|
2000-03-30 ~ Ras Tanura, Saoudi Arabia
Dag Belgen in het Binnenland, hier twee in het Buitenland.
De travel naar Dubai (UAE) is vlot verlopen, behalve dan dat we over Manchester moesten. Een vol uur west vliegen als ge naar het oosten moet,
dat is in de kering twee uren teveel stilzitten in zo'n stoeleke: 7hrs vliegen. Over Frankfurt ware sneller geweest, 5hrs.
Maar! Van Manchester naar Dubai hebben we met de UAE maatschappij gevlogen, Emirates. En dat was de moeite. Even goed al Singapore Airlines.
Vorig jaar heeft Emirates een prijs gekregen voor de service aan boord, en daar konden LM & ik nu van mee genieten: lekker eten, een schermpje
voor onze neus met elventwintig videokanalen (maar geen spelletjes voor kinderen?) en op kanaal 17 en 18 krijgt men rechtstreekste beelden
om het opstijgen en landen te kunnen volgen. De uniformen voor de hostessen zijn stijlvol en sober : een beige mantelpak en een bordeaux pothoedje
waaraan een voile vastgemaakt is. De voile hangt losjes over hun schouder gedrapeerd en kan onmiddellijk als sluier gebruikt worden, waar & wanneer
dat nodig zou zijn. Want er zijn in de Golf natuurlijk andere landen dan de UAE. Saoudi Arabia bvb, waar we sinds gisterenavond aan het laden zijn.
Op de luchthaven van Dubai hebben we drie kwartier dat staan koekeloeren omdat de man van het agentschap (een Indiër) iets gezegd had van
'We'll see you outside'. Dat moest zijn : 'The driver will see you outside.' Tussen al dat volk buiten hebben wij die chauffeur (ook een Indiër)
45 minuten zien staan en hij ons. Het vent hield het karton met de naam van het schip stevig tegen zijn lijf gedrukt,
alsof dat vertrouwelijke ipv nuttige informatie was. (In welke luchthavens hebben we dat nog meegemaakt?) en hij was aan het zoeken naar
een groepje van drie zeevarenden, in zijn kopke dus drie zeemannen. Dat een van de zeevarenden een vrouw zou kunnen zijn was in het kopke
niet opgekomen. Nuja, als hij zijn karton niet zichtbaar houdt ... wat mogen wij daar dan van vinden, van dit soort denk- en doewerk?
In het vervolg ga ik alle mannen met karton langs en noem de naam van het schip.
Als toen de man van het agentschap niet was langsgekomen hadden we er 's anderendaags nog gestaan.
De chauffeur dacht dat wij een groepje muzikanten waren want bovenop de bagage lag de gitaar van capt VW. En ikke dan de zangeres zeker?
Wie gaat er nu zeelieden zoeken tussen de gitaren. De chauffeur niet want
gitaren = muzikanten.
Zeelieden = ??? gewoon mensen van wie iemand een gitaar bij heeft. Zo simpel is dat, kopke.
Capt VW was niet te spreken over die 45 minuten. (Hij was de choff met wie we gevaren hebben op het vermaledijde schip 25, dat is al 5j geleden)
In die 45 minuten ben ik naar water gaan zoeken. Flesjes drinkwater waren te koop op de 1ste verdieping, in de snackbar. Daar wilden ze wel
dollars wisselen maar geen briefje van 50 en nikkel namen ze evenmin aan. Bibi naar het bankkantoortje vlakbij, dat was open maar onbemand.
Weer naar beneden bij LM kleinere banknoten gaan halen. We hadden 2 briefjes van 1 USD, de rest was 'groot' geld. Op hoop van zegen dan maar.
Drie flesjes water van 0,5L kosten minder dan 1 USD want ik kreeg nog een halve dirham terug. Da's goedkoop voor een luchthaven hè. Het water
smaakte twee keer zo goed.
