De laatste twee keer dat ik mijn Mijmeringen had geschreven, één over het Sinterklaasfeest en één over Kerstmis, verdwenen die in het niets. Mijn proza was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik klikte "toevoegen" aan en hup ik werd uit de blogwereld gesmeten. Na de tweede keer was ik behoorlijk gefrustreerd en ik heb mijn bloggen een beetje in de ijskast gezet. Het is niet leuk wanneer je na een uur schrijven, je mijmeringen verloren ziet gaan. Ik probeer dan in mijn geheugen terug te gaan over hoe en wat ik geschreven heb, maar het is nooit zo leuk meer als de eerste poging, de meest spontane. Enfin, alles gaat voorbij, dus frustraties ebben weer weg en ook Kerstmis ligt al weer achter ons. In de Moby hangt een enkele slinger en er pronkt een mooi kerststuk gemaakt door Brigitte, die het leven van Frank en mij nu al een jaar opfleurt met haar lieve persoonlijkheid. En ik hoop dat ze dat nog vele jaren zal doen! Brigitte heeft dat kerststuk gemaakt met stukjes mos en andere brokjes natuur uit de bossen rond Zwolle waar we tijdens de herfstvakantie waren.
Het was dit jaar het laatste traditionele Sinterklaasfeest van de jongste kleinzoon, want hij weet zo ondertussen wel dat de goede, heilige man die hem met de vele mooie kadootjes verblijdt, in de hemel woont en zijn dubbelgangers stuurt. Maar ook de dubbelganger van de Sint werd door Jano met veel respect en eerbied begroet. Hij zong hem een ellenlang Pepernotensinterklaaslied voor en beloofde om het volgende jaar iets minder vergeetachtig te zijn! We beleefden deze avond met een beetje nostalgie. Het was toch altijd leuk geweest hoe die Sinterklaas en zijn twee zwarte Pieten de huiskamer binnenkwamen om plechtig uit het Grote Boek waar alle kinderen in vermeld staan, complimenten uit te delen voor goed gedrag en een kleine vermaning aan kleine karakterfoutjes. En dan die stralende oogjes te zien waarmee zo´n kind zijn geschenkjes uitpakt. Volgend jaar is Jano 10 jaar en dan is hij te groot geworden om nog aan het spel mee te doen..... En zo is het ook met ons, grote mensen, stilaan wordt men ieder jaar ouder en begint men het Spel van het Leven ook meer te doorgronden. Het spel rond Kerstmis bijv. Het is één grote mallemolen geworden van winkelende mensen. In de kranten wordt uitgebreid geschreven over hoeveel electronische betalingen er verricht zijn; hoeveel iemand uitgeeft per persoon, zoveel aan de zoon, zoveel aan de dochter en iets minder aan de schoonmoeder.... Op het Internet worden nu al nutteloze kerstkadoos te koop aangeboden.... Waar zijn we toch mee bezig? Voor de dierenwereld is het een slechte tijd. De aura rond de wereld moet vervuld zijn van hun doodsgeschrei... OK, eerlijk gezegd. Ik doe mee aan dit spel. Ik ben geen kluizenaar en sta meestal nog met mijn twee voeten in deze wereld. Ook ik heb lekker gegeten, een stukje kalkoen bij mijn vriendin, en we dronken er een lekker glaasje wijn bij en ook ik heb mijn electronische kaart gebruikt om kleine verrassinkskes te kopen voor de mensen rondom mij om te laten zien dat ik ze graag zie en dat ik blij ben dat we samen Kerstfeest kunnen vieren! De geboorte van een klein onschuldig kind is inderdaad een groot wonder, iedere keer opnieuw. De 3 wijzen die destijds het Kindeke Jezus kwamen begroeten waren 3 astrologen. Zij volgden de sterren en wisten dat er een heel speciaal kind geboren ging worden. Zouden zij ook al Zijn treurig einde gezien hebben? Want vanaf menselijk standpunt bezien was Zijn marteldood diepdieptreurig. Hoe kunnen mensen elkaar zoiets aandoen? Dat vraag ik me elke dag af wanneer ik het nieuws hoor of de krant lees.....en dan word ik ook diepdieptreurig.... Gelukkig is Kerstmis behalve een christelijk feest, ook een heidens feest. Het Zonnewende-feest waarin de mensen van toen de terugkeer van het zonlicht vierden. Vanaf 21 December komt er weer meer licht in de duisternis. De dagen lengen. En met het lengen van de dagen, met het klein beetje meer licht dat naar de aarde toestroomt, komt er ook weer wat licht in mijn denken. Neemt de treurnis af en alhoewel het hier op aarde nog lang geen vrede is, komt er wat meer vrede in mij. Op onze lugubere parking staan hier en daar wat struiken en zelfs een boom. Ik zag vandaag dat er al nieuw leven in die struiken zat. Niet te geloven. Het leven is niet kapot te krijgen en juist zoals de zonnebloemen moeten wij ons naar de zon wenden, naar het Licht, naar de liefde die er toch ook is en hopend op een betere wereld doorgaan met ons best te doen. Ik wens mezelf en alle mensen een vredevol en liefdevol 2007.
We zien op de kalender dat het al weer de eerste van de laatste maand is. 1 December, en, de temperatuur is nog altijd aan de milde kant. Dat is goed voor mens en dier, en voor de rekening van de gas en/of electriciteit. Ook voor mij, want de wanden van de mobilehome waarin ik woon zijn niet zo dik als die van een huis. De kou kruipt er nogal vlug in. Toch heb ik mijn warm nestje in Antwerpen verlaten om me terug in de Moby te nestelen. Ik realiseer me dat ik een gelukkige mens ben die zo van tijd tot tijd van woonst kan veranderen. Altijd diezelfde 4 muren om je heen kan een mens wel eens benauwen, alhoewel....niet iedereen heeft daar last van! Het was leuk en gezellig mijn verblijf in het centrum van Antwerpen. De kerstsfeer komt er geleidelijk in en omdat ik verplicht ben om een paar keer per dag de hond uit te laten, krijg ik de gelegenheid om zomaar door de straten van mijn geliefd Antwerpen te dwalen. Wanneer Chiara uitgebreid ergens aan staat te snuffelen, neem ik de tijd om naar mijn omgeving te kijken. Mooie, oude gevels, gezellige pleintjes, verwaarloosde huizen en verlaten steegjes passeren de revu. Prachtige warenhuizen die uitpuilen met de duurste kleding en de meest luxueuse geschenken staan te pronken naast eenvoudige, kleine winkeltjes met prullaria en ik vind het allemaal even boeiend om te bekijken. Net zoals de mensen die ik tijdens mijn rondzwervingen tegen kom. Een kranig oud heertje, met nog altijd een veroveringsblik in de waterige oogjes, een kromgewerkt oud vrouwtje, spelende kinderen, een verliefd koppel, een deftige dame, twee vriendinnen die lachend lopen te winkelen, toeristen met het fototoestel in aanslag, een jong ouderpaar met de kinderwagen, een postbode die ijverig zijn werk aan het doen is en af en toe een lotgenoot die ook de hond aan het uitlaten is. Een doodgewone stad met doodgewone mensen en doodgewone situaties. Dan lijkt Antwerpen een doodgewone stad, zoals er zoveel zijn. En toch is die stad voor mij heel speciaal. Ik kijk nog altijd met ontzag en bewondering naar de fiere kathedraal en in de avondschemering langs de Scheldekaden kuieren is een intensgoede ervaring. Ik heb de laatste weken ook mogen genieten van de voordelen die een mondaine stad aan haar bewoners biedt. Tijdens de eerste dagen van November waarin wij onze doden herdenken en we Allerzielen vieren, mocht ik met mijn vriendin Het Requiem van Mozart beluisteren in een van de mooiste kerken van Antwerpen, de Sint-Carolus-Borromeuskerk. Het was ontroerend mooi en de kerk was vol tot op de laatste stoel met allemaal aandachtige toehoorders. De sfeer was innig en sereen. Enkele dagen later zat ik in een heel ander décor, nl. in Het Sportpaleis. Daar heerste een heel andere sfeer. Een warm en geestdriftig publiek was toegestroomd om Andrea Bocelli, de blinde tenor, toe te juichen. Alvorens de man één noot had gezongen, klonk er al een luid applaus van het enthousiaste publiek. Ik had in de krant gelezen dat een andere zanger, Marco Borsati, die een duet met Andrea zingt, had gezegd dat als God een stem zou hebben, het die van Andrea zou zijn en ja, ik moet hem gelijk geven! Wat heeft die man een ongelooflijk mooi stemgeluid en wat zingt hij met een ongelooflijk gemak (denk ik toch, alhoewel ik daar eigenlijk geen flauw benul van heb, van zangtechniek!). Natuurlijk staat die blinde man ietwat statisch; hij kan niet anders, hij ziet niet hoe artisten zich op het podium bewegen. Ik merkte op dat ook zijn borstkas bijna niet bewoog. De man zingt echt uit de buik, zoals het schijnt te moeten. Nog niet zo lang geleden heb ik een anderhalf jaar de muziekschool gevolgd, een meisjesdroom die eindelijk uitkwam, maar oeioei, dat viel zwaar tegen. Ik bakte er niets van. Letters, daar heb ik geen moeite mee, maar noten, rhytme, zingen, dat ging me niet goed af. Het leren pianospelen dat ging vlot, alhoewel de muzieklerares zich de haren uit het hoofd rukte om mijn zeer eigenwijze vingerzetting en de lessen meestal zeer frusterend waren voor haar en voor mij! Enfin, ik heb toen geleerd hoe moeilijk het is in de wereld van muziek....en omdat ik me toch te oud voelde om als een kleuter vals te staan zingen voor een kritische jury, ben ik met mijn staart tussen mijn benen ertussenuit geknepen. Ook omdat ik verhuisde en de hele situatie wat moeilijk werd....maar soms mis ik de muzieklessen en de leerlingen die mij altijd steun gaven in mijn armzalige pogingen om er iets van te bakken.... Niet Andrea Bocelli dus, die zong als een God. Het applaus was oorverdovend en de man aan het werk te zien was nog eens te meer ontroerend. Voorzichtig leidde de dirigent hem het opstapje op en begeleidde hem ook weer bij het verlaten van het podium. Arm in arm, een beeld dat weinig te zien is. Twee mannen arm in arm. Zodra de tastende handen van de zanger de staande microfoon vonden, hielden zij die stevig vast, zoals een drenkeling de hem toegeworpen, reddingbrengende stok. Ach, ik geef het toe, mijn wandelingen met de hond door de stad zijn weinig ophefmakend, maar het feit dat ik zie: de huizen, de winkels, de mensen, de duiven op het plein, de regenwolken waartussen af en toe een waterig zonnetje schijnt, de lichte golfbeweging van de Schelde, de hond die zijn kakje zit te draaien en dat ik met veel tegenzin in een plastieken zakje moet draaien en meedragen totdat ik eindelijk een vuilbak vind, de kathedraal oplichtend in het donker van de nacht, de eerste kerstglinstering in de etalages, het is allemaal zo mooi. Af en toe staat een mens eens stil bij die zaken, bij die doodgewoonste zakenen dan daalt er verwondering in het hart. Zeker, met die ogen van ons, zien we ook vreselijke dingen, zoals de biggetjes die gecastreerd worden zonder verdoving om maar iets te noemen. Dat zijn beelden die blinden bespaard worden.... Maar het schijnt de kunst van het leven te zijn om al het mooie en schone wèl te zien en hoe meer je er naar kijkt, des te mooier worden ze, de doodgewone dingen....
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst is gekomen. Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen tot opvlammend goud, geel en diepdonkerrood. Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn makkers, de wind en de regen, razen over weiden en akkers. Ze kneuzen de bloemen die de zomer bood. Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn knechten zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten, dat insecten heimlijk tot uitrusten noodt. Nog even blijven ze leven. Dan hangen ze stil. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want als de herfst in je leven is gekomen, verstoren zijn makkers en knechten je mooie dromen, vermalen zij al je illusies tot scherven en schroot. Nog even blijven ze leven. Dan doven ze uit. Ze zijn dood.
Maar: luister mijn haastig hart, als Die herfst is gekomen verven zijn vaardige vingers je diepste dromen opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood. Eeuwig zullen dromen leven. Eeuwig zal de stormwind razen, zal de schoonheid van een bloem de mens verbazen wordt een nieuw en glanzend web geweven....
Kom tot rust, mijn haastig hart, leg terzij je angst en smart. Er is geen dood. Er is de kringloop van het leven!
Vroeg valt nu de avond in de naakte takken van de bomen waar een laatste blad nog hangt te dromen van voorbije zomerdagen.
Zwaar valt nu de avond op verlaten weiden, stille wegen waar de wolken, zwaar van regen land en lucht tot één vervagen.
Lang zijn nu de nachten donker, somber, eindeloos waarin stormen razen met vereende krachten over mens en dier, zo hulpeloos.
Kort zijn nu de dagen donker, somber, vreugdeloos waarin mensen werken met vereende krachten aan hun toekomst, rusteloos.
Maar de uren in de vroege avond zijn zo innig nu, zo vol van dromen. Als men stilstaat onder naakte bomen geurt de aarde valt een laatste blad wijst ons op de diepste waarde van het leven dat men ondergaat.
Want ook dit blad zal zich transformeren overgaan tot voedsel voor de boom in winterslaap waardoor mensen nogmaals mogen leren dat er niets verloren gaat!
En plots weet je, dat na al die lange nachten al die stormen, al die uren vol van duisternis straks, nog eens zo vol, het Licht zal wederkeren, dat het dan weer Lente is!
We waren een paar dagen met vakantie op een boerderij in Dalfsen (Nederland/in de buurt van Zwolle). Onze Moby mocht op het erf staan. Mensen, wat was het daar prachtig. Urenlang hebben we in de herfstbossen gedwaald. Nog nooit zoveel paddenstoelen bij elkaar gezien. Nu sta ik weer op de lugubere parking en wanneer ik naar buiten kijk zie ik zware, grauwe wolken waaruit onophoudelijk pletsende regen valt in toch al immensgrote plassen, 1 enkele kale boom en een kletsnatte Chiara die triestig haar ochtendwandelingetje aan het maken is. Nu komt ze binnengerent, nat en vuil, modderig duikt ze in haar mand. Ze krult zich tot een rondje ineen en ja hoor, ze slaapt alweer! Ik zie ze nog met een lachende bek rondrennen in de herfstbossen. Geen leiband, geen beperkingen. Het was stil in de bossen. Een klein, scheef zonnetje bescheen de met mosbegroeide bodem waarop de vele paddenstoelen welig tierden. De blaadjes vielen geruisloos neer uit de bomen die door de herfst prachtig gekleurd waren en eigenlijk voor zo diep in November, nog goed in het blad stonden te pronken met hun schoonheid. Zo´n wandeling door het bos doet een mens deugd. De natuur geneest. Aan alle mensen die met een herfstdepressie zitten, zou ik willen aanraden om eens een goede natuurwandeling te maken. Je bekomt dan als mens van de pijnlijke aanvaringen met de maatschappij, waarin mensen als gekken rondspringen om de beste, de mooiste, de geniaalste te zijn; een wereld waarin mensen alles doen om maar rijk, beroemd en gelukkig te worden op andermans nek, maar integendeel van gelukkig te zijn, ´s avonds als gestresseerde konijnen doodmoe in bed te vallen. Een wereld waar mensen in haat en nijd "vooruit" willen komen; een wereld waar in door oorlogen dood, verminking en vernieling wordt gebracht om de heerschappij van olie, geld en macht; waarin baby-zeehondjes levend gevild worden, waarin kinderen, zwakkeren, minderbegaafden verhongeren, verwaarloosd en/of mishandeld worden; waar in het idiote (vracht)verkeer alle dagen tientallen verkeersdoden vallen, waar de ijskappen smelten, de ozonlaag verdwijnt en het milieu naar de vaantjes gaat. En waar de ministers ons dagelijks aanmanen om nog harder te werken om de economie aan te zwengelen, om nog meer belastingen te betalen zodat zij in hun riante villa´s met de kameraden champagne kunnen drinken en kaviaar smullen! Juist zoals Chiara zou ik me in mijn mandje willen inrollen, inslapen en vergeten....van die wrede, vreemde wereld verdwijnen, desnoods eraf springen, maar waar naartoe, en ben je er dan van af, van al die vragen en pijn? Onze gastheer in Dalfsen is van beroep boer. Geen klagende boer. Voor dag en dauw melkt hij zijn 55 vrouwen, met de moderne melkmachine weliswaar!, en in weer en wind brengt hij zijn 55 vrouwen naar de weide om ze ´s avonds weer veilig terug te voeren naar de inmiddels gereinigde stallen. De boer is een lange, slanke man, met een knappe kop, in de bloei van zijn leven en goed gekleed ondanks zijn toch wel grof beroep. Hij is intelligent, sociaal, modern van opvattingen en een goede vader voor zijn 3 opgroeiende kinderen die net zoals zo vele kinderen alle luxe en comfort krijgen. Hij neemt ons mee naar een zogenaamd "koeienhotel". We kijken ons ogen uit. Meer dan honderd koeien "logereren" in dat hotel: een grote, verwarmde ruimte waarin licht en lucht niet ontbreken. De koeien kunnen rustig rondwandelen, maar volgen toch ongemerkt een zeker parcours dat hen naar de computergestuurde melkmachine leidt, gelokt door "een lekker hapje". Wanneer er zich voldoende melk in de uiers bevindt, zoeken de zuigers automatisch de tepels en wordt de koe gemolken. Wanneer de melkvoorraad nog onvoldoende is, krijgt de koe wel haar lekker hapje, maar wordt weer verder wandelen gestuurd. Tijdens haar wandeling ontdekt ze mooie,zachte plekjes om te gaan liggen herkauwen en wanneer ze honger krijgt wandelt ze naar de voedselbank waarin ze zij aan zij met haar zusters eten kan wanneer en hoeveel ze maar wil! Er zijn zelfs enkele kraamkamers, en wanneer de opzichters zien dat er een "tochtige koe" onrustig wordt, wordt ze bevrucht door kunstmatige inseminatie en wordt ze naar een naastliggende ruimte gebracht waar ze samen met haar lotgenoten rustig haar zwangerschap mag beleven. Hier en daar hangen ronddraaiende borstels waar de dames hun toilet kunnen maken en reken maar dat ze er gebruik van maken. Je ziet ze genieten. Met hun vochtige, vriendelijke ogen kijken ze je aan, geduldig hun lot ondergaand en ik moet denken aan de dierenriem waarin "de Stier/koe" het dierenriemteken bij uitstek is van trouw, werkzaamheid, geduld en nuttig zijn. Bij haar leven geeft ze liters en liters melk, schenkt ze de boer ieder jaar een kalf en na haar dood wordt haar hele hebben en houden benut. Haar vlees voedt de mens; haar huid beschermt tegen kou of hitte, zelfs de haren van haar staart vinden we terug in borstels en bezems en van haar beenderen wordt lijm gemaakt. In de winkels kopen we allemaal die lekkere, voedzame melk, die goede boter die van elke boterham een feest maakt en een "broodje kaas" gaat er bij iedereen wel in! Welk een geschenk van de natuur, die koeienmaag die uit 4 verschillende delen bestaat. Geen machine kan dat namaken! Ik dronk vanmorgen mijn melk met iets meer dankbaarheid dan vroeger; ergens heeft een koe die voor mij gemaakt en ergens heeft een boer het geduld en de werkzaamheid om met die koebeesten om te gaan! En dan moet je de geur en de vettigheid van de mest niet vergeten, die de boer er op de koop toe mee moet bijnemen. In het hotel wordt de mest wel automatisch verwijderd en er was bijna geen stank te bespeuren. Onze vriend/boer stond daar te watertanden; hij zag het wel zitten om zijn boerderij met zoiets te moderniseren, maar....het is onbetaalbaar en zijn kinderen voelen er niets voor om hun vader op te volgen en vrouwlief, ach, die is al vertrokken voor een gemakkelijker leven in de stad.... Zijn 55 vrouwen in de stal die denken er niet aan hem te verlaten.....ze hebben het te goed bij hem!
