2001-01-24 ~ vertrek baai van Ningbo, China 

Ziezo, we zijn hier vertrokken. Weg uit China! De zee op. Enkele weken geen bemoeienissen van de wal. We gaan laden bij de Saoedi's.
Dat valt tegen, potdorie, ik begon juist de sultan van Oman sympathiek te vinden. -tekst 328b
Daarna lossen we in Singapore. Da's al beter, enfin, voor mij toch. Voor de mensen van het machien zo niet, weeral die tropenhitte.

Laden in Saoedi-Arabië brengt extra werk mee in het dagelijks leven aan boord. Enkele dagen voor aankomst organiseert de choff een Grote Verhuis. 
Alle video's moeten achter slot.
De bonded stores in, wil dat zeggen, bij de alcohol en andere taksvrije goederen. Die locker wordt verzegeld door hun douane.
Als er op een videodoos enkele mensen staan in badpak willen de Saoedi's weten of het porno is. Dus een film met strandscènes en mensen die
gaan zwemmen moet ook achter slot of we raken het eerste half jaar de haven niet uit. Voor alle zekerheid gaan ALLE video's achter slot.
Eens op zee moeten ze dan allemaal weer op hun plaats gezet worden.
Niet alleen de video's moeten achter slot, ook de camera's (spionage) en de speelkaarten (gokken).
En ALLE tijdschriften. Er is ooit al eens ambras geweest door een reclame voor Sloggi. En dat is sportondergoed, geeneens lingerie.
En ook eens door een Marie-Claire die blijven slingeren was omdat er een interessant reisartikel in stond over Australië. En een badpakkenreportage.
Over die badpakken hadden wij Westerlingen toen glad over gekeken, maar de Saoedi's niet hoor! O nee, zij hadden die badpakken gezien.
Zij zijn heiliger dan de paus, enfin, dan hunne kalief. Want de islam, dat is hún uitvinding hè.
Ja, vromer dan de kalief dus, maar ze hebben wel een brug naar Bahrein gebouwd om daar gemakkelijker naar toe te kunnen, want
in Bahrein mag alles wat in Saoedi-Arabië niet mag. in het Nederlands : https://nl.qwe.wiki/wiki/Prostitution_in_Bahrain 
Na het weekend komen ze dan op hun eigen grondgebied terug om met frisse moed voor een weekje de deugdzaamheid uit te hangen.
En 't zal warm zijn in de Perzische Golf. Warmer dan in de Golf van Oman. LM denkt van niet. Ik vrees van wel, met de woestijn zo vlak in de buurt.

Mijn huisband is een genie. Dat dacht ik al wel, maar nu ben ik zeker. Eergisteren gaat 's avonds de telefoon: cheng Zeba.
LM moest efkes weer naar beneden komen want er was iets met de ketel (de druk). LM gaat direct naar 't machien. Iets later opnieuw telefoon:
't was al niet meer nodig, 't was al opgelost. 't Is te zeggen : het probleem had opgehouden te bestaan. Maar LM was allang niet meer in de cabine.
Mechanische Mysteries in het Machien? Bij mijn weten geneest geen enkele machinerij zomaar vanzelf.
LM komt terug boven. Iets later wist hij ineens wat en hoe. Die ketel deed gewoon zijn werk volgens
de norm van zijn ingebouwde beveiliging. Niks mysteries, da's larie.

Beneden was hem dat niet te binnen geschoten omdat ze daar zó opgewonden stonden te tateren dat een mens zelfs zijn simpelste gedachten
niet meer kon horen. Zijn beschrijving over het gekakel beneden : ze zijn het verschijnsel niet aan het onderzoeken, ze zijn aan het overleggen
hoe ze het ei gaan noemen. Want aan de pomp kon het niet liggen! Ze waren nergens aan geweest! Dus lag het aan de computer!
Cheng Zeba wilde de computer van het machien al resetten en als dat niet hielp zou hij hem 's anderendaags wel eens opengooien zie!
De computer van het machien opengooien. Echt waar. Soms geloof ik zelf niet wat ik zit te typen.
Dat ze misschien vertrokken waren van te weinig druk werd buiten beschouwing gelaten, dat was te eenvoudig.
Luid kakelen met zijn allen is toch veel opwindender dan nadenken en efficiënt zijn.
Want zeg nu zelf, wat is de spektakelwaarde van iemand die nadenkt ... nul.

