1999-10-01 ~ op zee 

'k Ben al twee dagen zeer voorzichtig met die wielspanner, want stel u voor, stél dat ik die valve tóch zou overtrekken. 'k Mag er niet aan denken.
Puiteschrik. En wie moet het dan oplossen? Iemand van het machien? Mensen die wel wat anders te doen hebben. 'k Durf er niet aan denken.

Sinds gisteren hebben we weer een menu. Deze ch.kok maakte er geen en eergisteren zei capt PRü dat hij weer een menu wou zien uithangen.
Hij zei dat tamelijk gedecideerd. Owee, dacht ik, deze kok kan niet overweg met schrijfapparatuur, dat dagelijks velletje papier gaat
een probleem worden, dat gaat afmetingen aannemen en dat kan vermeden worden. (Men doet aan Welfare of men doet het niet hè.)

De kok had me naald en draad gevraagd, gisteren voormiddag breng ik hem die.
Gij naald en draad, wij een menu, dacht ik bij mezelf en ik nam de laptop mee.
Met veel vertoon van elektronica wou ik hem laten zien dat het menens was, maar dat ik wel het typwerk zou doen.
En ik heb erbij gezegd dat de capt wou dat ik het typwerk deed, wat maar half gelogen was. Hij wil een menu, wie het typt is bijzaak.  

          Er was eerst een klein misverstand, de ch.kok heeft al een naald, hij bedoelde enkel draad 'tailor apparel' + handbeweging =
          scheepsengels voor naald en draad. In dit geval was het enkel draad, witte.

Voor het menu kreeg ik direct alle medewerking. De ch.kok zegt wat er op tafel komt, Peter (2^de kok) vertaalt dat in verstaanbaar menu-Engels
en Junar (de steward) zegt me hoe het ontbijt er zal uitzien : om de andere dag yoghurt of fruitsap, de rest blijft hetzelfde. Oké, thank you gentlemen.

In de cabine heb ik wat gesleuteld aan de opmaak van het blaadje en toen het ongeveer goed was ben ik naar boven gestapt met een printje
op A8 formaat. (De helft van een A4, van een gewoon blad papier.) "Capt, we hebben een menu." Capt PRü keek er naar en was tevreden.
Nicky lag op de seat, ze heeft nog altijd koorts. 't Menu interesseerde haar zo niet, ze kan geen eten zien, zelfs niet in print.
Ze denkt en hoopt dat het zondag zou over zijn.

Dan naar de Baas, cheng Peegie, want die vond een menu ook wel nuttig en aangenaam. "Chef, we hebben een menu."
Cheng Peegie vond het jammer dat er geen staandertjes zijn om de menu's op de tafels te zetten. Dat is maar een woord, gewoon hier wat huisvlijt.
's Namiddags heb ik drie kleine kaftjes gemaakt van vervallen zeekaarten, zorgvuldig gekozen welke de meest aangewezen waren,
de oude geëtste zijn de mooiste, een tekening van het schip op de buitenkant geplakt en met een papierschuivertje de menu er in vast gezet.
De kaftjes blijven staan, ze vallen niet om en cheng Peegie krijgt het menu waar hij het hebben wil, op tafel.
En LM heeft nu een menu op een blaadje in de cabine, hij weet vandaag al wat we morgen eten.
Bij de cheng ben ik in de namiddag dan mijn huiswerk gaan laten zien. Hij was tevreden.
Misschien maken ze in het machien wel eens menuklemmetjes, wanneer ze tijd hebben. Maar voorlopig dus kaftjes. Huisvlijt.

Met de drie kaftjes ging ik naar de mess. Eén voor de kleine tafel (capt & co), en twee voor de grote tafel van 10 man.
Junar bekeek het anders : één menu per tafel en het derde gaat naar ... zijn ogen blonken me te gretig. Het derde gaat mee naar huis?
Hela, hola. Een minuutje! Wij met ons tienen aan tafel kunnen twéé menu's gebruiken hè, captains orders! (Gelogen van mij, maar als een kaftje
'verdwijnt' dan weten ze weer van niks ziet ge. Soortgelijke zaken zijn al te dikwijls gebeurd met bemanningen uit bepaalde landen.)
Met één menu op een tafel van 10 mensen is de soep koud eer we alle 10 gelezen hebben welke soep het is. 
En daarbij, als ge zo'n kaftje wilt dan vraagt ge dat ipv het te stelen. Is dat begrepen? Hij had het begrepen. No stealing.
Dit was de eerste keer dat ik me zo uitliet tegenover iemand van de bemanning, maar zijn blik had me té graai-gretig geleken.
Het derde kaftje was omzeggens al verdwenen nog voor het had kunnen dienen!

