Mijmeringen over kwakzalvers, huichelaars, oplichters, kaartlegsters, astrologen en al die andere charlatans.
Hallo lieve en minder lieve blogsters en bloggers,
Ik heb een weekje in Antwerpen gebivakkeerd en ben nu net weer in mijn Moby beland die nog altijd op de lugubere parking geduldig op beter weer staat te wachten. Ondertussen zijn de muren van de parking met grafittitekeningen opgesmukt. Tja, ieder zijn meug. Echt mooi kan ik het niet vinden, maar kleurrijk is het wel. Ik heb vanmorgen les gegeven aan een paar lieve mensen die zich interesseren in de kaarten van de Tarot. We hebben weer uren lang gefilosofeerd over het leven zoals het is en tja, het is niet altijd even gemakkelijk. Ieder mens krijgt zijn levenslessen voorgeschoteld en of we willen of niet, we moeten het voorgeschotelde voedsel wel verorberen en verteren. Maar, dat is een feit, de één krijgt wel eens meer op zijn bordje dan de andere. Als astrologe en/of kaartlegster hoor je veel verhalen van veel verschillende personen. Van jong tot oud, van rijk tot arm, van ziek tot gezond, van nederig tot belangrijk. Van toiletjuffrouw tot minister. Dat laatste verwondert U zeker?! Maar het zal niet over mijn lippen komen welke personen dat zijn, want dan zou de magie eindigen. En ik wil juist dat de magie zich nog verdiept, dat de deuren tot het mysterie zich nog verder zouden openen en mijn nieuwsgierigheid nog meer bevredigd wordt.... Als kind, als meisje, als jonge vrouw, kortom mijn heel leven heb ik graag met mijn neus in de boeken gezeten. Ik las en ik lees alles, enfin, bijna alles. Alleen stripverhalen kunnen mij niet boeien. Van Kuifje en Jommeke, weet ik zo goed als niets. Soms probeer ik het wel eens, maar ik ben een lettervreter; ik moet kunnen lezen. Het liefst lees ik psychologische getinte romans of ik verdiep mij in esoterisch/astrologisch gerichte boeken. Toen ik op een gegeven moment mensen over de vloer kreeg die hun horoscoop wilde laten uitleggen, begon mijn leesdrift een beetje te verminderen. Want, die mensen brachten allemaal stuk voor stuk een verhaal mee. Hun levensroman en ze lieten mij in die levensroman binnen. Je zult het niet geloven, maar die romans zijn nog spannender dan het meest pakkende boek. Wat mannen en vrouwen allemaal denken en doen en hopen! In het begin kon ik mijn oren nauwelijks geloven. Met rode oortjes luisterde ik naar hun verhalen. Het één nog spannender dan het andere. Er werd tijdens het consult gelachen, gefilosofeerd en er vloeide veel traantjes....Na enige tijd legde ik discreet een zakje met papieren zakdoekjes op de tafel. Die hebben dienst gedaan! Bij mijn eerste consult, waarbij ik echt niet vermoedde wat er zou kunnen gebeuren, ik was zelf even nerveus als de jonge vrouw die voor mij zat, begon ik spontaan mee te huilen. Tja, dat was natuurlijk niet erg professioneel en ik heb mijn emotionele kant nu wel wat beter onder controle, maar nog altijd ben ik onder de indruk van het verdriet en zielepijn die de mensen met zich meedragen. Meestal kon ik ze weer wat opgemonterd terug in hun levensroman sturen, velen werden vrienden, de ene mens kwam wat dichterbij dan de ander, maar ze waren allemaal mensen die even hun hart voor mij openden. Op een keer kwam er een mijnheer binnen die ook uitleg wilde krijgen over zijn horoscoop. Na zijn naam te hebben gemompeld, legde hij een bandrecordertje midden op de tafel en zei: "vertel het me maar eens!" Toch wel een beetje nerveus door zijn kille, zakelijke aanpak van het consult, stak ik van wal en begon aan mijn uitleg. Doorgaans komt er dan een reactie en komt het gesprek op gang. Dan kan de dialoog beginnen. Hier bleef het bij een monoloog van ongeveer een half uur. Af en toe wachtte ik even, hoopte ik op een respons, maar niets van dat alles. Ik werd echt wel een beetje boos door zijn zwijgzaamheid en van zijn toch wel duidelijke sprekende afwerende houding. Ik zweeg uiteindelijk ook. Dit was een hopeloos consult. Verspilling van mijn tijd. Plots sprak hij: "jaja, dat weet ik nu allemaal wel, maar vertel me nu liever iets over mijn kinderen!" In die tijd ging ik er nog helemaal van uit dat alle informatie uit de door mij getekende horoscoop kwam die ik vooraf een paar uur lang had bestudeerd en waaruit ik mijn kennis dacht te putten. Tenslotte vraagt het zeker een jaar of 5 van studie eer een mens iets van een horoscoop kan interpreteren, want dat vergt heus wel wat meer dan enige kennis van de 12 dierenriemtekens. Het is een grote, diepe psychologische studie, die naar men zegt, moeilijker is dan een dokterstudie.... Langzamerhand heb ik begrepen dat er nog "iets" meer bij moet komen, een zekere intuïtie, een zekere helderziendheid, een zekere helderhorendheid. Ik had altijd wel geweten dat er iets "raars" aan me was, maar aan die mogelijkheid had ik echt niet gedacht. Toch werd het die avond wel duidelijk dat behalve de kennis van astrologie er dat "ietsje" meer wel degelijk was. In de horoscoop stond het vijfde gedeelte, het vijfde huis genoemd, leeg, dat wil zeggen, er staan geen planeetkrachten in, geen Zon, geen Maan, geen Venus, niets, leeg. Dan wil dat meestal zeggen dat de horoscoop-eigenaar in dat vijfde huis "niet aan het werk moet", er behoeft op dat levensgebied, weinig of niets meer te geleerd te worden. Maar....astrologie is niet zo simpel, er zijn veel valkuilen, en je moet op zoveel aanwijzingen letten, dat het eigenlijk onmogelijk is, 100% zeker te zijn van een horoscoop-gegeven. Moest dat zo zijn, dan zou ik nu in een (ovaal) kamertje in het Witte Huis zitten! Maar, ik was geïrriteerd en verloor een beetje mijn zelfbeheersing, dus kwaakte ik eruit: "Mijnheer, U hebt geen eens kinderen, wat wilt U dan dat ik U vertel!" Verbouwereerd blikte mijn bezoeker mij aan en ik kwaakte verder: "en U bent nooit getrouwd geweest! Dus! Vanwaar die vraag?" Natuurlijk kun je als mens best kinderen hebben al ben je niet getrouwd, maar ik spreek wel van een