Na het avondeten hoorden we bij onze bovenbuur cheng Zeba geklop, getimmer en gedoe.
LM keek over zijn brilletje en zei : "Hoor, hij is zijn PC aan het resetten". Ik kwam efkes niet bij van het lachen.

Gisteren namiddag kreeg LM een halve dag vrij. Wij aan de wal. Er zijn een stuk of vijf petroleumkaaien. De poorten worden bewaakt door miliciens.
Hun kazerne ligt aan de poort van kaai n°1, waar wij lagen (Beilun, Ningbo).
Aan de ingang van kazerne is een klein winkeltje, een ruime kiosk. De mevrouw spreekt enkele woorden Engels. En ze heeft een telefoon.
Zij zorgt voor de taxi's. Of ze wou zorgen voor een chauffeur die Engels spreekt. Jaja, natuurlijk.
Alle taximannen in China spreken Engels, zij worden zo geboren. Binnen 15 minuten zou de taxi er zijn. 
Een uur later stonden we daar nog, haar handeltje moest eerst opbrengen hè. 

Ongeveer heel de bemanning was daar. Zes man die naar Ningbo wou, enkelen om te telefoneren naar huis en de rest was meegekomen
om eens van boord weg te zijn. Uit sympathie dus en ook om een pint te pakken. De steward had een zak nootjes gekocht.
We zaten op lage krukjes onder een afdak, uit de regen en in de drup en het werd gezellig. Terwijl we daar receptie hielden kwamen er soldaatjes langs.
Door de druilregen en in het gelid. Ze hadden doorzichtige plastic draagtassen bij. Geen tassen van het leger, eerder iets uit een overstock, denk ik.
De print op de tasjes waren hondjes uit een Chinees tekenverhaal voor kinderen. Toen ik dat zag werden die soldaatjes ineens veel jonger dan 18.
Allemaal porseleinen Chineesjes met een kepie die over hun oren zakt en een vest die te groot en versleten is. Afdankertjes van beroepsmilitairen?
Ze liepen op turnpantoffels die sopten in de regen. Zeg jongens, wéét uw mama wel dat gij bij het leger zijt en heelder dagen
op natte turnpantoffels rondloopt? Toen ze de poort uit kwamen riep de sergeant (ook al zo'n piepkuiken) iets en het peloton antwoordde:

                                                                                        Wij zijn ...
                                                                                        PRÓ-PER!
                                                                                        En achter onze oren ...
                                                                                        ÓÓK!

Er stond een soldaatje op wacht aan de poort van de kazerne en eentje aan de poort van de terminal. Ze stonden op ronde houten sokkels om hen
van het koude beton te houden. Rood met witte strepen. Het soort sokkel waarop speelgoed gemonteerd wordt. Misschien hadden ze zelfs
een grote sleutel in hun rugje zitten. 

De rit naar Ningbo duurde 25 minuten. Langs brede banen door troosteloos industriegebied. Grijs en grauw en nat.
Er was lokaal verkeer ook : fietsen, brommers en bakfietsen. Waar wonen die mensen? Tussen de citernen?
In Ningbo (9 mio inwoners) zette de taxi ons af aan de Carrefour -toen had die hier nog geen vestigingen, maar in China al wel
Het was er erg druk, eindejaarsdrukte want 's avonds begon het Chinese nieuwjaar. Dat moet ons weer overkomen. Thuis vermijden we
de eindejaarsdrukte maar in een overbevolkt land zullen we er dan eens gaan tussenlopen ...