Deze capt heeft toch iets met rook hoor. De voorbije weken hebben ze drie kakkerlakken gezien. Drie, op twee weken tijd.
Dat is niet overdreven veel. Als ge die alle drie te pakken krijgt zijn dat er toch al drie die geen eieren meer zullen leggen.
Maar er moest en er zou gefumigeerd worden. Watte? Weeral met rook spelen? Zoals die ijverige choff op schip 01 zeker? -tekst 015

        En dan vragen ze zich aan de wal af hoe zeevarenden een aandoening aan de luchtwegen kunnen oplopen …
        op zee is toch altijd gezonde lucht! Jaja, op zee misschien, maar daarom niet altijd aan boord. 

Donderdag avond : luid gillend rookalarm. Eén detector was blijven aan staan en dat is genoeg om een gans schip te alarmeren.
Hij ging weer eens iets doen zenne, de PRü.

1999-10-12 ~ op zee

Vorige zaterdag leek de brandoefening nergens op en de capt was tamelijk boos. Niet met veel woorden maar wel grimmig.
De Filipinos waren het aan het uithangen, te tam om in gang te schieten of nog maar de schijn van vinnigheid hoog te houden,
kwam choff Vilko achteraf melden op de brug. "Morgen is het ambras-dag, zei de capt, ze herbeginnen de oefening en als het weer eens
niet goed is, krijgen ze in de namiddag nog een oefening, tot ze wakker schieten." Zo zou hun vrije namiddag er bij inschieten,
dacht ik toen ik weer in de cabine was. Wat gaat dat een gerommel geven.

En zondag was het hommeles. Maar niet de ambras die de capt gepland had.
In de voormiddag waren de matrozen het kasteel aan het afwassen, in ploegjes van drie: ene met de schrobber, ene met de aftrekker, en ene met
een zoetwaterdarm voor het naspoelen.
'k Hoor ze bezig en bedenk dat ik het zwembad dan in de namiddag zal moeten doen, want alle zoetwaterdarmen zijn in gebruik.
Om 09h40, hoor ik ineens buiten roepen, vlak naast de cabine. Er stond nogal wat wind en soms moet men daar zeer luid praten om mekaar te verstaan.
Het geroep bleef duren. Persies ruzie.
'k Was al eens consjuus buiten gegaan, en via de buitentrappen was ik in de rapte naar de brug om tegen Wouter te zeggen dat
ik het zwembad pas in de namiddag zou poetsen. Onderweg en op de brug was geen capt PRü of choff Vilko te zien.
Weer beneden gekomen stond Leo nog altijd te roepen tegen die twee Filipinos.
Om 09h50 hoor ik de deur van de lift. Vilko komt door de alleyway met een mok koffie en stapt naar stuurboord, naar zijn cabine.
Ik zeg hem dat er 'an argument" aan de gang is, al zeker 10 minuten en wijs naar bakboord.
Van de zenuwen wist ik niet meer wat bakboord was in het Engels. (portside)
En ik zei erbij dat ik vreesde dat Leo 'something stupid' zou kunnen doen, want ik ken hem van lange jaren terug. -schip 20, 1990
Vilko brengt zijn mok naar zijn cabine (daar ging zijn coffeetime!) en komt mee naar de buitendeur aan bakboordzijde.
Eerst bleef hij wat staan kijken door het patrijspoortje en dan stapte hij buiten. Het geroep viel stil.
'k Ging in de rapte naar beneden naar de cargo control room (CCR), om iets te printen voor de ch.kok. In het CCR staat een kleurenprinter.
Deze hier is een monochroom, een zwart-wit printer, zou Tom V zeggen. Alsof wit geprint wordt.
Om 10h was ik weer op level 3. De stemmen buiten waren nu van Leo, capt PRü en af en toe choff Vilko. Deze keer alles minder luid.
Om 10h25 zijn de stemmen gestopt.
Om 11h moest ik bij Nicky zijn, terwijl de heren managementvergadering houden. Nicky wist er wat meer over te vertellen, maar niet veel.
De cabine-inspectie van zondagnamiddag was zeer officieel. En zeer grondig. Dit was geen eenvoudige inspectie over netheid meer.
De kasten en laden gingen open deze keer, ook de valiezen en reistassen, onder matrassen en hoofdkussens werd gekeken en bovenop de kleerkasten:
alle Filipinos hebben hun 'werkmessen' moeten afgeven. De oogst heb ik enkele dagen later in de bonded stores zien staan.
Zelfgemaakte bowie-messen, regelrechte rambo-messen met weerhaken in de bovenkant van het lemmet ..., zogezegd om vis mee te kuisen.
Eén mes was gekocht en er staat 'Defence' op het heft gedrukt. Een wapen dus.
Tussen de zelfgemaakte messen zit er één dat zo verschrikkelijk klungelig in mekaar steekt dat de gebruiker
er gelijk ook zichzelf mee verwondt, tussen duim en wijsvinger.
De pasja (de bootsman) was nog de grootste onnozelaar in heel dat gebeuren, hij beweerde dat hij geen mes had, terwijl Vilko hem al
met twee  messen aan zijn werkriem had zien rondstappen. Denkt dat primitief brein dat Vilko, choff zijnde, geen ogen in zijn hoofd heeft?

