|
2000-07-14 ~ op zee
Om het kwartier varen we door een tropische stortbui van enkele minuten, het water valt dan in geuten uit de lucht.
Vanuit de mess gezien lijkt het of de regenwolken op de wing liggen leeg te lopen, zo laag hangen ze.
Sinds Singapore is er (eindelijk) weer voldoende verf aan boord en nu kunnen ze niet verder met de schilderwerken door het weer.
Telkens dat watergordijn langs het kasteel stroomt voelt men binnen de verkoeling. Voor de mensen in het machien maken stortbuien geen verschil,
en juist daar zouden ze wat verkoeling kunnen gebruiken.
Gisteren verjaarde choff Diga. Hij wordt 42. Dat wordt vandaag pas gevierd want gisteren kregen de stuurlieden plots zwaar rekenwerk te doen.
Diga alleen al is er van 14h tot 18h intensief mee bezig geweest en 's avonds stond zijn hoofd niet naar verjaren, laat staan naar vieren.
Vandaag is ook nog geldig, zei hij, want hij is pal om middernacht geboren. Zijn moeder mocht kiezen of het nog 13/07 was of al 14/07.
Zijn vader heeft toen onmiddellijk besloten dat er de 13de moest staan, want hij wilde niet dat zijn kind op de Franse nationale feestdag
zou geboren zijn. De moeder van Diga is Française maar zijn vader heeft iets tegen Fransen (?). Diga heeft veel van die speciale verhalen.
In Oman wordt de elektrieker (de ex-KGB-er) afgelost. Hij is de laatste van de eerste ploeg Bulgaren die nu van boord gaat.
De vervanger van steward Mr Valkov is Mr Kosta. Hij is nog een titske straffer dan Mr Valkov. Hij zet het fruit niet op tafel, hij brengt ons
elk een stuk fruit op een bordje. Dat is dus vijf keer heen en weer lopen tussen het buffetje en de tafel. En zo twee keer per dag.
Zo om de anderhalve peuk brengt hij propere asbakken. Een mens heeft schrik om nog een sigaret boven te halen. Misschien is dat zijn bedoeling,
dat we stoppen met roken. Mr Kosta doet eerder denken aan een maître d'hôtel dan aan een steward.
Capt Wero wist te vertellen dat ze bij Mr Kosta in de familie een Grieks restaurant hebben. Aha, daarmee keek hij meewarig naar het plastic tonnetje
dat hier als ijsemmer dienst doet. En ik was nog zo fier dat ik iets gevonden had dat er kon voor dienen ...
Mr Kosta stond daarstraks zijn hemden te strijken. Hij doet dat met zo'n geroutineerde gebaren dat ik denk dat hij al jaren hemden strijkt.
Als men in de horeca werkt en men wil dat de hemden perfect gestreken zijn, dan strijkt men ze zelf.
Zoals ook parachutisten en duikers zelf hun uitrusting verzorgen. Zo iemand lijkt me Mr Kosta.
'k Zou hem eens willen vragen om mij te tonen hoe ik een broek met bandplooien goed gestreken krijg want gewoonlijk eindig ik met meer plooien
dan het model van de broek voorziet.
LM is van wacht. Hij zat nog maar pas in zijn zetel en 't was al alarm. 't Zal iets serieus zijn, want hij is al een half uur beneden.
2000-07-15 ~ op zee
Enkele dagen geleden deed capt Wero een ganse uitleg over de droogkast. 'k Droog de sokken van LM op 40°C om zeker te zijn dat ze niet krimpen.
Als ze krimpen zijn ze te klein en dan zitten we danig in de knoei, want met dit schip gaan we niet zomaar efkes tegen de kaai om nieuwe sokken te kopen.
Met welk schip wel? Goed. Capt Wero had dus gezien dat ik sokken van LM op 40°C droogde en zei dat ik 'gerust' op 60°C mag drogen, want anders
duurt het drogen (hem) te lang. Over dat 'gerust' gaat het.