jaar of 15 geleden en werd er toen nog iets minder openlijk gesproken. Enfin, het werd nog een heel geanimeerd gesprek, want ik had de nagel op de kop geslagen en hij was overtuigd geworden dat hij wel bij een redelijk goede astrologe terecht gekomen was. Want mensen, lieve en minder lieve bloggers en blogsters, er zijn goede bakkers, heel goede bakkers, excellent goede bakkers en je hebt er die nog geen behoorlijk broodje kunnen bakken en zo zit het met alle beroepen. Overal vind je goede en minder goede stielmannen/vrouwen. Wanneer de loodgieter het huis verlaat en de kraan van de afwasmachine lekt nog even hard alstevoren, dan zegt men: "dat was een slechte loodgieter, ik zoek een betere." Wanneer de astroloog of kaartlegster minder presteert (er zijn inderdaad een heleboel charlatans op de markt!), zegt men: "die mensen zijn bedriegers, oplichters, charlatans; van heel dat gedoe geloof ik geen zier." Gelukkig is hedentendage de brandstapel niet meer "in", maar het liefst zou men dan toch die mens op de brandstapel smijten (met alle serieuze astrologen en kaartlegsters erbij), want het is allemaal ziever! Waarom een loodgieter of bakker wel slecht mag presteren, hij zit dan waarschijnlijk in een verkeerd gekozen beroep, en zal dan op een gegeven moment door gebrek aan opdrachten wel een andere job gaan zoeken, er geen slechte astrologen zouden mogen/kunnen bestaan, die zitten dan ook in het verkeerd gekozen beroep, daar kan ik met mijn petje niet bij! Nee. Dit bijzondere beroep zou moeten worden uitgeroeid! Een beroep dat één van de meest sociale beroepen is, want waar heeft een mens nog een luisterend oor, waar krijgt hij nog eens een schouderklopje, een complimentje? Waar krijgt hij dat duwtje om zich door zijn problemen heen te werken? Waar krijgt hij zicht op het feit dat de problemen misschien bij hemzelf liggen en de hele ellende niet in andermans schoenen moet worden geschoven? Waar krijgt hij inzicht in zijn karakterstructuur? Waar krijgt hij te horen waar zijn sterke punten liggen en waar zijn zwakke? Waar ontmoet hij nog de warmte van een medevoelende en begrijpende mens? Geloof me, ook psychologen, de psychologen met een offiëel diploma, hebben minder inzichten op de psyche van een mens dan een bekwaam astroloog. In het verleden mocht een arts zijn beroep niet uitoefenen zonder enige kennis van de 12 dierenriemtypes..... Maar ja, in deze moderne tijd wordt de oeroude kennis met het badwater weggegooid en ja........het gaat allemaal veel beter. Lees de krant, kijk naar het nieuws, luister naar de mensen om je heen, het gaat inderdaad heeeeeel veeeel beter! Er heerst vrede, rust, en harmonie in ons landje. En over heel de wereld!
Ze zat voor het venster in haar opzichtige, lustopwekkende kledij en keek naar de traag voorbij rijdende auto´s, met daarin mannen die, gedwongen door hun sexuele drift en onvervulde verlangens, haar op hun beurt bekeken. Taxerend, brutaal, hongerig. Ze was eraan gewend. Het deerde haar niet meer. Ze hoopte dat er vlug zo´n getermonteerde man zou binnen komen. Dan kon ze aan het werk. Ze zou haar ogen sluiten en haar benen openen. Ze zou niets voelen, niet in haar hoofd, niet in haar hart, niet in haar onderlichaam. Na afloop zou ze wel het geld voelen en zorgvuldig opbergen. Met dat geld zou ze een gevoel van veiligheid krijgen. De zekerheid dat ze voedsel, kleding en warmte zou hebben. Een zekerheid die ze vroeger als vanzelfsprekendheid had gevonden. Een vlammend houtvuur, een goed gedekte tafel, een warm gezellig, breed bed, met daarin liefhebbende lippen en strelende handen. Het was haar alles ontglipt. In de linnenkast, tegen de achterwand verscholen, bewaarde ze de oude krantenknipsels waarmee haar zekerheden waren verdwenen, die haar leven verwoest hadden. In het begin had ze het niet kunnen geloven dat het haar man was die als opvoeder kleine jongetjes had gemarteld en misbruikt. Ze was in paniek naar haar vriendin gevlucht nadat woedende buren en ouders, stenen, speeksel en scheldwoorden door haar vensters hadden geslingerd. Maar na een paar dagen had ze ook in de ogen van haar vriendin afschuw gevonden. Afschuw die het medelijden met haar en haar gebroken bestaan stilaan oversschaduwde. Hier, in de buurt waar vrouwen het oudste beroep van de wereld uitoefenden, was ze enigszins veilig. Hier had iedere vrouw haar eigen drama, haar vervlogen geluk. Automatisch beantwoordden haar vingers de gebarentaal van een geïnteresseerde klant. Ze schoof de gordijnen voor het venster. Het zachte motorgeronk op de achtergrond stoorde haar niet. De buitenwereld lag altijd op de loer. Ze had ermee leren leven. De klant was mager, proper, goed gekleed, een veertiger. Hij zette zich op de rand van het bed en sloeg zijn ogen naar haar op. Ze had gedacht dat ze niets meer kon voelen dan de zachte ruwheid van een bankbiljet, de koude gladheid van munten. Ze had zich vergist. Een steekvlam, een diepe emotie doorstak haar. Die ogen kende ze. Vroeger hadden ze het helblauw van een wolkenloze hemel weerspiegeld. Nu waren het grauwe wolkenvelden, zwanger van mist en regen. Sprakenloos staarden ze elkaar aan. Dan gleden zijn ogen van haar gezicht zeg, haakten zich vast aan haar lichaam met de opzichtige, ordinaire lingerie om zich tenslotte beschaamd op de grond te richten. De smalle nek diep gebogen. "Koen?", Haar stem zweefde ijl door het schemerdonker van de kamer. "Wat kom je doen? Wat zoek je?" Zijn handen zochten in de binnenzak van zijn regenjas en legde aarzelend, ietwat beverig, een stapeltje bankbiljetten op de tafel naast het bed. "Verdiend en gespaard terwijl ik vast zat. Ik dacht.....Ik......Het spijt me......Misschien kun je het gebruiken?" Zacht en aarzelend was zijn eens zo welluidende stem. Aarzelend waren ook zijn gebaren terwijl hij de deur uitging. En zacht was het geluid waarmee hij de deur achter zich sloot. Ze schoof haar gordijnen niet meer open. Ze had die dag genoeg verdiend.