Een tijdje geleden beloofde ik om eens een nachtfoto te maken van de lugubere parking waarop ik met de Moby sta. En hier is dan de foto. Er is een gebouw te zien waarin ´s nachts wordt gewerkt en waarvan de ramen `s nachts verlicht zijn. Maar ik geef toe; erg duidelijk is de foto niet...
De laatste dagen regent het, ook op de lugubere parking. Het is maar een triestige bedoening. Het is ècht Allerzielen-en Allerheiligenweer. De herfst was mooi, maar ja, aan alle mooie liedjes komt vroeg of laat een eind. Verleden week was ik nog eens mee naar de motorcross; toen was het weer nog prachtig en hebben Chiara en ik nog een prachtige, lange herfstwandeling gemaakt. Langs het Albertkanaal. De penselen van de herfst hadden de struiken langs het kanaal in de mooiste herfstkleuren geverfd. Ik liep er tussendoor en ik genoot van de geuren en kleuren. De struiken kwamen tot aan borsthoogte en af en toe staken ze boven mijn hoofd uit! De lage zonnestralen deden de bladeren intens rood gloeien. Het was alsof de struiken in brand stonden. En ik dacht aan het Bijbelverhaal met het brandende braambos, waarin Abraham God zag verschijnen. Omdat ik nog steeds een naief en dromerig mens ben, hoopte ik natuurlijk ook zo´n mirakel te mogen meemaken... Maar nee, hoor. De zon verdween onder een pak wolken en de struiken zagen er ineens een stuk minder flamboyant uit. Dat zoeken naar die God, hè? Ik ben er al een heel leven lang mee bezig, net zoals veel andere mensen die ik ken, want een mens wordt omringd met personen die enigszins in dezelfde energie leven. `s Avonds in bed dacht ik nog eens na over het verschijnsel in de menselijke geest dat met het Godsvraagstuk ingebakken is. Als kind kreeg ik een streng protestantse opvoeding. Ik moest ´s Zondags naar de Zondagschool terwijl mijn ouders naar de kerk gingen. Nu ik er over nadenk waren die uren in de Zondagsschool, uren van hoogtepunten van geluk en blijdschap. We zongen psalmen en luisterden naar de Bijbelverhalen en af en toe moesten we ook voor de klas komen om over Jezus te praten en een Bijbelverhaal te vertellen. We tekenden een lachende die Jezus op zijn ezeltje de poort van Jeruzalem binnenging, toegewuifd door palmtakken. In de katholieke kerk waartoe ik later toetrad vanwege mijn huwelijk met een katholieke jongeman, heb ik me nooit zo thuis gevoeld als destijds op de Zondagsschool! Ik was opgegroeid met een blije Jezus, die zei: "Laat de kinderkens tot mij komen!" Als ik dan verdriet had praatte ik met die vriendelijke Jezus, hij was mijn grote vriend toch! En dan werd ik al vlug weer vrolijk.... In de katholieke kerken hangt er altijd een gruwelijk gefolterde Jezus aan dat afschuwelijk kruis, terwijl er bloed uit zijn zijde en handen en voeten drupt. Je sukkelt dan door de jaren van volwassenheid heen met een wrang gevoel over alles wat met God en kerk te maken heeft, want Jezus, de kindervriend uit je jeugd is verdwenen door al hetgeen een mens leert en leest. Verdwenen de blije Jezus op zijn ezeltje, verdwenen de Jezus met de doornenkroon. Het blijken allemaal mooie fantasieën te zijn om de mens klein en nederig te houden. Ik heb een enorme bewondering voor Kardinaal Danneels die nog rotsvast gelooft en in een interview zei: "Het mooiste van mijn leven moet nog komen. Na mijn dood zal ik Jezus zien." Daar sta ik paf van. En dan denk ik:"tja, die geleerde persoon zal het toch wel beter weten dan ik." Maar dan denk ik: "tja, maar die persoon heeft niet mijn leven geleefd, waarin ik ondervonden heb dat God meer de kwaadaardige, wraakzoekende God van Abraham is, die zelfs op Zijn verzoek zijn zoon wilde offeren en waar ieder jaar ontelbare onschuldigen schapen aan worden geofferd ter gelegenheid van het Offerfeest van weer een andere Godsdienst. Iedere Godsdienst hangt van bloed en gruweldaden aan elkaar. Mensen gooien bommen naar elkaar, doden onschuldige mensen en kinderen, en dat allemaal ter ere van die God die toevallig hun God is door cultuur en opvoeding. Moest ik als klein kind in een stam van de Indianen zijn opgegroeid, ik had van de hele Jezus niets gehoord en ik zou dan waarschijnlijk een of andere totempaal aanbidden... Moest ik als klein kind in een moslimland zijn geboren, dan droeg ik nu wellicht een hoofddoek en was ik hardvochtig door de ouderen van mijn gemeenschap besneden.... Oh mens toch, ik moet er niet aan denken.... Ik ben blij dat ik door het lot op de mooie leer van de kabbala en de astrologie ben gestoten, waar het Godsbegrip heel anders wordt uitgelegd en voorgesteld. In deze leer wordt tenminste eerlijk gezegd dat ons brein te klein is om God te begrijpen, te "pakken", of te manupileren tot een orde van macht en gruwel. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer zoek en tracht te begrijpen...en dat ik nog steeds ontroerd ben bij het zien van Jezus op zijn ezeltje!
Hèhè, de verkiezingen zijn achter de rug. Wat was me dat allemaal! Het waren spannende en ergens ook wel leuke weken, maar wat is het heerlijk om weer "thuis te komen" in je eigen wereld en te ontdekken dat je enthousiast verwelkomd wordt door trouwe familieleden en zelfs verwelkomd wordt op dit blog door trouwe leesters/lezers van mijn Mijmeringen. Tja, bezig zijn in de politiek; het viel niet mee. Enfin, de bezigheden waren wel tof, maar we blijven wel met een ferme kater achter...... Lieve mensen die op mij gestemd hebben en het waren er toch wel enkele honderden, dank U wel, voor Uw steun en stem! Maar helaas, ik bleek een te kleine vlo op het grote ganzenbordspel en vanaf mijn eerste wankele zetten op het ganzenbord, werd ik al in de put geworpen. Toen ik voor de eerste keer beroep deed op de pers ivm mijn petitie tegen de kleine straatcriminaliteit, ondervond ik nog een klein beetje medewerking van 2 eerlijke journalisten, maar toen mijn actie te serieus werd, werd mij de mond gesnoerd. Ik stuurde mailtjes naar de verschillende persagentschappen, telefoneerde naar radio-en televisiestations, o.a. naar ATV, naar radio Minerva, waar ik vroeger nog eens een astrologisch programma presenteerde, en die zich toch vooral naar de senioren richt, maar iedereen bleek blind, stom en doof te zijn. Ik was de roepende in de woestijn..... Wist ik veel dat de winnaars al voorakkoorden gesloten hadden...... Zo naief als een pasgeboren baby, ondanks de vele harde levenslessen die ik al te boven ben gekomen! Maar daarom niet getreurd. Het leven gaat verder en ze zoeken het dan maar uit op dat schoon verdiep. Men moet later wel niet bij mij komen klagen dat hun achterachterkleindochters weer terug in de achterkamers geschoven worden en over alle andere ergere dingen die hun dan zullen overkomen, daar probeer ik dan helemaal maar niet aan te denken..... Wie weet denk ik te ver. Een brug te ver. De ondervinding heeft me geleerd dat ik dikwijls te ver denk, te veel voorloop op het gewone gedachtengoed. In mijn persoonlijke horoscoop is het dierenriemteken van de Waterman nogal benadrukt en het teken Waterman geeft een zekere rebellie tegen het gewone alledaagse. Er is een energie aan het werk die het Watermanprincipe vooruitstrevend, vooruitdenkend en progressief maakt. Maarten Luther King zei: ik heb een droom. Ik zei: ik heb een visie. Daar zal het voorlopig dan bij blijven. Maar zoals ik al hierboven schreef: het is goed weer thuis te komen en te zien dat de herfst mooi is, dat er nog late zomerrozen bloeien her en daar, dat het kleinkind zijn lolly met we wil delen en dat de hond blij is met onze normale wandelingen omdat we niet meer om de haverklap stilstaan om een flyer (verkiezingspamflet) in de brievenbus te steken. Mensen, wat heb ik een traptreedjes op-en-afgelopen in sommige straten van Antwerpen, daar waar men er nog voortuintjes op nahoudt! `s Avonds met zware benen het bed in en `s morgens met een houten kop weer de deur uit! De lugubere parking in het kleine provinciestadje waar ik voorlopig met de Moby sta, is een oase van rust en vrede, van vlinderbomen, wel is waar zijn de vlinderbloemen ver uitgebloeid, maar ze ruiken nog naar zoete nectar, vooral ´s avonds en....... het is er oorverdovend stil. Ik zie een nachtzwarte lucht, pinkelende sterren en een bijna volle maan en ik vraag me af of de burgemeester van Antwerpen ook wel eens tijd heeft om daar naar te kijken. Ik wil wedden van niet....
Vandaag heb ik alle politieke gedachten uit het kopje gezet en ben ik met mijn beste vriendin naar Brussel gespoord om een snuifje cultuur op te doen. Regelmatig bezoeken we met ons tweetjes een museum, een tentoonstelling, volgen een cursus kunstgeschiedenis, luisteren naar een concert, of doen we zo maar eens gewoon een cinemaatje. Onze belangstelling voor de cultuur in het algemeen is van ongeveer hetzelfde kaliber en we delen de dag in met een scheutje cultuur en een scheutje van een of ander drankje, zoals een koffie verkeerd of een warme chocomelk. Natuurlijk kletsen we ook over de voorvalletjes in ons beider leven, over onze kinderen, over het wel en wee van alle dag, en soms houden we heel diepzinnige gesprekken over de zin van het leven, de zin van het lijden en de zin en onzin van het bestaan tout court. Na zo´n dag kom ik thuis en dan ben ik heel dankbaar om de fijne uren die we als vriendinnen mochten doorbrengen en dan denk ik dat vriendschap het allermooiste is dat in de wereld van gevoelens bestaat. Als gevoel lijkt "de liefde" het allerbelangrijkste te zijn, en het zal dan ook wel het belangrijkste zijn, maar, och mensen, wat is dat moeilijk om op de juiste manier met die "liefdegevoelens" om te gaan. In zijn liefde voor een medemens is een mens zo kwetsbaar, zo vlug gekrenkt, zo breekbaar als heel dun kristal. Liefde doet mij denken aan een jong musje dat op de rand van het nest staat te balanceren en zich afvraagt: "als ik mijn vleugels uitsla, zal ik stijgen hoog naar de blauwe lucht of zal ik te pletter storten daar diep onder mij op die harde grond?" Doorgaans vliegt het musje naar de blauwe lucht en klapwiekt vrij en blij zijn toekomst tegemoet; maar af en toe lukt het echt niet en is de klap met de harde grond zijn dood. Vriendschap vergelijk ik met een adelaar, hoog zwevend boven het gepeupel, met sterke vleugels en met een onwrikbaar vertrouwen in de eigen vliegkunde. Roddels en achterklap laten die trotse vogel niet van zijn koers afwijken; zijn scherpe blik kijkt tot in je ziel en je weet dat die scherpe blik alles ziet in die ziel van je, het goede en het minder goede, dat die blik in het innerlijk wederkerig is, en dat het OK is voor hem of haar dat er zwarte plekken in je ziel zijn, en barsten in je hart, en dat er atoompjes haat in je geest zweven die de teleustellingen van de liefde in je hebben geblazen! Vriendschap is minder eisend dan de liefde, legt minder beslag op je. We zagen weer mooie zaken vandaag. De tentoonstelling draaide vooral om de kunstwerken van Leon Spilliaert, een kunstenaar die vooral de zee en het strand van Oostende, gezien door zijn ogen, aan ons liet zien. Mooi! Na de werken van Spilliaert bewonderd te hebben, dwaalden we nog even door een paar zalen met o.a. werken van Ensor, Claus, en andere grote namen, maar we waren te veel onder de indruk van de beelden van Spilliaert, die in hun frêle schoonheid te veel gevoelens hadden bovengehaald om van die soms toch bombastische werken nog echt te kunnen genieten. Dus besloten we nog een wandelingetje te maken over de Grote Markt van Brussel, die er nog altijd even schoon bij ligt als een paar eeuwen geleden. De sfeer was er rustig; een paar toeristen, Japanners hoofdzakelijk!, maakten het gezellig en een flauw zonnetje bescheen de gouden ornamenten op de gevels. Soms hoor je of lees je dat er in Brussel gewelddadige dingen gebeuren en dat het er lang niet zo vredig is als daar op de Grote Markt..... Spijtig! Ik ben weer thuis in de Moby. Op de lugubere parking. Moe, maar tevreden. Morgen met de trein naar Antwerpen om me aldaar weer in het strijdgewoel te werpen, gesterkt door de vitamientjes van vandaag!
Hallo Blogsters en Bloggers en aan alle andere lieden die dit blog lezen!
De onderwerpen liggen vandaag wel ver uiteen: van mijmeringen over de politiek naar mijmeringen over het Oma-zijn. Tja, het zijn allebei facetten van het mens-zijn. In astrologische taal is het Oma-zijn verbonden met het dierenriemteken van de emotionele, gevoelige Kreeft en de politiek valt onder het teken van de sociale Waterman. En ieder mens heeft in zijn horoscoop de 12 dierenriemenergieën die hij kan en mag gebruiken. U zult misschien zeggen: tiens, ik ken een persoon met de Zon in Kreeft en ik kan die persoon helemaal niet gevoelig vinden, dat is juist nogal een harde mens die zich klaarblijkelijk van niets iets aantrekt en ik ken een Watermanpersoon die zo egoïstisch is als maar kan zijn! Zie je wel, die astrologische onzin! Tja, ik maak dan altijd de bedenking: zo eenvoudig is de leer van de astrologie niet. Het neemt wel een jaar of vijf van intensief studeren in beslag voor je er iets van begint te begrijpen! Het zit onder andere zo dat de dierenriemtekens allemaal een overbuurhebben: RAM heeft als overbuurman WEEGSCHAAL - mannelijke tekens STIER heeft als overbuurman SCHORPIOEN - vrouwelijke tekens TWEELINGEN heeft BOOGSCHUTTER als zijn partner - mannelijk KREEFT ontmoet STEENBOK als zijn metgezellin - vrouwelijk LEEUW vecht het uit met WATERMAN - mannelijk en MAAGD heeft VISSEN als tegenstandster - vrouwelijk
Als een persoon met de ZON in KREEFT uit zijn of haar evenwicht is kan die persoon geweldig overhellen naar het tegenoverliggende teken en dan kan die mens zich naar de buitenwereld vertonen met vooral de negatieve eigenschappen van de STEENBOK, nl. het kei(steen)harde gedrag van het koele, zwijgzame, afwerende, bokkende geitenbeest. De sociale Watermanman/vrouw kan veranderen in een zeer eigenwijs, dominerend en rebellerend persoontje dat brullend, bijtend en klauwend als een LEEUW de eigen zin doordrijft met een ontstellend egoïsme. Het beste voorbeeld op het Waterman-sociaaal gebied is bijv. een groep stakende mensen. Zij zijn in hun sociaal-zijn aangetast en kunnen als vandalen door de straten trekken. Brave huis-vaders en moeders worden opeens leeuwen die hun frustaties uitschreeuwen.....
Enfin, nu heb ik al 3 onderwerpen aangesneden: het Oma-zijn, de politiek en de astrologie.
