Dag beste bloggers,

Ooit heeft men tegen mij eens gezegd dat de Kalmthoutse Heide op zijn mooist is op 15 Augustus. Tja, op die dag word ik gevierd voor Moederkensdag en dat laat ik mij voor niets ontnemen.
Maar in mijn achterhoofd zat wel het plan om zo vlug mogelijk een keer naar die heerlijke, paarsgevlamde vlakte te gaan.
Verleden week ben ik dus inderdaad per trein naar Kalmthout gespoord, samen met labrador Chiara. Als seniorendame mag ik voor 4 Euro mee en voor de hond moest ik 3,80 Euro betalen. Mijn kleinzoon, die een paar dagen later de treintickets vond, merkte terecht op, dat kinderen onder de 12 jaar gratis meemogen en waarom er voor Chiara betaald moest worden, want ze is toch nog maar 3 jaar oud!
Een vraag die ik eens zal voorleggen aan de bestuurders van de NMBS.:-)
Het werd een prachtige dag. De heide bloeide volop; het paarse geweld was overweldigend aanwezig. Er waren niet veel wandelaars. Tja, het was dan ook een gewone werkdag....
Enkele oudere koppels genoten van de stralende nazomerse dag, een mijnheer sjokte langzaam voort met allerlei fotografisch apparatuur en ja, enkele personen waren ook hun hond aan het uitlaten. Chiara had het geweldig naar haar zin. Dit was nog eens wat anders dan vasthangen aan de leiband in het Stadspark!
Ik had een gazet en een boek meegenomen en af en toe zette ik mij op een zacht zandheuveltje of bankje, maar lezen deed ik niet veel. De natuur was te mooi.
Het eerste ven dat ik tegenkwam stond droog. Gek, hier hadden mijn kinderen en ik nog op geschaatst. Ik weet nog goed hoe ik aan de kinderen wilde laten zien hoe goed ik kon schaatsen, maar ik viel direct plat op mijn buik. Het deed geweldig veel pijn en sindsdien heb ik me niet meer aan het schaatsen gewaagd.
En nogmaals, hoe gek, in de winters van mijn schooljaren schaatste ik naar school. Maar ja, dat is al een hele tijd geleden, in Schiedam, een klein stadje vlak naast Rotterdam. Ik kon de hele weg naar school via bevroren grachten en sloten afleggen.
Ook zijn de winters niet meer zo koud, denk ik. We kregen wel eens ijs-vrij. Dan was het te koud in het klaslokaal. Tja, en dan maar genieten van de ijspret, hè! En ´s avonds afzien van de pijnlijke wintervingers-en tenen. Maar onze wangen gloeiden en onze ogen schitterden.
Het tweede ven lag te eveneens te schitteren, in de zon. De kleur was mooi donkergroen/blauw en het duurde niet lang of Chiara verstoorde de rust door haar geplons in het koele water.
Een voorbijwandelende mijnheer vertelde mij dat daar 80,-- Euro boete op stond. Dus haastte ik mij om de kletsnatte hond af te leiden door zijn balletje terug over de heide te gooien.
Ze keek nog eens om naar het verfrissende bad, met een diep verlangen in haar ogen, maar toch rende ze even later uitgelaten achter haar balletje aan.
Er mag eigenlijk niet veel meer, hè? Zowel voor hond als voor mens zijn er te veel reglementen en beperkingen. Ik weet het, wetten en reglementen houden de structuur van een samenleving bijeen.
Maar in een samenleving waar iedere dag 7 mensen zelfmoord plegen, lijkt er mijns inziens toch het één en ander fout te lopen....
En in die' zogenaamde perfecte samenleving wordt er gevochten om een bagatel, wordt er gemoord om een MP3-speler, worden er iedere dag mensen en kinderen gedood en verminkt door het moordend verkeer en zijn de gevangenissen tot de nok gevuld.
In die zogenaamde perfecte samenleving zijn de ziekenhuizen tot op het laatste bed bezet en de psychiatrische instellingen zijn overbevolkt. Tja....
Ik durf niet meer buiten zonder mijn hond nadat ik verschillende malen overvallen ben geweest. Oudere, alleenstaande dames zijn een heerlijk object om aan te vallen en te beroven.
Die zogenaamde straatcriminaliteit valt wel mee?
Ja, voor jonge mensen en en mannen in de bloei van hun leven. Die personen durven de straatbendes niet aan te vallen.
Ik moet op mijn tanden bijten wanneer er een ijverige, jonge agent mij vriendelijk vraagt of ik plastiek zakjes bij me heb voor de kakjes. Ik denk dan: man, daar een paar meters verderop, wordt er gemoord, gedealed, verkracht en gestolen dat het een lieve lust is, en jij wordt opgeleid tot parkwachter/opzichter om hondendrollen te bekeuren.
Ik vermoed dat die jonge man ook wel andere dromen had toen hij zich liet inschrijven om politie-agent te worden. Hij kan er ook niets aan doen dat dit zijn job geworden is!
Enfin, na urenlang op de heide te hebben rondgedwaald liep ik terug naar het stationneke van Kalmthout. Tevreden, moe en zondoorstoven.
Vlak bij het station bevindt zich het Arboretum met een zeer gezellig terrasje. De rozen rondom geurden en de kleine pizza die ik bestelde smaakte lekker. Chiara kreeg een kom fris water en wonder oh wonder, de hond mocht mee wandelen in het arboretum. Met de belofte haar kort aan de lijn te houden. Dat was niet moeilijk, want ze was net zo moe als ik. Loom slenterden we door de uitgestrekte, mooi aangelegde siertuin. Er stonden veel grote potten gevuld met rode en oranje gekleurde Oost-Indische kers. Met heel veel interessante weetjes zowel op culinair gebied als op het vlak van de geneeskunde zijn dit heel nuttige bloemen/blaren en zaden. Ik ben blij te weten dat ik er met de hond mag wandelen, want er zijn dikwijls speciale wandelingen te doen, zoals bijv. de toverhazelaars die in de winter bloeien en die ik prachtig vind. En zo moedig om in de barre koude winterdagen tot bloei te komen....
Natuurlijk vertrok ik naar huis met een plant in mijn armen. Ze staat nu in mijn living te pronken. Een herinnering aan een mooie dag op de heide.
Wij leerden vroeger op school een liedje zingen: Op de grote, stille heide, dwaalt de herder eenzaam rond, wijl de witgewolde kudde trouw bewaakt wordt door de hond, en al dwalend ginds en her, denkt de herder: ach, hoe ver, hoe ver is mijn heide, mijn hei-ei-de.
Pure romantiek. Ik heb er nog altijd "last" van.
Mijn kleindochter is fan van "Tokio Hotel", dat is andere kost, hoor! Niks romantisch aan!
Van een verlegen, blond kind veranderde zij eensklaps in een puber met zwartgeverfd haar, met haarstukjes er boven op en een gifgroen lint ergens tussen al dat haar gefriemeld. Zwartomrande oogleden in een bleek snoetje en alhoewel ze op loopafstand van de heide woont, zet ze daar geen zwartgeschoeid voetje.....
Tja, het is een andere tijd.