Ik leg een klacht neer, maar ik weet niet waar ik met mijn klacht naar toe moet gaan ik weet niet waar ik mijn klacht neer moet leggen de klacht komt uit mijn ziel de klacht komt uit mijn hart het is een klacht zonder geluid zij stokt in mij en komt mijn keel niet uit! Het is een klacht zonder klanken ik kan niets meer zeggen.......
Wanneer en waar is het allemaal ontstaan? Deze verwarring, deze toestand, deze razernij van een dolende, gestresseerde maatschappij waarin mensen nauwelijks nog kunnen bestaan en elkaar steeds meer naar het leven staan!
Zeg mij, wie wierp de eerste steen in de visrijke vijver die België heet? De kringen in de vijver worden groter de oever is bereikt.... Wie moet ik haten, wie moet ik bedanken nu leven hier onmogelijk blijkt!
Mijn klacht stijgt op in de stilte en wordt weerkaatst door de kilte die de luidkakelende politici achterlaten! Veel lawaai en weinig wol; iedereen slaat op hol; de één beschuldigt de ander. Hun woordenstroom is als een meander die uitmondt in de vijver waarvan de kringen de oever hebben bereikt!
Mijn klacht blijft hangen in de lucht. De rede is vergangen, gevlucht, vergaan.... Er is geen luisterend oor, noch een aandachtig gehoor.... Iedereen blijft op zijn standpunt staan. In deze doorgedraaide maatschappij is er al lang geen plaats meer voor mij!
Ik pak mijn ziel, mijn hart, mijn moed en mijn klacht tesamen en ik bid: God, help dit arme land. Dit arme Belgenland!
Moeder, ik wil terug in je schoot, in jouw beschermende schoot wil ik huilen en schuilen, want ik ben als de dood voor de wereld om mij heen! In foetushouding wil ik in je zijn met al mijn angsten en mijn pijn. In jouw schoot word ik weer klein, heel klein.... alleen jouw harteklop, jouw stem, jouw adem, jouw ritme, jouw en zitten en jouw staan..... Moeder, ik kan deze wereld niet aan!
In feite wil ik dichten en dromen en denken, maar in volle galop, bereed ik het paard dat "Leven" heet; dat mij genot kon schenken! Tot ik in volle, dolle vaart in een duistere greppel van mijn wezen gleed.... Een bliksemschicht, een flitsend licht, mensen zonder gezicht: ik heb op hen een wapen gericht!
Moeder, ik heb paniek gezaaid, ik heb verwond en gedood, ik heb een kind van haar fietsje gemaaid! Haar kleertjes kleurden langzaam rood.
Haat lees ik in de ogen van de mensen om mij heen. Men grijpt mij vast; zij doen hun werk! Ik houd mij amper op de been! Maar ik houd me groot, ik maak me sterk, ik trek een ijzren pantser aan en zet een stalen masker op zo ziet men niet de angst die door mijn lichaam raast!
Want voor jouw beschermende schoot, Moeder, ben ik, helaas, te groot.
