Hier hoort een woordeke vooraf.

          Half juni 1999 had père eindelijk de winkel gesloten, boeken toe. Eindelijk.
          Hij was toen 72j en was al zeven of acht jaar eigen spaargeld in de zaak aan het pompen, wat indruist tegen alle gezond verstand.
          Het gezond verstand waar hij ons in de kinderjaren mee rond de oren sloeg. (figuurlijk)
          Toen de winkel leeggehaald moest worden stonden wij met voldoende mensen & met voldoende en gepast vervoer paraat om dat te doen.
          En we lieten het vooruit gaan. Er waren spullen voor Limburg, er waren spullen voor Zellik. En er waren de spullen voor de containers (meervoud).
          Het was maar goed dat Laura zo wat voorbereidend werk gedaan had, want hijzelf had niks klaar natuurlijk, over welke spullen naar waar moesten.

          Bij elke componist, dirigent of solist had hij wel een verhaal. Maar wij waren daar niet om hem gezelschap te houden, wij waren daar
          met 10 mensen om het ontruimen te laten vooruit gaan. Hij remde de boel af, hij liep in de weg.
          Op het middaguur is hij naar huis gegaan, 'gaan eten', hoewel er overvloedig broodjes voorzien waren. Hij is niet meer terug gekomen.
          Waarschijnlijk kon hij het niet meer aanzien. Tja, kijk, als men zich niet mentaal voorbereid op het afscheid van een beroepsleven,
          als men zich niet schrap zet die dag ... dan, dan gaat men thuis een potje janken? Voorwaar volwassen gezond verstand.

          En toen werd de stock aangepakt. Een groot deel van de voorraad in het magazijn was overgenomen door geïnteresseerde firma's
          maar er was ook nog de stock in de winkel, het gedeelte kleinhandel dus. En daar moest nog een inventaris van gemaakt worden,
          daar had meneer zelfs nog geen begin aan gemaakt! Hij had weken de tijd gehad, de man die ooit hamerde op organisatie en methode.
          Iemand van ons heeft hem opgebeld om te vragen waar die inventaris lag, want die moest mee de verhuisdozen in en
          we stonden alle drie aan de grond genageld toen we hoorden dat er geen inventaris was.
          Toen ik het ongeloof zag in de ogen van Tina en Laura, heb ik op slag beloofd dat ik die inventaris zou maken,
          dus dat alle witte verhuisdozen naar Ekeren mochten. Ze hadden allebei een zeer drukke job, ik was de enige die de handen vrij had, daarom
          lag het voor de hand dat ik dat ik het zou doen. En daarbij, men blijft de oudste, willen of niet. Dat verdomd verantwoordelijkheidsgevoel hè.        
          Tot zover 14/06.

          En op 17/06, drie dagen later, kwam een telefoon van de rederij, of LM kon vertrekken.
          De telefoon stond op luidspreker en ik stond teken te doen dat ik niet mee kon, een wees vaag naar de witte dozen
          die stonden te wachten in de woonkamer. Ik kon niet weg want ik had iets beloofd.

          Mijn hart en ziel schreeuwden dat ik mee wou, want mijn thuis is waar LM is.
          Maar mijn hoofd zei dat ik het had beloofd.
          Mijn hoofd heeft zonder slag of stoot gewonnen natuurlijk, want die rommel konden mijn zussen er niet nog eens bij bovenop hebben.
          Want het was een zootje. Maar dat verhaal valt buiten dit blog.

1999-08-06 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Sinds 12h18 LT ben ik aan boord. Dat is 19h18 BT, denk ik. De travel hierheen was miserie, zoals gewoonlijk.
Omdat het 1999 is of omdat het augustus is, geen idee waarom het is, maar het heeft nog niet opgehouden sinds woensdag.
Eigenlijk al niet sinds LM zijn vertrek op 17/06 maar dat is een hoofdstuk apart.

