomen staal, een verkrot vaartuig, triestig om zien ... een afgeknabbelde schouw zoals de onze.
Een afgeknabbeld schouw? En de masthuizen in de menie gezet ? Het leek niet op ons schip, het wás ons schip! Amai, zien wij er zó uit van op het water?
Dat is al even erg als die Jamaicaan die we ooit in Korea zien liggen hebben.
't Slepertje moest bij ons de duiker-supervisor oppikken en ook de bon van de zakken cement natuurlijk.
Had ik tijd om efkes naar de cabine gesloten schoenen te gaan aantrekken? Want het weer was persies aan het veranderen. Ach nee, laat maar.
Efkes gewuifd naar 2de stuur JM, die was verbaasd mij daar nog te zien zitten. Het was toen ± 15h.
En dan nu naar de wal?
We kwamen in ruiger water. Ondertussen was de tand opnieuw beginnen kloppen. Nu duwde hij rechts de prothese naar beneden.
Op een uur tijd was de ruimte tussen het klemmetje en de tand verdubbeld. En links voelde ik de tandprothese trekken. 'k Vroeg mij af of ik
het mij niet inbeeldde. Een beetje in de frisse wind aan deck gaat zitten. We zetten koers richting wal. Eindelijk. Dat is dan al iets.
Eerst was er nog een rendez-vous met een andere sleper. Er stapten wat mensen over, er werden wat dozen uitgewisseld, wat plastic zakjes met post in,
en een brief voor iemand die op een ander slepertje werkte. Allemaal Indiërs en Filipijnen, zoals op dit slepertje.
En gaan we dan nu naar de wal aub? Of zijn er nog andere boodschappen te doen? 'k Vroeg zeer beleefd aan de Indische schipper : "What 's next, sir?"
"Good question" antwoordde hij, als hij niet nog eens opgeroepen werd dan gingen we nu naar de wal.
De supervisor van de duikers zat een krant te lezen. Het slepertje tsjokte richting wal. De schipper vroeg me iets over de Euro.
Ik kon er niet veel over vertellen. De supervisor ook niet. In de krant stond een presentatie van Bosch-fornuis met een ovendeur van 90cm breed.
"Arabieren hebben graag grote ovens zei de schipper, dan kan het schaap er in zijn geheel in."
Weer wat aan deck in de frisse wind gaan zitten. Weer binnen gaan zitten. Rillerig. Blauw jasje van LM aangetrokken. Weer naar deck?
Ik wist met mezelf geen blijf van de pijn. Als het nog een uur of twee duurt is die tandarts misschien gesloten! Een beetje in die krant gelezen.
Over kakkerlakken en ander ongedierte. Een krant van het jaar 1416. De jaartelling hier begint vanaf de geboorte van de profeet Mohammed.
De krant zitten lezen op een stampend slepertje is geen goed idee, nu had ik er nog schele hoofdpijn bij. Opnieuw naar deck, de frisse wind in.
Dat hielp, een beetje.
Plots ineens en zonder overgang komen we in kalm plat water. 'k Heb eens goed rond gekeken, vanaf nu vaarden we in de luwte van de bergen.
Die stonden daar als één groot windscherm. Brave bergen. Mooie bergen ook. De gedeelten die zon vingen waren roze-beige, de schaduwpartijen
waren purper-grijs. Aan de wal waren witte gebouwen te zien en een moskee of drie. Maar ik voelde me te ellendig om er foto's van te maken.
Na een kwartier vaarden we de baai binnen en het haventje binnen. Links was een hypermoderne containerkaai in aanbouw, rechts liggen kleine
houten vrachtschepen (Iraanse) en grotere houten vrachtschepen (Indische). Allemaal in hout. Eentje moet een financiële meevaller gehad hebben,
want die was recent helemaal herschilderd, in de kleuren van een paardenmolen op een kermis bij ons. Mooi. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dhow
Maar ik was te mottig om er iets mee te doen. Dit half pond vijgen heeft die dag geen ene foto gemaakt.
De tand had het klemmetje ondertussen nog eens zo ver weg geduwd.
De schipper kijkt eens op zijn papier en roept naar iemand van de passagiers "Suleyman!". Geen Suleyman in het gezelschap?