Moederdag is weer voorbij. En ieder jaar is er weer een andere verrassing. Tja, als je 4 kinderen hebt, met (af en toe) evenveel schoonkinderen en 4 kleinkinderen, is er altijd wel iets te beleven! Jaren geleden heb ik aan de kinderen gezegd dat ik liever "moederdag" vier op 15 augustus, op Maria Hemelvaartdag. Niet dat ik nu zo´n Maria-vereerster ben, want ik ben protestant opgevoed en daar komt de hele Maria-verering niet in voor! Maar omdat het op die manier gemakkelijker was om alle partijen tevreden te houden ivm met het obligate bezoekje aan de "(schoon)moeders". Nu kunnen mijn kinderen in Mei naar de eventuele schoonmoeder gaan en in Augustus mij een plezier doen. En.....omdat ik ondertussen wel van de symboliek achter de figuur van Maria ben beginnen te houden. Zij is het voorbeeld van de nederigheid die zo mooi in het dierenriemteken van de Maagd wordt weergegeven. Je dienstbaar opstellen aan de medemens, de wereld zuiveren van alle onreinheden. Vroeger, toen ik nog jong en onwetend was, zei ik altijd: "Die Maria, mensen toch, zo´n slap vrouwmens. Je eigen zoon voor je neus aan het kruis laten nagelen. Ze stond erbij en ze keek ernaar! Moest het mijn zoon geweest zijn "over mijn lijk!". Ondertussen heb ik wel begrepen dat in de symboliek van het Bijbelverhaal, Maria zichzelf wegcijferde voor het welzijn van de gehele wereld. Haar Zoon moest geofferd worden en zij mocht zich niet verzetten. Zij was de dienstmaagd des Heren. Zij was het lichaam dat gediend had om dit speciale Kind te baren en te doen opgroeien. Toen Hij volwassen was ging Hij zijn eigen weg, zoals doorgaans alle kinderen doen....en......dan moeten de moeders een stapje achteruit zetten en toekijken. Een moeilijke opgave. Er zouden heel wat problemen minder in de wereld zijn tussen ouders en kinderen moest daar meer de nadruk opgelegd worden. Zodus, ik probeer een verstandige moeder te zijn en redeneer verstandig.... Een redelijk verstandige redenering, vind ik van mezelf. Maar ja, het verstand is een en de emotie is twee. Soms strijden die energieën in mij om voorrang te hebben. Zo zag ik afgelopen Zondag, in het hartje van Antwerpen wandelend, ja, Chiara, de hond moet zijn wandeling hebben!, heel wat mensen met ruikers door de stad kuieren. Jaloers bekeek ik al die mooie boeketten en ik vond mezelf een dom kalf om me zo verstandig op te stellen. Al die bloemen gingen mijn neus letterlijk voorbij. Ik doe niet mee aan de commerce, hoor!, hield ik mezelf groot en ik probeerde een zo vrolijk mogelijk gezicht te zetten.... Mijn gezicht klaarde helemaal op bij het zien en horen van de musical Mamma Mia waarop ik mezelf en mijn kleindochter Nicky tracteerde. Een nog verlaat verjaardagscadeautje voor haar! Zo is het dus voor mij eerder een grootmoederdag geworden. De blonde "spring-in-`t-veld" , nog juist kind, nog net geen puber, troggelde mij nog een peperduur programma af en een nog duurdere Mamma Mia-cd, maar beloonde mij daarvoor met twee grote stralendblauwe ogen en ik dacht aan het spreekwoord "een kinderhand is rap gevuld"! Jaja. s' Avonds keken we samen een beetje televisie, o.a. naar "Witse" en zo rond 12uur zette het kind zich nog even achter de computer om een spelletje te spelen. Oma viel om van de slaap, maar dat jonge mensenkind was nog springlevend. Op Maandagochtend ging ik terug naar de lugubere parking van het provinciestadje met het grootste marktplein van België en wat vind ik als ik de Moby binnenstap??? Een vaas met rode rozen en een brief met "Leve Mam" erbij! Ik kan mij niet herinneren dat mijn oudste zoon zich ooit met deze soort tierelantijnen heeft bezig gehouden! Tja, een nieuw en lief Lief doet wonderen, hè? De rozen staan hier bij me op dit klein tafeltje in de Moby en ze geuren en kleuren dat het een lieve lust is! Ik geloof dat ze extra hun best doen om mij dat plezier te doen. Moby met mij en de rozen erin staat momenteel ergens in de weilanden. Het waait verschrikkelijk. Moby staat te dansen op haar 6 wielen. Morgen is het hier motorcross en Frank gaat zich dan weer eens uitleven. En ik? Ik lees, ik blog, ik schrijf, ik kook ons potje, ik wandel eens met de hond, ga een keertje naar de start om daar duizend doodsangsten uit te staan als zoonlief temidden dat geweld mee wegscheurt in de eerste bocht en ik geniet van mijn leven in de mobilehome.
Het dagje Antwerpen is na de middag verknoeid geworden door de terreurdaad van een opstandige, doorgedraaide jongere. Met veel misbaar en luid sirenegeschreeuw raasden ambulances en politiewagens door de straat waar ik in mijn klein studioke af en toe een wasje draai, de rekeningen in de brievenbus vind en mijn boeken heb uitgestald. Met mijn verhuis verleden jaar naar de mobilehome moest ik al mijn spullen naar andere bestemmingen zien vertrekken, maar van mijn boeken kon ik geen afscheid nemen. Ze zijn na mijn kinderen en kleinkinderen mijn grootste schat. Ik weet nog dat ik gisteren bij al dat machtsvertoon nog heb gedacht: "amai, er moet ergens een vreselijk verkeersongeval gebeurd zijn!" Een uurtje later, op het terrasje in de zon, hoorde ik het bangelijke nieuws dat als een lopend vuurtje door de Sinjorenstad ging. Er had bloed gevloeid in het hart van Antwerpen. Tja, dat zijn geen leuke dingen en mijn gedachten zwerven dikwijls naar de familieleden van de slachtoffers en van de dader! Wat moeten die verdrietige uren doormaken! Je kunt honderden kaarsjes zetten op de plaats van het gebeuren, dat is wel troostend, maar neemt de pijn niet weg!
Nu was het eindelijk lente geworden. Ook in Antwerpen. De kastanjebomen hebben hun kaarsjes aangestoken, de meidoorn geurt er op los zodat een mens er bijna dronken van wordt en het stadspark ziet er een heel stuk vrolijker en fleuriger uit dan een paar weken geleden. Ik heb geprobeerd de rotzooi uit mijn gezichtsveld te houden en mij geconcentreerd op de dingen die wel mooi waren, zoals o.a. de eenden die parmantig in het weinige water van de vijver spartelden. Eindelijk verlost van hun ophokplicht. En dan gebeurt er dit weer!
Bij het doorbladeren van mijn schrijfsels kwam ik een klein verhaaltje tegen dat ook over Antwerpen gaat en waarin ook de feestvreugde veranderde in leed. Ik zal het apart toevoegen....