Ik keer terug naar het Oma-zijn, het deeltje Kreeft in mijn totale karakterstructuur. Mijn jongste kleinzoon die de heerlijke leeftijd van 8 jaar heeft en dus in het leven bijt als ware het een heerlijke, sappige appel, was een week-endje bij mij, want slapen in Oma's mobilehome is voor hem een ware belevenis....en verlangde na het slapen in de Moby iets meer actie en stelde mij voor om samen te gaan zwemmen. Nu wilde het lukken dat het zwembad hier in dit provinciale stadje juist is vernieuwd en dat iedereen gratis kon komen zwemmen. Het was de eerste dag dat het zwembad weer open was. Dus Oma wurmt zich in haar badpak en duikelt nog ergens een klein zwembroekje voor de kleinzoon op. Het was heerlijk en na een dikke twee uur in het water gespeeld en gesparteld te hebben zaten we te genieten van een warme chocomelk en ja, wat ziet Jano in de cafetaria: de onvermijdelijke kastjes waar je geld in kunt stoppen en waar dan lekkernij uitkomt dat je 3 keer te duur betaalt. Maar ja, het is zo spannend, he? Na 50 eurocentjes in de gleuf te hebben laten glijden keurt mijn kleinkind de inhoud en wijst enthousiast op een snoepje/lolly/lekstokje dat uit twee kersjes bestaat. "Oma", zegt hij, en zijn oogjes stralen me toe, "Oma, die lekstok ga ik proberen te vangen met de grijper. Dan hebben we allebei een kersje." Zo gezegd, zogedaan. Behendig stuurt hij de grijpkraan naar het midden van de kast vol lekkernijen, kijkt nog eens goed links en rechts van de kast of zijn grijpkunst in goede banen wordt geleid en jawel, hoor, de kersjes vallen in de lade. Even later zuigen we allebei op een mierzoet kersje. Ik heb nog nooit zo genoten van een snoepje en......van de liefde van mijn kleinzoon. Ik voel me een bevoorrecht persoon. Oma-zijn is een mooi geschenk van het leven. Ik ben Oma van 4 kleinkinderen en eigenlijk ben ik al heel lang Oma, want mijn oudste kleinzoon gaat volgend jaar trouwen. Er was veel leeftijdsverschil tussen de kinderen, dus ook tussen die van de kleinkinderen. Mijn oudste kleinzoon, de aanstaande bruidegom dus, gaf mij onlangs ook een prachtig geschenk. Op een heel moderne manier hebben we af en toe een gesprekje, nl. via de chatt. En laat die bruidegom zich nu beginnen te interesseren voor filosofie, astrologie en politiek. Enfin, heeft hij altijd al gedaan, maar hij komt er nu mee naar buiten....durft er met mij over te praten. Zalig toch! Deeltjes van jezelf terug zien in je nageslacht......
De laatste weken, ja, zeg maar, maanden, heb ik veel vakantie gevierd. Mooie reizen gemaakt met mijn mobilehome. Een groot deel van de ons omringende landen, zoals Frankrijk, Zwitserland en Italië zijn me weer een stukje dierbaarder geworden omdat ze zoveel mooie landschappen te bieden hebben en zoveel mooie steden en dorpen. We geraakten tot in Pompei. Het was er bloedheet en Chiara, onze labrador heeft gebadderd in alle fonteinen die we maar tegenkwamen. Graag had ik mij ook in die fonteinen afgekoeld, maar ja, een mens moet zijn goede manieren houden, hè? Chiara steelde de show in ieder toeristisch plekje door haar capriolen in het water. Gelukkig hebben wij ook af en toe een frisse duik kunnen nemen in de Oceaan en af en toe in een Zwitsers meer. Heerlijke dagen, heerlijk gelukkig zijn, zomaar, met de zonneschijn, met de natuur in al zijn facetten, met mensen waar je goed mee kunt opschieten, met lekker eten en met een zacht, gezellig bed in de Moby. Het lijkt al weer zo lang geleden! Dat komt omdat er ondertussen ook al weer veel is gebeurd. Door mijn petitie tegen de zogenaamde kleine straatcriminaliteit ben ik zowaar in de politiek verzeild, ergens helemaal achteraan bengelend in een nieuwe kleine lijst die zich PROTEST noemt. Ik ben gebombardeerd tot lijsttrekster. Ten eerste omdat ik als seniorendame, wellicht bij de seniorenbevolking in de smaak val en ten tweede om mijn vrouw-zijn, want zoals U weet, zijn er te weinig vrouwen aktief met politiek bezig. De pers houdt zich tot nu toe helemaal niet met mij bezig en dat is misschien maar goed ook. Zo kan ik eerst eens de kat uit de boom kijken. Verder heb ik 2 jonge "wolven" achter mij staan. Ja, ik noem ze mijn wolven omdat ze jong, agressief en vreselijk rechts zijn. Niet goed voor mijn imago, dat zich liever "neutraal" zou noemen. Maar ja, deze jonge wolven gebruiken mij als hun schaapsvacht en ik gebruik hen. Ze hebben mij zelf benaderd en gevraagd om me op hun nieuwe lijst verkiesbaar te stellen..... Moest ik voldoende stemmen krijgen om een zegje te krijgen in de Antwerpse politieke kringen, dan denk ik dat mijn universele ideeën en hun scherp gedachtengoed een mooie combinatie kan zijn om een nieuwe energie in het oude, vertrouwde oubollige politiek-zijn te werpen! Een partij die met kosmische energieën gaat proberen de Antwerpse problemen minder zwaar te maken. Een astrologe/kaartlegster in die verschrikkelijke, met negatieve energie beladen gemeenteraad! Het zou wel prachtig kunnen worden! Ik ga proberen om iedere dag op dit blog mijn wedervaren met U te delen. Vandaag heb ik 100 pamfletten in honderd brievenbussen gefriemeld en zo ben ik al enkele dagen bezig! Ik leer Antwerpen op een heel andere manier kennen, best wel interessant, hoor! Al die kleine achterafstraatjes en kleine pleintjes. Nieuw voor mij. Chiara loopt netjes met me mee en aan haar vragende hondenblik te zien, begrijpt ze er niets van. Maar ze volgt me trouw en krijgt honderd plekjes te besnuffelen. Mooi toch!
Het is al lang geleden dat ik nog iets op mijn blog invoerde. Te druk met vakantie-houden, te druk met genieten, te druk met andere activiteiten. Maar van nu af aan, zal ik weer regelmatig present zijn. Ik heb mij laten verleiden om toe te treden tot de nieuw opgerichte partij in Antwerpen : PROTEST. Ik ben van plan mijn wedervaren met de politieke wereld met U te delen, maar eerst natuurlijk moet ik mijn flyer aan U voorstellen.
Ik hoop dat U dit verkiezingspamflet mooi en pakkend vindt en moest U in Antwerpen wonen, U weet het, partij nummer 15 lijsttrekster nummer 1 - Marijcke Cauwe.
Om de zogenaamde "kleine criminaliteit", zoals het stelen van handtassen, portemonnaies, kredietkaarteen, fietsen en andere zaken, een halt toe te roepen, is het noodzakelijk, dat wij, slachtoffers van dergelijke diefstallen, onze krachten samenbundelen. Ik roep hierbij iedereen die ooit slachtoffer is geweest van die zogenaamde "kleine criminaliteit" op, om deze petitielijst te handtekenen. Pas als wij met een overdonderend bewijsmateriaal naar buiten kunnen komen, kunnen de ogen van de overheid geopend worden en kunnen er maatreglen worden genomen om de criminelen op gepaste wijze te straffen, zodat aan deze plaag een einde kan komen. In de eerste plaats moet de wet van de privacy aangepast worden. Heel veel slachtoffers durven zich niet uiten in verband met het feit dat men angst heeft voor represailles. Dit kan en mag niet langer duren. Vertel aan Uw familie, Uw vrienden, kennissen en klanten van dit iniatief. Steun alstublieft deze actie. Leg petitielijsten neer op zoveel mogelijk openbare plaatsen. U kunt deze petitielijst aanvragen per mail: marijcke2@hotmail.com.
WIJ, BURGERS VAN ANTWERPEN WILLEN WEER RUSTIG KUNNEN WINKELEN EN WANDELEN IN ONZE STAD! WIJ, BURGERS VAN ALLE STEDEN EN GEMEENTEN WILLEN WEER RUSTIG KUNNEN WINKELEN EN WANDELEN IN ONZE WOONPLAATSEN!
Beste bloggers, hier probeer ik mijn petitielijst in te voegen....
Mocht U interesse hebben om mee te doen aan dit iniatief, stuur mij dan aub een mailtje en ik stuur U de petitielijst door. Met de mail wil het precies wel lukken, maar hier in de blog zal ik hulp moeten gaan halen.....het lukt niet
Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets aan mijn blog heb kunnen toevoegen. Een of ander mysterieus iets belemmerde mijn blog dermate dat ik het niet kon openen. Gelukkig heeft mijn zoon Peter, mij uit de problemen geholpen en kan ik mijn ei hier weer kwijt. En ik zit met een fameus ei. Het gebeuren van mijn zoveelste diefstal kan ik niet goed meer verteren. Ik nam een kloek besluit. "Ik ga er iets aan doen. Als niemand zijn nek durft uitsteken, dan moet ik er zelf maar aan beginnen", zo dacht ik in mijn woede. Na een heleboel "njets" te hebben geincasseerd van de krantenwereld, vond ik uiteindelijk Het Nieuwsblad bereid om mijn artikel te publiceren, gesierd met een foto die hun fotograaf van me maakte tussen de mooie bloemen van "den botanieken hof". In dit artikel zet ik mijn standpunt uiteen: de zogenaamde kleine criminaliteit moet strenger worden aangepakt, zodat aan deze plaag een einde kan worden gemaakt! In deze petitie roep ik alle slachtoffers van de zogenaamde criminaliteit op om hun handtekening op de petitielijst te zetten. Tot nu toe heb ik enkele mensen bereid gevonden mij te helpen in mijn iniatief en heb ik al een aantal handtekeningen verzameld, maar mensen, er moeten veel meer handtekeningen komen! Ook mensen die geen slachtoffer geworden zijn, maar die personen kennen in hun omgeving die beroofd zijn, mogen de petitie natuurlijk ondertekenen. Ik zou zo graag willen dat we weer onbekommerd over de Meir kunnen wandelen en dat alle burgers weer vrij in hun steden en gemeenten kunnen leven. Zoals de recente gebeurtenissen hebben aangetoond, ontaardt "kleine criminaliteit" in GROTE criminaliteit: het vermoorden van onschuldigen mensen.... Eigenlijk zijn we al te laat in gang geschoten met de leiders van dit land, wakker te schudden..., maar ik geloof dat er nog heel hard geschud moet worden alvorens ze ècht wakker worden! Men verwijt de leden van het koninklijk huis dat zij geen benul van het volk hebben, dat ze geen voeling hebben met de realiteit, wel, ik geloof dat heel veel ministers ook in een andere sfeer vertoeven dan wij, de gewone mens in de straat. Ik wil echter wel "kunnen leven" in die straat. Daar betaal ik belasting voor. En U ook! En niet weinig! Sommigen onder ons betalen soms meer dan de helft van hun inkomen aan de belastingen. Heeft men dan niet het recht beschermd te worden door de overheid? De politie van Antwerpen treft geen schuld. Zij doen hun best, maar ze staan met hun rug tegen de muur! Als men de boefjes gewoon weer los moet laten omdat het strafrecht te laks is, staan de mensen van de politie machtenloos.
Ik had onlangs een vreemde, ja, een absurde droom: Antwerpen, mijn geliefde stad aan de stroom, men had me verbannen uit je beschermende schoot! Ik mocht niet meer gaan over je oude vertrouwde Leien, niet meer staan bij je Brabofontein, noch dwalen over je straten en pleinen, zelfs de Grote Markt was verboden terrein!
Oh, hoe miste ik de Meir en de Keyzerlei met zijn winkels, boetieks, een statig warenhuis, en de oeroude straatjes waarin trams gieren en slieren door scherpe bochten, langs vochtige krochten!
Ik miste de put van Quinten Matsijs, het Vrijdagmarktje en Het Steen, waar Lange Wapper dapper met de handen in de zij hooghartig neerkijkt op alle Sinjoren en de talloze toeristen.
In die stad aan de stroom broeien de bordelen en gloeien de huizen van plezier naast het bruisend café met het schuimend bier dat in koele kelders staat te gisten.
In het hart van die stad aan de stroom verrijst het stadhuis met zijn "schoon verdiep" en ergens in de vele huizen sluimert de kamer waarin ik met mijn eerste liefje sliep...
Ik miste het grijze plein dat Groenplaats wordt geheten alwaar Rubens kwistig door de duiven wordt bescheten maar ook de hoge koepel van het Centraal Station, den Beerschot en zijn lelijk stadion, de slanke toren van de kathedraal, de stompe Boerentoren de Oudaan met zijn oubollig politiebureau! Ik miste alles zo!
Ik miste de Jood met zijn hoed en met zijn ongedesemd brood, de Turk in zijn witte jurk, de Marokkaan met zijn leder vestje aan en te veel gel in het zwarte haar. Ik miste de negerin met haar zwaar achterwerk, de mysterieuze Chinees, de zwijgzame Albanees de Rus zonder werk de luidruchtige Arabier al die mensen zonder papier en papperassen al dat volk al die rassen levend hier op een andere manier en die er toch allemaal op een zekere manier bijbehoren!
Maar boven dat al miste ik je haven waarin een man zich diep wil begraven als in de vulva van een vrouw! De haven waarin krachtige kranen kreunen en steunen tijdens het laden en lossen van zeekastelen rukkend aan zware trossen van dikgevlochten touw.
Ik miste de geur van het zilte Scheldewater dat tegen de sluisdeuren kolkt vermengd met het zweet van de zwoegende man, de havenarbeider, de mens die de dokken bevolkt. Een koppige strijder een kranenberijder die er werkt voor zijn dagelijks brood en zijn toekomst van later!
Ik bad tot alle Goden, Godinnen en heiligen die er maar bestaan van Jezus tot Allah van Mohammed tot Khrisna van Minerva tot de heilige Maria die in de harten van alle Sinjoren troont:
"Oh, breng mij terug naar die stad aan de haven, breng mij terug naar die stad aan de stroom, daar wil ik leven daar wil ik gaan tot aan mijn dood!"
En zie, mijn gebed werd, Goddank, verhoord: ik ontwaakte op mijn geliefde bankje aan de Scheldeboord!
Op deze heerlijke lente-avond ben ik niet op de lugubere parking, maar staat de Moby op een idyllisch plekje aan het Albertkanaal bij Grobbendonk geparkeerd. We hebben zojuist de zondsondergang bewonderd en boterhammen met verse aardbeitjes verorberd. De hond ravot heerlijk in het hoge gras en even heeft het leven een paradijselijk tintje. Als een grote oranje bal zonk de zon achter een bosje struiken aan de overkant van het kanaal waardoor het kanaalwater eensklaps bedekt werd door oranje golfjes. Het was stil en vredig en eerlijk gezegd doet zo´n rustige sfeer goed na weer een redelijk turbulente week in Antwerpen. Voor de zoveelste keer was ik weer eens bestolen en voor de zoveelste keer maakte ik de rondgang om mijn identiteitskaart, kredietkaart, Siskaart, rijbewijs enz. weer in orde te krijgen. Het had me behoorlijk nerveus gemaakt dat het me weer was overkomen ondanks mijn voorzorgen. Eén moment van onoplettendheid bij het afstappen van de tram was mij fataal geworden! ´s Avonds in bed herinnerde ik mij ineens dat ik bij het afstappen gehinderd was geweest. Een redelijk zware dame wilde opstappen op het moment dat ik uit dezelfde deuropening naar buiten wilde gaan en waarschijnlijk heeft haar compaan op dat moment van mijn verwarring gebruik gemaakt om mijn geldbeugel uit mijn tas te grissen. Normaal gesproken ga ik bijna niet meer buiten in Antwerpen zonder mij door mijn hond Chiara te laten vergezellen, maar ik ging met een vriendin naar de cinema en ja, daar worden honden helaas niet toegelaten. Ik had in de tram naar mijn 65+ kaart zitten zoeken en uit verstrooidheid mijn portemonnaie niet terug in mijn binnenzak gestoken, maar in mijn tas. Tja, het crimineel gespuis zit wel op de loer om die verstrooidheid direct af te straffen.... Een paar dagen geleden had ik juist naar de politie gebeld om te vragen naar het adres waar de gestolen en teruggevonden fietsen eventueel te vinden zijn, want mijn heerlijk fietsje was ook op een avond foetsie ondanks een stevig slot.... En ook informeerde ik of er eventueel een adres was waar andere gestolen en weer gevonden voorwerpen eventueel te bezien waren, want een gouden horloge en nog wat andere kleine juweeltjes zijn me ook al in de loop van de jaren ontfutseld. Het is ondertussen al een hele waslijst geworden....Ik verwachtte dat de dame die aan de telefoon kwam, wel zou zeggen: "maar mevrouw toch, bent U dat allemaal kwijt? Is dat allemaal van U gestolen?" Maar nee, hoor. Er was geen enkele reactie van enig medeleven. Het scheen de doodgewoonste zaak van de wereld te zijn dat een mens aan de lopende band bestolen wordt. Onlangs las ik in de krant dat het gevoel van onveiligheid in Antwerpen (en andere steden), maar een ´gedacht´was, evenals het idée dat er files in Antwerpen zouden zijn. Tja, ik heb wel eens meer het gevoel dat ik op een andere planeet vertoef dan degenen die onze stad besturen....en toch, het is zo´n mooie stad, dat Antwerpen. Het kan er zo gezellig zijn. Er bestaan van die zalige terrasjes. De Meir kan zo heerlijk vol zijn met keuvelende, winkelende mensen. De kathedraal kan er zo staan schitteren. De Groenplaats kan zo´n oord van vreugde zijn. Ik vind het prachtig hier zo in de natuur te zijn, maar een deel van mijn wezen vindt het heerlijk om in het Antwerpse te zijn. Mijn leven is zo gedraaid dat ik die twee kanten van het bestaan mag en kan combineren. Spijtig dat de vreugde van het in Antwerpen rondwandelen zo getemperd wordt door het onveiligheidsgevoel. En ik ben niet de enige persoon die daar last van heeft! Een vrouwelijke politie-agente vertrouwde me toe dat wanneer ze in burger is, haar identiteitskaart in de linkercup van haar bh steekt en haar geld en kredietkaart in de rechtercup... Wel ja, vanaf nu zal ik haar voorbeeld volgen, dus moest U op de Meir een dame tegenkomen met een nogal vreemdgevormd voorsteven, dan is de kans groot dat ik het ben!