1999-08-07 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Nadat ik op Zaventem met een dag vertraging vernomen had dat het vertrek verzet was van woensdag naar donderdag, heb ik de rest van de dag
in Brussel doorgebracht bij Tina. Toen we donderdag naar Zaventem wilden vertrekken had de auto kuren, wou niet direct starten. 
Toen we op het punt stonden Europ Assistance te bellen wou hij ineens weer wel. Blijkbaar was dat dreigement voldoende.
De waterklerk Caga van de rederij in Antwerpen was er met onze vliegtickets en had een flesje douchegel om zich te verontschuldigen dat ze me
dinsdag vergeten te verwittigen was dat het vertrek een dag uitgesteld was. Zij was van het kaliber van klerkske PV ooit, maar nu een graadje erger.

Deze keer waren de medereizigers wél aanwezig, duidelijk zichtbaar in levende lijve. We vertrokken met een cityhopper naar Schiphol, hoewel
dat stuk van de reis ook met de trein had gekund ... Vóór het opstijgen komt de airhostess naar de laatste twee zetels waar Wouter (asp.off) en ik zaten
en vroeg of we vooraan wilden plaats nemen. Het vliegtuigje was wat zwaar geladen en de piloot was het gewicht aan het herverdelen.
'k Denk dat Wouter en ik samen 104 kg wegen. Er waren zwaardere kanonnen om naar voor te schuiven, maar wij belandden dus vooraan.
Daar konden we beter kijken. Wouter aan het raampje en ik keek recht de cockpit in. Heel indrukwekkend daar.
Er zal lichte turbulentie zijn, hadden ze door de intercom gezegd. Dat was nog zachtjes verwoord. 'k Ben net niet misselijk geworden.

In de luchthaven van Schiphol ben ik de anderen kwijt gespeeld in de transithal. 'k Ben dan maar naar de gates gegaan. Daar waren ze met een
grondige controle van de wachtzaal bezig. Wel twaalf veiligheidsagenten in burger controleerden vuilnisbakken en bloembakken en hoeken & kantjes.
Wat is hiér aan de hand. Vertrekt hier eerst een vlucht naar Tel Aviv misschien? Nee, de volgende vlucht ging wel degelijk naar Philadelphia.
De rij wachtenden was me wat lang en ik ben gaan rondwandelen, want die morgen was ik weer veel te vroeg wakker geworden, voor de zoveelste keer.
Toen het dan mijn beurt was om in te schepen zag ik dat de veiligheidsagenten iedereen te spreken namen, zoals in tel Aviv, maar dan gepolijster.
Het waren blijkbaar mensen van North-West Airlines zelf, niet van Schiphol. North-West en KLM zijn vennoten, zoiets als Swiss Air en Sabena.
De vier medereizigers waren daar ineens ook. De vlucht verliep gewoon : een beetje slapen, het eten naar binnen werken,
film kijken (Shakespeare in Love, heel toffe film), nog wat slapen, weer eten en vooral NIET op de klok kijken, want dan gaat de tijd niet meer vooruit.
De piloot kreeg na de landing een applausje. Hij had het gevaarte aan de grond gezet alsof het een donsveertje was.

In de luchthaven kon ik als enige van ons groepje een stempel gaan halen bij de immigratie, omdat ik geen zeevaartboek kon tonen.
'k Kon dat wél, een Liberiaans, maar dat leek me geen goed idee. Het internationaal paspoort laten afstempelen dan maar.
Daardoor moesten de vier andere mensen op mij wachten, een half uur ongeveer. Da's niet zo erg, dacht ik,
dan zal onze bagage nu zeker al op de rolband liggen en dan kunnen we er onmiddellijk bij en direct weg.
Toen we aan de bagageband kwamen was er geen gedrum meer, er was geen kat meer tenzij twee mensen van de luchthaven. De band zelf lag al stil.
We stappen gezwind naar de andere zijde van de band, daar geen bagage ookni !?!
Die twee mensen zeggen ons waar we moeten zijn voor een bagageclaim bij Nort-West Airlines.

          De 2^de stuur vertelde dat hij de voorbije 12 maanden drie maal met KLM gevlogen had en dit was nu de vierde keer met bagageproblemen (*)
          Aan de bagageclaim gekomen : honderd wachtenden vóór ons en maar drie loketten open. Na anderhalf uur was het onze beurt.
          In dat anderhalf uur aanschuiven hebben we ruimschoots de tijd gehad om kennis te maken en te praten. Over luchtvaartmaatschappijnen,
          of wat had ge gedacht: bagageperikelen en verlies van plunje, aansluitende vluchten die niet kloppen, wc's die plots buiten dienst zijn ...
          Daarna hebben we over schepen gepraat en over de legendarische en de beruchte figuren binnen de koopvaardij.
          We hebben gemeenschappelijke kennissen gezocht en gevonden.