Ze hadden vroeg de trein genomen. Vanuit hun klein dorpje in de Westvlaanders. Ze wilden zo lang mogelijk in Antwerpen 1993 kunnen rondwandelen. Zij had haar mooiste kleedje aangetrokken en hij zijn beste pak. Zij had haar haar in de krul gezet en hij had vaders pet geleend. Ze hadden allebei een aanslag op hun spaarvarken gedaan en van tijd tot tijd voelden ze eens in hun tas naar de goedgevulde portemonnaie. Dan keken ze elkaar tevreden aan en af en toe wisselden ze een kusje, want ze waren verliefd en verloofd. Over twee jaar zouden ze trouwen. Ze hadden zich maandenlang verheugd op dit uitstapje en alles werkte mee. De zon scheen en de trein gleed zachtzingend over de rails doorheen glanzendgroene weiden en gouden korenvelden. Het stel was zo gelukkig als een jong, verliefd stel maar gelukkig kan zijn! Even na 10 uur kwamen ze aan in het feestelijk opgetuigde Antwerpen. In de hal van het grote, imposante station bewonderden ze de fris vergulde versieringen waardoor de schoonheid van het gebouw nog eens werd onderstreept. En dan gingen ze de Keyserlei op waar stromen toeristen onder het groen van de jonge lindenbomen kuierden, en waar de terrasjes uitpuilden van dorstige en vermoeide mensen. Waar de warenhuizen hun toelachten met een schat aan verlokkingen. Hand in hand liep het stel door Antwerpen. Op de Groenplaats gekomen waren ze een beetje moe en zochten ze een terrasje op om iets te drinken en te eten. Voldaan en uitgerust bezochten ze daarna de machtige kathedraal. Het zonlicht toverde de oude glasramen om tot sprookjesachtige taferelen waar hij zijn ogen niet van kon afhouden. Zij stak een kaarsje aan bij het Mariabeeld. Ze bad lang en vurig voor hun beider levensgeluk en eventjes bad ze voor alle andere mensen op deze wereld. Ze keek eens speels naar haar verloofde en een warm geluksgevoel doorstroomde haar stevig vrouwenlijf. Omdat ze in de kathedraal was, een heilige plaats,duwde ze haar gevoelens weg en in plaats van haar handen rond zijn nek te leggen, vouwde zij ze devoot in haar schoot en bad nog "een weesgegroetje". Verder ging de ontdekkingsreis en plotseling stonden ze op de Grote Markt. Het was er enorm druk. Evenals alle andere toeristen rekten ze hun halzen en bekeken de eeuwenouden gevels met daarop, hoog tegen de blauwe lucht, kunstwerken zoals een engel, een schip, een paard, een vos, een draak, een ridder. Symbolische figuren, herinnerend aan een roemrijk verleden. Voor het stadshuis was een bloementapijt aangelegd. Ze keken hun ogen uit! Op een gegeven moment gleden zijn ogen weg van de bloemenpracht en vonden aan de overkant van het tapijt een meisjesgezicht met daarin twee grote, blauwe kijkers die hem vrijmoedig bekeken. En onder dat gezichtje zag hij een figuurtje, slank en toch vol rondingen. Een kort rokje liet de lange, bruine benen vrij die koket in hooggehakte schoentjes staken. Hij voelde hoe zijn hart sneller en krachtiger begon te kloppen. Toen het meisje zag dat ze zijn bewondering (en nog veel meer), had verkregen, lachte ze, waardoor parelwitte tandjes zijn opwinding nog verhoogde. Als gefascineerd drong hij zich door het publiek heen. Zijn benen droegen hem naar het lokkende kind. Iets onbekends, diep in hem, bestuurde hem. Hij was zo maar, ineens, in een andere dimensie gekomen, in een andere wereld. Even later stond hij tegenover haar. Als betoverd. Maar toen hij zijn handen hongerend naar haar uitstrekte, draaide ze zich om en liep vlug van hem weg. Versteend staarde hij haar na, sprakeloos, verbijsterd, als verdoofd. Hij kwam weer bij zinnen bij het horen van zijn naam. Het meisje dat hij al vanaf zijn kindsheid kende, waar hij over twee jaar mee zou gaan trouwen, stond naast hem. Keek niet begrijpend naar hem op. Ze voelde zich net zo ellendig en verlaten als hij. Nooit zou hij deze blik vergeten, noch die van het onbekende meisje. Hand in hand liepen ze terug naar het station met zijn imposante hal die nu veel van zijn glans en glorie verloren scheen te hebben. De trein bracht hen weer terug naar hun dorpje in de Westvlaanders. Het werd nooit meer zoals voorheen......
Over een uurtje ga ik naar Antwerpen, mijn geliefde stad aan de stroom. Ik ga dan ook zeker na het afhandelen van mijn verplichte boodschappen, een wandeling doen door het stadspark. De mooie maand Mei maakt (hoop ik), zelfs het stadspark nu mooi met zijn bloeiende bomen en planten. Een dik aantal jaren geleden was het daar een waar paradijsje en kon ik er genieten van de schoonheid en de rust. Maar nu....... Als eerzame burgeres van Antwerpen word ik geacht mij aan de regels te houden die een aangename en propere stad waarborgen, maar dat geldt precies niet voor het stadsbestuur, want wat daar in, rond en aan dat stadspark allemaal mag! Je haren rijzen ten berge als je daar nu rondwandelt. Ik zal proberen een paar foto´s toe te voegen om het U te laten zien. Beelden spreken meer dan woorden! Als ik met mijn hond door Antwerpen dwaal moet ik zijn armzalig drolletje oprapen en een paar kilometers meedragen, (vuilnisbakken zijn in mijn buurt heel schaars en zitten dan meestal nog propvol), maar dat is een ander verhaal, waar ik nog wel eens op terugkom), om onze stad rein te houden. Tja, ik vind het ergens logisch dat hondenbezitters inderdaad al die drolletjes moeten opruimen, maar dat er aan de andere kant zo slordig met het stadspark (en nog heel wat andere openbare plaatsen), mag worden omgegaan, vind ik dus niet samengaan! Als ik mij moet bukken over een hondendrol, vind ik dat het stadsbestuur zich wel eens mag bukken over de reinheid van het stadspark. Dat de vijver van het stadspark