Het ganse Ilizarovproject kost allemaal stukken van mensen. Ik mag van geluk spreken dat ik een land woon, waar een goed uitgebouwde sociale zekerheid bestaat met een degelijke ziekteverzekering. Als CM-medewerker denk ik daar wellicht meer technisch over dan een doorsnee gebruiker van gezondheidszorg en nu zit ik zelf met mijn Ilizarov en zijn prijskaartje. Gisteren heeft Bea een omslag met de eerste reeks getuigschriften voor verstrekte hulp in de CM-brievenbus gestoken. Het was de eerste maandafrekening van mijn kinesitherapie. En vandaag kreeg ik een mail van CM met het gedetailleerd overzicht van de wettelijke tegemoetkoming, die op mijn rekening betaald wordt. Die snelle service is er niet gekomen omdat ik CM-medewerker ben, maar gewoon omdat terugbetaling van gezondheidszorgen een van de grootste bekommernissen in de CM-dienstverlening is. Straks volgen er nog een pak rekeningen en een van de komende dagen krijg ik de ziekenhuisfactuur.
Vandaag hebben de twee vaste collega's van de dienst organisatieontwikkeling van CM Waas en Dender hun middagpauze bij mij thuis doorgebracht. Het was leuk om bij te praten over de gang en de wandel in CM. Ik hoorde dat vormingsinitiatieven en projecten permanent aandacht en opvolging vergen. Het is dan ook een opdracht voor een dienst organisatieontwikkeling. Ik hoop dat CM even goed draait als ik kan draaien aan mijn Ilizarov. Ondertussen begin ik goed te wennen aan mijn megapiercing. Ik ontwikkel een bijkomende zintuiglijke activiteit omdat ik regelmatig aan mijn knoppen moet draaien en mijn vijzen moet bijregelen. Ooit zal ik dit ritueel missen en zal ik met weemoed terugdenken aan mijn draaimomenten.
Vandaag ben ik op consultatie naar Pellenberg geweest. Volgens de professor zagen mijn been, mijn pingaten, en ikzelf er goed uit. Een consultatie start altijd met een radiografie en op basis van de resultaten wordt het Ilizarov-toestel aangepast. Mijn Ilizarov werd in de "garage" voor een stuk omgebouwd en klaargemaakt voor een volgende periode "draaien". Ik moet de komende 14 dagen nog verder verlengen en 10 dagen corrigeren op het onderste stuk. De rit naar Pellenberg werd met mijn auto gedaan. Mantelzorgers worden privéchauffeurs en ik mag meerijden gelijk een prins of een minister. Zo eenvoudig is dit.
Om de twee dagen moeten de 22 pingaten zorgvuldig geïnspecteerd en gereinigd worden. De thuisverpleegster en Bea, ook verpleegster, hebben er bijna een uur werk aan. Het wondvocht en het korstje worden verwijderd met een alcoholoplossing. De kleur van de pingaten moet aandachtig bekeken worden. Bij ontsteking moet er ingegrepen worden. De huid moet soepel over de pin schuiven. Tot op vandaag zijn er nog geen noemenswaardige problemen geweest, maar we moeten alert blijven. Antibiotica ligt klaar alsook een middel om mogelijks aangetast weefsel over te maken aan een labo. Dan moet Pellenberg snel verwittigd worden.
In een later stadium wil ik me zelf naar de praktijk van de kinestist begeven. Dit gebeurt per rolstoel. Het is maar één kilometer ver en het zou dus goed te doen zijn. De testrit viel verschrikkelijk tegen. Het is bijna onmogelijk om zelfstandig met een rolstoel op de voetpaden te Beveren te rijden. Om de vijf meter is het voetpad schuin gelegd voor de garages, vele tegels liggen los en palen verhinderen de doorgang. Daarom moet ik op de rijbaan rijden, wat natuurlijk erg gevaarlijk is. Ik weet niet hoe ik mij nu best kan verplaatsen. Niet alleen mijn straat is erbarmelijk, maar ook de andere straten zijn niet veel beter. Alleen de dorpskern met het gloednieuwe commercieel centrum is perfect te doen met een rolwagen. Het "grootste winkeldorp van Vlaanderen" is voor mij nauwelijks te bereiken... Er bestaat echter een meldpunt om deze zaken te signaleren. Maar ik vrees dat ik het zoveelste klachtendossier aanbreng, want de problematiek is gekend bij de bevolking. Ik heb geen oplossing voor mijn probleem.