In het hotel liet de chauffeur horen dat hij ons 's anderendaags om 06h zou oppikken. Het was ondertussen al 01h30 geworden. Capt VW heeft dat
eens rap gereorganiseerd. Met enkele telefoontjes was het in orde: 10h was een menselijker uur. Het schip moest toch nog bunkeren.
LM en ik zijn iets gaan drinken in wat wij dachten dat de bar van het hotel was. Het bleek een soortement amusementsgelegenheid.
De tussendeuren naast de lift waren op slot, men moest via de buitendeuren. Daar moest men security passeren (?)
Achteraf heb ik begrepen waarom: de Dames van het Vak waren er massaal aanwezig. Vandaar dat de tussendeur op slot was en men
via de straatzijde naar binnen moest. Een niet-vergezelde dame komt het hotel niet in. Er waren Afrikaanse, Filipijnse en
dames van het Kaukasisch type. Het orkest en de zangeres waren Filipijns. Ze beëindigden hun optreden met "Spasiba!"
En ineens wist ik welke taal de serveersters en garçons spraken onder mekaar : Russisch.
Een week voor ons vertrek stond er nog een artikel van meer dan een halve pagina in de F.E.T. -Financieel Economische Tijd-
over de UAE en het shoppingfestival in Dubai. Het shoppingfestival is voor het haute couturepubliek hoor, daar hebben wij zo geen last van.
In dat artikel stond te lezen dat sinds het bestaan van het GOS https://nl.wikipedia.org/wiki/Gemenebest_van_Onafhankelijke_Staten
Dubai overspoeld wordt door Russen, en nu niet door industriëlen of zakenlui maar nu door mensen uit de horeca en 'aanverwante' beroepen.
Het is dus allemaal waar wat de F.E.T schrijft, LM en ik hebben het gezien ter plaatse.
De weg van Dubai naar Fujairah (± 120 km) zou een pittoreske baan zijn, met kippen en geiten die over de baan lopen,
zo hadden choff Kram en cheng Venes ons vorig jaar op schip 30 verteld.
'k Hield het fototoestel boven in mijn tas, met een beetje geluk loopt er misschien wel een kameel of een dromedaris voor de lens, dacht ik.
Niks pittoreske baan nog, er liep nu een gloednieuwe autostrade tussen de boortorens, vier baanvakken, de verf was nog nat. Saaie baan.
'k Heb dan maar wat geslapen.
In Fujairah moesten we niet wachten tot het bootje vertrok, het bootje wachtte op ons. Goed gezien van capt VW dat hij
ons uur van vertrek uit het hotel met 4hrs verzet had. Het bootje was ongeveer hetzelfde als vorig jaar in Khor Fakkan (schip 30) -tekst 288
en ook bemand door vriendelijke Indiërs. Er stond nogal was wind en we zijn buiten aan dek gaan staan om niet zeeziek te worden want
dat doet men die vriendelijke bemanning niet aan, zeeziek worden in hun accommodatie.
Vlak tegen het schip stond er natuurlijk enorme zwel. Capt VW en LM zijn vrij vlot kunnen overstappen naar het platform van de gangway.
Toen het mijn beurt was, was de zwel nog enormerder. Zo enorm dat een Indiër een lifejacket gaan halen is voor mij. En toen werd ik BANG.
Die mannen kennen de waters hier als hun broekzak dus als zij een lifejacket nodig vinden zal het wel serieuze zwel zijn en geen inbeelding van mij.
Het kan ook zijn dat ze me met die reddingsvest wilden gerust stellen en rustig houden, maar dat heeft dus averechts effect gehad.
Met twee gaven ze me een zetje op het juiste moment, LM grabbelde mijn arm vast en ineens stond ik veilig en wel op het platform van de gangway
naar het hotsend schipke te kijken. We hebben de vriendelijke Indiërs neig bedankt. Dat was één.
En toen twee: naar boven klimmen. En liefst zonder hoogtevrees te krijgen of ik mag nooit nog mee op zee met de grote mensen.