zo goed als leeg staat, weet iedere Sinjoor ondertussen, want dat is al jaren.........De fontein, die er eigenlijk nog niet zo lang staat, heb ik misschien een of twee keer zien spuiten. Door de aanhoudende regenval staan er immensgrote plassen, maar ja, als de voetpaden niet onderhouden worden....de armtierige, oude, vermolmde banken staan soms letterlijk met hun poten in het water. Ga daar maar eens op zitten om van het zonnetje te genieten! Je krijgt er een gratis voetbad bij. De vuilbakken zijn uit hun hengsels, hangen zielig met hun kopjes naar beneden. Het oorlogsmonument is omringd door stalen hekken, tralies, betonblokken, vlechtwerk van ijzer, stenen en heel de rattaplan die nodig is om huizen te bouwen, tunnels aan te leggen en straten op te breken en weer aan te leggen en weer af te breken! Kortom, het is één grote bouwwerf. Aan de andere kant van het stadspark zie ik tot mijn afgrijzen dat daar zich hetzelfde tafereel begint af te spelen. Iedere week wordt het grasplein kleiner en de zand-en steenhopen groter. Het skateplein voor de jongeren is in verregaande staat van ontbinding en heel het park is bedekt met afval allerhande. In één woord, het is een schande zoals het stadspark erbij ligt. Wat moeten de toeristen wel van ons denken! Tja, dit moest even van mijn lever alvorens ik de bus of trein neem naar die mooie stad, waar een oudere dame een boete krijgt voor milieuvervuiling wanneer ze vanaf haar balkonnetje de vogeltjes voert met wat broodkruimels (echt gebeurd!), en ik een boete als ik mijn oud papier een dag te vroeg buiten zet omdat ik op de ophaaldag een paar dagen de stad uit ben! Ik begrijp (heel vaak), het leven niet, de mensen niet, de wetgeving niet, kortom, ik begrijp er soms niets van. Maar nu, op naar de stad, waar ik hopenlijk op een terraske de dagelijkse ergenissen kan wegspoelen met een lekkere koffie verkeerd. Dat mag nog....,want eerlijk gezegd, er mag niet veel meer. Veel belasting betalen dat mag, maar wat ze ermee doen?! Er zou een raad van burgers moeten zijn die af en toe eens controle zou moeten kunnen houden over hetgeen er met onze centjes gebeurd. Moest ik in die raad zetelen, amai, amai, amai, ze zouden er niet goed van zijn op "het schoon verdiep".
Van een ver en vorig leven irrëel en vaag is niets mij gebleven geen herinnering geen bewijs slechts die honger naar geluk en rust dat heimwee naar het goede en een levensgrote vraag: waarheen gaat deze reis wat ben ik voor een ding en waar kom ik vandaan? Met daarbij een stil vermoeden dat eens in een vorig leven ik koos voor dit huidig bestaan met al zijn vreugden al zijn kommer al zijn pijn.
Ik koos uit vrije wil en zeer bewust vandaag die ene mens te zijn!
Daaraan wil ik denken in moeilijke dagen... Mijn last is daardoor minder zwaar om dragen en ik glimlach door mijn tranen heen, want ik koos voor dit leven, ik alleen!
Het was vandaag een fijne dag. De zon was van de partij en met onze Moby Dick waren we in Genk. In feite waren we gisteren in de namiddag al vertrokken en hadden we ons rijdend huisje op een mooi plaatsje gezet. Een beetje buiten het gewoel van de vele andere mensen die ook met hun mobilehome, caravan of bus naar het crossgebeuren waren afgezakt om een sportief en ontspannend week-end te beleven. Heerlijk om´s morgens tussen het groen wakker te worden en de frisse dennengeur te kunnen opsnuiven. Naarmate de dag vordert, verdwijnt de dennengeur en wordt de lucht bezwangerd door de geur van omgewoelde aarde vermengd met benzinedampen van de crossmotors. Maar zelfs die geur is me vertrouwd en heeft een zekere emotionele waarde. Het crossvolkje is een vredig volkje. Er heerst altijd een goede stemming. De renners leven zich uit in hun sport, de supporters schreeuwen hun longen uit hun lijf om hun "poulain" aan te moedigen en tussen de middag zitten de mensen allemaal lekker te smikkelen. Het is precies één grote familie. Natuurlijk, waar mensen zijn, wordt er gemenst en het zal best niet overal en altijd koek en ei zijn op dat crossgebeuren, maar ik ben een mensje dat zo ergens aan de buitenkant van dat crosscircuit bengelt en mijn neus liever in een mooie roos steekt dan in andermans zaken, dus veel gaat aan mij voorbij. Soms waag ik me dicht bij de omheining van het strijdgewoel en wanneer mijn zoon dan van start gaat, knijp ik mijn ogen toe..... Wanneer ik ze weer opendoe en mijn oren wat bekomen zijn van het motorgeronk, zie ik een enorme stofwolk en hoor ik in de verte het gebrom van de crossers die al tot aan de andere kant van het circuit zijn geraasd zijn. Soms ligt er één of andere renner in het zand van de startbaan te bijten, maar doorgaans loopt het goed af. En dan beginnen Klaartje en ik aan een lange wandeling door de bossen, of door de weiden, of ik doe gewoon zo maar zo´n beetje sight-seeing in een klein landelijk dorpje. Mijn zoon crosst nu al ongeveer zo´n 30 jaar, dus het crossen heb ik wel gezien. Niet dat ik al die 30 jaren erbij geweest ben! Oh nee, er waren perioden dat hij en ik het te druk hadden met andere dingen en dat we door allerlei omstandigheden minder kontakt met elkaar hadden. In menselijke relaties, ook tussen moeders en zonen, is het hetzelfde als in de natuur. Alles is in beweging, zoals eb en vloed in de zee, zijn er perioden van aantrekking en afstoting. Soms kom je prachtig overeen met een ander mens, en dan, boem patat, spat de vriendschap, de genegenheid of de liefde in gruzelementen. Toen ik heel jong was, was ik daar altijd heel erg van ondersteboven. Verdriet, spijt, wroeging, boosheid en verwondering streden dan om de voorrrang in mijn hart. Vragen