Aan de ingang liepen security stewards. 'k Heb hen gevraagd waar the toilets zijn. "We see" antwoordde de ene.
Awel, als gelle het ziet, zeg het dan aub want het is ongeveer dringend. "We see" zei hij nog eens.
Jongens, het is de moment niet voor Oosterse raadselachtigheid, dus aub: zég het. HA? Bedoelen ze misschien "double U cee?"
Yes !!! The We See. (wc)
Daarna hebben we ons in de winkel gewaagd. Aan de kassa's files van 60 winkelwagentjes of meer en in de zijlanen stond ook volk
te wachten, het was een complete chaos. Het zag er letterlijk zwart van het volk. Iedereen zwart haar en voor kledij is zwart de modekleur blijkbaar.
LM stak met kop en schouders boven de Chinezen uit, we zouden mekaar niet kwijtspelen.

Voor cheng Zeba moesten we enkele CD's meebrengen. Tot aan de CD's zijn we geraakt, maar er was weinig Westerse muziek en niets van wat
op zijn lijstje stond. We hebben die files nog eens bekeken. Gesteld dat we onze andere boodschappen hier zouden vinden, dan was het zeker nog
2hrs aanschuiven om te kunnen betalen. En ik voelde de claustrofobie al in mijn keel grieuwelen.
LM heeft de knoop doorgehakt : we zijn hier weg. Wij de supermarkt terug uit, tegen de stroom in.
Er kwam een vorkliftje met een leeg pallet langs. De Chinezen gingen opzij. LM & ik stapten achter dat vorkliftje, ineens hadden we
een brede baan voor ons alleen en we zijn heelhuids buiten geraakt.
We hebben onze planning radicaal omgegooid. Ipv uitgebreid boodschappen te doen en een hapje te eten zijn we uitgebreid gaan eten en
hebben daarna nog wat boodschapjes gedaan in buurtwinkeltjes.

We keken eens rond voor een eethuisje. We zagen heel veel gesloten rolluiken. Het goot ondertussen.
Een bakfietsbrommertaxichinees sprak ons aan. We deden teken dat we iets zochten om te eten. Instappen en weg.
Daar zaten we dan, in een karretje ingesloten door een zeildoek.
Oriënteren was er niet meer bij.
Het zeildoek hing aan drie kanten en we hadden geen kijk meer op de omgeving.
Hij stopte aan een groot hotel. Zo'n internationaal bakbeest. Iets simpeler had ook gemogen, maar hoe zegt men keep-it-simple in het Chinees.

In de tearoom toonde een vriendelijke Chinese dame ons waar we nog lunch konden krijgen om 15h. Het was Western Cuisine. Jammer.
Maar we hebben heel lekker gegeten, oa ajuinsoep. Echte, alsof LM ze zelf had klaargemaakt.

Daarna stapten we weer de plensregen in. In de Bank of China zijn we nog wat geld gaan wisselen. Daar waren ze al aan het vieren, zo te zien.
We hebben nog wat rond gekeken om CD's te vinden voor cheng Zeba en tabak voor capt Wero, maar dat hebben we niet gevonden.
In een brollewinkeltje hebben we twee paraplu's gekocht. Allebei met een turkoois handvat. Mottiger hadden ze niet. En een klein wereldbolletje,
de grootte van een pompelmoes, om op het rek in de smokeroom te zetten. We hebben geen plantenwinkels gezien, enkel zaken met snijbloemen.