'k Wil met deze sokken best eens een test doen en ze drogen op 60°C van zodra ik ergens
1/ een reserve kan kopen van 16 paar en in puur katoen natuurlijk -in de tropen had LM 2 paar sokken per dag nodig
2/ zodat ík 'gerust' ben dat er voor LM voldoende reserve sokken zijn.
Eerder niet.
En over dat lang duren is kul. Ik kan vanuit de cabine de bedrijvigheid in de laundry van het verdiep horen. Wanneer er veel volk aan het wassen is
en dus ook de droogkast nodig heeft droog ik onze spullen op kleerhangers. We hebben er 12 bij, dat is juist genoeg. En de kleine kledij droog ik dan
op het molentje. Dat handig ding hebben we ooit eens in Japan gekocht (daar zijn ze meesters in plaats besparen) en het is al vaak goed van pas gekomen.
Er kunnen 10 slips, 20 sokken en 4 hemden aan opgehangen worden. Dus dat ik de droogkast (ikke, of all people) te lang zou bezet houden
is puur fantasuur. Dat molentje & de 40 houten wasspelden sleuren we niet voor niks mee in de bagage. Die dingen worden gebruikt wanneer nodig.
Dat heb ik allemaal niet uitgelegd hoor, laten praten (zwetsen) en gewoon verder doen. Dat hij zich met zijn eigen huishouden moeit.
Drogen we dan helemaal niks in de droogkast? (Nu ik er toch over bezig ben).
Ja: lakens, slopen en badhanddoeken gaan in de grote droogkast van het scheepslinnen, beneden op deck 0, op donderdag. Niet op vrijdag of zaterdag
want dan zijn de stewards met het scheepslinnen bezig en dan hebben zij de grote droogkas nodig. Het enige dat ik echt hierboven op deck C
moet gedroogd krijgen zijn de werkpyjama's van LM
Werkpyjama's = katoenen werkshorts + katoenen T-shirts om in te slapen wanneer hij van stille wacht is, om de drie dagen.
Die droog ik wel op 60°C want ze zitten ruim genoeg. Gesteld dat ze krimpen, wat niet meer zal gebeuren want dat is al getest, dan zitten ze nog ruim.
Zo, nu heb ik alles op een rijtje. Wanneer hij nog eens over drogen begint zal ik niet meer met mijn mond vol tanden staan. Want ik was écht een en al
ongeloof hoor. Het is allemaal zo simpel, het wijst zichzelf uit, maar die 'slimme' kop ziet dat niet? Hij vond dat het zijn beurt was om te drogen, dat is alles,
vandaar die preek over katoen op 60°C. -'k heb wel meer verhalen over die gast, tenen krullend, beginnend op schip 09 in de contractperiode '83-84
2000-07-16 ~ op zee
Gisteren danste het schip. Zoiets tussen rollen en stampen. Lastig. Dan nog liever rollen, dacht ik. 'k Had dat beter niet gedacht want vandaag rollen we.
En het is voor echt. Het is lang geleden dat we dat nog meegemaakt hebben, het is weer efkes wennen. 'k Wordt er een beetje niet goed van, maar
dat houden we stil want alle andere mensen moeten werken en zij hebben het lastiger dan ik.
2000-07-17 ~ op zee
Gisteren heb ik niet kunnen verder schrijven. Om 10h30 kregen we plots een fameuze roller te verwerken. 'k Had juist de tijd om de laptop op te heffen
en recht te staan. Het typtafeltje raasde weg naar stuurboord. Daarop verdween mijn stoel naar bakboord. Maar ik had de laptop intijds en stevig vast .
Hij en ik zijn nergens tegen geknald.
Sinds gisteren voormiddag is dat gedoe aan de gang, zwaar rollen en zo om de 20 minuten een stuk of zes erg zware rollers. (26° uitwijking)
En weer schele hoofdpijn natuurlijk. Aan dat rollen zijn we na 24hrs wel gewend, maar nu stampt het schip ook weer. Wéér van dat gedans.