Sereen besloten ze een punt te zetten achter hun 26-jarig huwelijksleven. Hij omdat zijn hormonen een krachtige dans inzetten bij het zien van andere vrouwen, maar in de echtelijke sponde daarentegen, samen met hem in een vredevolle slaap vielen. Zij omdat bij het horen van zijn sleutel in het slot van de voordeur de vlinders in haar buik vleugellam bleven. Sereen verdeelden ze de inboedel. Het huis keek gelaten toe. Al hetgeen het huis jarenlang met zijn warme en hechte muren had beschermd, verdween. De twee dochters staarden verbaasd, verstomd, naar het leger wordende nest. Flarden van herinneringen maakten zich los, losten zich op in de grijze wolkenlucht, zoals vroeger de knetterende houtsblokken in de open haard. De oudste dochter ontfermde zich over de hond. De jongste nam de kat. Aan één van de hoge, van gordijnen ontdane vensters prijkte het bekende schreeuwend rode plakkaat: Huis te koop. De toekomstige eigenaar zou voortaan de rozen moeten snoeien en de haag bijknippen. De nieuwe huisvrouw zou met haar ijver de koperen deurklopper doen glanzen in het zonlicht. Opgetogen en enigszins bedwelmd volgde hij de wervelende dans van zijn hormonen. Er kwam weer kleur in zijn leven en op zijn wangen. Zijn levenslust werkte aanstekelijk en deed zijn carrière pijlsnel omhoog gaan. Een vent die op zijn vijftigste nog de bloemetjes durfde buiten zetten, verdiende promotie.... De cylinderinhoud van zijn wagen verdriedubbelde in snelheid en kracht. De kussens onder zijn zitvlak verdriedubbelde in comfort en zachtheid. En zij, zij schilderde vlinders. Kleine, tere "witjes". Toen "blauwtjes". Daarna grote bontgekleurde vlinders. En ze liet zich schilderen. Door jonge, aankomende artiesten. Dromend lag ze terwijl men haar nog mooie rondingen op het maagdelijk doek trachtte weer te geven. Sommigen onder hen mochten meer. Hun ogen en hun handen bevrijdden haar bevroren vlinders. Eerst de "witjes", dan de "blauwtjes", daarna de grote bontgekleurde. Op een dag werd hij wakker. Hij keek naar de slapende vrouw die zijn bed deelde. Ze was jong en mooi. Met borsten zoals hij ze graag had. Zijn vingers gleden over haar huid. Ze voelde aan zoals hij het graag had. Verbaasd constateerde hij hoe vredevol zijn hormonen zich gedroegen. Eigenlijk was dat al lang zo. Sinds weken? Maanden? Een half jaar? Hij besloot op reis te gaan. Alleen. De behoefte om alleen erop uit te gaan, drong zich aan hem op. Vroeger gingen zijn ex en hij wel eens naar een klein hotelletje aan zee. Op één van die kleine Zeeuwse eilandjes. Eén telefoontje volstond. Kamer 14 was gereserveerd. Op een dag had zij genoeg van de jonge, aankomende artiesten. Ze bedekte haar naaktheid en ging naar haar flatje. Ze zette zich achter haar schildersezel en schilderde haar laatste vlinder al wist ze dat zelf niet. Op het doek danste een grote bontgekleurde vlinder tegen een blauwwitte achtergrond. Het deed haar denken aan de zee. Aan witte wolken boven het Zeeuwse strand. Eén telefoontje volstond. Kamer 15 was gereserveerd. Hij droeg haar koffer naar zijn kamer. Zij schikte zijn toiletgerief. Later zaten ze samen op het terras en keken naar de zee, naar het strand, naar de wolken. Toen het donker werd gingen ze naar bed en vonden elkaar, sereen, zoals het past voor mensen die elkaar al heel lang kennen. Daarna vielen ze in een vredevolle slaap. Hij, zij, de hormonen en de vlinders.
Mijmeringen over kwakzalvers, huichelaars, oplichters, kaartlegsters, astrologen en al die andere charlatans.
Hallo lieve en minder lieve blogsters en bloggers,
Ik heb een weekje in Antwerpen gebivakkeerd en ben nu net weer in mijn Moby beland die nog altijd op de lugubere parking geduldig op beter weer staat te wachten. Ondertussen zijn de muren van de parking met grafittitekeningen opgesmukt. Tja, ieder zijn meug. Echt mooi kan ik het niet vinden, maar kleurrijk is het wel. Ik heb vanmorgen les gegeven aan een paar lieve mensen die zich interesseren in de kaarten van de Tarot. We hebben weer uren lang gefilosofeerd over het leven zoals het is en tja, het is niet altijd even gemakkelijk. Ieder mens krijgt zijn levenslessen voorgeschoteld en of we willen of niet, we moeten het voorgeschotelde voedsel wel verorberen en verteren. Maar, dat is een feit, de één krijgt wel eens meer op zijn bordje dan de andere. Als astrologe en/of kaartlegster hoor je veel verhalen van veel verschillende personen. Van jong tot oud, van rijk tot arm, van ziek tot gezond, van nederig tot belangrijk. Van toiletjuffrouw tot minister. Dat laatste verwondert U zeker?! Maar het zal niet over mijn lippen komen welke personen dat zijn, want dan zou de magie eindigen. En ik wil juist dat de magie zich nog verdiept, dat de deuren tot het mysterie zich nog verder zouden openen en mijn nieuwsgierigheid nog meer bevredigd wordt.... Als kind, als meisje, als jonge vrouw, kortom mijn heel leven heb ik graag met mijn neus in de boeken gezeten. Ik las en ik lees alles, enfin, bijna alles. Alleen stripverhalen kunnen mij niet boeien. Van Kuifje en Jommeke, weet ik zo goed als niets. Soms probeer ik het wel eens, maar ik ben een lettervreter; ik moet kunnen lezen. Het liefst lees ik psychologische getinte romans of ik verdiep mij in esoterisch/astrologisch gerichte boeken. Toen ik op een gegeven moment mensen over de vloer kreeg die hun horoscoop wilde laten uitleggen, begon mijn leesdrift een beetje te verminderen. Want, die mensen brachten allemaal stuk voor stuk een verhaal mee. Hun levensroman en ze lieten mij in die levensroman binnen. Je zult het niet geloven, maar die romans zijn nog spannender dan het meest pakkende boek. Wat mannen en vrouwen allemaal denken en doen en hopen! In het begin kon ik mijn oren nauwelijks geloven. Met rode oortjes luisterde ik naar hun verhalen. Het één nog spannender dan het andere. Er werd tijdens het consult gelachen, gefilosofeerd en er vloeide veel traantjes....Na enige tijd legde ik discreet een zakje met papieren zakdoekjes op de tafel. Die hebben dienst gedaan! Bij mijn eerste consult, waarbij ik echt niet vermoedde wat er zou kunnen gebeuren, ik was zelf even nerveus als de jonge vrouw die voor mij zat, begon ik spontaan mee te huilen. Tja, dat was natuurlijk niet erg professioneel en ik heb mijn emotionele kant nu wel wat beter onder controle, maar nog altijd ben ik onder de indruk van het verdriet en zielepijn die de mensen met zich meedragen. Meestal kon ik ze weer wat opgemonterd terug in hun levensroman sturen, velen werden vrienden, de ene mens kwam wat dichterbij dan de ander, maar ze waren allemaal mensen die even hun hart voor mij openden. Op een keer kwam er een mijnheer binnen die ook uitleg wilde krijgen over zijn horoscoop. Na zijn naam te hebben gemompeld, legde hij een bandrecordertje midden op de tafel en zei: "vertel het me maar eens!" Toch wel een beetje nerveus door zijn kille, zakelijke aanpak van het consult, stak ik van wal en begon aan mijn uitleg. Doorgaans komt er dan een reactie en komt het gesprek op gang. Dan kan de dialoog beginnen. Hier bleef het bij een monoloog van ongeveer een half uur. Af en toe wachtte ik even, hoopte ik op een respons, maar niets van dat alles. Ik werd echt wel een beetje boos door zijn zwijgzaamheid en van zijn toch wel duidelijke sprekende afwerende houding. Ik zweeg uiteindelijk ook. Dit was een hopeloos consult. Verspilling van mijn tijd. Plots sprak hij: "jaja, dat weet ik nu allemaal wel, maar vertel me nu liever iets over mijn kinderen!" In die tijd ging ik er nog helemaal van uit dat alle informatie uit de door mij getekende horoscoop kwam die ik vooraf een paar uur lang had bestudeerd en waaruit ik mijn kennis dacht te putten. Tenslotte vraagt het zeker een jaar of 5 van studie eer een mens iets van een horoscoop kan interpreteren, want dat vergt heus wel wat meer dan enige kennis van de 12 dierenriemtekens. Het is een grote, diepe psychologische studie, die naar men zegt, moeilijker is dan een dokterstudie.... Langzamerhand heb ik begrepen dat er nog "iets" meer bij moet komen, een zekere intuïtie, een zekere helderziendheid, een zekere helderhorendheid. Ik had altijd wel geweten dat er iets "raars" aan me was, maar aan die mogelijkheid had ik echt niet gedacht. Toch werd het die avond wel duidelijk dat behalve de kennis van astrologie er dat "ietsje" meer wel degelijk was. In de horoscoop stond het vijfde gedeelte, het vijfde huis genoemd, leeg, dat wil zeggen, er staan geen planeetkrachten in, geen Zon, geen Maan, geen Venus, niets, leeg. Dan wil dat meestal zeggen dat de horoscoop-eigenaar in dat vijfde huis "niet aan het werk moet", er behoeft op dat levensgebied, weinig of niets meer te geleerd te worden. Maar....astrologie is niet zo simpel, er zijn veel valkuilen, en je moet op zoveel aanwijzingen letten, dat het eigenlijk onmogelijk is, 100% zeker te zijn van een horoscoop-gegeven. Moest dat zo zijn, dan zou ik nu in een (ovaal) kamertje in het Witte Huis zitten! Maar, ik was geïrriteerd en verloor een beetje mijn zelfbeheersing, dus kwaakte ik eruit: "Mijnheer, U hebt geen eens kinderen, wat wilt U dan dat ik U vertel!" Verbouwereerd blikte mijn bezoeker mij aan en ik kwaakte verder: "en U bent nooit getrouwd geweest! Dus! Vanwaar die vraag?" Natuurlijk kun je als mens best kinderen hebben al ben je niet getrouwd, maar ik spreek wel van een jaar of 15 geleden en werd er toen nog iets minder openlijk gesproken. Enfin, het werd nog een heel geanimeerd gesprek, want ik had de nagel op de kop geslagen en hij was overtuigd geworden dat hij wel bij een redelijk goede astrologe terecht gekomen was. Want mensen, lieve en minder lieve bloggers en blogsters, er zijn goede bakkers, heel goede bakkers, excellent goede bakkers en je hebt er die nog geen behoorlijk broodje kunnen bakken en zo zit het met alle beroepen. Overal vind je goede en minder goede stielmannen/vrouwen. Wanneer de loodgieter het huis verlaat en de kraan van de afwasmachine lekt nog even hard alstevoren, dan zegt men: "dat was een slechte loodgieter, ik zoek een betere." Wanneer de astroloog of kaartlegster minder presteert (er zijn inderdaad een heleboel charlatans op de markt!), zegt men: "die mensen zijn bedriegers, oplichters, charlatans; van heel dat gedoe geloof ik geen zier." Gelukkig is hedentendage de brandstapel niet meer "in", maar het liefst zou men dan toch die mens op de brandstapel smijten (met alle serieuze astrologen en kaartlegsters erbij), want het is allemaal ziever! Waarom een loodgieter of bakker wel slecht mag presteren, hij zit dan waarschijnlijk in een verkeerd gekozen beroep, en zal dan op een gegeven moment door gebrek aan opdrachten wel een andere job gaan zoeken, er geen slechte astrologen zouden mogen/kunnen bestaan, die zitten dan ook in het verkeerd gekozen beroep, daar kan ik met mijn petje niet bij! Nee. Dit bijzondere beroep zou moeten worden uitgeroeid! Een beroep dat één van de meest sociale beroepen is, want waar heeft een mens nog een luisterend oor, waar krijgt hij nog eens een schouderklopje, een complimentje? Waar krijgt hij dat duwtje om zich door zijn problemen heen te werken? Waar krijgt hij zicht op het feit dat de problemen misschien bij hemzelf liggen en de hele ellende niet in andermans schoenen moet worden geschoven? Waar krijgt hij inzicht in zijn karakterstructuur? Waar krijgt hij te horen waar zijn sterke punten liggen en waar zijn zwakke? Waar ontmoet hij nog de warmte van een medevoelende en begrijpende mens? Geloof me, ook psychologen, de psychologen met een offiëel diploma, hebben minder inzichten op de psyche van een mens dan een bekwaam astroloog. In het verleden mocht een arts zijn beroep niet uitoefenen zonder enige kennis van de 12 dierenriemtypes..... Maar ja, in deze moderne tijd wordt de oeroude kennis met het badwater weggegooid en ja........het gaat allemaal veel beter. Lees de krant, kijk naar het nieuws, luister naar de mensen om je heen, het gaat inderdaad heeeeeel veeeel beter! Er heerst vrede, rust, en harmonie in ons landje. En over heel de wereld!
Ze zat voor het venster in haar opzichtige, lustopwekkende kledij en keek naar de traag voorbij rijdende auto´s, met daarin mannen die, gedwongen door hun sexuele drift en onvervulde verlangens, haar op hun beurt bekeken. Taxerend, brutaal, hongerig. Ze was eraan gewend. Het deerde haar niet meer. Ze hoopte dat er vlug zo´n getermonteerde man zou binnen komen. Dan kon ze aan het werk. Ze zou haar ogen sluiten en haar benen openen. Ze zou niets voelen, niet in haar hoofd, niet in haar hart, niet in haar onderlichaam. Na afloop zou ze wel het geld voelen en zorgvuldig opbergen. Met dat geld zou ze een gevoel van veiligheid krijgen. De zekerheid dat ze voedsel, kleding en warmte zou hebben. Een zekerheid die ze vroeger als vanzelfsprekendheid had gevonden. Een vlammend houtvuur, een goed gedekte tafel, een warm gezellig, breed bed, met daarin liefhebbende lippen en strelende handen. Het was haar alles ontglipt. In de linnenkast, tegen de achterwand verscholen, bewaarde ze de oude krantenknipsels waarmee haar zekerheden waren verdwenen, die haar leven verwoest hadden. In het begin had ze het niet kunnen geloven dat het haar man was die als opvoeder kleine jongetjes had gemarteld en misbruikt. Ze was in paniek naar haar vriendin gevlucht nadat woedende buren en ouders, stenen, speeksel en scheldwoorden door haar vensters hadden geslingerd. Maar na een paar dagen had ze ook in de ogen van haar vriendin afschuw gevonden. Afschuw die het medelijden met haar en haar gebroken bestaan stilaan oversschaduwde. Hier, in de buurt waar vrouwen het oudste beroep van de wereld uitoefenden, was ze enigszins veilig. Hier had iedere vrouw haar eigen drama, haar vervlogen geluk. Automatisch beantwoordden haar vingers de gebarentaal van een geïnteresseerde klant. Ze schoof de gordijnen voor het venster. Het zachte motorgeronk op de achtergrond stoorde haar niet. De buitenwereld lag altijd op de loer. Ze had ermee leren leven. De klant was mager, proper, goed gekleed, een veertiger. Hij zette zich op de rand van het bed en sloeg zijn ogen naar haar op. Ze had gedacht dat ze niets meer kon voelen dan de zachte ruwheid van een bankbiljet, de koude gladheid van munten. Ze had zich vergist. Een steekvlam, een diepe emotie doorstak haar. Die ogen kende ze. Vroeger hadden ze het helblauw van een wolkenloze hemel weerspiegeld. Nu waren het grauwe wolkenvelden, zwanger van mist en regen. Sprakenloos staarden ze elkaar aan. Dan gleden zijn ogen van haar gezicht zeg, haakten zich vast aan haar lichaam met de opzichtige, ordinaire lingerie om zich tenslotte beschaamd op de grond te richten. De smalle nek diep gebogen. "Koen?", Haar stem zweefde ijl door het schemerdonker van de kamer. "Wat kom je doen? Wat zoek je?" Zijn handen zochten in de binnenzak van zijn regenjas en legde aarzelend, ietwat beverig, een stapeltje bankbiljetten op de tafel naast het bed. "Verdiend en gespaard terwijl ik vast zat. Ik dacht.....Ik......Het spijt me......Misschien kun je het gebruiken?" Zacht en aarzelend was zijn eens zo welluidende stem. Aarzelend waren ook zijn gebaren terwijl hij de deur uitging. En zacht was het geluid waarmee hij de deur achter zich sloot. Ze schoof haar gordijnen niet meer open. Ze had die dag genoeg verdiend.
Ik leg een klacht neer, maar ik weet niet waar ik met mijn klacht naar toe moet gaan ik weet niet waar ik mijn klacht neer moet leggen de klacht komt uit mijn ziel de klacht komt uit mijn hart het is een klacht zonder geluid zij stokt in mij en komt mijn keel niet uit! Het is een klacht zonder klanken ik kan niets meer zeggen.......
Wanneer en waar is het allemaal ontstaan? Deze verwarring, deze toestand, deze razernij van een dolende, gestresseerde maatschappij waarin mensen nauwelijks nog kunnen bestaan en elkaar steeds meer naar het leven staan!
Zeg mij, wie wierp de eerste steen in de visrijke vijver die België heet? De kringen in de vijver worden groter de oever is bereikt.... Wie moet ik haten, wie moet ik bedanken nu leven hier onmogelijk blijkt!
