|
Het kind woonde aan de rand van de heide. Ieder vrij uur speelde ze met haar kameraadjes op de naar heide geurende zandgrond. Ze speelden tikkertje, verstoppertje of klommen in bomen. Hoewel ze een meisje was klom ze even soepel als de jongens de bomen in.
Op de eerste lentedagen rende ze achter de vlinders aan of lag ze lekker lui naar het spel van de vogels te kijken.
Op warme zomerdagen zwom ze in het heldere water van het ven waarop het krinkelende, winkelende waterding zijn liefde voor God schrijft.
Op mistige herfstdagen bewonderde ze het spinrag waarin de spin op haar prooi zat te wachten.
Op koude winterdagen schaatste ze op het toegevroren ven tot de zon als een rode bol achter de horizon verdween.
Haar ouders gaven haar veel vrijheid. Voor één zaak werd ze gewaarschuwd. Ja, het werd haar zelfs verboden om op bezoek te gaan bij een buurvrouw die wat verderop in het dorp woonde. Aangezien verboden vruchten altijd het lekkerst smaken ging het kind regelmatig langs bij de buurvrouw. Daar keek ze haar ogen uit op de snuisterijen die de vrouw in haar naar kruidige wierook geurende huisje had. Een grote kristallen bol stond in het midden van de tafel te pronken. Overal stonden kaarsjes te branden. Halfedelstenen zoals amethist, tijgeroog, barnsteen en roze kwarts lagen her en derwaarts tussen boeken met vreemde tekens en symbolen. De buur vrouw was heel aardig. Het meisje begreep niet waarom haar ouders deze vriendelijke vrouw “een gevaarlijke heks” noemden.
Wat het kind wel eigenaardig vond was dat “de heks” soms op de onderste tak van een grote boom zat die haar tuin en huis met zijn bladerdak beschermde. Zoiets doen volwassenen toch niet? Op haar vraag waarom buurvrouw op die tak zat kreeg ze als antwoord dat de boom haar kracht gaf.
Die middag klom het kind in een boom.
“Ik heb niets gevoeld”, zei ze.
De vrouw bekeek het kind met een onderzoekende blik.
“Je zult een gelukkige mens worden”, was haar antwoord..
In haar ogen lagen begrip, liefde en deernis.
|
Ik ben Cauwe Marijcke