Het is ongeveer 3 jaar geleden dat LM en ik nog eens in écht slecht weer gevaren hebben en dat is te merken, ik ben minder bij de pinken.
Zo zet ik bvb de glazen veilig, maar ik vergeet onze mokken. En ik leg wel de brillen in de schuif maar de wekkers niet. Dat soort zaken.
Gelukkig zijn er geen brokken. Tot hier toe.
Aan tafel hebben we nog een zware roller gehad. Het meeste was al afgeruimd maar de flesjes en potjes stonden nog in het midden en dat zijn er veel.
LM had juist de valbaar van onze tafel omhoog gezet. Mr Kosta was de tafelzuren van de officierstafel aan het wegzetten.
Ineens was die hele zware roller er.
De lege stoelen zwierden naar één kant van de mess, in de keuken en de pantry sloeg allerlei tegen deck, geluid van brekend glas, borden die
in de wasbak donderden ... Mr Kosta kon de tafelgarnituren zomaar niet loslaten. In de keuken gebeurde ook vanalles. Het was persies een aardbeving.
We zijn met ons allen in gang geschoten. Een kwartier later was de chaos opgeruimd en waren de stoelen vastgevezen, wat gisteren al had moeten gebeuren,
afwas gedaan en tafelgerei in de rekken. Alles stond vast. Het was oké en stil nu. Enkel nog het geknars van glassplinters onder onze voeten.
's Avonds hebben LM en ik onze matras op de vloer in de woonkamer gelegd, dwars op de rolrichting, geklemd tussen zijn bureau en de seat.
De matras kan er juist tussen. 'k Dacht vanmorgen dat we geen oog dichtgedaan hadden maar we hebben blijkbaar toch geslapen want
we voelen ons goed. Kiplekker is nog iets anders maar gewoon goed is voor vandaag al mooi.
Gisteren was 't iets minder hoor. Cheng Zeba had al mayonaise op zijn frieten gedaan toen hij merkte dat zijn steak te licht gebakken was.
Het was nogal het weer om het uit te hangen aan tafel, windkracht 7.
Maar à point moet à point zijn, voorál bij windkracht 7 want dit weer werkt op het humeur van meneer.
Capt Wero was op slag de diplomatie zelve en stelde voor de steak efkes in de microgolfoven te steken.
"Zal de mayonaise dan niet raar doen ?" vroeg ik. Capt Wero keek eens over zijn brilleke:
"De steak op een apart bordje", zei hij.
"Ah, eh, ja ... op een apart bordje".
Het weer is niet om te lachen, maar wij lachten toen tóch. Nà. En het ging ineens veel beter met mijn hoofdpijn.
En de steak van Zeba ging op een apart bordje in de microgolfoven en kwam er à point weer uit. Eind goed, al goed.
2000-07-18 ~ op anker, Oman
Gisterenmiddag was het slecht weer over en voorbij. Ineens en plots, op een paar tellen tijd. Een verademing.
Volgens het meteo rapport zou het slecht weer ophouden in de late namiddag maar het was in de vroege namiddag.
We kregen daar een bonus van enkele uren. Iedereen blij. Het KMI kan er niet aan tippen!
Iets na 20h : Engineers Call. Dat is een grote claxon die in elke alleyway hangt om alle mecaniciens dringend naar het machien te roepen.
Die claxon gaat ook automatisch af wanneer het machien 's avonds op onbemand gezet wordt en een alarm niet binnen de 3 minuten
geaccepteerd wordt door de mecanicien van stille wacht. En dan zwaait er wat voor de mecanicien in kwestie,
tenzij hij ergens gekwetst ligt natuurlijk.
Gisterenavond was het machien bemand, want het was standby-anker. Bij een of ander alarm heeft de mecanicien beneden de bewuste knop
ingedrukt en plots was er Engineers Call. De claxon gaat => cabinedeuren gaan hier open en toe, het verdiep stroomt leeg.