Mijn klacht stijgt op in de stilte en wordt weerkaatst door de kilte die de luidkakelende politici achterlaten! Veel lawaai en weinig wol; iedereen slaat op hol; de één beschuldigt de ander. Hun woordenstroom is als een meander die uitmondt in de vijver waarvan de kringen de oever hebben bereikt!
Mijn klacht blijft hangen in de lucht. De rede is vergangen, gevlucht, vergaan.... Er is geen luisterend oor, noch een aandachtig gehoor.... Iedereen blijft op zijn standpunt staan. In deze doorgedraaide maatschappij is er al lang geen plaats meer voor mij!
Ik pak mijn ziel, mijn hart, mijn moed en mijn klacht tesamen en ik bid: God, help dit arme land. Dit arme Belgenland!
Moeder, ik wil terug in je schoot, in jouw beschermende schoot wil ik huilen en schuilen, want ik ben als de dood voor de wereld om mij heen! In foetushouding wil ik in je zijn met al mijn angsten en mijn pijn. In jouw schoot word ik weer klein, heel klein.... alleen jouw harteklop, jouw stem, jouw adem, jouw ritme, jouw en zitten en jouw staan..... Moeder, ik kan deze wereld niet aan!
In feite wil ik dichten en dromen en denken, maar in volle galop, bereed ik het paard dat "Leven" heet; dat mij genot kon schenken! Tot ik in volle, dolle vaart in een duistere greppel van mijn wezen gleed.... Een bliksemschicht, een flitsend licht, mensen zonder gezicht: ik heb op hen een wapen gericht!
Moeder, ik heb paniek gezaaid, ik heb verwond en gedood, ik heb een kind van haar fietsje gemaaid! Haar kleertjes kleurden langzaam rood.
Haat lees ik in de ogen van de mensen om mij heen. Men grijpt mij vast; zij doen hun werk! Ik houd mij amper op de been! Maar ik houd me groot, ik maak me sterk, ik trek een ijzren pantser aan en zet een stalen masker op zo ziet men niet de angst die door mijn lichaam raast!
Want voor jouw beschermende schoot, Moeder, ben ik, helaas, te groot.
Moederdag is weer voorbij. En ieder jaar is er weer een andere verrassing. Tja, als je 4 kinderen hebt, met (af en toe) evenveel schoonkinderen en 4 kleinkinderen, is er altijd wel iets te beleven! Jaren geleden heb ik aan de kinderen gezegd dat ik liever "moederdag" vier op 15 augustus, op Maria Hemelvaartdag. Niet dat ik nu zo´n Maria-vereerster ben, want ik ben protestant opgevoed en daar komt de hele Maria-verering niet in voor! Maar omdat het op die manier gemakkelijker was om alle partijen tevreden te houden ivm met het obligate bezoekje aan de "(schoon)moeders". Nu kunnen mijn kinderen in Mei naar de eventuele schoonmoeder gaan en in Augustus mij een plezier doen. En.....omdat ik ondertussen wel van de symboliek achter de figuur van Maria ben beginnen te houden. Zij is het voorbeeld van de nederigheid die zo mooi in het dierenriemteken van de Maagd wordt weergegeven. Je dienstbaar opstellen aan de medemens, de wereld zuiveren van alle onreinheden. Vroeger, toen ik nog jong en onwetend was, zei ik altijd: "Die Maria, mensen toch, zo´n slap vrouwmens. Je eigen zoon voor je neus aan het kruis laten nagelen. Ze stond erbij en ze keek ernaar! Moest het mijn zoon geweest zijn "over mijn lijk!". Ondertussen heb ik wel begrepen dat in de symboliek van het Bijbelverhaal, Maria zichzelf wegcijferde voor het welzijn van de gehele wereld. Haar Zoon moest geofferd worden en zij mocht zich niet verzetten. Zij was de dienstmaagd des Heren. Zij was het lichaam dat gediend had om dit speciale Kind te baren en te doen opgroeien. Toen Hij volwassen was ging Hij zijn eigen weg, zoals doorgaans alle kinderen doen....en......dan moeten de moeders een stapje achteruit zetten en toekijken. Een moeilijke opgave. Er zouden heel wat problemen minder in de wereld zijn tussen ouders en kinderen moest daar meer de nadruk opgelegd worden. Zodus, ik probeer een verstandige moeder te zijn en redeneer verstandig.... Een redelijk verstandige redenering, vind ik van mezelf. Maar ja, het verstand is een en de emotie is twee. Soms strijden die energieën in mij om voorrang te hebben. Zo zag ik afgelopen Zondag, in het hartje van Antwerpen wandelend, ja, Chiara, de hond moet zijn wandeling hebben!, heel wat mensen met ruikers door de stad kuieren. Jaloers bekeek ik al die mooie boeketten en ik vond mezelf een dom kalf om me zo verstandig op te stellen. Al die bloemen gingen mijn neus letterlijk voorbij. Ik doe niet mee aan de commerce, hoor!, hield ik mezelf groot en ik probeerde een zo vrolijk mogelijk gezicht te zetten.... Mijn gezicht klaarde helemaal op bij het zien en horen van de musical Mamma Mia waarop ik mezelf en mijn kleindochter Nicky tracteerde. Een nog verlaat verjaardagscadeautje voor haar! Zo is het dus voor mij eerder een grootmoederdag geworden. De blonde "spring-in-`t-veld" , nog juist kind, nog net geen puber, troggelde mij nog een peperduur programma af en een nog duurdere Mamma Mia-cd, maar beloonde mij daarvoor met twee grote stralendblauwe ogen en ik dacht aan het spreekwoord "een kinderhand is rap gevuld"! Jaja. s' Avonds keken we samen een beetje televisie, o.a. naar "Witse" en zo rond 12uur zette het kind zich nog even achter de computer om een spelletje te spelen. Oma viel om van de slaap, maar dat jonge mensenkind was nog springlevend. Op Maandagochtend ging ik terug naar de lugubere parking van het provinciestadje met het grootste marktplein van België en wat vind ik als ik de Moby binnenstap??? Een vaas met rode rozen en een brief met "Leve Mam" erbij! Ik kan mij niet herinneren dat mijn oudste zoon zich ooit met deze soort tierelantijnen heeft bezig gehouden! Tja, een nieuw en lief Lief doet wonderen, hè? De rozen staan hier bij me op dit klein tafeltje in de Moby en ze geuren en kleuren dat het een lieve lust is! Ik geloof dat ze extra hun best doen om mij dat plezier te doen. Moby met mij en de rozen erin staat momenteel ergens in de weilanden. Het waait verschrikkelijk. Moby staat te dansen op haar 6 wielen. Morgen is het hier motorcross en Frank gaat zich dan weer eens uitleven. En ik? Ik lees, ik blog, ik schrijf, ik kook ons potje, ik wandel eens met de hond, ga een keertje naar de start om daar duizend doodsangsten uit te staan als zoonlief temidden dat geweld mee wegscheurt in de eerste bocht en ik geniet van mijn leven in de mobilehome.
Het dagje Antwerpen is na de middag verknoeid geworden door de terreurdaad van een opstandige, doorgedraaide jongere. Met veel misbaar en luid sirenegeschreeuw raasden ambulances en politiewagens door de straat waar ik in mijn klein studioke af en toe een wasje draai, de rekeningen in de brievenbus vind en mijn boeken heb uitgestald. Met mijn verhuis verleden jaar naar de mobilehome moest ik al mijn spullen naar andere bestemmingen zien vertrekken, maar van mijn boeken kon ik geen afscheid nemen. Ze zijn na mijn kinderen en kleinkinderen mijn grootste schat. Ik weet nog dat ik gisteren bij al dat machtsvertoon nog heb gedacht: "amai, er moet ergens een vreselijk verkeersongeval gebeurd zijn!" Een uurtje later, op het terrasje in de zon, hoorde ik het bangelijke nieuws dat als een lopend vuurtje door de Sinjorenstad ging. Er had bloed gevloeid in het hart van Antwerpen. Tja, dat zijn geen leuke dingen en mijn gedachten zwerven dikwijls naar de familieleden van de slachtoffers en van de dader! Wat moeten die verdrietige uren doormaken! Je kunt honderden kaarsjes zetten op de plaats van het gebeuren, dat is wel troostend, maar neemt de pijn niet weg!
Nu was het eindelijk lente geworden. Ook in Antwerpen. De kastanjebomen hebben hun kaarsjes aangestoken, de meidoorn geurt er op los zodat een mens er bijna dronken van wordt en het stadspark ziet er een heel stuk vrolijker en fleuriger uit dan een paar weken geleden. Ik heb geprobeerd de rotzooi uit mijn gezichtsveld te houden en mij geconcentreerd op de dingen die wel mooi waren, zoals o.a. de eenden die parmantig in het weinige water van de vijver spartelden. Eindelijk verlost van hun ophokplicht. En dan gebeurt er dit weer!
Bij het doorbladeren van mijn schrijfsels kwam ik een klein verhaaltje tegen dat ook over Antwerpen gaat en waarin ook de feestvreugde veranderde in leed. Ik zal het apart toevoegen....
Ze hadden vroeg de trein genomen. Vanuit hun klein dorpje in de Westvlaanders. Ze wilden zo lang mogelijk in Antwerpen 1993 kunnen rondwandelen. Zij had haar mooiste kleedje aangetrokken en hij zijn beste pak. Zij had haar haar in de krul gezet en hij had vaders pet geleend. Ze hadden allebei een aanslag op hun spaarvarken gedaan en van tijd tot tijd voelden ze eens in hun tas naar de goedgevulde portemonnaie. Dan keken ze elkaar tevreden aan en af en toe wisselden ze een kusje, want ze waren verliefd en verloofd. Over twee jaar zouden ze trouwen. Ze hadden zich maandenlang verheugd op dit uitstapje en alles werkte mee. De zon scheen en de trein gleed zachtzingend over de rails doorheen glanzendgroene weiden en gouden korenvelden. Het stel was zo gelukkig als een jong, verliefd stel maar gelukkig kan zijn! Even na 10 uur kwamen ze aan in het feestelijk opgetuigde Antwerpen. In de hal van het grote, imposante station bewonderden ze de fris vergulde versieringen waardoor de schoonheid van het gebouw nog eens werd onderstreept. En dan gingen ze de Keyserlei op waar stromen toeristen onder het groen van de jonge lindenbomen kuierden, en waar de terrasjes uitpuilden van dorstige en vermoeide mensen. Waar de warenhuizen hun toelachten met een schat aan verlokkingen. Hand in hand liep het stel door Antwerpen. Op de Groenplaats gekomen waren ze een beetje moe en zochten ze een terrasje op om iets te drinken en te eten. Voldaan en uitgerust bezochten ze daarna de machtige kathedraal. Het zonlicht toverde de oude glasramen om tot sprookjesachtige taferelen waar hij zijn ogen niet van kon afhouden. Zij stak een kaarsje aan bij het Mariabeeld. Ze bad lang en vurig voor hun beider levensgeluk en eventjes bad ze voor alle andere mensen op deze wereld. Ze keek eens speels naar haar verloofde en een warm geluksgevoel doorstroomde haar stevig vrouwenlijf. Omdat ze in de kathedraal was, een heilige plaats,duwde ze haar gevoelens weg en in plaats van haar handen rond zijn nek te leggen, vouwde zij ze devoot in haar schoot en bad nog "een weesgegroetje". Verder ging de ontdekkingsreis en plotseling stonden ze op de Grote Markt. Het was er enorm druk. Evenals alle andere toeristen rekten ze hun halzen en bekeken de eeuwenouden gevels met daarop, hoog tegen de blauwe lucht, kunstwerken zoals een engel, een schip, een paard, een vos, een draak, een ridder. Symbolische figuren, herinnerend aan een roemrijk verleden. Voor het stadshuis was een bloementapijt aangelegd. Ze keken hun ogen uit! Op een gegeven moment gleden zijn ogen weg van de bloemenpracht en vonden aan de overkant van het tapijt een meisjesgezicht met daarin twee grote, blauwe kijkers die hem vrijmoedig bekeken. En onder dat gezichtje zag hij een figuurtje, slank en toch vol rondingen. Een kort rokje liet de lange, bruine benen vrij die koket in hooggehakte schoentjes staken. Hij voelde hoe zijn hart sneller en krachtiger begon te kloppen. Toen het meisje zag dat ze zijn bewondering (en nog veel meer), had verkregen, lachte ze, waardoor parelwitte tandjes zijn opwinding nog verhoogde. Als gefascineerd drong hij zich door het publiek heen. Zijn benen droegen hem naar het lokkende kind. Iets onbekends, diep in hem, bestuurde hem. Hij was zo maar, ineens, in een andere dimensie gekomen, in een andere wereld. Even later stond hij tegenover haar. Als betoverd. Maar toen hij zijn handen hongerend naar haar uitstrekte, draaide ze zich om en liep vlug van hem weg. Versteend staarde hij haar na, sprakeloos, verbijsterd, als verdoofd. Hij kwam weer bij zinnen bij het horen van zijn naam. Het meisje dat hij al vanaf zijn kindsheid kende, waar hij over twee jaar mee zou gaan trouwen, stond naast hem. Keek niet begrijpend naar hem op. Ze voelde zich net zo ellendig en verlaten als hij. Nooit zou hij deze blik vergeten, noch die van het onbekende meisje. Hand in hand liepen ze terug naar het station met zijn imposante hal die nu veel van zijn glans en glorie verloren scheen te hebben. De trein bracht hen weer terug naar hun dorpje in de Westvlaanders. Het werd nooit meer zoals voorheen......
Over een uurtje ga ik naar Antwerpen, mijn geliefde stad aan de stroom. Ik ga dan ook zeker na het afhandelen van mijn verplichte boodschappen, een wandeling doen door het stadspark. De mooie maand Mei maakt (hoop ik), zelfs het stadspark nu mooi met zijn bloeiende bomen en planten. Een dik aantal jaren geleden was het daar een waar paradijsje en kon ik er genieten van de schoonheid en de rust. Maar nu....... Als eerzame burgeres van Antwerpen word ik geacht mij aan de regels te houden die een aangename en propere stad waarborgen, maar dat geldt precies niet voor het stadsbestuur, want wat daar in, rond en aan dat stadspark allemaal mag! Je haren rijzen ten berge als je daar nu rondwandelt. Ik zal proberen een paar foto´s toe te voegen om het U te laten zien. Beelden spreken meer dan woorden! Als ik met mijn hond door Antwerpen dwaal moet ik zijn armzalig drolletje oprapen en een paar kilometers meedragen, (vuilnisbakken zijn in mijn buurt heel schaars en zitten dan meestal nog propvol), maar dat is een ander verhaal, waar ik nog wel eens op terugkom), om onze stad rein te houden. Tja, ik vind het ergens logisch dat hondenbezitters inderdaad al die drolletjes moeten opruimen, maar dat er aan de andere kant zo slordig met het stadspark (en nog heel wat andere openbare plaatsen), mag worden omgegaan, vind ik dus niet samengaan! Als ik mij moet bukken over een hondendrol, vind ik dat het stadsbestuur zich wel eens mag bukken over de reinheid van het stadspark. Dat de vijver van het stadspark zo goed als leeg staat, weet iedere Sinjoor ondertussen, want dat is al jaren.........De fontein, die er eigenlijk nog niet zo lang staat, heb ik misschien een of twee keer zien spuiten. Door de aanhoudende regenval staan er immensgrote plassen, maar ja, als de voetpaden niet onderhouden worden....de armtierige, oude, vermolmde banken staan soms letterlijk met hun poten in het water. Ga daar maar eens op zitten om van het zonnetje te genieten! Je krijgt er een gratis voetbad bij. De vuilbakken zijn uit hun hengsels, hangen zielig met hun kopjes naar beneden. Het oorlogsmonument is omringd door stalen hekken, tralies, betonblokken, vlechtwerk van ijzer, stenen en heel de rattaplan die nodig is om huizen te bouwen, tunnels aan te leggen en straten op te breken en weer aan te leggen en weer af te breken! Kortom, het is één grote bouwwerf. Aan de andere kant van het stadspark zie ik tot mijn afgrijzen dat daar zich hetzelfde tafereel begint af te spelen. Iedere week wordt het grasplein kleiner en de zand-en steenhopen groter. Het skateplein voor de jongeren is in verregaande staat van ontbinding en heel het park is bedekt met afval allerhande. In één woord, het is een schande zoals het stadspark erbij ligt. Wat moeten de toeristen wel van ons denken! Tja, dit moest even van mijn lever alvorens ik de bus of trein neem naar die mooie stad, waar een oudere dame een boete krijgt voor milieuvervuiling wanneer ze vanaf haar balkonnetje de vogeltjes voert met wat broodkruimels (echt gebeurd!), en ik een boete als ik mijn oud papier een dag te vroeg buiten zet omdat ik op de ophaaldag een paar dagen de stad uit ben! Ik begrijp (heel vaak), het leven niet, de mensen niet, de wetgeving niet, kortom, ik begrijp er soms niets van. Maar nu, op naar de stad, waar ik hopenlijk op een terraske de dagelijkse ergenissen kan wegspoelen met een lekkere koffie verkeerd. Dat mag nog....,want eerlijk gezegd, er mag niet veel meer. Veel belasting betalen dat mag, maar wat ze ermee doen?! Er zou een raad van burgers moeten zijn die af en toe eens controle zou moeten kunnen houden over hetgeen er met onze centjes gebeurd. Moest ik in die raad zetelen, amai, amai, amai, ze zouden er niet goed van zijn op "het schoon verdiep".
Van een ver en vorig leven irrëel en vaag is niets mij gebleven geen herinnering geen bewijs slechts die honger naar geluk en rust dat heimwee naar het goede en een levensgrote vraag: waarheen gaat deze reis wat ben ik voor een ding en waar kom ik vandaan? Met daarbij een stil vermoeden dat eens in een vorig leven ik koos voor dit huidig bestaan met al zijn vreugden al zijn kommer al zijn pijn.
Ik koos uit vrije wil en zeer bewust vandaag die ene mens te zijn!