Boven aan deck stond choff Luc (ook choff op schip 28) ons op te wachten. Of de reis was meegevallen, vroeg hij.
Dat laatste stukske zo niet, vond ik, 'k stond nog na te hijgen van het klimmen en te trillen van de hoogtevrees, LM moest antwoorden in mijn plaats.
De lifejacket werd naar beneden gelaten en de bagage werd naar boven gehesen. En ikke maar wuiven en thank you roepen.
Dat er een lift aan boord was wisten we al van capt VW, de bagage was dus snel op het juiste verdiep. Onze cabine ligt vlak bij de lift. Dat is oké,
maar er is geen deurgordijn, en dat is veel minder. 'k Zit hier persies als de conciërge van het verdiep. Iedereen die zo tussendoor eens
naar zijn cabine moet, moet hier langs. En ik zit hier persies te koekeloeren wie, hoe dikwijls en hoe lang ... rap een deurgordijn.
Nu zijn we op zoek naar een stuk textiel dat mag dienen als gordijn. Voor het ophangsysteem zorgt LM, hij kan dat. Al lang.
De cabine is een balzaal. Veel te groot voor ons. Ofwel lijkt dat maar zo omdat ze aan een kant schaars bemeubeld is. Hier is een zee van lege ruimte.
Een kaal kot dus. Men kan overal vlot en gemakkelijk naartoe, maar daar moet men niet naartoe, want daar staat of hangt niks, nog geen boekenrekje.
Een lege hoek, twee lege schotten ... daar moet niemand zijn.
Ongeveer 1/3 van de oppervlakte kan hier dienen als dansvloer, gesteld dat we muziek hadden. Want alle stopcontacten zijn hier van het Japanse type.
Stekkers met kleine platte pinnekes moeten er in. Niks aan de hand, dacht ik tijdens het uitpakken. We hebben enkele van die tussenstukken bij en
verder heeft de elektrieker vast en zeker tussenstukken in voldoende hoeveelheden. Wat bleek: niet alleen stopcontacten en stekker zijn een probleem
maar heel dit schip staat op 110V. Niet omdat het een oud karkas is, maar omdat het Japanse bouw is. Dat van die 110V had ik niet direct door, omdat
de kleine transfo nog efkes bij 2de mecanicien RY (de voorganger van LM zoals op schip 30) in de cabine stond om zijn digitale camera op te laden.
Hij had ook van de pittoreske baan tussen Fujairah en Dubai gehoord en was even enthousiast als ik enkele uren tevoren.
Capt VW lost capt DM af (DM is onze top captain, van LM & mij). Die is weeral blij dat hij naar huis kan, dan heeft hij de paasvakantie om
bij zijn gezin te zijn. 'k Kreeg daar direct drie kussen. 'k Was de eerste vrouw die hij kuste dit millennium, zei hij.
Dat was teveel eer voor bibi, ik denk dat ik bloosde.
2000-04-01 ~ op zee
'k Ben hier in de cabine al een beetje aan het herinrichten geweest. De salontafel is gepromoveerd tot typtafel. Ze is er hoog genoeg voor.
Als salontafel gebruiken we nu een lege doos van een computermonitor. Gekregen van 'boven'. Deze cabine heeft geen computer.
Het schip blijft misschien niet lang in uitbating bij de rederij in Antwerpen en ze gaan hier niet teveel investeren, als ik goed begrepen heb.
De cabine heeft grote patrijspoorten. Niet van die hele grote verticale, maar toch groter dan op vorig schip. En er ligt vinyl ipv vast tapijt!
In álle cabines. Da's een hele verademing, vooral voor deze cabine. Vast tapijt in een cabine van een mecanicien is larie. Da's niet te onderhouden.
Hier zijn dus grote patrijspoorten, en er is een vloer in lichte tint. Daglicht genoeg, hier moet overdag geen TL aan. 'k Ben blij.
