Er zat nog een stuk brief van op schip 34 in de laptop.

2001-07-09 ~ op anker, Oostende

We liggen te ver van land om te kunnen SMSsen. Radio hebben we wel. Het is eigenaardig nog eens de VRT te horen aan boord van een schip.
Dat hebben we in jaren niet meer meegemaakt. De weerberichten zijn niet fameus. Hier buiten liggen we te rollen. Er staat veel wind en
we hebben schuimkoppen alsof het november is ipv juli.
'k Zou aan mijn bagage moeten beginnen maar ik krijg mezelf niet in gang getrokken. 'k Zit hier zomaar wat.
Om de zoveel hrs is hier verandering van programma, soms met maar een half uur tussen.

2001-07-16 ~ Gabès, Tunesië  sinds vanmorgen aan boord van schip 35

Goed, waar was ik gebleven met het relaas. De laatste dagen op schip 34 waren een heksenketel.
Eerst zouden we zondagmorgen binnen varen, toen werd dat verlaat naar maandagmorgen.
Iets later werd het weer vervroegd en de nacht van zondag op maandag zijn we binnen gevaren.
Voor alle Belgen aan boord was dat een dikke streep door de rekening, nu lag voor de meesten het familiebezoek in het water.
Niet alle walmensen kunnen zich zomaar op stel en sprong vrijmaken op een werkdag om op bezoek te komen aan boord.

En dat kwam allemaal door de zeilschepen van de Tall Ships Race die Antwerpen verlieten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Tall_Ships'_Races 
We zijn die zeilvloot zondagavond gekruist tussen Vlissingen en Antwerpen. Geen ene voerde zeil. Teveel wind? Bang om hun vernis te beschadigen?
Evengoed was het een indrukwekkend zicht hoor, maar 'k was er toch kwaad op, op allemaal. En capt Bugel ook, want het schip veroorzaakte nogal golfslag.
Voor LM & ik kwam er nog bij dat ik (op order van de rederij ???) in Antwerpen afmonsterde en LM pas twee dagen later in Hull.
Mijn bagage is gereed geraakt vóór Ma & Pa aan boord kwamen. Na een rondleiding binnen de bewoning en aan deck was het schip gezien & goedgekeurd.
Maar ik moest evengoed afmonsteren hoor. Aan boord heeft de rederij meer te zeggen dan mijn bloedeigenste moeder en vader samen.
Daarna hebben ze me thuis afgezet en toen begon het gedoe (het geloop & getelefoneer) om mijn verlies-van-papieren in orde te krijgen.
't Geloop was op Belgische bodem, 't getelefoneer was met Engeland: daar had ik mijn handtas laten staan op de bank in het Kingstown restaurant
vlakbij de Safeway van Hedon. En niet in het busje van BP Chemicals, zoals ik eerst dacht.
Twee dagen heen-en-weer mailen met LM aan boord van schip 34.
Een telefoneren met BP Chemicals, met het Kingstown restaurant, met de politie van Hedon (een dorp), met de politie van Hull (een stad) ...
En iedere keer weer mailen naar LM om hem op de hoogte te houden van de laatste veranderingen en ontwikkelingen.
In vergelijking met de heksenketel de laatste twee dagen op schip 34 was dit een compleet heksenfestival.
Nog voor LM mijn mail in handen kreeg dat mijn handtas in het Kingstown stond, was ze al bij de politie van Hedon.
Opnieuw mailen en maar hopen dat capt Bugel het gemail en gedoe over die handtas niet te rap beu zou worden, want
in haven heeft een capt zo al genoeg aan het hoofd. Het relaas over de communicatieperikelen met schip 34 bespaar ik ulle.

Over telefoneren met Engelstaligen : 'k dacht van mezelf dat ik Engels verstond, maar dat heb ik moeten nuanceren.
De nieuwslezers van de BBC versta ik, ook zonder ze te zien.
Zodra iemand met een lokale tongval praat wordt het iets moeilijker als ik ze niet kan zien.
En voor hen ook, want ik spreek ook met een accent en zij zien mij ook niet.
'k Wist niet dat er zoveel uitspraken waren voor 'medium sized brown shoulderbag'. (half-grote bruine schoudertas)
En onze straatnaam spellen in het Engels is iets om de hersens op te verzwikken. 'k Zei efkes 'ai' omdat ik dacht dat ik me vergist had.
De politieagente herhaalde 'aai' en zette ergens een I waar geen moet staan. We zijn toen herbegonnen en nu weet ik niet meer in welke straat wij wonen
volgens de gegevens die de Engelse politie van mij gekregen heeft. In de Varden Beaststriit waarschijnlijk.