Daaraan wil ik denken in moeilijke dagen... Mijn last is daardoor minder zwaar om dragen en ik glimlach door mijn tranen heen, want ik koos voor dit leven, ik alleen!
Het was vandaag een fijne dag. De zon was van de partij en met onze Moby Dick waren we in Genk. In feite waren we gisteren in de namiddag al vertrokken en hadden we ons rijdend huisje op een mooi plaatsje gezet. Een beetje buiten het gewoel van de vele andere mensen die ook met hun mobilehome, caravan of bus naar het crossgebeuren waren afgezakt om een sportief en ontspannend week-end te beleven. Heerlijk om´s morgens tussen het groen wakker te worden en de frisse dennengeur te kunnen opsnuiven. Naarmate de dag vordert, verdwijnt de dennengeur en wordt de lucht bezwangerd door de geur van omgewoelde aarde vermengd met benzinedampen van de crossmotors. Maar zelfs die geur is me vertrouwd en heeft een zekere emotionele waarde. Het crossvolkje is een vredig volkje. Er heerst altijd een goede stemming. De renners leven zich uit in hun sport, de supporters schreeuwen hun longen uit hun lijf om hun "poulain" aan te moedigen en tussen de middag zitten de mensen allemaal lekker te smikkelen. Het is precies één grote familie. Natuurlijk, waar mensen zijn, wordt er gemenst en het zal best niet overal en altijd koek en ei zijn op dat crossgebeuren, maar ik ben een mensje dat zo ergens aan de buitenkant van dat crosscircuit bengelt en mijn neus liever in een mooie roos steekt dan in andermans zaken, dus veel gaat aan mij voorbij. Soms waag ik me dicht bij de omheining van het strijdgewoel en wanneer mijn zoon dan van start gaat, knijp ik mijn ogen toe..... Wanneer ik ze weer opendoe en mijn oren wat bekomen zijn van het motorgeronk, zie ik een enorme stofwolk en hoor ik in de verte het gebrom van de crossers die al tot aan de andere kant van het circuit zijn geraasd zijn. Soms ligt er één of andere renner in het zand van de startbaan te bijten, maar doorgaans loopt het goed af. En dan beginnen Klaartje en ik aan een lange wandeling door de bossen, of door de weiden, of ik doe gewoon zo maar zo´n beetje sight-seeing in een klein landelijk dorpje. Mijn zoon crosst nu al ongeveer zo´n 30 jaar, dus het crossen heb ik wel gezien. Niet dat ik al die 30 jaren erbij geweest ben! Oh nee, er waren perioden dat hij en ik het te druk hadden met andere dingen en dat we door allerlei omstandigheden minder kontakt met elkaar hadden. In menselijke relaties, ook tussen moeders en zonen, is het hetzelfde als in de natuur. Alles is in beweging, zoals eb en vloed in de zee, zijn er perioden van aantrekking en afstoting. Soms kom je prachtig overeen met een ander mens, en dan, boem patat, spat de vriendschap, de genegenheid of de liefde in gruzelementen. Toen ik heel jong was, was ik daar altijd heel erg van ondersteboven. Verdriet, spijt, wroeging, boosheid en verwondering streden dan om de voorrrang in mijn hart. Vragen zoals " wat heb ik verkeerd gedaan?" en "waarom loopt het nu zo verkeerd af?", bleven mij dan wekenlang of soms nog veel, veel langer kwellen...... Ik herinner mij nog goed de dag op de lagere school, dat in de tekenles, een jongen uit mijn klas, een ferme kras over mijn tekening haalde. Het tekenblad was zelfs gescheurd. Verstomd bleef ik zitten, niet begrijpend. En ik dacht: "Waarom doet die jongen dat? Ik doe dat toch ook niet!" Tja, jaloers zijn op andermans talenten, ik kende het niet. Ik maakte mooie tekeningen en ik kreeg altijd hoge punten. Het zal die jongen dwars gezeten hebben! Ondertussen is er wel meer gebeurd dan dat. Veel meer. Er staan ferme krassen op het papier van mijn levensloop. Het verknoeien van die tekening was nog maar het begin van mijn reis naar volwassenheid. Dat doet me nu denken aan de inhoud van de Tarotkaarten. De eerste kaart heeft als titel : de Zot en draagt het cijfer 0. Deze kaart is het begin van de levensreis die door de 22 volgende kaarten symbolisch wordt weergegeven en "Het Pad" wordt genoemd. Het pad dat leidt naar de wijsheid om het leven een klein beetje te gaan begrijpen en er in vrede mee te kunnen omgaan. Moesten meer mensen dit pad willen gaan, dan zouden de ziekenhuizen en de psychiatrische instellingen niet meer bomvol zitten en zou België in de statistieken van zelfmoorden niet bovenaan in de top tien staan! Maar ja, de mensen die het ver schoppen (!), en daardoor veel te zeggen hebben, kraken de spirituele wetenschappen af en daarmee ook de veerkracht van heel veel mensen. Het volk zou eens te wijs mogen worden! Dat is veel te gevaarlijk voor hun veel te dikke portemonnaies. Bovendien, de mensen die ondanks de tegenwind van de zogenaamde wetenschappers toch op het pad trachten te lopen, ondervinden dat die tocht lang niet gemakkelijk is. Het is een weg vol valkuilen en afgronden. Het is een pad van vallen en weer kreunend opstaan. En verder strompelen. Maar de inzichten en wijsheden en liefde die je onderweg vindt, zijn wel pareltjes. Je blijft er jong en gezond bij! Maar, het is al laat geworden. Ik ga mijn bedje opzoeken. Moby staat weer op zijn lugubere parking en morgen is het weer een nieuwe dag. Als het even kan zal ik morgen iets meer vertellen over "de Zot" die onvervaard, naïef en vol vertrouwen "op pad" gaat.
Hallo bloggers/ zonnekloppers en terraskesgenieters.
Hèhè, het is er eindelijk van gekomen. De lente heeft zijn blijde intrede gedaan. En reken maar dat ik er van geniet! Hopenlijk zijn er velen onder U, die zoals ik, even de huiselijke en dagelijkse beslommeringen opzij kunnen schuiven en profiteren van het heerlijke lenteweer. Ik heb vanmorgen vroeg mijn lugubere parking verlaten en ik ben met de bus naar Antwerpen gereden. Onderweg heb ik zitten genieten van alle mooie lentebloemen in al die mooi onderhouden tuinen van al die mooie villa's die langs de route lagen te pronken. Zoals U ondertussen wel weet, heb ik een dik jaar geleden mijn leven drastisch omgegooid en bezit ik nu geen huis en geen hof meer. Geen gewroet meer in de tuin, geen onkruid meer te wieden en geen huis meer om het spinnnenvolkje voor te zijn door gestadig alle hoeken en gaten te reinigen met stofdoek, borstel en zeepsop! Ik beschouw nu zo`n beetje alle tuinen als mijn tuin om van te genieten en ben heel erg blij dat er nog zo veel lieve en hardwerkende mensen zijn die trouw hun gazon afrijden en tulpenbollen in de aarde willen planten. Ik ben veel verhuisd, meer dan me lief is, en iedere keer als onze tuin mooi begon te worden, lag er weer een nieuw lapje grond op mijn werklust te wachten.....zodus, ik begin er niet meer aan! Ergens in de Kempen is er nu een stukje bosgrond waar ik straks mijn Moby op ga zetten. En dat was de reden dat ik naar Antwerpen toog. Ik ging er voor zorgen dat de waterleiding tot aan het bewuste stukje bosgrond werd doorgetrokken. Na een voorspoedige busreis nam ik op Linkeroever de tram die mij naar het centrum van Antwerpen zou voeren, maar dat viel tegen! Ik weet niet of het U is opgevallen, maar daar in Antwerpen weten ze niet van ophouden met de hele boel open te gooien! De Leien zijn zo goed als gereed om de verkeersstroom op te vangen, maar het gekke is dat er nog maar weinig verkeer is! Het is daar heel rustig geworden. Enfin, om kort te zijn, de tram die mij naar de Antwerpse watermaatschappij moest voeren, liet verstek gaan en op mijn nieuwe zomerschoentjes kon ik heerlijk een heel eind door het zand en steengruis baggeren. Ik was juist op tijd. 11u45. Ik naar binnen in vliegende vaart, moe en bezweet van het haasten en van de warme zonnestralen, om vast te stellen dat ik daar helemaal niet moest zijn. Kon ik weer dat hele eind terug door het zand en het steengruis! Onderweg besefte ik dat het waarschijnlijk te laat zou worden om nog naar het andere adres te gaan en jawel, een kort telefoontje (soms toch een prachtige uitvinding die GSM), liet me weten dat de kantoren om 12u zouden sluiten. Ik heb me dan maar op het eerste het beste terras gezet en de geplande taken uitgesteld. Morgen gaan we het weer proberen....Hopenlijk met meer sukses en met een tram die wel wil rijden. Verder heb ik daar op dat terras uren zitten genieten van de zon, van de koffie verkeerd en van een gesprek over medische astrologie met een mevrouwtje die daar graag meer over wilde weten. Niet direct de meest gemakkelijke kant van de astrologie, maar wel heel boeiend. Het is heel spijtig dat de mooie leer van de astrologie zo in het verdomhoekje is geduwd. Vroeger moest een arts een zekere basiskennis hebben van de dierenriemtekens. Nu haalt de wetenschap daar zijn neus voor op. Het zou prachtig zijn moesten de exacte wetenschappers vrede sluiten met de meer esoterisch gerichte wetenschappen. Tot mijn genoegen kan ik zeggen dat er af en toe toch wel eens advies gevraagd wordt. Enkele jaren geleden heb ik mijn toenmalige dokter kunnen helpen met een medisch vraagstuk. Er was bij een patient van hem, een hapering aan de galwerking gevonden, maar het bleef een raadsel wat er precies aan de hand was. Door in mijn medischgetinte astrologische boeken te gaan snuffelen, kon ik hem precies vertellen wat er schortte en de zieke kon genezen worden met de juiste behandeling. Dat geeft dan wel voldoening! De dierenriem telt 12 tekens die ieder 30 graden hebben, dus in totaal zijn er 360°. En iedere graad is op een zekere manier verbonden met een deel van het lichaam. Het maakt een groot verschil of een persoon in het begin van een teken wordt geboren, bijv. 23 juli, of in het midden, bijv. 5 augustus of 20 augustus. Zij hebben allen de Zon in het fiere teken van de Leeuw staan, maar er zijn verschillen in karakter, gezondheid en levensloop. Het dieenriemteken van de Leeuw is het hart van de dierenriem en hartklachten horen als het ware bij de Leeuwgeborenen. Iedere graad heeft zo zijn eigen beperkingen of juist het tegenovergestelde, zijn talenten. Bij het teken Leeuw horen de woorden warmhartig, barmhartig, hartelijk, groothartig, goedhartig, hartveroverend, hartverwarmend, hartstochtelijk, hartsvrienden, een groot hart hebben voor zijn medemens, Richard Leeuwenhart is zo´n voorbeeld, enz. Maar ja, ook kleinhartig komt voor, een klein hartje hebben enz. Dus scheer nooit de mensen over één kam. Iedereen is anders, iedereen is uniek. Iedere Leeuwgeborene, of Vissengeborene, of Weegschaalgeborene is een uniek wezen en je moet de hele horoscoop kunnen overzien alvorens iets te kunnen vertellen over het karakter en het levensverhaal.
Er zijn een paar dagen voorbijgegaan sinds ik de mijmeringen over het Paasfeest geschreven heb. Niet dat ik er geen zin in had, maar om mijn rekening op een normaal peil te houden. Omdat ik doorgaans in mijn mobile-home verblijf, heb ik ook een mobile internetverbinding en als ik over mijn limiet ga in verband met de gigabytes, dan krijg ik daar een rekening voor die niet mals is. Zodus ontving ik, als een dikke vijg na Pasen, zo´n rekening waar je een paar dagen niet goed van bent! De bijbehorende BTW slaat daar dan ook nog eens een slaatje uit, waarom mag Joost weten, maar het is nu eenmaal zo. We zijn met handen en voeten gebonden aan ons belastingsregelement. Soms denk ik wel eens dat we nog altijd slaven zijn van één of andere Pharao die zijn graftombe in de vorm van een immensgrote pyramide laat bouwen. Alleen is het geen Pharao meer, maar is het een zogenaamde democratische regering of een hoogmoedig stadsbestuur. Neem nu bijv. het nieuwe Justitiepaleis in Antwerpen. Tja, het is op een zekere manier een mooi gebouw, maar erg efficiënt lijkt het me niet met al die pieken en al dat glas. Zouden ze dossiers kunnen opstapelen in die pieken, of staan die gewoon leeg te staan wezen? En als je leest hoeveel zo´n onnuttig piekje kost, rijzen je de haren te berge. En dan te bedenken dat daar je gemeentebelasting naar toe gaat! Ik las vandaag in de krant dat er al een luchtje rondwaart in het gebouw. Ik citeer "Het Nieuwsblad" van vandaag: " Rioolgeur in Vlinderpaleis. Niemand weet waar stank in Antwerps gerechtsgebouw vandaan komt!" Tja, van dikke nekken misschien? Het klein studioke dat ik heb gehuurd omdat een mens een postadres moet hebben ligt in het centrum van Antwerpen, daar, waar eens het standbeeld stond van koning Leopold l, trots op zijn ros gezeten, en waaronder in de laatste 5 jaren een heel leger van menselijke mollen ondergrondse tunnels en gangen gegraven hebben. En trottoirs hebben aangelegd. Mensen, als je daar met je neus bovenop zit, krijg je het maagzuur als je ziet hoe ze daar met het belastinggeld omspringen. Hoeveel malen sommige trottoirs aangelegd zijn, opengebroken en weer aangelegd, is niet te tellen. Onlangs werd er weer een trottoir opengebroken op een hoek waar een gelegenheid wordt uitgebaat om iets te eten en te drinken. Na ongeveer 5 jaar was dan eindelijk het moment aangebroken dat de mensen rust aan hun oren kregen, en hun klanten weer fatsoenlijk konden ontvangen. Dit in tegenstelling tot vele anderen die van ellende hun zaak hadden moeten sluiten... De bergen stress die bij de uitbaters ondertussen tot ongekende hoogtes waren opgehoogd, konden zachtjes afnemen, maar..... dat was buiten de waard gerekend. Juist voor hun deur moest er zo nodig een openbaar waterfonteintje geplaatst worden. De zoveelste drilboor kwam er aan te pas, en nu na ongeveer een maand en na de zoveelste bewerking, werkt het ding. Het trottoir heeft wel zijn regelmatige structuur verloren, en de uitbaters zitten weer vol stress en....vol wrok, want wie komt er nu nog binnen voor een frisdrankje als er vlak voor de deur een fonteintje staat?! Soms denk je: "waar zit toch dat verstand van het gemeentebestuur?" of, "doen ze dat nou expres?" of "willen ze nou persé met ons belastinggeld smijten?" Enfin, het Leopoldplein heeft nu een piepklein fonteintje en een sokkel zonder Leopold, want bij het terugoptakelen van deze koninklijke figuur vloog alleen Leopold de lucht in en bleef het paard waar het stond: op het gras in het Middelheimpark! Ik stel voor dat ze er een paar ezels op die sokkel plaatsen.
Mijn minnaar moet zijn als de branding der zee, bruisend en stuivend, eindeloos schuivend zijn zilveren golvenrij. Met schouders vol schelpen en wangen vol wier. Zijn lippen doordrongen van zout en van zon, onstuimig mij nemend met de kracht van het dier op naar de toppen der branding van ´t komend getij, met lust niet te stelpen..... In zijn ogen een scherf van de maan en schilvers van stervende sterren. Hoog draagt hij mij, hoog en ver, zo ver, tot aan de rode horizon;
En ik, ik zal zijn als de bodem der zee, huilend en juichend, tijdloos mij buigend onder zijn grommend geweld. Met borsten vol bedding en heupen vol hoop. Mijn lichaam doordrongen van zout en van zand, op naar de toppen der branding; mijn lust wordt geveld! Zijn lust is mijn redding.... In mijn ogen weerspiegeld de scherf van de maan en de stervende sterren. Hoog draagt hij mij, hoog en ver, tot dat ik sterf, in zoete zomerbrand!
Geschreven eens, in een ver verleden, toen ik nog vreselijk verliefd kon worden.......