Stralend weer vandaag. LM loopt aan deck te 'familiariseren', dwz verkennen en vertrouwd raken met een aantal zaken. Cheng HUS (van schip 28)
zei gisteren iets dat ik dat waarschijnlijk ook zou moeten doen. Kwestie van te weten waar de lifeboats hangen? 'k Weet de slopchest al zijn,
en de laundry en de staircase. En de lift natuurlijk. De lifeboats hangen op de gebruikelijke plaats, dus voorlopig kan ik voort hoor HUS!
Capt VW heeft de e-mailinstallatie al half in orde gekregen. Hij is er nogal mee bezig, want zijn zoontje kan nu schrijven (1ste studiejaar)
en mailen naar de papa gaat ook al. Rond 08/05 zijn we in de States en dan komt er iemand het boeltje helemaal in orde brengen.
Voorlopig kunnen we maar halve blaadjes in *.txt verzenden (onbewerkte tekst) en zelfs dat gaat verschrikkelijk traag, vertelde hij.
Het zoontje is niet aan boord, maar hij is nooit ver weg want capt VW vertelt veel over hem. Het blijkbaar een dapper ventje.
Hij was op school gevallen en hij stelde 's avonds zijn ouders gerust, met het bijbehorend sussend snuitewerk : "De juf is mij komen troosten hoor".
Met zo'n juf komt men dag wel door, een rots in de branding. Het ventje had de pijn en de schrik onder controle, niks aan de hand vond hij.
Sinds dinsdag typ ik het menu. Klassiek systeem : kaftjes gemaakt van een vervallen zeekaart, papierschuivertje er op en klaar.
Op zo'n nieuw schip zijn nog niet veel vervallen zeekaarten, royaal 8. De stuurman van 12-4, de persoon die instaat voor de kaarten,
heeft me daar zeer genereus vier van laten meenemen. De andere hebben ze zelf nodig voor knip- en plakwerk en ook voor schilderwerk
(sjablonen uitsnijden) aan deck en in het machien. In het machien hebben ze ook al eens een canceled chart nodig om via een sjabloon
een gasket (afdichting) te kunnen snijden uit het nodige materiaal. Ik kon de vervallen zeekaarten dus niet allemaal meekrijgen.
Op schip 29 hebben de mecaniciens zo eens een halve dag gezocht naar een groot stuk stevig papier ... mijn fout.
En liever geen tweede keer.
We zijn zelfs aan een foto van het schip geraakt op de menu's te plakken. Mooi vind ik zoiets niet, maar andere mensen wel, vandaar.
De voorganger van LM (RY) heeft een digitale camera.
Daarmee heeft hij foto's gemaakt van de grote foto achter glas (een luchtopname) die in de woonkamer van de capt zijn cabine hangt.
Capt VW heeft me die foto's op diskette bezorgd. Heel de omlijsting staat er mee op en het beeld is vertroebeld door de lichtweerkaatsing op het glas.
Mits wat knip- en goochelwerk heb ik er een tekening van het schip uit gekregen. Op de voorpiek is de naam van het schip nu zo goed als
onleesbaar, maar wel nog voldoende herkenbaar voor ons. Het is een tamelijk 'artistiek' resultaat geworden, da's mijn woord voor noodoplossing.
De foto is tamelijk klein, in het echt is het schip 58m breed. Het Panamakanaal kunnen we dus vergeten. Niet dat ik daar per sé moet zijn,
maar toch, het is een evenement hè. Voor andere mensen hoeft Panama absoluut niet. De flauweriken.
We zijn met vijf Belgen, de staff en wij twee. Alle andere mensen aan boord zijn Bulgaren.
We zijn nog maar een week aan boord, maar ik zeg toch al : het is aangenaam varen met Bulgaren. -op een later schip heb ik dit moeten herzien
Het kan ook aan de hoge aanwervingsnormen van hun manning agency liggen natuurlijk.
Bij de Filipijnen waren er enorme verschillen navenant welk bemanningsagentschap volk geleverd had.
(het vervolg volgt)
|