Na een paar keer roepen (zo'n slepertje is rap afgezocht) kwam de gast in kwestie van het achterdek en stak van op de ladder zijn hoofd binnen.
"Suleyman, zei de schipper ga niet naar de immigratie want ze zouden u kunnen daar houden."
Suleyman antwoordde opgewekt "Okay" en klom weer naar beneden.
Oeioeioei, dacht ik. Doet de immigratie hier zó moeilijk? Wat als ze de twee verschillende adressen merken in de papieren die ik bij heb?
Als dat maar goed afloopt.
Nu moet ge weten dat een van de bijkomende redenen om te trouwen was dat de papieren dan in orde zijn voor 't geval we in een moslimland
ooit iets zouden voorhebben. Dan kan men maar beter de echtgenote van- zijn, ipv de vrouw van-.
Nu waren we in een moslimland, nu hadden we iets voor en nu stond dat oud adres in LM zijn zeevaartboek te blinken!
Aanmeren. En dan nu naar de tandarts.
Eerst over een Lamnalco-supplyship klauteren, dan zich een weg banen tussen de paletten, de dozen, de kisten en de flessen CO2,
over netten die daar op de grond liggen, neergegooid verpakkingsmateriaal, stukken tros, zwerfvuil en andere rommel. Bij ongeveer elke stap
kunt ge ergens blijven haken en struikelen. Het verband tussen orde (netheid) en veiligheid kennen ze daar nog niet.
Lamnalco is de naam van het agentschap. Wagens van Lamnalco stonden vlakbij geparkeerd onder de Lamnalco kraan, Indische heren in gele Lamnalco
hemdjes liepen rond met Lamnalco papieren. De werkende mensen zijn allemaal Indiërs of Filipijnen. De UAE-onderdanen werken niet, tenzij
in officiële functies, zoals op het immigratiekantoor. Zíj houden de stempels in handen.
Als ik Mevr Lamnalco was dat zou ik niet graag hebben dat mijn naam zo overal op die slordige, gevaarlijke kaai te lezen stond.
In geval daar plots moet ontruimd worden, gebeuren er ongevallen juist dóór het ontruimen.
Daarom Mevrouw, ruim uw kaai op. Of zorg dat het gedaan wordt.
De wagen in. De deur was niet goed dicht: please, harder trekken ma'am.
In zo'n mooie nieuwe wagen met de deuren slaan, jamaar, dat durf ik eigenlijk niet hoor.
30m verder de wagen uit: immigratiekantoor. Ik had geen pasfoto's van mezelf bij. Daarvoor moesten we het gebouw rond, daar hebben ze
vier pasfotootjes gemaakt. Bij de immigratie hadden ze er maar twee nodig. Twee kreeg ik terug.
Goed om te laten zien aan LM, dacht ik. 'k Sta er even blauw grijs op als zijn regenjasje, met oogjes op 20h20 : o/^o
Over dat oud adres van LM heb ik geen woord gehoord. 'k Heb mijn paspoort afgegeven en een shore pass in ruil gekregen.
Weer die mooie wagen in, deur weer niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
15m verder weer de wagen uit, wat papieren gaan afgeven op het kantoor van Lamnalco.
De wagen in, deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
Nu werd er wat doorgereden, misschien wel een volle kilometer. Wagen uit : Dental Clinic. Daar was ik sinds 11h naar onderweg.
De tandarts was er nog! En het was onmiddellijk mijn beurt. Twéé meevallers op een dag. Dat mocht onderhand wel, vond ik in stilte.
Op 20 minuutjes was de kies er uit. Efkes schrikken van de prik en voor de rest geen centje pijn, de tand had zichzelf al voor een groot deel losgeduwd,
vooral de afgelopen uren. De Indische tandarts bekijkt mijn papier niet eens, hij krabbelt iets op een ander papier, stopt alles in een omslag, doet
die omslag dicht met nietjes (geen lijm?) en zegt iets over Medical Doctor. Jamaar, mijn papier moet ingevuld worden voor de captain en ... Medical Doctor,
onderbrak hij mij. Weer de wagen in, weer de deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
50 m verder de wagen uit: Medical Clinic and Pharmacy. Ha, pharmacy, dat zal voor de antibiotica zijn.
