Het griepvirus had mij in zijn greep. Ik, de sterke, dynamische en optimistische vrouw lag als een stuk wrakhout in mijn Moby en niets interesseerde mij nog. Bovendien goot het alle dagen. Het verbaast me nog dat het dak van mijn mobilehome niet is bezweken onder al die regen-en windvlagen. De onophoudelijke regenbuien striemden mijn kleine venstertje, mijn klein uitzicht op de wereld van de lugubere parking. Af en toe scheerde er eens een eenzame meeuw voorbij om een lekker hapje uit de overvolle container te pikken. Op mijn goede dagen werk ik geduldig mee om die container vol te krijgen. In ruil voor mijn standplaats, een zwijgende overeenkomst tussen de uitbaters van de evenementenhal en ik. In mijn jongere jaren heb ik in een asiel gewerkt, heb ik strond geraapt en hondenkotten uitgemest, in overall en lieslaarzen gekleed. Daar liep ik dan, ik met mijn grote dromen van een beroemde schrijfster te worden, of een beroemde actrice of een vermaarde journaliste. Met de centjes die ik in dat asiel verdiende kon ik mijn gezin ´s avonds een warme maaltijd voorzetten en daar was ik heus wel trots op. Trots op mijn carrière was ik echter helemaal niet. Enfin, er is een spreuk van Leonardo da Vinci die als volgt luidt: de mens hoort te weten dat slechte tijden en goede tijden elkaar afwisselen en alleen die mens verdient achting die ook de slechte tijden in berusting aanvaardt! Daar hield ik mij dan ook maar aan vast en na enkele jaren had ik de leiding over het asiel en hoefde ik mijn lieslaarzen niet meer aan te trekken. Tegelijkertijd kreeg ik de bevoegdheid om samen met de dierenarts te beslissen over dood en leven van de aan mijn zorgen toevertrouwde dieren. En dat viel niet mee! Het asiel was in die tijd door mijn toedoen, vol, te vol! Overvol! Ik kon het moeilijk over mijn hart verkrijgen een dier ter dood te veroordelen. En dan nog wel een doorgaans onschuldig dier.... Op een dag was een dobberman binnengebracht. Een prachtige hond. Hij zou gebeten hebben.. Stokstijf stond het dier midden in zijn kooi. Hij plaste niet, hij kakte niet, hij at niet, hij dronk niet! Dat is verschrikkelijk om aan te zien. Kleine pekineesjes doen dat ook. Als ze worden binnengebracht kruipen ze in het meegebrachte nest en komen er niet meer uit. Na enkele dagen liggen ze dood. Als hoofdverantwoordelijke van het asiel werd "het gevaarlijke beest" aan mijn zorgen toevertrouwd. Iedere dag schoof ik haastig en schuw een pot voedsel en een pot vers water naar binnen. Knip van de deur, deur open op een kier, potten eruit en potten erin en opgelucht verdergaan met het werk omdat er niet naar mij gebeten was! Tussen haakjes, er zijn wel wat littekens op mijn handen en armen....maar die zijn van andere sukkelaars! Na een dag of vijf kwam de dierenarts, een vrouwelijke dierenarts en zij had het er net zo moeilijk mee als ik, dus, veel honden werden er niet gedood tijdens ons bewind. We waren het er wel over eens; dit dier moest uit zijn lijden worden verlost! Een hond met de reputatie van "een bijter" te zijn, kun je moeilijk aan andere mensen toevertrouwen. En het was wel een heel grote hond met een blik in zijn ogen.... Om kort te gaan, we spraken af, ik zou hem bij zijn halsketting pakken en naar de afraastering van zijn kot trachten te trekken; de dierenarts zou dan door de opening van de afraastering haar dodelijke spuit in zijn prachtig hondenlijf duwen. Ik vergaarde al mijn moed bijeen, ging het kot binnen en nam hem bij de halsketting. Het dier volgde mij als een lammetje en, voor we het beseften deed het dodelijk gif zijn werk. De volgende ochtend gaf ik mijn ontslag..... Er dienden zich betere tijden aan; er dienden zich weer moeilijke tijden aan. Mijn leven verloopt in een golfslag. Eb en vloed. Ik heb armoede gekend, ik heb rijkdom gekend en nu zit ik in het midden daarvan en geloof mij, dat is de beste plaats voor....mij! Het leven heeft mij weer in zo´n situatie geplaatst dat ik heel nederig werk doe, maar, ik ben wel ondertussen een seniorendame die met tram 7 rijdt als U begrijpt wat ik bedoel. Ik vul dus een container met bergen sigarettenpeuken die ik verzamel met ze letterlijk uit de rubberen matten te peuteren en met veel verve zwier ik lege frisdrankblikjes en lege waterflesjes in de altijd overvolle container die in een hoekje op de lugubere parking staat. Ik veeg, ik dweil, ik wring mij in alle bochten om onder bepaalde toestellen te kruipen, want de sportende jeugd vindt het blijkbaar prettig om het lege colablikje zo ver mogelijk onder het toestel te kieperen. Hond Chiara vindt het prachtig, rent als een bezetene achter de lege flessen aan en zo amuseren we ons kostelijk....als het mooi weer is en het griepvirus mij niet te grazen neemt! En soms bekruipt mij het gevoel: tja, waar zijn je grote dromen naar toe? Ok, ik heb toneel gespeeld, zelfs in de buurt van Yvonne Lex, Anton Peters, Senne Rouffaer en Jeanine Bisschops uit Thuis. Ik was begonnen als souffleuse en begon kleine rolletjes te krijgen totdat er een kink in de kabel kwam. Ik heb een diploma van journaliste behaald in een schriftelijke cursus en ik ben even als zodanig aan het werk geweest en ja, ik heb veel geschreven, vooral horoscopen uitgeschreven en ja, ik heb een kleine naam in de wereld van het paranormale en ja, ik heb 4 kinderen grootgebracht (en ze niet klein gekregen!), en ja, ik was echtgenote en huisvrouw en ergens een duizendpoot. Tot er weer die spreekwoordelijke kink in de kabel kwam. Dus doe ik eigenlijk weer heel nederig werk en ik denk aan Leonardo da Vinci en hoop op betere tijden.
|
Ik ben Cauwe Marijcke