Toen ik twee dagen later LM ging afhalen op het vliegveldje van Deurne had hij de handtas wel bij, maar zijn valies niet.
Ze was niet meegekomen uit Schiphol. Nu dat weer.
's Avonds zijn we een lading curry gaan verorberen bij onze favoriete Chinees in Ekeren. Dat is een plaatselijke traditie, wie in België toekomt krijgt curry.
Plaatselijk is nr 47.

De derde dag zijn we de valies gaan afhalen in het luchthaventje van Deurne en hebben we zo nog een paar zaken in orde gebracht.
Dan zijn we 'dag' gaan zeggen bij ma & pa en hebben daar wat op adem zitten komen van de voorbije dagen vol gedoe.
De vierde dag zijn we gaan monsteren bij de rederij. Dat is gewoonlijk een tamelijk rustige bezigheid. Doorgaans.
Deze keer was het vrijdag 13 en dat hebben we geweten. De waterklerk voor dit schip is ene Anja (wééral iemand anders?) en zij
wist ons doodleuk te vertellen dat we over twee verschillende routes zouden reizen, want het was hoogseizoen en dus moeilijk om op zo'n korte termijn
nog iets te boeken. LM en nog twee anderen gingen met Swiss Air: Zaventem – Zurich – Tunis (Carthago Airport) – Djerba.
De kadet van dek, Kadeeke en ik gingen via de route Brussel Zuid – Parijs – Tunis (Carthago Airport) – Djerba.
Vanaf Tunis zouden we dan met vijf reizen, zo rond 16h zou iedereen daar zijn.
En dat allemaal omdat het schip in Gabès moest lossen. Gabès ligt dicht bij Djerba en dat is een zeer toeristisch eiland.
En 't is volop toeristisch seizoen. Ze waren op de rederij al blij dat er nog ergens vijf tikketten te vinden waren.

LM vertrok om 09h30 van op Zaventem. Dat is nog menselijk.
Kadeeke en ik vertrokken om 07h30 vanuit Brussel Zuid met de TGV naar Parijs. Da's andere koek. En inchecken een uur op voorhand, om 06h30.
Hoe geraakt een mens op zo'n ontiegelijk uur in Brussel Zuid vanuit het noorden van Antwerpen, van tegen de Nederlandse grens zeg maar.
Toen bedachten we dat we misschien iets konden regelen met Tina: als we zaterdagavond konden logeren bij haar, was er meer kans dat we
zondagmorgen intijds en zonder jachten op de vertrekplaats zouden geraken. Vooral zonder jachten.

Toen viel ineens mijn cent dat de reisdocumenten moesten opsplitsen (kleine moeite) en dat ik de bagage moest omgooien (RAMP).
Ga zitten en leef mee: we hebben als zeelieden recht op 40 kg per persoon. Dat gaat in drie valiezen en dat is een hanteerbaar aantal wanneer
men met twee reist. Elke valies weegt dan ± 26,6kg. Dat is een hanteerbaar gewicht voor het transport naar de luchthaven en ter plaatse
van de luchthaven naar de kaai en naar het schip.
Hoe kan een mens 80 kg verpakken wanneer we elk apart reizen? Ieder twee valiezen van elk 20kg?
Twee valiezen is een hanteerbaar aantal wanneer men alleen reist. De zijhandgrepen om de valiezen te rollen staan rechts.
Als men een tweede valies met de linkerhand moet trekken, bonkt die om de twee stappen blauwe plekken tegen het linkerbeen.
Dat houdt een mens geen 10m vol en wij kasplantjes van zeelieden al zeker niet.
Elk één valies van 40 kg dan?
Dat is geen hanteerbaar gewicht. 40 kg in een busje heffen in de Tunesische warmte is onbegonnen werk.
En als het schip tóch nog op anker zou liggen, moesten we een bootje op om aan boord te geraken.
40kg in een bootje hijsen is even ondoenbaar. En de valies zou nog in het water kunnen vallen ook.
Een volume van 40kg zou zelfs niet in een valies van dit formaat kunnen: als de sloten het houden begeven de scharnieren het, of omgekeerd.