Om beurten kregen we last van vaak. Daar was nergens iets om op te zitten en het aanschuiven bleef maar duren.
'k Ben met mijn muntstukken frisdranken gaan halen voor het gezelschap, een beetje suiker was welkom. De gedeelde ellende maakte
dat er zo nog geen verschil in graad te merken was. En daarbij, we waren nog niet aan boord ook niet.
De nieuwe capt lijkt een heel menselijke mens. Geen macho zoals PO of een far figura zoals PP-LM.
Dit is zijn eerste contract bij deze rederij. Hij komt recht van bij 'elders'. Misschien is dat beter, eens een andere aanpak dan
een geboren en getogen compagnieman.

Ondertussen liep de chauffeur te ijsberen, niet erg gelukkig met de vertraging. -wie wel?
Toen het bijna onze beurt was wrong een Duitse zich ertussen. Dat kon er nog maar bij, het stak op geen 10 minuten meer.
'k Zie dat die Duitse en haar gezel een toiletzakje van de vliegmaatschappij krijgen en zeg dat efkes tegen de capt.
Ha! zei hij, dan krijgen wij dat sebiet ook hè, dat zal van pas komen.

De dame aan de balie legde uit ons wat er gebeurd was : er ontbraken meer dan 100 stuks bagage doordat in Schiphol problemen waren met de
bagage installatie. (*) En dat bekrachtigde het verhaal van de 2^de stuur.
Als zo'n laadinstallatie stilvalt is er niet direct genoeg volk om 100 stuks en meer intijds tot in het vliegtuig te brengen hè.
Claims ingediend, vijf namen, vijf paspoorten, en vijf beschrijvingen van de bagage (6stuks). En dan krijgen we nu 5 toiletzakjes hè.
Geen toiletzakjes meer! De doos was leeg. De mensen vóór ons hadden de laatste twee gekregen. De capt (groot van gestalte)
ging heel efkes op zijn strepen staan. De balie-juf legt uit aan de chauffeur dat we in terminal E, in kantoor zus-en-zo,
naar toiletzakjes mogen gaan vragen. Ze had de hoorn al in haar hand om hen te zeggen dat we op komst waren.
En toen zei de chauffeur bokkig dat hij helemaal niet langs terminal E moet. Hij had al twee uren aan ons verloren en zijn humeur was navenant.
Wat de balie-juf hem toen gezegd heeft heb ik niet gehoord, maar hij reed met ons naar terminal E hoor, en dat was drie (3!) minuten rijden.
Moest hij daarvoor zo lelijk doen?

          Achteraf bekeken, misschien moest hij over vertragingen een rapportje schrijven of een formulier invullen.
          En misschien kon hij niet echt vlot lezen of schrijven. Hij zag op tegen het bijkomend werk dan nog zou volgen,
          vandaar dat wij het moesten ontgelden. Want twee uren vertraging zijn niet ongewoon in die job.
          Vliegtuigen komen soms later toe, of worden omgeleid, allemaal variabelen die deel uit maken van de job van chauffeur.

Hij parkeert daar in de witte zone, voor een zeer korte wachttijd dus. De capt verdwijnt naar binnen. Hij bleef nogal lang weg.
Na een half uur ging Wouter eens kijken wat er aan de hand was. Ze bleven allebei nogal lang weg, dus ging ik ook maar eens kijken.
Wat was er aan de hand? Hier ook geen toiletzakjes meer, maar een doos met 20 zakjes was onderweg.
Vanuit een magazijn op de luchthaven of vanuit de fabriek in Taiwan?  
De chauffeur komt ook binnen en zegt dat hij daar niet langer mag blijven staan en dat hij gaat rondjes draaien.
Wouter en ik gingen mee terug naar het busje. En ineens was de capt er ook, mét de vijf toiletzakjes.
Zelf had ik toiletgerei bij in mijn handbagage maar de andere vier mensen niet -altijd toiletgerei en 1 set wisselkledij in de handbagage hebben!
Maar ik wou zelf ook wel zo'n toiletzakje met al die minispulletjes er in. Dat is plezierig speelgoed voor het winkeltje van de kinderen van Laura.