Al goed dat de verf nu droog is in de trapkast. 'k Had nog net de tijd om LM een sponzen halsdoek achterna te zwieren en te zien dat hij zonder sokken
weg was. Zonder sokken in die zware werkschoenen, dat worden bleinen.
En morgen een piston trekken ... ik heb alvast Betadine en pleisters gereed gezet.
'k Weet niet wie van wacht was, maar ik dacht "volhouden jongen, volhouden, ze komen, ze komen".
En toen werd het stil en iedereen bleef lang weg. Er was dus écht iets en hoe langer iedereen weg bleef, hoe stiller het me leek.
Er ging geen brand alarm, er kwam geen general call, er was enkel die Engineers Call geweest. En voor de rest was er stilte.
Er was dus geen gekwetste. Wat was er dan aan het gebeuren? Zou ik naar de brug gaan? Nee, geen pottenkijkers daar in moeilijke omstandigheden.
Gewoon een beetje op de knokkels knauwen dan maar.
Na een uur kwamen LM en de anderen weer boven. Er was brand geweest in de scavenging. Da's ergens onder de hoofdmotor en
daarin zit sludge ofte afvalolie. Die was in brand gevlogen. Zelfontbranding.
LM heeft me uitgelegd hoe dat zou kunnen gebeurd zijn. Terwijl hij het uitlegt begrijp ik het, maar daarna niet meer. Het laatste deel van zijn uitleg
snapte ik wel: in Ningbo had een barge moeten komen om de sludge in over te pompen. Dat is niet gebeurd en daar is het mee begonnen.
De zuinigheid van Antwerpen ..., ja mensen, had het machien in de fik gestaan dan had Antwerpen
de Chinese eigenaar een nieuwe machineruimte kunnen betalen.
Cheng Zeba en de 3de mecanicien waren er nog mee bezig. De anderen moesten gaan slapen, morgen om 06h er uit, want
om 06h30 piston trekken. Cheng Zeba laat dat tenminste en dag op voorhand weten, zodat er tijd is om het nodige materiaal in gereedheid te brengen.
Cheng HUS komt daar de dag zelf om 10h mee af. Als planning kan dat tellen ...
Om 08h kwam LM boven voor een half uur. De piston gaat niet zoals gehoopt. Bijkomend malheur: de hoofdmotor is nog niet helemaal afgekoeld
en het was in het machien zonder dat al te warm om gezond te zijn. Met de pistonwerkzaamheden moeten de mensen om het kwartier
een paar slokken drinken en ergens onder een fan gaan staan om niet te bezwijken van de hitte. Heat exhaustion, oververhitting van het gestel.
Encarta besteed er een paar bladzijdes aan.
Iets na 10h kwam er telefoon van LM : of ik overalls kan wassen vandaag. Gewoonlijk doet de wiper dat maar vandaag hebben ze beneden
± om het uur droge kledij nodig en de wiper werkt mee aan de piston. Dus vandaag werk ik onrechtstreeks mee aan de piston, ik doe de logistiek.
Toen ik in de engine control room de overalls ging halen waren de mensen aan de coffeetime. Maar vandaag was het kouwe cola.
Aan hun gelaatskleur en ogen te zien hadden ze allemaal een hitteslag. En de dag was nog niet eens halfweg.
Ik maak geen foto's van mensen die aan het afzien zijn, maar dit zou nu eens een echte werkfoto zijn zie. Want foto's van barbecues of verjaardagen
en misschien al eens een paar mensen in overall zeggen niks, maar dan ook niks over het dagelijks leven of soms het labeur aan boord.
Piston-foto's en scavenging-foto's wel, en 'in het zweet huns aanschijns' is zwak uitgedrukt, een compleet ontoereikende uitdrukking. Dit was ellende.
De koude cola en het water werden gebracht door de steward, met de groeten van capt Wero.
Dwz : op kosten van de rederij. Dat mocht wel gvd ... LM is aan zijn vijfde liter water bezig sinds vanmorgen.
(vervolg volgt)
|