1999-10-16 ~ op zee

Maandag was Leo gekalmeerd. De capt was met hem aan het praten tijdens de coffeetime, vertelde Nicky toen ik haar tegenkwam in de lift.
Leo was zich bij Vilko gaan verontschuldigen en krijgt nu zijn jobs rechtstreeks van hem, dus niet meer via de bootsman.
De Filipijnen zijn bokkig omdat ze hun messen hebben moeten afgeven en omdat Leo niet op water en droog brood in de boeien geklonken werd.
Zondagavond liep ene van de Filipino's met een blauwe keel, vertelde Nicky.
Tja ... 'something stupid' zal daar aan deck op zondagmorgen wat rap gebeurd zijn zeker?

Maandag in de voormiddag laat ik het zwembad leeglopen. Wat ligt daar in het laatste water te drijven? Een stront. Dit gelooft geen kat, dacht ik.
'k Haal gauw het fototoestel uit de cabine en klim naar beneden het zwembad in. Er was teveel lichtweerkaatsing van de zon op het water.
Ik had een aftrekker nodig om de trofee naar de schaduwkant te trekken en terwijl ik weer naar boven klim om de aftrekker te nemen,
verdwijnt de stront in de afvoer. Geen foto dus.
- Had dan toch eerst die afvoer dichtgedraaid, zei LM achteraf.
Tja, daar heb ik niet direct aan gedacht. 'k Dacht vooral aan een foto, aan het fototoestel, kwestie van mijn verhaal te kunnen staven.
Dinsdag was er een gat in de zoetwaterdarm die bij het zwembad hangt. Dat is ondertussen al gerepareerd.
Het stukje met het gat in staat hier naast mij op het typtafeltje. Het is geen verduurd sleetgaatje in het rubber, neenee.
Het is een zeer rechte snee met rechte randen. En dít, Lieve Mensen, is opzettelijk beschadigen van scheepsmateriaal.
We weten nu uit welke hoek de stront waait.
Maar ik blijf dat zwembad poetsen hoor. Ze zullen het treiteren wel rapper beu worden dan ik het poetsen.
En na die twee dagen is het wel duidelijk dat het zwemwater élke dag moet ververst worden.

Dinsdagavond stonden garnaalkrokketten op het menu. Maandag had de capt aan de keuken gevraagd of er nog voldoende waren.
Peter, de 2^de kok, zei dat er nog genoeg waren. Dinsdagavond brengt hij de garnaalkroketten naar boven en zet de doos klaar voor de ch.kok
op diens werktafel. De ch.kok begint er aan, in goed vertrouwen dat het garnaalkroketten zijn. Het waren viskroketten.
De garnaalkroketten waren verdwenen 'naar Manilla'. Maw : Peter had ze opgeserveerd aan de Filipinos.
Waarom zegt hij dan tegen de capt dat er nog zijn? Denkt hij nu écht dat niemand van de veertien mensen in deze mess het verschil zal proeven?
Niemand? En dat deze capt dat soort bedriegerijen neemt?
Gisteren tijdens het avonduurtje bracht capt PRü de story ter sprake. De 2^de kok heeft er gelegen. Niet omdat de garnaalkroketten op zijn,
maar omdat hij erover gelogen heeft. Zo simpel is dat met deze capt.

In een brief vroeg iemand van de kinderen of ik het hier 'tof, saai, of gewoon leuk' vond. Wel, saai is het de voorbije week zeker niet geweest.

Rond 23/10 zouden we lossen op St. Croix, een van de USA Maagdeneilanden in de Caraïben ofte Antillen.
Saint Croix wordt 'Seent Krooi' uitgesproken in het Engels. De Britten hebben ook enkele eilanden in deze archipel.
St. Croix ligt ± ten zuidwesten van Puerto Rico, daar waar Kleine Antillen beginnen.
De Grote Antillen eindigen bij Puerto Rico. https://nl.wikipedia.org/wiki/Antillen#Eilanden 
En in St. Croix gaan we eens niet aan de boei maar tegen de kaai!
Als alles meevalt wordt dat rustig verkennen en boodschappen doen.
Daarna zouden we gaan laden in Boca Grande, aan de monding van de Orinoco (Venezuela). We nemen er ijzererts (droge lading) en zouden
misschien in december gaan lossen in IJmuiden. Boca Grande en IJmuiden zijn nog niet officieel bevestigd, maar
afmonsteren in Nederland zou wel eens tof zijn. En dan met de trein naar huis. Eens geen luchtgavengedoe voor een keer, dat is nu mijn wens.
Maar het is nog toekomstmuziek. Eerst postkaarten gaan kopen in Saint Croix en dan zien we verder wel.