Terwijl waterklerk Anja allerlei zat uit te leggen en in orde te brengen zat ik danig hoofdpijn te krijgen, zoals vroeger op school met de vraagstukjes:
80 kg bagage moet op zodanige wijze verpakt worden
- dat niemand zich een breuk heft of een beurs gedeukte kuit oploopt
- dat de scharnieren en de sloten het houden
- dat geen frêle Tunesische schipper ze in het water laat vallen omdat ze te zwaar zijn
Oplossing : nog niet in zicht.
Resultaat : hoofdpijn, en vrijdag 13 was nog maar halverwege.

Naar huis, bellen met Tina, of we zaterdagavond bij haar konden logeren.
Zij vertrok zaterdagnamiddag naar Nice voor de verjaardag van Toppié. En wij hebben geen sleutel van bij Tina. (RAMP)
Tina heeft geen last van vrijdagen 13 en wist direct een oplossing: we konden een omslag met haar sleutel gaan afhalen
op de receptie van het Ibis-hotel rechtover de zaak. Gered! Als ze die omslag nu maar niet vergeet naar het Ibis te brengen.

Bellen met Didi. Zij heeft evenmin last van vrijdagen 13. Niks taxi naar het station van Berchem:
gewoon met de eigen wagen naar het station rijden, hem daar laten staan, zij zou hem later oppikken en in onze garage binnenzetten. Prima.

Iedereen bruiste van goede ideeën op vrijdag 13, behalve ik, ik zat met 80 kg lood in mijn kop.
"Het gewicht halveren" zei LM. Dus van elk paar sokken enkel de linker inpakken bvb? Goed, besparen op gewicht dan maar.
Toch had ik graag een andere oplossing gevonden. Iets meer mirakelachtig. Zo komt het dat we van alles maar een beetje bij hebben.
Gelukkig zijn de wasmachines aan boord het gewoon huishoudmodel van 5 à 7kg, en niet de commerciële mastodonten van 12kg.
Die had ik per wasbeurt nog niet halfvol gekregen met wat wij bijhebben aan licht- en donkergekleurde kledij.
Wat we niet bij hebben is warme winterkledij. En een blok geruit papier voor de kladversie van LM zijn werkboek.

2001-07-17, Gabès, Tunesië

17h30 : we zijn van de kaai aan het gaan en keren in de dok. Hup & away. Rapper gezegd dan gedaan.

Nu de rest van het relaas : enkele maanden geleden werd op TV aangekondigd dat Air France de vlucht Brussel-Parijs had vervangen door
de treinrit met de TGV. Het werd voorgesteld alsof er voor de reiziger niks veranderde. VERGEET HET!
Het kantoor van Air France ligt aan de kant van de Fonsnylaan. Die ingang is nu compleet opgeknapt en ziet er pico bello uit.
Maar als ge het station binnen gaat via de vroegere hoofdingang (Barraplein) dan staat het kantoor van Air France enorm slecht aangegeven.
In het kielzog van minstens zes andere mensen met zware valiezen was ik aan het ronddolen. Het handvat brandde bijna mijn vingers af.
'k Heb pas een bagagewagentje gevonden aan de kant van de Fonsnylaan. Voor een bagagewagentje moet men een stuk van 50BF bijhebben.
Terwijl ge gaat wisselen kunnen de wagentjes al ingepikt zijn door iemand anders, (zien gebeuren) want er zijn onvoldoende wagentjes.

In het kantoortje van Air France kunt ge uzelf wel inchecken, maar de valiezen niet. Zij nemen ze daar niet over zoals op de luchthaven.
Ge moet ze zelf naar het perron rijden, of sleuren als ge geen bagagewagentje kunnen bemachtigen hebt. Bon.
En hoe recupereert me op het perron de 50BF? Niet. Op het perron is geen standplaats voor bagagewagentjes voorzien!
Wagentje weer naar beneden brengen? Dan missen we de trein. En voor wie alleen reist: dan staat de bagage onbeheerd.
Dat er voor de reiziger niks veranderde? VERGEET HET! -ik heb hun krantje nog ergens zitten in een van de mappen, het was té flagrant.

De rit met de TGV stelt niks voor. Men zit meer op bermen te kijken en van de mooie Franse landschappen is haast niks te zien.
In Parijs (Luchthaven Charles De Gaulle) staan op het perron twee hostessen klaar om de reizigers te begeleiden naar het luchthaven gedeelte.
Begeleiden hè, meer niet.
Eerst moesten we onze bagage aannemen uit het vrachtgedeelte. Hoe? Zelf doen? Onze bagage was toch in transit? VERGEET HET!
Dat is dan al de tweede misleidende informatie van Air France 'voor de reiziger verandert er niets'. Ik noem het eigenlijk de tweede leugen.

