|
1999-09-13 ~ op de Middellandse zee
Van zo-29/08 tot wo-01/09 hebben we in Nigeria gelegen. We hebben aan de boei geladen natuurlijk en Nigeria was een streepke groen
op ± 8 mijl van waar we lagen. Het was er warm en mistig, er was niet voldoende zichtbaarheid om streepkes groen te fotograferen.
Waar we wel volop van mogen genieten hebben was de Nigeriaanse nationale bezigheid :
smeergeld proberen te krijgen. En 'presents', ook zoveel mogelijk.
Op zondag is LM 's namiddags vrij en dan gaat hij siësten, dat is een persoonlijke gewoonte. Ik bleef verder instructieboeken plakken, want
er was iets dat 's anderendaags klaar moest zijn om mee terug te nemen naar de control room van het machien.
Instructieboeken repareren is hier de afgelopen weken mijn jobke geweest en niet alleen die van het machien.
Rébo, de stuurman die lastig doet over de lay-out van persoonlijke faxen, is nu choff en hij vroeg of ik de instructieboeken
van de cargo control room ook eens onder handen wou nemen. Nu gelle! Waarom vertrouwt hij mij dat toe?
Van 's voormiddags waren de agent en de Nigeriaanse autoriteiten aan boord (immigratie, douane, gezondheidsdienst), dat had ik al wel gemerkt.
In dit soort landen komen de autoriteiten in aantallen en ze hadden de lift al geblokkeerd door overgewicht. Tom V (3de mecanicien) kon het komen oplossen.
Vier van die gasten zaten er in vast + capt PRü. De lift kan 500 kg hebben, maar waarschijnlijk dragen die gasten teveel gouden insignes.
De capt is wel groot van gestalte maar heeft geen overgewicht. De vier anderen wel.
De dagen ervoor waren al sterke verhalen verteld geweest over wie wat al meegemaakt had in Nigeria, Angola en soortgelijke contreien & territoriale wateren.
Toen zondagnamiddag choff Rébo LM kwam halen omdat capt PRü hem wou spreken, wist ik ongeveer hoe laat het was. Ze zouden LM niet storen op en
zondagnamiddag als het niet belangrijk of dringend was, dus was er 'iets' met de autoriteiten.
Iets later kwam LM weer naar beneden: hét ging geld kosten.
Wat ging er geld kosten? Awel : (zit ge goed? want dit gaat efkes duren). De vertegenwoordigers van het Nigeriaans gezag zoeken in de
havendocumenten van het schip tot ze iets vinden waarop ze zouden kunnen muggeziften, niet om de capt te pesten, maar om er smeergeld aan te verdienen.
En ze hadden iets gevonden: het schip vaart onder Luxemburgse vlag, ik ben Belgische, mijn paspoort is Belgisch en mijn zeevaartboek is Liberiaans. Ziezo.
Ze hadden 'iets'.
Dus moest ik mee naar de wal, naar hun baas in het immigratiekantoor, want zijzelf mochten daar niet over beslissen hoe het nu verder moest.
Ze gingen hun carrière daar niet aan 'riskeren'. Telefoneren of faxen naar hun baas op kantoor kon ook niet, maar voor 200 USD zouden ze
zien wat ze konden doen.
Daarvoor had capt PRü LM efkes laten roepen, om te zeggen dat het wel eens 200 USD zou kunnen kosten.
Wat was de volgende stap? De papieren die ze met gewichtige gezichten hadden zitten opmaken gewoon weer scheuren. Daar kwam het op neer.
Uiteindelijk hebben ze de papieren gescheurd voor 50 USD, want deze capt wordt van palavers niet zenuwachtig, in tegendeel, hij doet daar vlotjes aan mee
want hij vindt het een sport. Aan hem hadden die Nigerianen een taaie onderhandelaar, denk ik.
Er was geen denken aan dat capt PRü me hier zou laten meegaan, met die gasten hier mee naar de wal.
Dan zien ze me nooit meer terug aan boord, tenzij total loss of in losse onderdelen.
Eerst hadden ze dat geredeknoei (want een redenering kunt ge zoiets niet noemen) proberen toe te passen op de papieren van cheng PH.
Hij is Kroaat en vaart met een Grieks zeevaartboek onder deze vlag. Ze wilden hem meenemen. Dat heeft capt PRü onmiddellijk kunnen afblokken
met het argument dat een schip geen centimeter mag varen zonder cheng aan boord en dat de heren het dan wel aan de petroleummaatschappij zouden
uitleggen en aan onze rederij in Antwerpen waarom hier geen cheng aan boord was en het schip dus niet intijds aan de boei kon liggen om te beginnen laden.