Als je frak over de grond sleept omdat je benen te kort zijn, dan heb je mantelzorg van doen. Mijn mantelzorg is van andere aard. Ik heb geluk, omdat familieleden, buren en vrienden, bereid zijn in te staan voor hand- en spandiensten. Bijna om de week moet ik naar Pellenberg. Bea kan niet rijden. Daarom doe ik beroep op vrijwilligers voor deze vervoersklus. Ik mag deze mensen niet overbelasten, want de rit neemt minstens een halve dag in beslag, Pellenberg is ver en steevast heb je files richting Leuven. Hetzelfde geldt voor de boodschappen, waarbij een auto nodig is. De inzet van mantelzorgers kan ik bijzonder waarderen. Het zijn stuk voor stuk mensen die "gratuit" een hoop vrije tijd willen investeren. Je moet zorg dragen voor hen en hun diensten zeker niet afwijzen. Soms kan dit een extra bekommernis zijn, mochten zij ondervinden dat er niet onmiddellijk antwoord gegeven wordt op hun hulpaanbod. Overdag staat onze deur altijd open en het is binnen zonder bellen. Mijn mantelzorgers weten dit. Voor mij is het bijzonder vervelend als er iemand belt en aan de deur blijft wachten. Denk nu niet dat je bij ons als een dief in de nacht zomaar kan binnenvallen of aan home-jacking doen. Onze golden retriever, Diarmuid, verwelkomt elke bezoeker met een enthousiast geblaf. En de mantelzorgers, kinesiste en thuisverpleegster weten dat.
Gisteren ben ik naar Pellenberg geweest voor een eerste opvolging na de operatie. De artsen zegden dat de thuisverpleging degelijk werk geleverd heeft. De pingaten staan mooi. De draadjes mochten er nu nog niet uit. Dit gaat volgende week gebeuren. Ze hebben me nu een schoen meegegeven, niet om er mee te stappen, maar om 's nachts in bed te dragen. Dit lijkt misschien wat vreemd. De schoen moet vermijden dat ik een spitsvoet vorm. Mijn Ilizarov werd ook omgebouwd. Mijn been staat nu kaarsrecht na 14 dagen draaien met de klikkers. Ik ga nu nog verder comprimeren, zodat het bot aan de breuk onderaan zo hard wordt als beton. Ik ga nu ook mijn been beginnen te verlengen. Er mag een centimetertje bij. Vrijdag ga ik terug naar Pellenberg.
In Pellenberg hadden ze me er voor gewaarschuwd: vanaf de operatie moet er dagelijks kinesitherapie gebeuren. Elke dag laat de kinesiste me oefeningen doen. Sommige zijn wel stevig, en dat moet, omdat spieren terug soepel moeten gemaakt worden of niet mogen verslappen. Bovendien krijg ik een hele reeks aanwijzingen in het gaan met krukken en trappen doen. Mijn kinestiste heeft een heel programma klaar voor de komende weken, want het wordt nog meer pittig. Misschien moet ik later in de praktijkruimte in een klimrek hangen en met mijn benen zwaaien of moet ik thuis gaan paaldansen. ik kan me ook nog inschrijven voor een cursus ballet en dan mag ik mee dansen in Tsjaikowski's Zwanenmeer. Eerst nog veel keren tot tien tellen bij het heffen en strekken van mijn linkerbeen. De kine doet me goed.
Niet alleen boeken, televisie, DVD of computer verlenen comfort in het dagelijks leven van een thuisgebonden zieke. Ik voel me nu nog thuisgebonden, maar ik heb wel plannen om in een gehuurde rolstoel van Assist van de Christelijke Mutualiteit de buitenlucht op te zoeken. Ik moet nog even wachten op de doorbraak van de lente. Ik huur inderdaad een rolstoel, een ziekenhuisbed, een dekenboog (voor mijn Eiffelliaanse Ilizarov) en krukken. Ik betaal daarvoor een klein bedrag en zo breng ik mijn tijdelijke ziektetoestand redelijk comfortabel door. Eén telefoontje naar CM Assist was voldoende om alles aan huis te laten brengen en te installeren. Het ziekenhuisbed geeft het voordeel dat je de hoogte van hoofd- en voeteneind kan aanpassen, dat de thuisverpleging ergonomisch kan werken en dat ikzelf nooit ver hoef te lopen. Meer comfort kan ik niet wensen.