Niks Medical Doctor, ik zal de tandarts verkeerd begrepen hebben. Maar de chauffeur loopt de pharmacy voorbij en stapt de medical clinic binnen.
Ja, dan zal ik maar volgen zeker?
'Gentlemen' hing daar tegen de muur. Goed, nu de Ladies nog, want sebiet voor we vertrekken, ikke efkes Ladies.
'Ladies' hing tegen de andere muur. Maar waar zijn de bijbehorende deuren begot? Nergens.
Gentlemen & Ladies zijn aparte wachtkamers, niks anders. En de ladies mogen wel door de herenwachtkamer naar hun eigen wachtkamer gaan,
maar in de dameswachtkamer komt geen ene heer binnen. Zelfs de dokter niet. Verboden terrein. -amai als daar iets gebeurt en hulp nodig is
De assistente van de dokter is een Indische, gekleed in sari. Niks gesluierd, nog geen hoofddoek, en kórte mouwen.
Na enkele minuten schuifelt een zwart gesluierde dame de wachtkamer binnen met haar dochtertje. Een peuter in jeanspakje, afgezet met panterpluche.
Ze had kanten biesjes aan haar sokjes en droeg een stuk of zeven speldjes in heur haar om haar paardestaartje in wording zo'n beetje recht te houden.
Welke taal ze hier spreken weet ik niet, maar dada = dada.
De moeder schat ik een jaar of 17, aan haar ogen te zien en aan de manier waarop ze zot deed met de kleine.
"You sister?" vroeg ze. Sister ... wat zou ze daarmee bedoelen? Een non! Of ik voor een of andere missie werkte.
Dat blauwgrijs jasje natuurlijk, en de schoudertas. Mijn haar piekte naar alle kanten -à la Connie Palmen maar iets minder erg- en geen schmink die dag.
Eigenlijk zou ik voor een hedendaagse missiezuster kunnen doorgaan, ja.
"No, I'm no sister. I'm from a ship. Tanker" wees ik met een vaag gebaar waar ergens waar de Golf zou moeten zijn.
"Sorry, no anglisj" antwoordde ze.
Met wat gebarentaal : het was haar eerste kind en het is iets minder dan een jaar oud. Als ze me dan toch halvelings voor een non houden
durf ik dat allemaal vragen hè. Het is een rijke mevrouw denk ik. Haar handen en voeten waren beschilderd met van die roodbruine planten verf, henna.
Dat wil zeggen dat ze personeel hebben of zoiets, dat ze niet zelf de huishouding moet doen.
Toen kwam de Indische assistente me halen. Eerst deed ze nog een babbeltje met de jonge vrouw in het zwart. Hoe genoeglijk allemaal. Ik vond het jammer
dat er niemand was om een fotootje van ons drie te maken. Mijn tandpijn was over, ziet ge. Compleet ondenkbaar natuurlijk, daar een foto, maar 't zou
toch een speciale foto geweest zijn : drie verschillende continenten in één wachtkamer. -waar komen eigenlijk al die oorlogen vandaan?
De dokter was geen Indiër. Misschien een UAE onderdaan, maar dan Westers gekleed (?) hij had in elk geval een Arabische naam, dat heb ik achteraf
op zijn stempel kunnen lezen. Misschien moet een voorschrift van een Indische (buitenlandse) tandarts hier de handtekening van een UAE-dokter hebben?
Het had in elk geval iets met paperassen te maken, want naar mijn tand werd niet gevraagd.
De chauffeur kreeg het voorschrift mee en verdween naar de pharmacy. De UAE-dokter vulde ook mijn papier voor de captain in (oef).
Tijd doorgebracht bij tandarts en dokter : from 16h15 till 17h15, stond daar. Yep, en ik was van 11h onderweg.
Ineens luid gejammer op de gang. Een krakend oude stem die zich bekloeg over het een of ander (?) De Indische assistente stapt de gang op,
net iets te laat, een kleine kromgebogen oude vrouw slipte zo behendig langs haar heen de consultatiekamer van de dokter in, alsof ze dit nog gedaan had.
Ze zweeg. Het onderste gedeelte van haar sluier had ze al afgenomen. Ze deed zo wat aarzelende pasjes, niet goed wetend welke richting uit.