zoals " wat heb ik verkeerd gedaan?" en "waarom loopt het nu zo verkeerd af?", bleven mij dan wekenlang of soms nog veel, veel langer kwellen...... Ik herinner mij nog goed de dag op de lagere school, dat in de tekenles, een jongen uit mijn klas, een ferme kras over mijn tekening haalde. Het tekenblad was zelfs gescheurd. Verstomd bleef ik zitten, niet begrijpend. En ik dacht: "Waarom doet die jongen dat? Ik doe dat toch ook niet!" Tja, jaloers zijn op andermans talenten, ik kende het niet. Ik maakte mooie tekeningen en ik kreeg altijd hoge punten. Het zal die jongen dwars gezeten hebben! Ondertussen is er wel meer gebeurd dan dat. Veel meer. Er staan ferme krassen op het papier van mijn levensloop. Het verknoeien van die tekening was nog maar het begin van mijn reis naar volwassenheid. Dat doet me nu denken aan de inhoud van de Tarotkaarten. De eerste kaart heeft als titel : de Zot en draagt het cijfer 0. Deze kaart is het begin van de levensreis die door de 22 volgende kaarten symbolisch wordt weergegeven en "Het Pad" wordt genoemd. Het pad dat leidt naar de wijsheid om het leven een klein beetje te gaan begrijpen en er in vrede mee te kunnen omgaan. Moesten meer mensen dit pad willen gaan, dan zouden de ziekenhuizen en de psychiatrische instellingen niet meer bomvol zitten en zou België in de statistieken van zelfmoorden niet bovenaan in de top tien staan! Maar ja, de mensen die het ver schoppen (!), en daardoor veel te zeggen hebben, kraken de spirituele wetenschappen af en daarmee ook de veerkracht van heel veel mensen. Het volk zou eens te wijs mogen worden! Dat is veel te gevaarlijk voor hun veel te dikke portemonnaies. Bovendien, de mensen die ondanks de tegenwind van de zogenaamde wetenschappers toch op het pad trachten te lopen, ondervinden dat die tocht lang niet gemakkelijk is. Het is een weg vol valkuilen en afgronden. Het is een pad van vallen en weer kreunend opstaan. En verder strompelen. Maar de inzichten en wijsheden en liefde die je onderweg vindt, zijn wel pareltjes. Je blijft er jong en gezond bij! Maar, het is al laat geworden. Ik ga mijn bedje opzoeken. Moby staat weer op zijn lugubere parking en morgen is het weer een nieuwe dag. Als het even kan zal ik morgen iets meer vertellen over "de Zot" die onvervaard, naïef en vol vertrouwen "op pad" gaat.
Hallo bloggers/ zonnekloppers en terraskesgenieters.
Hèhè, het is er eindelijk van gekomen. De lente heeft zijn blijde intrede gedaan. En reken maar dat ik er van geniet! Hopenlijk zijn er velen onder U, die zoals ik, even de huiselijke en dagelijkse beslommeringen opzij kunnen schuiven en profiteren van het heerlijke lenteweer. Ik heb vanmorgen vroeg mijn lugubere parking verlaten en ik ben met de bus naar Antwerpen gereden. Onderweg heb ik zitten genieten van alle mooie lentebloemen in al die mooi onderhouden tuinen van al die mooie villa's die langs de route lagen te pronken. Zoals U ondertussen wel weet, heb ik een dik jaar geleden mijn leven drastisch omgegooid en bezit ik nu geen huis en geen hof meer. Geen gewroet meer in de tuin, geen onkruid meer te wieden en geen huis meer om het spinnnenvolkje voor te zijn door gestadig alle hoeken en gaten te reinigen met stofdoek, borstel en zeepsop! Ik beschouw nu zo`n beetje alle tuinen als mijn tuin om van te genieten en ben heel erg blij dat er nog zo veel lieve en hardwerkende mensen zijn die trouw hun gazon afrijden en tulpenbollen in de aarde willen planten. Ik ben veel verhuisd, meer dan me lief is, en iedere keer als onze tuin mooi begon te worden, lag er weer een nieuw lapje grond op mijn werklust te wachten.....zodus, ik begin er niet meer aan! Ergens in de Kempen is er nu een stukje bosgrond waar ik straks mijn Moby op ga zetten. En dat was de reden dat ik naar Antwerpen toog. Ik ging er voor zorgen dat de waterleiding tot aan het bewuste stukje bosgrond werd doorgetrokken. Na een voorspoedige busreis nam ik op Linkeroever de tram die mij naar het centrum van Antwerpen zou voeren, maar dat viel tegen! Ik weet niet of het U is opgevallen, maar daar in Antwerpen weten ze niet van ophouden met de hele boel open te gooien! De Leien zijn zo goed als gereed om de verkeersstroom op te vangen, maar het gekke is dat er nog maar weinig verkeer is! Het is daar heel rustig geworden. Enfin, om kort te zijn, de tram die mij naar de Antwerpse watermaatschappij moest voeren, liet verstek gaan en op mijn nieuwe zomerschoentjes kon ik heerlijk een heel eind door het zand en steengruis baggeren. Ik was juist op tijd. 11u45. Ik naar binnen in vliegende vaart, moe en bezweet van het haasten en van de warme zonnestralen, om vast te stellen dat ik daar helemaal niet moest zijn. Kon ik weer dat hele eind terug door het zand en het steengruis! Onderweg besefte ik dat het waarschijnlijk te laat zou worden om nog naar het andere adres te gaan en jawel, een kort telefoontje (soms toch een prachtige uitvinding die GSM), liet me weten dat de kantoren om 12u zouden sluiten. Ik heb me dan maar op het eerste het beste terras gezet en de geplande taken uitgesteld. Morgen gaan we het weer proberen....Hopenlijk met meer sukses en met een tram die wel wil rijden. Verder heb ik daar op dat terras uren zitten genieten van de zon, van de koffie verkeerd en van een gesprek over medische astrologie met een mevrouwtje die daar graag meer over wilde weten. Niet direct de meest gemakkelijke kant van de astrologie, maar wel heel boeiend. Het is heel spijtig dat de mooie leer van de astrologie zo in het verdomhoekje is geduwd. Vroeger moest een arts een zekere basiskennis hebben van de dierenriemtekens. Nu haalt de wetenschap