Hallo Bloggers, Tja, het Paasfeest is al weer bijna voorbij. Het is de tweede Paasdag en ik heb tijd en zin om een mijmering te schrijven. Het zijn voor mij eigenaardige, maar rustige Paasdagen. Ik zit heel alleen in mijn mobilehome en sta nog steeds op de lugubere parking. Het waterzonnetje dat af en toe doorbreekt belicht flauwtjes de grafitti-tekeningen op de muren rondom de parking. Op mijn piepklein tafeltje staan natuurlijk gele narcissen die een paastintje aan mijn mobilehome-interieur geven. Hoe anders waren de Paasdagen in de tijd van toen....het gezin, de kinderen, het paaseierengedoe, de paasrapporten, de vriendjes en vriendinnetjes, de familie die langskwam, en ik, moeder en huisvrouw en niet vergeten "echtgenote", het stralende middelpunt van heel dat drukke gedoe! Op die dagen, en in die jaren, weet een mens eigenlijk niet hoe gelukkig hij is met al die handen vol werk. Pas wanneer de stilte valt, weet je hoe mooi alles is geweest, ook al waren er soms onweders aan de huwelijkshemel en vroeg het moederschap soms (te) veel inspanningen. De kinderen groeiden voorspoedig op, trouwden en zitten nu zelf in die drukke periode van hun leven. De vaderfiguur verlangde naar een ander leven en vertrok en met dat vertrek viel ook de bodem uit het gezinsleven. Als verweesd bleef het gezin achter en moedig probeerden we de brokken te lijmen waar het ook maar mogelijk was..... Ik heb de stilte leren waarderen, ik heb ze lief gekregen en als de kosmos deze levensles voor mij in petto had, nu ja, dan is dat maar zo! Ik las zojuist in de digitale krant dat er een nieuwe stelling is geboren rond de figuur van Judas, de apostel die zo´n tweeduizend jaar geleden Jezus heeft verraden, en die, volgens de laatste opzoekingen, dit verraad gepleegd zou hebben omdat Jezus er zelf om verzocht had. Zonder dit verraad, zouden wij nu niet het Paasgebeuren kunnen beleven, de heropstanding na de kruisdood.... Ik bezie het gebeuren, het verhaal van de verrijzenis, door een astrologisch getinte bril. De 12 dierenriemtekens hebben allemaal een doel, een inhoud, een energie. De samenbundeling van die energieën laat de mens groeien tot een beter mens, een bewuster levend mens, een mens met meer liefde voor zijn medeschepselen, voor de mensen, de dieren, de natuur. Het kan natuurlijk ook de verkeerde kant opgaan.....de mens kan zich in verbittering hullen en zich afwenden van het positieve. Dat is dan een persoon die het Paasgebeuren voorbij laat gaan, uit zijn hart en handen laat glippen. Judas is verbonden aan het astrologische teken van de intens levende en emotioneelvolle SCHORPIOEN. Dit dierenriemteken is één van de meest geheimzinnige tekens van de dierenriem, ook wel zodiac genoemd. Personen die het teken SCHORPIOEN benadrukt hebben in hun persoonlijke geboorte-horoscoop, hebben tot taak het verkeerde handelen en denken van de mensen uit te roeien. Daarvoor heb je moed nodig en SCHORPIOEN-getinte mensen hebben veel moed. Onder negatieve omstandigheden lijden deze mensen heel diep, zo diep dat zij zichzelf en hun medemensen kunnen pijnigen met woorden en/of daden. Als de emotionele of lichamelijke pijn van het leven ondraaglijk wordt, kunnen zij zichzelf en anderen dodelijk verwonden.... Maar.....de mens moet door de pijn van het leven gaan, door de emotionele pijn vooral, je kunt die wel even verdoven door slaap, drugs, sex, en iedere verslaving die er maar bestaat, uiteindelijk MOET je door de pijn om be-vrij-ding te krijgen. Vrij te worden van emoties die je leven vergallen....zoals jalouzie, afgunst, boosheid, wraak, verdriet, spijt en schuldgevoelens enz. We kunnen de figuur van Judas bezien als het stukje SCHORPIOEN in ons allen. Wanneer we "onze Judas" eerlijk en oprecht in het gezicht durven kijken, kruisigen we onszelf, het doet pijn te ontdekken dat er jalouzie/afgunst en angst in ons hart wonen en intense emoties die onze gemoedsrust verstoren. En kijk, na de confrontatie, na de kruisging van ons diepste zelf, komt er de klaarte, de verrijzenis, een bevrijding, een stukje Pasen!
In de stilte van de nacht, lig ik stil en wacht. Ik wacht stil en zacht, en ja, wat ik heb verwacht wordt stil gebracht. Verwacht en toch onverwacht, wordt alles zacht, zo zacht in mij. Al wat ik overdag overdacht valt als een zachte vracht af van mij. Met milde macht wordt mijn wilde kracht zacht ontkracht tot ik lach, stil en zacht als het kind dat stil en zacht wacht in mij..... Marijcke.
Er is niet veel veranderd. De lente komt nog steeds maar moeilijk op gang. De wind komt door de dunne wanden van mijn Moby uitdrukkelijk binnen en laat hem op zijn grondvesten daveren. Maar het stoofke ronkt gezellig en houdt mijn holletje warm. Ik sta nog steeds op de lugubere parking, maar volgende week plannen we een kort reisje te maken. We zijn er nog niet uit of het de Ardennen worden, of een tripje naar de kust van Bretagne. We zullen wel zien, we hebben ons rijdend hotel immers bij ons! Frank, mijn oudste zoon, mijn chauffeur, stut en toeverlaat, zoals U al weet, is met zijn liefke naar de motorcross ergens in de Vlaanderen......meestal ga ik mee, maar om technische redenen kan dit niet dit week-end. Dus amuseer ik me op mijn manier, veel lezen, op de computer bezig zijn en straks een lange wandeling maken in het stadspark. Ondanks het gure weer, krijgen de bomen al een pril, fris, groen kleedje en kunnen we hier en daar al iets moois bewonderen van de bloeiende struiken en planten. Zoals beloofd in een vorige Mijmering, zal ik hier af en toe een astrologische sprokkel laten vallen voor die mensen die dat interessant vinden. Mijn blog is geboren, een tiental dagen geleden, en heeft dus ook een geboorte-horoscoop. Alles en iedereen wat het daglicht ziet, heeft een geboorte-horoscoop, een mens, een ding, een creatie, de start van een relatie, een huwelijk, een zaak, dus ook een blog. Ik had U al verteld dat tijdens de geboorte van mijn blog, de Zon door het dierenriemteken van de immer enthousiaste RAM-energie wandelde. Deze vurige Ram-energie is de kern, het hart van deze blog. Wanneer mensen te weten komen dat is als astrologe werkzaam ben, hoor ik dikwijls :"Awel, ik ben een Ram, of een Kreeft, of een Waterman, en vertel me nou maar eens iets van mijn karakter, mijn levensloop en mijn toekomst!" En dan kijken ze me ofwel heel verwachtingsvol aan, of een beetje triomphantelijk sceptisch, want ze bakt er toch niets van! Ik moet ze dan teleurstellen, want met de stand van de Zon kom ik niet ver. Ik weet dan wel iets te vertellen over de energie van Ram, die ondernemend en enthousiast en redelijk egoïstisch is; over de energie van Kreeft, die emotioneel getint is en sterk aan het familiale gehecht is; over de energie van Waterman die vooruitziend, rebels en excentriek getint is, maar daar houdt het mee op. Om meer over iemand te kunnen vertellen moet je de gehele geboorte-horoscoop kunnen overzien. De stand van de Maan, de andere planeten enz.
Voor ik nu verder ga met uitleggen, ga ik dit epistel eerst "toevoegen". Vannacht had ik ook een heel epistel geschreven, maar er verscheen geen letter op mijn blog. Zeker iets verkeerds gedaan. Ik neem nu het zekere voor het onzekere voor ik de andere helft van deze mijmeringen voortschrijf. Daar gaan we! Hopen op een goede afloop.....
Hoera, het is gelukt! Het is ondertussen beginnen te gieten. Spijtig voor alle mensen die een dagje in de buitenlucht hebben gepland, zoals mijn oudste zoon Frank, die naar de motorcross is gereden, samen met lief nummer één zijn motor, en lief nummer twee die liefdevol straks zijn besmeurde helm en laarzen zal schoonmaken en kreten zal slaken om hem aan te moedigen. Doorgaans ga ik mee, maar om technische redenen ging dat dit week-end niet. Enfin, ik denk dat ik beter af ben met in mijn Moby te zitten werken aan dit blog, dan daar te zijn! Ik ken dat van vorige natte week-ends. Tot in je enkels in de modder! En een parcours waarop de renners zich voortbewegen als gestrande, met olie besmeurde eenden. U zult denken wat hebben die hengsten en merries nu te maken met dit blog. Wel, ik zal het U uitleggen. De energie van het dierenriemteken Ram staat o.a. symbolisch grotendeels in voor het denken, spreken en handelen van de mens. In iedere horopscoop zijn de 12 energieën van de 12 dierenriemtekens aanwezig, dus ook in Uw horoscoop, en in die van mij, en in die van iedere mens. In iedere creatie, in iedere zaak, in iedere gebeurtenis, dus ook in een blog die het daglicht ziet... Als de ZON in het dierenriemteken RAM staat wil dat zeggen dat in die horoscoop de Ram-energie rijkelijk aanwezig is. De 12 dierenriemtekens hebben een vaste volgorde. RAM staat vooraan en trekt alle dierenriemtekens vooruit, zonder zijn inspirerende aanwezigheid zou er niets op aarde gebeuren, bleven we allemaal lam in ons bed liggen en voerden we niets uit. De 12 tekens vormen samen een ketting van energieën die ons het leven laten beleven. Ze vormen een kring, een cirkel, waar geen begin en geen einde aan is. Door de gegevens te kennen van de datum van geboorte, het juiste uur en de plaats op aarde, kan de astroloog deze cirkel invullen. De cirkel wordt verdeeld in 12 parten en ieder part is verbonden met een bepaalde levensuiting. Die parten noemt men huizen. Zo is bijv. het zevende huis verbonden met het begrip relaties, huwelijk, compagnonschap. Het zevende teken van de dierenriem is de WEEGSCHAAL, een voorwerp dat dingen in balans kan/moet brengen. En dat is nu juist zo belangrijk in een relatie, de balans vinden tussen je eigen verlangens en die van je medemens. In een horoscoop staat de invloed van de ZON in voor de handelwijze: 18% bij een man en voor 14% bij een vrouw. Voor het bewust handelen. De planeet Pluto, die het verst verwijderd van onze aarde zijn baantjes trekt, heeft volgens de leer van de astrologie een invloed op ons onderbewustzijn, dus op ons onbewust handelen, en vertegenwoordigd 4%. Dat is niet veel zult U zeggen en dat is waar, maar hoeveel keer in Uw leven hebt U niet moeten zeggen: "ai, dat had ik niet mogen doen" , of "ai, dat had ik niet mogen zeggen". De goede werking van Pluto is er natuurlijk ook, maar daar zijn we ons meestal "niet zo van bewust." Die woorden en daden die we beter niet hadden kunnen doen, (doen, het sleutelwoord van de Ram-energie), worden vergeleken met de wilde hengsten en merries die we op de prairie hebben losgelaten en nooit meer terugkeren naar de stal! Hoe graag we dat ook zouden willen! Ik wens U veel sukses met het beteugelen van deze hengsten en merries. Ik ben er zelf ook nog druk mee bezig!
Nogmaals hartelijk dank voor jullie ondersteuning en lovende woorden voor mijn nieuw en nog in de kinderschoenen staand blogje. Ik sta nog steeds op mijn lugubere parking en ik maak er het beste van. Mijn zoon Frank, mijn chauffeur en stut en steun, is een beetje ziekjes en zoekt op zijn beurt een steun en een stut in de armen van een lieve vrouw en in de armen van Morpheus.....Ik moet dus wachten op zijn beterschap alvorens ik op een mooier en groener plaatsje neergepoot wordt! Intussen breek ik mijn hoofd over de blogmogelijkheden totdat ik er hoofdpijn van kreeg. Op dit moment gaat er niets meer in, in dat koppige hoofd van mij. Daarom maak ik er mij vandaag mee af met een Mijmering in te voegen over de liefde in een besneeuwd Antwerpen....
Het is de eerste zondag van de lentemaand Maart 2006. Van de lente is nog weinig te bespeuren. Integendeel, Antwerpen is bedekt door een laagje witte, vochtige sneeuw. Af en toe breken fijne zonnestralen door de grijze wolkenmassa heen en toveren een prachtig licht over de versgevallen sneeuw, die nog ongerept voor mij ligt. Geroepen door de zon, door het gebeier van de kerkklokken en min of meer gedwongen door de smekende ogen van mijn labrador, dwaal ik op deze ijle zondagmorgen door de nog halfslapende straten. Een vroege tram sliert door de rails en een enkele auto rijdt voorzichtig over het gladde wegdek. Er hangt een serene sfeer in het anders zo drukke stadscentrum. Brabo, eveneens bedekt door een wit laagje, wordt bewonderd door een kleine groep kwetterende Japanners, en het stadhuis met zijn nu stilhangende vlaggen, nat en zwaar van de sneeuw, kijkt roerloos toe. De personen die gewoonlijk "het schoon verdiep" bevolken, zijn thuisgebleven en genieten waarschijnlijk van lekker lang uitslapen en van het smullen van de verse pistolets. Als vanzelfsprekend voeren mijn voeten mij naar de Schelde. De stroom ligt er verlaten en grauw bij, maar toch boeit ze mij, zoals altijd. De speciale geur van het water dat stil tegen de kademuur klotst, het geschreeuw van de enkele meeuwen, een aak die zachtjes ronkend voorbijglijdt, ze maken deel uit van het schilderij, nu een winterlandschap, dat Antwerpen, stad aan de stroom, zo uniek maakt. Voorbij de bocht, daar waar het Sint Annekensstrand begint, hangen verschrikkelijk zware wolken die dreigend op me afkomen. Op de Vaartplaats staan een paar kraampjes met moedige marktkramers die tegen beter weten in, hun waar te koop stellen. Troosteloos liggen oude boeken uitgestald, naast antieke zilveren lepeltjes en een morsige lampetkan. Een marktkramer blaast in zijn handen die blauw van de kou zien, maar hij knipoogt naar me en zegt: "Awel, madammeke, dat is speciaal voor U hè, dat ik hier ben. Zo´n beetje sneeuw houdt mij niet tegen." Ik glimlach terug, maar ik ben niet in de stemming om tussen oude boeken te snollen of er iets van mijn gading tussen zit. De periode in mijn leven dat ik er plezier in had om zilveren lepeltjes te verzamelen en te poetsen, ligt al ver in het verleden. Vorig jaar heb ik mijn huis en have van de hand gedaan. Ik had er ineens genoeg van. Ik wilde de laatste periode van mijn leven niet doorbrengen met het poetsen van een huis en voorwerpen die je toch niet mee kunt nemen naar die andere wereld. Een mens komt naakt en zonder bezit op de wereld. Als oudere mens verlaat je die wereld weer, en, zoals de volksmond zegt, "in een doodshemd zitten geen zakken." Ik beklim de trappen naar het Zuiderterras en ik geniet van de stilte die er heerst. Alleen de trippelende pootjes van de Klaartje verbreken de stilte, maar het klinkt me als muziek in de oren. Op een bankje zit, jawel, zelfs op deze koude ochtend, een koppeltje te vrijen. Opgeschrikt door het gesnuffel van de hond, kijken ze wat schuldbewust, maar ook ietwat verstoord naar de vrouw die met haar hond, hun romantisch moment komt verstoren. Ik zeg : "Doe maar voort, kinderen, geniet er van...", en ik denk aan mijn tijd van vroeger. De eerste kus, de eerste streling, de eerste liefdesverklaring, ach, dat zijn toch momenten die je nooit meer vergeet. Het is grappig dat in deze veranderende wereld, er toch altijd één ding onveranderd blijft. De liefde duikt nog altijd op, tussen alle bedrijvigheid heen. De liefde vangt mensen en laat ze hun lot volgen. Door die vreemde emotie die de mens "liefde" noemt, komen mannen en vrouwen in situaties terecht die ze niet hadden kunnen voorzien! Op deze vredige, besneeuwde zondagmorgen bekijk ik het stukje Antwerpen dat aan mijn voeten ligt. Ik bewonder de zachtronde contouren van de Sint Andrieskerk die zich tegen de grijze wolkenlucht aftekenen. Waarschijnlijk wordt daar straks een mis opgedragen voor de luttele gelovigen die ´s Zondags nog ter kerke gaan..... Ik beleef mijn mis hier, buiten, in de bijtende kou, en ik verklaar mijn liefde aan deze stad. Een liefde, die net zoals de liefde tussen twee mensen, niet te verklaren is!
Gedichtje dat ontstond na een ontmoeting met personen die volgens mij op een andere planeet wonen dan ik!
Mijn ziel.
O, zeg mij, mijn ziel, waarom ik anders ben dan anderen en waarom anderen mij willen veranderen tot ik gelijk ben aan hen!
Het is zo goed om weg te glijden op de kleur van ranke regenbogen in ´t dansend water van fonteinen.... Het is zo goed om weg te dromen in de geur van magnoliabomen waarvan de bloesems in het zonlicht deinen.
O, zeg mij, mijn ziel, waarom mijn oog, mijn oor, mijn denken, steeds naar het ijle zwenken waarin ik vind de kleur van bonte bloementooi waarin ik vind de geur van ´t versgemaaide hooi waarin ik vind zoveel geschenken!
Het is zo goed te gaan in goudenregenregen over witbewolkte wandelwegen langs lege droomkastelen voorbij de hoge horizon waar elfen en kabouters spelen waar eens Doornroosje aan haar spinwiel spon waar feeën wuivend wenken.
O, zeg mij, mijn ziel, waarom ik wil plukken het fonkelend kristal uit de bevroren waterval. Waarom ik mij zo diep wil bukken voor de stille sterren van ´t heelal. Waarom ik steeds mijn vleugels moet verbranden in mijn zoektocht naar verborgen landen ver voorbij de zilv´ren maan en gouden zon. Waarom mijn lippen dorsten naar een bron vol diamantbezette dauw waarom mijn blik zich vastzuigt aan het blauw van een baltende pauw. Waarom ik wil rusten op vogelvleugels in volle vlucht waarin een zucht van de wind is gevangen en mijn vragend verlangen strandt op ongrijpbare kusten!
Ach, mijn ziel, laat al die vragen maar vervagen tot louter stof in zonneschijn. Ik zou toch geen ander willen zijn!