Ze leek me danig in de war. Ze draait zich mijn richting uit en ik zie dat ze een leren half-masker draagt, tot over de mond. Donkerbruin hard leer,
met een patina van jaren. -de afbeelding die ik heb is een postkaart en zit in een collage achter glas, op het Net vind ik niks, alle hulp is welkom
De dokter zegt iets kortaf tegen de assistente of tegen de vrouw. Het klonk een paar keer als 'na mama'.
De assistente nam de vrouw zachtjes bij de arm en ze verdwenen allebei naar de wachtkamer. De dokter schreef verder. Geen woord over het gebeurde,
we waren terug van efkes weg geweest, we waren weer in de 20ste eeuw.
Zo'n masker heb ik al eens in een film gezien, maar nog nooit, jamais, never in het echt. Ik denk dat het dient tegen striemende zandstormen, en
mogelijk ook om de sluier van het gezicht weg te houden wanneer het waait, zodat de wind de sluier niet tegen mond en neusgaten drukt.
In woestijn-omstandigheden zeer nuttig waarschijnlijk, maar het ziet er uit als een Middeleeuws strafwerktuig.
Medical Clinic uit, wagen in : deur niet goed dicht, please harder trekken ma'am. Dat had ik ondertussen al moeten weten, maar ik was nog aan
dat masker aan het denken. Hoe lang zou ze dat al dragen. Van haar twaalf tot haar tachtig? Dat is 68 jaar, elke keer voor ze de deur uitgaat
dat ding ombinden. Niet één vrouw maar miljoenen vrouwen, al minstens zes eeuwen lang. De deur was hard genoeg dicht geslagen nu.
Bij ons staan marteltuigen in musea.
Naar de immigratie, shore pass gaan inruilen voor mijn eigen paspoort. Weer de wagen in, vlam! Zozie, deur toe.
Naar het Lamnalco kantoor gaan papieren afgeven.
"Take a seat" zeiden ze daar. Als ze u doen zitten gaat het lang duren, zou een mens denken. Hier niet, ze doen vrouwen voor het minste gaan zitten.
Ook (en vooral) als ik op hun vingers wil staan kijken om het een beetje te laten vooruit gaan.
De kantoren zagen er Indisch uit, rommelig en gezellig. Of ik koffie wou. Met het watteke in mijn mond sliste ik iets als:
"No tzsank you, toosz ekzstrazsion" Aan de medelevende gezichten te zien hadden ze dit onmiddellijk verstaan.
Wat later heb ik het wattteke in een papierke gemoffeld en in mijn zak gestoken. Engels moet niet als Andalouzsizs klinken.
Er was daar ook een radiostation om contact te houden met hun boten op zee en tegen de kaai. Enkele minuten later mocht ik al weer recht staan.
'k Heb gevraagd naar kranten 'for our radio officer'. Oude kranten of die van vandaag? Oude zullen goed zijn, zei ik. Die brave meneer heeft
een paar bureau's opgeruimd en iets uit een papierbak opgevist en heel het boeltje in een enorme bruine omslag gestoken.
Allemaal voor onze R/O (marco). Daar zal hij blij mee zijn.
Wagen weer in en de deur goed dicht want we hadden zeker nog 30 m te rijden, van aan het kantoor tot aan de kaai. Ondertussen was het
donker aan het worden. 'k Klauter tussen al dat gerief en de rommel naar de sleper. Daar moest ik niet zijn, het supplyshipke zou me
terug naar boord brengen. 'k Klauter me een weggetje naar het supplyship. -bevoorradingsschipke- Er was ook een shipchandler die naar
een ander schip moest, ze waren zijn marchandise nog aan het laden. Heel het achterdek kwam vol paletten te staan.
Ja, daarvoor is het een bevoorradingsschipke natuurlijk.
Binnen in het schip : zitplaatsen op rijen van vier. Goed, dan kan ik sebiet misschien een beetje gaan liggen. De verdoving was aan het wegtrekken
en ik begon vanalles te voelen dat ik liever niet voelde. Bijna had ik getypt, 'dat ik kon missen als kiespijn'. Maar het wás kiespijn ...
Op de klok was het 18h. Nog één uur laden, nog één uur varen, om 20 h ben ik aan boord en om 22h (19h BT) bel ik naar België want
daar is iemand jarig. Aan mijn planning zou het niet liggen hoor! Het was zachtjes beginnen regenen en er stond persies wat wind ook.