Op slag was alles in orde wat de papieren van cheng PH betreft. Zijn papieren zijn al maanden in orde, waarschijnlijk al jaren, voor alle werelddelen,
maar de Nigerianen moesten weer eens hun reputatie waar maken. Wat een zielig-doorzichtige komedie,
voelen die gasten zelf niet dat ze zich belachelijk maken?
Verder ziften dan maar, want ze moesten toch iéts verdienen aan dit schip hier hè.
Ik ben een gelijkaardig administratief geval als cheng PH, en toen hadden ze beet! Dachten ze. 50 USD, hebben ze gekregen van de capt, en meer niet.
Wanneer dat achter de rug was schakelden ze met het grootste gemak van de wereld over naar een ander soort gebedel, het meer diplomatieke gedeelte:
of de capt geen presentjes had voor hen, omdat de samenwerking toch zo vlot verlopen was en om de relatie tussen schip en wal goed te houden, en
dat we toch allemaal onze wereld kenen newaar. Zonder enige vorm van gêne staan bedelen is dus een vorm van 'zijn wereld kennen'?
'k Was er niet bij, toen heel dat gedoe aan de gang was. Maar best ook. Capt PRü heeft ons achteraf in het lang en het breed het hele verhaal verteld.
Wouter (de asp.off) heeft ook een en ander verteld: hij moest de heren drinken bezorgen. Voor iedereen een cola. Dat waren dan 10 of 12 cola's.
Hij zet die allemaal aan één kant van de grote tafel, in het gedacht dat de heren die cola's zelf wel zouden doorgeven.
Begint daar degene die het dichtste bij zit naar die blikjes te graaien en hij stopt ze allemaal in zijn tas.
En degenen die gedacht hadden dat hij er enkele zou laten staan voor wie dorst had, die mensen hadden pech want hij stopte ze allemaal weg.
Ene, de dokter, probeerde iets in de zin van 'that's not fair', maar dat heeft niet geholpen.
Achteraf bekeken: stel dat ik die blikjes zou gebracht hebben, ik zou ze geserveerd hebben. Hèhè.
Niet zomaar 12 blikjes neerpoten op de rand van de tafel. Dat is Wouter misschien gewend van studentenfuifjes, maar dat is niet serveren.
Men brengt het nodige aantal glazen mee én men opent de blikjes op voorhand. Dat alles gaat op een plateau.
Men plaats de plateau op de tafel en serveert dan persoon per persoon.
Nu vraag ik mij af : wat zouden die graaier(s) gedaan hebben als de blikjes al geopend waren? O, wat had ik dat graag gedaan...
Wouter vertelde ook dat ze niet allemaal de zelfde taal spreken. Tussen de verschillende groepjes verliep het gesprek soms in het Engels.
Waarschijnlijk verschillende etniën, en er zijn er véél in Nigeria. https://nl.wikipedia.org/wiki/Nigeria#Etnische_groepen
De week ervoor had ik dat allemaal nog zeer geïnteresseerd zitten lezen in Encarta, de CD-rom encyclopedie. Nu is mijn belangstelling nogal bekoeld.
Feitelijk al toen ik las dat Biafra een Nigeriaanse provincie is en dat '67-'70 een burgeroorlog was. https://nl.wikipedia.org/wiki/Biafraoorlog
We waren echt blij en opgelucht dat we uit Nigeria weg waren. En nu snap ik ook waarom ze in deze landen geen bemanningswissel doen: gevaar op gijzeling.
Rap weer op zee, naar de rust en de kalmte.
Op vr-03/09 valt de laptop hier in panne. Alle tekstprogramma's laten het afweten. Zomaar. Of nee, niet zomaar: er was iets gebeurd in Windows,
een beschermingsfout in users.exe en in nog enkele vitale onderdelen van Windows. Op 12/09 heeft LM dat in orde gekregen, bijna per toeval,
door een virusscan te doen. En het antivirusprogramma heeft in het voorbijgaan efkes gerepareerd wat kapot was. Tof.
Ineens floten de vogeltjes weer. Bij manier van spreken dan, want op zee zijn enkel krijsende meeuwen en nog grotere vliegdieren te zien.
In de 9 tussenliggende dagen had LM de nodige ellende meegemaakt met een cargopomp. De cargopompen staan beneden in de pompkamer.
Daarom dacht ik dat ze die daar gingen repareren, maar ze hebben de pomp naar boven getakeld, tot op het achterdek. En daar mag wél ik komen.
Had ik dat geweten, dan was ik foto's gaan maken natuurlijk, want een mens krijgt niet elke dag een cargopomp te zien.