De chauffeur rijdt met ons naar de Holyday Inn, een 10 minuutjes van de luchthaven.
Tja, daar hadden wij dan bijna 3 hrs over gedaan : immigratie, bagageclaim & toiletzakjes.
Onze bagage stond nog aan de andere kant van de oceaan, we hadden honger & dorst en last van jetlag, maar HIJ was slechtgehumeurd ?
Enfin, Mister Sunshine levert ons af aan de balie van het hotel en bespreekt met de capt dat hij morgen
naar de bagage gaat informeren en ons om 09h zal komen ophalen. Sunhine verdwijnt van de scène.
Iedereen naar de kamer, afspraak over 15 minuten aan de bar, de capt vond dat we een pint verdiend hadden. Dat vonden wij allemaal zelf ook hoor:
zonder humeurig te worden hadden we bijna 3hrs staan aanschuiven en wachten om iets in orde te brengen dat we niet zelf veroorzaakt hadden,
zonder te zagen of te klagen om de andere mensen van de groep niet te demoraliseren, maar wél het humeur van de chauffeur er moeten bijnemen ...?
Twéé pinten hadden wij verdiend.

In de kamer was een neerlaatbare strijkplank voorzien, met strijkijzer. Daarop heb ik mijn reserve T-shirt efkes gestreken. Douche en vervangkledij aan,
16 minuten later was ik present, de anderen waren er al. We hebben een pint gepakt en gebabbeld gegeten en gebabbeld, heel genoeglijk allemaal,
ware het niet dat die achtergebleven valiezen in mijn hoofd bleven zeuren.
Het eten was lekker: spaghetti Neptunus, zeevruchten in roomsaus. -ik ben een fan van Neptunus, en als die schotel naar hem genoemd werd, ja dan ...
Na het eten vielen mijn ogen toe van de vaak. Het was dan al vrijdagmorgen 02h BT volgens mijn horloge en volgens mijn bioklok ook.
Gaan slapen dan maar.
'k Heb nog twee spullen uitgewassen voor 's anderendaags, uitgewrongen in een dikke handdoek van het hotel en
gedroogd met de haardroger van het hotel. -over kamperen op hotel kende ik toen al wel een en ander
Slapen maar.
Vrijdagmorgen was ik veel te vroeg wakker. Van colère heb ik een beetje TV gekeken. Voorts was ik te vroeg aan de ontbijttafel,
was ik te vroeg klaar met ontbijten, de tijd ging maar niet vooruit.

De chauffeur kwam erdoor, hij had maar één valies bij van de zes, die van de 2^de stuur. En dan nu naar het schip.
Anderhalf uur in een busje met airco, we kwamen er koud tot op het merg uit. De blazers bliezen niet rechtstreeks de kant van de chauffeur uit,
ze stonden gericht op de passagierszetels. Mister Sunshine had er dus zelf geen last van.

Aan de bootjes terminal was het zacht weer en beter buiten in het zonneke dan binnen in weeral de airco.
De bootjesbaas was een gans ander type mens dan de chauffeur : de verse koffie en de donuts stonden gereed voor ons.
Ik stond paf van dankbaarheid, want ik had veel te vroeg ontbeten.
We moesten een uurke wachten aan een kleine houten pier in een zacht zonneke en er werd weer veel gebabbeld. Het is wel gemakkelijk
als er maar twee talen nodig zijn. En ik heb wat rondgelopen. De enige die niet uit de schaduw kwam was de 2^de stuur, hij is Zaïrees en heeft
een andere kijk op zonneschijn dan wij, hoewel het op deze breedtegraad vroeg op de ochtend nog geen harde zonneschijn kan zijn.
Tegen de oevers van de kleine kreek leefde een kolonie kreeftjes of krabbetjes, ovaal, ongeveer 2cm op de langste doorsnede. Ze hebben één grote schaar
waarmee ze eten plukken of vangen en een klein schaartje waarmee ze het eten uit de grote schaar naar de mond brengen. Het zijn beschaafde beestjes,
ze eten met twee pootjes. Ze wonen in verticale kokertjes in de zware kleigrond, ieder krabbetje een eigen kokertje.