De bemanning: vier Indiërs. De schipper was een Filipijn met iets Japans in zijn trekken. Hij leek me iets ouder dan ik, dus die Japanse trekken,
dat zou wel eens heel goed kunnen -de Japanse bezetting aldaar, WOII- https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_de_Filipijnen_(1941-1942)
Van de schipper kreeg ik een cola. Het eerste dat ik weer in mijn maag had sinds 11h deze voormiddag. 'k Had wel een fles water in mijn tas zitten,
maar aangezien ik niet wist of het nog ramadam was en ik heel de dag geen seconde alleen geweest was om in het geniept een slok water
te kunnen nemen, was die cola meer dan welkom. En hij was nog goed koud ook. Wat een service. Dé cola van mijn leven, zo lekker.
Ik lust geen cola, maar die dag plots wel. Suikers in mijn lijf. Energie.
Rond 19h vertrekt het schipke. Het had serieus wat meer power dan het sleperke van vanmiddag. 17knopen zeiden ze achteraf.
De shipchandler moest naar de Kapetan Panagiotis, van de CERES-compagnie. Die naam heb ik onthouden omdat Panagiotis me iets
zegt maar ik moet me nog herinneren wat. -de families Panagiotis en Krinakis waren mijn naaste buren in mijn studententijd
Die shipchandler was niet echt blij dat ze mij eerst gingen wegbrengen, maar de schipper beslist, amen en uit. En hij moest zich
niet meer druk maken over stores lossen bij daglicht, 't was toch al donker. Nà. En een beetje aan het brandstofverbruik denken ook hè.
Ons schip lag dichterbij dan de CERES schepen (brandstof hè pipo!). En de schipper had besloten : eerst ikke.
Count your blessings, dit is de 3de meevaller voor bibi deze dag.
'k Haal een pocketboek uit mijn tas, een detective, en ineens zie ik dat die blauwe strepen op de ene helft van de kaft een bloot
vrouwenlichaam voorstellen, het slachtoffer in het verhaal, het lijk. 'k Zat wel tussen de Indiërs en er was geen ene moslim aan boord
maar ik heb dat boek direct weer weg gestoken en gedaan of ik in mijn tas een zakdoek aan het zoeken was. De zakdoek zit in mijn linker
jeanszak, maar ik moest iéts doen hè. Zakdoek gevonden, in mijn linker jeanszak dus, neuske snuiten. Ai, wat staat die leesbril hier te
doen.
Zet iemand een leesbril op alvorens de neus te snuiten? Euh, laat ons zeggen dat zoiets een Europese traditie is. Daarom dragen wij geen
monocles meer. Dat snoot zo ongemakkelijk. (Nu geen slappe lach krijgen, m. Nu niet en hier niet. Later.)
'k Ben al een week bezig in dat boek en ik zie die kaft een paar keer per dag en daar aan boord pas viel mijn cent dat er een blote madam op staat.
Niet zomaar een halve blote bast, neenee, een heel lijf. Stel u voor dat ze me bij de immigratie gevraagd hadden mijn tas leeg te maken.
Die pocket had problemen kunnen veroorzaken. Serieuze problemen. Mijn lachkriebels waren op slag weg.
We vaarden de haven uit. Er stond nogal ruwe zee, maar het was best uit te houden. Iemand van de Indiërs bezorgde me een bekertje koffie.
De koffie danste nogal, maar niks om lelijk over te doen. Na een kwartier ongeveer, toen we uit de luwte van de bergen waren, begon de ellende pas echt.
Nu waren we op volle zee en dit was niet meer om te lachen. 'k Ben wijselijk gaan liggen.
"Bad conditions" zei er ene met een beleefd grimas. Zeg dat wel.
Hetzelfde weer als toen in januari in Sines, Portugal -tekst 190, 8 Beaufort- of
in Galveston, Texas in 1995, op weg naar schip 26. -een relaas dat niet in de correspondentie zit
Hoe we daar toen zonder ongelukken aan boord geraakt zijn weet ik zelfs niet meer.
Oei, dit blad is vol. De rest van het verhaal in de volgende brief dan maar hè, want er moet nog iets komen hoor ...
|