          'k Heb het informatiekrantje nog ergens zitten in een map met foto's en papieren souvenirs.
          Daar staat het in : voor de reiziger verandert er niets.

Er waren geen bagagewagentjes beschikbaar. 'Malheureusement' mogen er geen wagentjes op de treinperrons, zegden de hostessen
wel een keer of tien tegen verbijsterde reizigers. 'Porteurs' met grote karren dan? Nee ook niet.
Hun glimlach was gegeneerd en verkrampt, zij zagen elke dag een aantal keren dat de inrichting van het perron niet voorzien is op
een vloed reizigers op doorreis. En zij kenden beter dan wij het scenario dat ging volgen.
'k Wou de hostessen vragen of we al 'en Afrique' waren, maar we hadden gekleurde medereizigers.
Zij hadden hetzelfde probleem als ik : slechts twee handen. Dat schept een band.

'k Heb daar mensen zien sukkelen met kinderbuggy's en valiezen, levensgevaarlijk.
Eerst de roltrap op. Liften zijn er niet. -liften zijn er wél, heb ik later ontdekt, maar de hosteskes wezen niemand de weg
Wat moet eerst naar boven? Het kind of de bagage? Wat een stresssituatie.
Het kind eerst naar boven en boven alleen laten staan terwijl men weer naar beneden gaat om de valies op te pikken?
De roltrap naar beneden ligt flink wat verwijderd van de roltrap naar boven.
De valies eerst naar boven brengen, en het kind alleen laten staan op het perron?
De twee tegelijk dan maar. De buggy voor zich uit, de valies achter zich ... hoe moet het met de reistas? Boven op het kind?
Ondertussen zeggen ze door de luidspreker dat ge uw bagage niet onbemand moogt achterlaten:
onbemande bagage wordt beschouwd als verdacht en zal onschadelijk gemaakt worden, eventueel op kosten van de eigenaar.
Maar, gelijk of ge uw kind nu efkes beneden of boven alleen achter laat, de valies zal óók een moment alleen staan.
Voldoen aan het verzoek van de luidspreker is dus Mission Impossible. Stress! 
En nergens nog hostessen te zien. -die waren mogelijk al met de lift naar boven, in alle stilte

Dat station is ontworpen door mensen die vergaten dat Roissy-Charles de Gaulle geen eindstation is, dat reizigers er niet afgehaald worden
door familie of vrienden die helpen met de bagage maar dat de reiziger daar op doorreis is. Er zijn mensen die meer bagage bij hebben dan ze
in hun eentje kunnen hanteren. Wat heeft Air France bezield om de vlucht Brussel-Parijs te vervangen door een treinrit?
Ja ecologisch, akkoord, maar waarom zo amateuristisch? Waarom de bagage niet in transit?

Iemand had toch een bagagewagentje weten te bemachtigen beneden op het perron en hij kwam er de roltrap mee op.
De wagentjes zijn daar niet op gebouwd en de wielen blokkeerden in de overstap van de roltrap naar de vaste vloer.
Heel het boeltje ging overkop, hijzelf bovenop want die roltrap blijft rollen. De mensen die achter hem stonden werden verder naar boven
gebracht en het had daar een catastrofe kunnen worden. Iemand vóór hem had de tegenwoordigheid van geest het wagentje
aan de voorkant met een snok op te heffen en dan opzij te springen. En nergens hostessen te zien natuurlijk.
Het leek op een gevaarlijke valpartij in een wielerwedstrijd, maar dan bergop.
'k Moet er niet aan denken dat daar kinderen hadden kunnen tussen zitten, hun vingertjes vermalen tussen de treden van de roltrap ...

Waar hebben ze bij Air France hunne kop staan? Natuurlijk waren de elegante hostessen nergens nog te bekennen.
Zij weten al lang dat daar enkele keren per dag, bij elke treinlading, reizigers in hachelijke situaties raken.
Maar met hun twee in een uniformpje en op schoentjes met hakken krijgen zij het ook niet opgelost.
Daar zijn potige porteurs in overall voor nodig. Werkgelegenheid bij Air France!
'Malheureusement' bezuinigen ze daar.