Aan de overkant van de laan, op een open stuk tussen de torengebouwen, was ineens een stuk geel geverfde betonnen muur te zien.
Daarbovenuit was een soort duivenkot te zien met gordijntjes aan een raampje. Er liep persies een trap naartoe. Woonde daar iemand in?
Wat een eigenaardig bouwseltje zo ineens. Ja, en dan moest ik achter die muur gaan kijken hè. Kijken wat daar te zien was.
De boog onderdoor, de Donkerte in, de Middeleeuwen in. Op twee stappen van de drukke laan was er plots een zone van Stilte.
Waar zijn we hier? In Oud Ningbo?
Een wijk met zeer smalle straatjes, eenmansstraatjes. Het breder stuk straat langs de muur diende blijkbaar als stort.
Misschien hebben ze die muur achteraf gebouwd, zei LM. Zou dat kunnen? Aan de buitenzijde zag hij er recenter uit dan de bouwels, maar
aan de binnenzijde leek het een oude vestingmuur.
Er stonden stenen bouwsels met houten voorgevels en houten verdiepingen. Hier en daar hing een kledingstuk onder een dakgoot te lekken.
Een stuk ouden binnenstad dat ze niet konden saneren omdat ze de bewoners nog niet weg gekregen hebben? Er was geen kat te zien.
Misschien straks ratten, want het was al aan het donkeren.
'k Heb enkele foto's gemaakt. Ik hoopte dat het geluid van de sluiter geen volk zou alarmeren of op straat zou brengen. Zo stil was het daar.
Daarna hebben we de muur gevolgd en aan de volgende boog, tussen de torengebouwen door, stapten we weer de laan op,
het licht, het lawaai en de drukte in. Wat wás dat daar achter ons? Aan wie kunnen we dat vragen? Voorlopig aan niemand.
Het leek een filmdecor. Iets voor een verhaal over de opiumketen ten tijde van de British Empire.

          Die wijken heten hutongs, alle grote steden hebben ze, heb ik veel later pas vernomen. Van Indri. Zij is nu op een betere plaats en
          kan hopelijk glimlachen onze aardse probleempjes. Ofwel is ze een energiepartikel dat rondreist tussen
          de verschillende melkwegen van ons universum. Want ze reisde veel en graag hè. Ja, dat zal wel haar hemel zijn, verder reizen zonder pijn. 
          met foto's : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hutong , ten zeerste aangeraden : https://www.oneworld.nl/anders/achtergrond/toerisme-redt-oude-chinese-wijken/  

2001-01-25 ~ op zee

Donderdag = maildag. 'k Ben onze maildiskette naar de brug gaan brengen. 13h15 LT = 06h15 BT.
Of de mails nu al verzonden zijn heb ik niet kunnen zien. En of ze alle drié verzonden zijn? Wat als capt Wero van mening is dat twee mails
ook al lang goed is? 'k Wilde er liever niet op staan kijken.
Als capt Wero verkeerd klikt (met zijn lumineus idee om de adressen te vervangen door nummers -tekst 329- dan zou dat mijn fout zijn omdat ik 
op zijn vingers staan kijken had. Het is beter voorzichtig te zijn met lichtgeraakte wezens. Als hij onredelijk wordt omdat zijn 'methode' hem tegenwerkt
zijn we nog verder van huis. Daarom ben ik ver genoeg opzij gaan staan terwijl hij bezig was.

Voor Laura waren er twee mails waarvan één om in print te bezorgen aan ma & pa.
"Die tweede zal ik als bijlage meezenden" zei hij.
Hoe? Ik dacht dat bijlagen absoluut niet mochten wegens teveel kB's? Hij was weer iets aan het 'organiseren' hoor.
Of was het nog een uitvindsel uit de tijd van capt PO?
'k Heb geen uitleg gevraagd, ik heb 'thank you captain' gezegd en ik ben het afgebold.

Zolang we voor het verzenden afhankelijk zijn van de rederij zal de situatie halfslachtig blijven, want de installatie blijft het speeltje van de captains en
die willen allemaal hun zegje blijven hebben. Zolang er van de rederij geen geschreven rondschrijven komt aan ALLE betrokkenen,
met eenduidige richtlijnen ivm met privé-mail blijven wij zitten met grillige reglementjes, procedurekes & methodekes van de captains in kwestie.
Sommigen zijn er verkikkerd op. Terwijl een vaste werkwijze tijd, energie en onnodige kopzorgen bespaart.
De enige die tot hiertoe een realistische kijk had op (elektronische) post was capt PRü -schip 31
Die maakte daar geen spel van. Die vond verzenden belangrijker dan zijn zegje doen. Maar ze heten dus niet allemaal PRü ...