De eerste dag was het misschien goed dat ik er niet bij was, ongeveer iedereen stond op het achterdek, vier man om te takelen, twee uit belangstelling
(Capt PRü & choff Rébo) en dan nog zeven matrozen + een bootsman om in de weg te staan en het manoeuvre te desorganiseren.
Acht mensen teveel die kunnen gewond raken wanneer er iets mis loopt. LM was er 's middags nog niet over te spreken.
Waarom heeft hij ze dan niet laten wegsturen door choff Rébo? Hun baas stond erbij! En safety first is het devies,
Dus géén publiek tijdens een zwaar manoeuvre. Wáárom heeft hij ze niet laten wegsturen?
's Anderendaags mocht de pomp weer naar beneden getakeld worden, maar ik ben niet gaan fotograferen.
Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord.
Op za-04/09 hebben we de meest spectaculaire brandoefening van ons leven meegemaakt. Capt PRü houdt de zaterdagse oefening op gelijk welk uur
tussen 08h en 17h. Niet om 15h20, zoals al jaren gebruikelijk is. Deze keer ging de bel iets vóór 14h. Ik moet me dan melden op de brug, om te laten zien
dat ik gaande en staande ben en dat er naar mij niet moet gezocht worden. Zo heb ik de oefening niet van dichtbij meegemaakt maar ik heb wel alles
kunnen volgen over de walkietalkie. Het was verhelderend. Nu heb ik eens het verschil meegemaakt tussen de praktijk & de theorie van de veiligheidsvideo's.
In de veiligheidsvideo's kraken de walkietalkies niet, spreekt iedereen hetzelfde Engels en verstaan de mensen elkaar onmiddellijk en direct zonder dat
er maar één keer 'please repeat' moet gevraagd worden en kostbare minuten verloren gaan aan communicatieproblemen.
Er zijn enkele particulariteiten geweest : de scheepshoorn gaat niet automatisch af met het brandalarm. De matrozen aan deck wisten dus niet dat er
een alarm afgegaan was en ze waren pas een twaalftal minuten later op post, nadat capt PRü ze laten halen had door Wouter.
Om het echt te maken had de capt een rookfakkel laten afgaan op level 1, waar de oefening plaatst vond.
Zichtbaarheid door de rook = 0, zeer realistisch dus. Alleen was dit rode rook van een fakkel ipv zwarte rook door brand.
De stem van de 2de stuur klonk gejaagd door de walkietalkie. Hij wist niet dat het om een oefening ging en hij miste nogal wat matrozen ... die waren
nog aan deck door de defecte scheepshoorn. Een mens zou van minder gejaagd geraken en zich verspreken: Oilspill locker ipv oilskin locker.
Slechts vier mensen wisten dat het om een oefening ging.
De geur van de rookfakkel was al tot op de brug geraakt. Het is een zwavelachtige stank. Na enkele minuten was de rook er ook.
We hebben de beide deuren open gezet (eerst alle paperassen vast gelegd) maar dat hielp niet veel. Het was een doordringende keelpijn-stank.
Zo ruikt de hel, denk ik.
Wanneer de oefening eindelijk afgelopen was ga ik naar beneden, naar de laundry. In de lift kon men rieken op welk verdiep men was :
stink, stinker, stankst.
De lift stopt op level 1, waar de oefening geweest was, en er stapt een Filipino binnen met de stofzuiger van level 3.
Tiens, dacht ik, ligt er op level tapijt in de cabines? En wat een vreemd uur om cabines te kuisen ...
's Avonds vertelde LM dat door die rookfakkel op level 1 een laag oranje poeier lag van een millimeter dik die alles, maar dan ook alles bedekte.
De matrozen waren het ganse verdiep aan het uitwassen en Leo (onze enig Belgische matroos) kon er niet mee lachen, vertelde LM.
We hebben later op de avond de scheepspantoffels van choff Rébo gezien. AMAAI ! Als alles op level 1 er zo uitgezien heeft, wat een schade.
Vandaar de stofzuiger zo vlak na de oefening! En ik snapte gelijk ook waarom Leo er niet kon mee lachen. Dit was niet gewoon een laagje stof,
dit was 'goe poeier', van dat vettig spul dat men met krachtig zeer heet sop moet wegschrobben. Een rookfakkel is gemaakt voor open lucht, PRü!
Op een safety oefening volgt een safety-meeting. Na de meeting wist capt PRü bij wijze van verontschuldiging te zeggen ivm met level 1
dat de oefening een beetje té goed gelukt is. Leo zit ook in het safety committee en hij neemt geen blad voor de mond. Vandaar de excuses.
Een beetje vaag en lauw van capt PRü, niet?
|