daar zijn neus voor op. Het zou prachtig zijn moesten de exacte wetenschappers vrede sluiten met de meer esoterisch gerichte wetenschappen. Tot mijn genoegen kan ik zeggen dat er af en toe toch wel eens advies gevraagd wordt. Enkele jaren geleden heb ik mijn toenmalige dokter kunnen helpen met een medisch vraagstuk. Er was bij een patient van hem, een hapering aan de galwerking gevonden, maar het bleef een raadsel wat er precies aan de hand was. Door in mijn medischgetinte astrologische boeken te gaan snuffelen, kon ik hem precies vertellen wat er schortte en de zieke kon genezen worden met de juiste behandeling. Dat geeft dan wel voldoening! De dierenriem telt 12 tekens die ieder 30 graden hebben, dus in totaal zijn er 360°. En iedere graad is op een zekere manier verbonden met een deel van het lichaam. Het maakt een groot verschil of een persoon in het begin van een teken wordt geboren, bijv. 23 juli, of in het midden, bijv. 5 augustus of 20 augustus. Zij hebben allen de Zon in het fiere teken van de Leeuw staan, maar er zijn verschillen in karakter, gezondheid en levensloop. Het dieenriemteken van de Leeuw is het hart van de dierenriem en hartklachten horen als het ware bij de Leeuwgeborenen. Iedere graad heeft zo zijn eigen beperkingen of juist het tegenovergestelde, zijn talenten. Bij het teken Leeuw horen de woorden warmhartig, barmhartig, hartelijk, groothartig, goedhartig, hartveroverend, hartverwarmend, hartstochtelijk, hartsvrienden, een groot hart hebben voor zijn medemens, Richard Leeuwenhart is zo´n voorbeeld, enz. Maar ja, ook kleinhartig komt voor, een klein hartje hebben enz. Dus scheer nooit de mensen over één kam. Iedereen is anders, iedereen is uniek. Iedere Leeuwgeborene, of Vissengeborene, of Weegschaalgeborene is een uniek wezen en je moet de hele horoscoop kunnen overzien alvorens iets te kunnen vertellen over het karakter en het levensverhaal.
Er zijn een paar dagen voorbijgegaan sinds ik de mijmeringen over het Paasfeest geschreven heb. Niet dat ik er geen zin in had, maar om mijn rekening op een normaal peil te houden. Omdat ik doorgaans in mijn mobile-home verblijf, heb ik ook een mobile internetverbinding en als ik over mijn limiet ga in verband met de gigabytes, dan krijg ik daar een rekening voor die niet mals is. Zodus ontving ik, als een dikke vijg na Pasen, zo´n rekening waar je een paar dagen niet goed van bent! De bijbehorende BTW slaat daar dan ook nog eens een slaatje uit, waarom mag Joost weten, maar het is nu eenmaal zo. We zijn met handen en voeten gebonden aan ons belastingsregelement. Soms denk ik wel eens dat we nog altijd slaven zijn van één of andere Pharao die zijn graftombe in de vorm van een immensgrote pyramide laat bouwen. Alleen is het geen Pharao meer, maar is het een zogenaamde democratische regering of een hoogmoedig stadsbestuur. Neem nu bijv. het nieuwe Justitiepaleis in Antwerpen. Tja, het is op een zekere manier een mooi gebouw, maar erg efficiënt lijkt het me niet met al die pieken en al dat glas. Zouden ze dossiers kunnen opstapelen in die pieken, of staan die gewoon leeg te staan wezen? En als je leest hoeveel zo´n onnuttig piekje kost, rijzen je de haren te berge. En dan te bedenken dat daar je gemeentebelasting naar toe gaat! Ik las vandaag in de krant dat er al een luchtje rondwaart in het gebouw. Ik citeer "Het Nieuwsblad" van vandaag: " Rioolgeur in Vlinderpaleis. Niemand weet waar stank in Antwerps gerechtsgebouw vandaan komt!" Tja, van dikke nekken misschien? Het klein studioke dat ik heb gehuurd omdat een mens een postadres moet hebben ligt in het centrum van Antwerpen, daar, waar eens het standbeeld stond van koning Leopold l, trots op zijn ros gezeten, en waaronder in de laatste 5 jaren een heel leger van menselijke mollen ondergrondse tunnels en gangen gegraven hebben. En trottoirs hebben aangelegd. Mensen, als je daar met je neus bovenop zit, krijg je het maagzuur als je ziet hoe ze daar met het belastinggeld omspringen. Hoeveel malen sommige trottoirs aangelegd zijn, opengebroken en weer aangelegd, is niet te tellen. Onlangs werd er weer een trottoir opengebroken op een hoek waar een gelegenheid wordt uitgebaat om iets te eten en te drinken. Na ongeveer 5 jaar was dan eindelijk het moment aangebroken dat de mensen rust aan hun oren kregen, en hun klanten weer fatsoenlijk konden ontvangen. Dit in tegenstelling tot vele anderen die van ellende hun zaak hadden moeten sluiten... De bergen stress die bij de uitbaters ondertussen tot ongekende hoogtes waren opgehoogd, konden zachtjes afnemen, maar..... dat was buiten de waard gerekend. Juist voor hun deur moest er zo nodig een openbaar waterfonteintje geplaatst worden. De zoveelste drilboor kwam er aan te pas, en nu na ongeveer een maand en na de zoveelste bewerking, werkt het ding. Het trottoir heeft wel zijn regelmatige structuur verloren, en de uitbaters zitten weer vol stress en....vol wrok, want wie komt er nu nog binnen voor een frisdrankje als er vlak voor de deur een fonteintje staat?! Soms denk je: "waar zit toch dat verstand van het gemeentebestuur?" of, "doen ze dat nou expres?" of "willen ze nou persé met ons belastinggeld smijten?" Enfin, het Leopoldplein heeft nu een piepklein fonteintje en een sokkel zonder Leopold, want bij het terugoptakelen van deze koninklijke figuur vloog alleen Leopold de lucht in en bleef het paard waar het stond: op het gras in het Middelheimpark! Ik stel voor dat ze er een paar ezels op die sokkel plaatsen.
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Hallo lieve blogsters en bloggers allemaal!
Hallo lieve blogmensen,
Ik ben Cauwe Marijcke