Ik begin deze mijmeringen met gemengde gevoelens. Enerzijds ben ik ontroerd en getroffen door het warme onthaal dat ik gekregen heb. Ik heb zo´n idée dat mensen die met een blog bezig zijn, interessante, creatieve, maar vooral hartelijke personen zijn. Heel veel dank voor de bloemen, de wensen voor sukses, de proficiats en de grappige, leerrijke en verrassende voorstelllingen van jullie bloggende aanwezigheid. Anderzijds zie ik groen van jaloezie van wat jullie allemaal kunnen doen op dat blog van jullie! Ik besef dat ik nog heel veel moet leren alvorens ik ook zo´n smaakvolle blog kan presenteren. Enfin, ik doe mijn best om de technische kantjes onder de knie te krijgen en hier en daar wil er al iets lukken. Ik heb mij de laatste 30 jaar met heel andere dingen bezig gehouden, o.a. met te leren hoe je een horoscoop moet berekenen, tekenen en interpreteren. In het begin moest ik een avond spenderen aan de berekeningen; de avond daaropvolgend kon ik de horoscoop dan beginnen uit te tekenen en de derde avond kon ik dan eindelijk beginnen met het denkwerk. Overdag was ik druk bezig met het opvoeden van mijn 4 kinderen, met het huishouden doen en af en toe met een parttime-job om een beetje meer centjes in de huishoudpot te krijgen. Natturlijk begint het denkwerk al met het tekenen, maar dan kun je nog niet alle elementen op een rijtje zetten.... Toen ik een èchte kei geworden was in dat berekenen en tekenen, kwam de computer om de hoek kijken en hop....die klaarde de klus binnen de 3 minuten. Om de wabbel van te krijgen! Maar nu ben ik er wel blij om, hoor! De computer kan een heleboel, maar wat een astrologisch computerprogramma eruit braakt als uitleg van een horoscoop, is om luid gillend weg te lopen. ´t Is technisch bekeken wel gemakkelijker geworden, maar combineren en voelen en een zekere intuïtie ontwikkelen, daar kunnen de "hersenen" van een computer niet bij. Gelukkig maar, anders kon ik m`n boeltje wel pakken en had ik 30 jaar voor niets gestudeerd.... Aan de andere kant wordt er zo veel astrologische onzin op papier gezet, dat mijn haren soms rechtop gaan staan! Niet alleen door de computers maar ook door mensen die denken dat ze astrologisch geschoold zijn! Gedurende al die leerzame jaren begon ik ook steeds meer interesse te krijgen voor de Tarotkaarten en langzamerhand ontdekte ik dat ik altijd bij dezelfde uitslag kom, of ik nu de horoscoop bestudeer of de kaarten raadpleeg. Het blijken 2 verschillende wegen zijn die ongeveer hetzelfde doel bereiken. Als ik een consult heb met een persoon die uitleg wil hebben over zijn of haar horoscoop, dan leg ik tot besluit de kaarten en ja, hetgene dat gevonden is, wordt in grote trekken bevestigd. Doordat ik een dik jaar geleden resoluut het roer heb omgedraaid naar een totaal ander leven, ben ik er nu minder mee bezig. Maar mijn oudste zoon neemt stillekens aan de fakkel over. Leuk! We kunnen samen urenlang, oeverloos zwammen over al die zaken en ik denk dat hij er nog dieper in verzeild is dan ik, want ik sta soms verbaasd van zijn kennis en inzichten. Deze blog is geboren om middernacht. Niet toevallig, hoor! In het holst van de nacht, kun je het best mijmeren. De zon staat dan aan de andere kant van de aarde en hier bij ons heerst er dan een zekere mate van rust en stilte. De Maan, bron van alle inspiratie, beschijnt onze contreien. Bovendien heeft mijn blog als zonnestand : ZON in RAM. Ram is het eerste dierenriemteken. De energie die in het teken Ram huist, is zowat de locomotief van de andere elf dierenriemtekens. Hij trekt of duwt ze voort. Maar genoeg voor vandaag over mijn hobby. Ik hoop dat ik jullie nieuwsgierigheid gewekt heb en als er vragen zijn, vuur ze maar af!
De eenzame nacht op de lugubere parking in het hartje van een rustig provinciestad is goed verlopen. En nu, op het einde van een eenzame zondag, schrijf ik nog even in mijn nieuwe blog. Veel byzonders is er vandaag niet gebeurd. Een grote wandeling gemaakt met Klaartje, op zoek naar lekkere, verse broodjes, maar dat was tegen de kin geklopt. De schaarse bakkerswinkels die ik vond terwijl ik door de natte en verlaten straten wandelde, waren allemaal gesloten. Tja, ik woon gedeeltelijk in mijn mobilehome en gedeeltelijk in een piepklein studioke in het centrum van Antwerpen en daar word je ´s zondagsmorgens wakker door de geur van versgebakken pistolets die vrolijk binnendringt. En die geur van verse pistolekes wordt vergezeld door de geur van gebakken vis, gebakken kip en van allerlei andere lekkernijen die op de Vogelmarkt verkocht worden. Toch nog altijd leuk die Vogelmarktsfeer. De markt wordt nog altijd druk bezocht en veel kraampjes zien eruit als schilderijen met het rood van de appelen en de tomaten en het groen van de kroppen malse sla. Mensen van alle nationaliteiten verdringen zich voor al dat uitgestalde lekkers en de marktkramers roepen zich schor met hun waren aan te prijzen. Maar veel vogeltjes zitten er niet meer op de Vogelmarkt. De angst voor de vogelgriep slaat om zich heen. Een paar angstige kippen zitten nat en verkleumd zachtjes te kakelen en hier en daar probeert een kanari de stemming erin te brengen door met veel flair een liedje te fluiten. Dat doet me denken aan mijn laatste wandeling in de buurt van Herenthout. Je hebt daar de Kruiskensberg, een ydillisch maar enigszins verlaten en verwaarloosd bedevaartsoord. De natuur is daar prachtig. Bos, heide, velden, een oneindig zicht op de blauwe of grijze hemel aan de rand van het bos en even verder slingert het riviertje de Nete zich door het landschap. Ook daar is een grote parking, ja, ik moet het hebben van de parkings, hè? Mijn mobilehome staat daar dan gelukkig niet zo eenzaam, want veel wandelaars parkeren daar hun auto om eens een fikse wandeling te maken. Ook voor Klaartje is het daar interessant, want bijna al die wandelaars hebben een hond mee.... Midden in het bos ligt een klein ven verborgen. In het ven is een eilandje. Het is daar een ècht paradijs. Enfin, het was een paradijs, want de grootste charme van het ven, de aanwezigheid van een kolonie witte ganzen, van bontgekleurde eenden, van hoogpotige reigers en andere gevederde vrienden, was er niet meer. Stil en leeg was het nu daar. Triestig waggelde nog een tamme, witte gans rond het meer, achtervolgd, weggejaagd door een koppel knobbelganzen die het rijk voor hen alleen wilde hebben. Verboden te voederen, hing er op bordjes aan de bomen. Het dier werd letterlijk uitgehongerd. Ik heb het stiekem toch gedaan...., maar de volgende dag was hij verdwenen. Waarschijnlijk ook opgehokt.... Ik kreeg een telefoontje van een vriendin. Haar relatie met haar vriend is verbroken, vertelde ze, en nu ben ik veel thuis, ik heb ook ophokplicht gekregen. Ik moest er wel om lachen.... Maar hebben wij allemaal, als mens, geen ophokplicht gekregen? Er moet zo veel en er mag nog zo weinig in deze gestresseerde samenleving; Het is dan ook daarom dat ik mijn leven verleden jaar resoluut heb omgegegooid. Ik voel me een vrije vogel...
Hallo lievemensen, Met mijn blog te personaliseren, wat een prachtig woord trouwens " personaliseren" !, (ik voel me er heel gewichtig bij), gebeurden er vreemde zaken. Men zegt dat niets toevallig gebeurt, iets valt je toe, op het juiste op tijdstip, wel, dan zal ik de vreemde gebeurtenissen dan ook maar met de nodige humor bekijken. Ik geef netjes antwoord op de gestelde vragen en juist als we bij mijn geboortedatum zijn aangeland, begint het computerwezen te sputteren. Zodoende ben ik nu geboren op een zeer vreemde datum en ben ik 2006 jaar oud. Nou, misschien is dat wel waar. Ik geloof bij tijd en wijle in reïncarnatie, (bij tijd en wijle wil ik er ook wel eens aan twijfelen, men blijft een twijfelende mens, hè?), en als de alwetende computer zegt dat ik zo oud ben, dan is dat maar zo! De twee foto´s van mijn meer dan 2000 jaar oud persoontje zijn nog niet zo lang geleden gemaakt en zoals ik beschreven heb in "iets over mezelf", laten ze perfect de twee facetten van mijn wezen zien, één temidden van mijn boeken en één in de natuur. Mijn woonplaats van "overal en nergens" klopt ook, want ik woon in een mobilehome en sta met dit rijdend huisje op de meest verscheidene plekken. Het is nacht en ik sta helemaal alleen op een zeer lugubere, eenzame plaats. Ik zal er eens een foto van maken en ze op deze blogproberen te zetten. Ik sta op een soort "parking" die zo groot is als een voetbalveld tussen allemaal verlaten fabrieken en afgebroken gebouwen. In één fabriek wordt ´s nachts gewerkt en dan tekenen de verlichte raampjes zich heel kunstzinnig af tegen de donkere, nachtelijke hemel. ´t Is een foto waard! Gelukkig is mijn trouwe labrador bij mij. Zij luistert naar de naam Klaartje en sinds enkele weken luistert ze ook naar wat ik van haar verlang, namelijk lief en rustig en gehoorzaam zijn. Dat valt niet mee voor een jonge, levenslustige pup. We hebben afgezien met ons tweeën! Met elkaar....Een paar weken geleden trok ze zo hard aan haar riem dat ik languit op de straat kwakte. Ik had me behoorlijk pijn gedaan en liet dat dan ook horen met gejammer en gevloek. Ik weet het, een dame mag niet vloeken, maar als je als een deerne over straat gesleurd wordt.....Klaartje was geschrokken en lekte mij en mijn besmeurde kledij onstuimig af. Ze was vrij en ongebonden op dat moment. Ze had het hazenpad kunnen kiezen, maar ze verkoos om mij te troosten en te reinigen. Met mijn knie is het nog niet helemaal ok, maar Klaartje is sindsdien een modelhond. Ze ligt opgerold aan mijn voeten en slaapt als een roos. Wel, ik ga haar voorbeeld volgen. Ik kruip in mijn beddeke, ik zal mijn ogen toedoen en vergeten dat ik op een heel lugubere plek sta. Tenslotte ben ikal meer dan 2000 jaar oud, dan behoor je niet meer bang te zijn, alleen in het donker.....Tot de volgende keer!
Het wil maar niet lukken met die nieuwe lente. Maar toch komt af en toe al het zonnetje schijnen en die warmte dringt dan diep door tot in mijn koude winterbotten. Heerlijk! Ik zag vandaag de eerste, schuchtere madeliefjes en tijdens het week-end zag ik tijdens de rit in mijn mobilehome, rijen paarse krokusjes die de hollandse wegen opfleurden. Tja, Holland is nu eenmaal het bloembollenand en ze springen er dan ook kwistig mee om... Sinds een jaar woon/leef ik in een rijdend huisje. Ik heb (bijna) alle materie uit mijn leven gesmeten en ik probeer te leven in het werkwoord "zijn" in plaats van met het werkwoord "hebben". Dit leven bevalt me prima, maar ja, soms moet een mens even uit zijn paradijs nederdalen om zich in het gewemel van gestresseerde mensen begeven.....
Ik was laatsleden zaterdag uitgenodigd om een gouden huwelijksjubuleum mee te vieren. Het feest vond plaats op een varend restaurant. In Spijkenisse gingen we aan boord en we maakten een mooie boottocht over de Maas tot diep in Rotterdam. Een imponerende stad dat Rotterdam. Een geweldige concurrent voor Antwerpen. We bewonderden o.a. de nieuwe brug over de Maas die in de volksmond "de Zwaan" genoemd wordt vanwege zijn vleugelvorm. Men zegt dat wanneer het hard waait, wanneer de wind door de stalen kabels giert, de brug "zingt". Als het maar geen "zwanezang" is...... Ik ben benieuwd of de nieuwe brug, "de Wapper", die in Antwerpen gaat komen, ooit zal "wapperen in de wind"....hopenlijk van niet.... Een gouden huwelijksjubuleum lijkt mij anders ook een groot architectonisch kunstwerk en ook daar sta ik met veel bewondering naar te kijken! Hoe krijgen ze het voor elkaar? Vijftig jaar lief en leed delen, dat is niet niks! Ik stel mij ook veel vragen, zoals : kun je wel groeien als mens wanneer je zo beschermd door het leven mag/kunt gaan? Is het niet veel verrijkender en gezonder om af en toe een paar jaar als single door te brengen? Of om af en toe eens een totaal andere partner te ontmoeten met heel ander levensgewoonten, met andere hebbelijkheden en onhebbelijkheden? Tijdens mijn gesprekken met het gouden bruidspaar, nu, en in het verleden gevoerd, kom ik iedere keer tot de slotsom dat zij en ik in totaal verschillende werelden leven. En toch bestaat er maar één planeet.....en op die ene planeet, op mijn stekje, op mijn plekje, heb ik vandaag de lente gevoeld, geroken.....Ik verwelkom deze nieuwe lente met veel vreugde en ik verwelkom ook U, lezer of lezeres van deze Mijmering, met veel vreugde. Een nieuwe lente, een nieuw begin, een nieuwe blog, mensen toch, wat een vreugde! Welkom! Welkom!
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
We zien op de kalender dat het al weer de eerste van de laatste maand is. 1 December, en, de temperatuur is nog altijd aan de milde kant. Dat is goed voor mens en dier, en voor de rekening van de gas en/of electriciteit.
Een tijdje geleden beloofde ik om eens een nachtfoto te maken van de lugubere parking waarop ik met de Moby sta. En hier is dan de foto. 
Hallo lieve blogleesters en bloglezers,
Hallo allemaal die dit blogje lezen!
Hallo Blogsters en Bloggers en aan alle andere lieden die dit blog lezen!
Hallo bloggers en blogsters,
Hallo lieve blogsters en bloggers allemaal!
Hallo lieve blogmensen,
Hallo Bloggers, Tja, het Paasfeest is al weer bijna voorbij. Het is de tweede Paasdag en ik heb tijd en zin om een mijmering te schrijven. Het zijn voor mij eigenaardige, maar rustige Paasdagen. Ik zit heel alleen in mijn mobilehome en sta nog steeds op de lugubere parking. Het waterzonnetje dat af en toe doorbreekt belicht flauwtjes de grafitti-tekeningen op de muren rondom de parking. Op mijn piepklein tafeltje staan natuurlijk gele narcissen die een paastintje aan mijn mobilehome-interieur geven. Hoe anders waren de Paasdagen in de tijd van toen....het gezin, de kinderen, het paaseierengedoe, de paasrapporten, de vriendjes en vriendinnetjes, de familie die langskwam, en ik, moeder en huisvrouw en niet vergeten "echtgenote", het stralende middelpunt van heel dat drukke gedoe! Op die dagen, en in die jaren, weet een mens eigenlijk niet hoe gelukkig hij is met al die handen vol werk. Pas wanneer de stilte valt, weet je hoe mooi alles is geweest, ook al waren er soms onweders aan de huwelijkshemel en vroeg het moederschap soms (te) veel inspanningen. De kinderen groeiden voorspoedig op, trouwden en zitten nu zelf in die drukke periode van hun leven. De vaderfiguur verlangde naar een ander leven en vertrok en met dat vertrek viel ook de bodem uit het gezinsleven. Als verweesd bleef het gezin achter en moedig probeerden we de brokken te lijmen waar het ook maar mogelijk was..... Ik heb de stilte leren waarderen, ik heb ze lief gekregen en als de kosmos deze levensles voor mij in petto had, nu ja, dan is dat maar zo! Ik las zojuist in de digitale krant dat er een nieuwe stelling is geboren rond de figuur van Judas, de apostel die zo´n tweeduizend jaar geleden Jezus heeft verraden, en die, volgens de laatste opzoekingen, dit verraad gepleegd zou hebben omdat Jezus er zelf om verzocht had. Zonder dit verraad, zouden wij nu niet het Paasgebeuren kunnen beleven, de heropstanding na de kruisdood.... Ik bezie het gebeuren, het verhaal van de verrijzenis, door een astrologisch getinte bril. De 12 dierenriemtekens hebben allemaal een doel, een inhoud, een energie. De samenbundeling van die energieën laat de mens groeien tot een beter mens, een bewuster levend mens, een mens met meer liefde voor zijn medeschepselen, voor de mensen, de dieren, de natuur. Het kan natuurlijk ook de verkeerde kant opgaan.....de mens kan zich in verbittering hullen en zich afwenden van het positieve. Dat is dan een persoon die het Paasgebeuren voorbij laat gaan, uit zijn hart en handen laat glippen. Judas is verbonden aan het astrologische teken van de intens levende en emotioneelvolle SCHORPIOEN. Dit dierenriemteken is één van de meest geheimzinnige tekens van de dierenriem, ook wel zodiac genoemd. Personen die het teken SCHORPIOEN benadrukt hebben in hun persoonlijke geboorte-horoscoop, hebben tot taak het verkeerde handelen en denken van de mensen uit te roeien. Daarvoor heb je moed nodig en SCHORPIOEN-getinte mensen hebben veel moed. Onder negatieve omstandigheden lijden deze mensen heel diep, zo diep dat zij zichzelf en hun medemensen kunnen pijnigen met woorden en/of daden. Als de emotionele of lichamelijke pijn van het leven ondraaglijk wordt, kunnen zij zichzelf en anderen dodelijk verwonden.... Maar.....de mens moet door de pijn van het leven gaan, door de emotionele pijn vooral, je kunt die wel even verdoven door slaap, drugs, sex, en iedere verslaving die er maar bestaat, uiteindelijk MOET je door de pijn om be-vrij-ding te krijgen. Vrij te worden van emoties die je leven vergallen....zoals jalouzie, afgunst, boosheid, wraak, verdriet, spijt en schuldgevoelens enz. We kunnen de figuur van Judas bezien als het stukje SCHORPIOEN in ons allen. Wanneer we "onze Judas" eerlijk en oprecht in het gezicht durven kijken, kruisigen we onszelf, het doet pijn te ontdekken dat er jalouzie/afgunst en angst in ons hart wonen en intense emoties die onze gemoedsrust verstoren. En kijk, na de confrontatie, na de kruisging van ons diepste zelf, komt er de klaarte, de verrijzenis, een bevrijding, een stukje Pasen!
Hallo bloggers,
De eenzame nacht op de lugubere parking in het hartje van een rustig provinciestad is goed verlopen.
Hallo lievemensen, 
Een nieuwe lente, een nieuw begin?
Ik ben Cauwe Marijcke