Mijn kleinkind Pepijn is nu twee en een halve maand oud. Pepijn heeft twee opa's en twee oma's. Om de levenskwaliteit voor Pepijn hoog te houden, is het best dat de beide opa's en oma's elk een verschillende aanspreeknaam hebben. Want straks moet het ventje zijn verbale communicatie gaan ontwikkelen. Het is goed dat wij, senioren, onze verantwoordelijkheid opnemen en proactief oplossingen zoeken voor een mogelijks communicatieprobleem. Daarom kan Pepijn me "opa Ilizarov" beginnen noemen. Het is meteen een goede oefening in dictie.
Terug thuiskomen na een midweek Pellenberg is prettig. Ik kon rustig op eigen ritme mijn valies uitpakken. Mijn aangepaste kledij, broeken en onderbroeken, legde ik op een goed bereikbare plaats. In de badkamer legde ik alles binnen handbereik voor een dagelijks uitgebreid toilet. Verzorgingsmateriaal, pillen en mijn sleuteltjes nr.10 moesten ook goed zichtbaar naast mijn bed een plaats vinden.
Een hele reeks boeken liggen te wachten om gelezen te worden. Ik ben alvast beginnen lezen in een spannend boek van een Zweedse auteur. Mijn cursusboek Spaans, oefenboeken en woordenboeken liggen ook niet ver weg, en ik plan binnenkort terug te studeren. Spaanse grammatica moet je onderhouden, en het lezen en begrijpen van Spaanse teksten is nodig om de taalkennis aan te scherpen. Ik ga mijn derde jaar avondschool Spaans overdoen, maar wil volgend schooljaar niet met beschaamde kaken in de klas verschijnen. Bovendien moet ik van de gelegenheid profiteren om aan zelfstudie te doen. Ik heb er tijd voor.
Ik maak gebruik van mijn laptop, niet alleen om dagelijks El País te lezen, maar ook om te mailen en om toeristische informatie bij te houden over kamperen. Als vrijwilliger werk ik mee aan het onderhoud van een interessante kampeersite. De site www.frankrijkgek.nl geeft informatie aan de kampeergezinnen over betaalbare en authentieke campings in Frankrijk. De prijzen en de contactgegevens moeten jaarlijks aangepast en gecontroleerd worden. Dit is een boeiend monnikenwerkje, waarbij ik voortdurend in vakantiestemming ben. Zo vergeet ik dat ik een ijzeren meccano van een paar kilo aan mijn been heb.
Natuurlijk rust ik veel. Het is nu dat ik de luiheid kan beoefenen. In Pellenberg werd ons weliswaar gezegd dat er geen beletsel is om patatten te schillen met een beschadigd been. Dus schil ik patatten, nu meer dan ooit
Vijzen en klikkers moeten dagelijks meermaals bijgesteld worden: een kwartslag of een halve slag opwaarts. Elke kant van moer en klikker heeft een symbool om gemakkelijk opwaarts te kunnen draaien. Dat aandraaien wordt in Pellenberg aangeleerd.
Belangrijk is dat de verzorging zo proper mogelijk gebeurt. De thuisverpleegster weet dat. Om de twee dagen moeten de pingaten gereinigd worden en moet zorg besteed worden aan de operatiewonde. Het verzorgingsmateriaal wordt door de verpleging in Pellenberg meegegeven bij ontslag uit het ziekenhuis. Draadjes verwijderen gebeurt in Pellenberg.
Van 2 tot 6 februari verbleef ik in de eenheid 213 te Pellenberg. Op maandag werd ik geopereerd en kreeg ik mijn Ilizarov-fixator. De verzorging en de begeleiding te Pellenberg was perfect. Vanaf nu moet ik regelmatig mijn fixator aanpassen met twee sleutels nr. 10. Hiermee comprimeer en corrigeer ik mijn been. Mijn vrouw Bea, verpleegster, en de thuisverpleegster zullen veel werk hebben aan mijn operatiewonden en aan het reinigen van de vele pengaten. Ik heb in Pellenberg terug leren gaan met krukken en trappen leren doen. Vanaf maandag komt de kinesist elke dag.
De voorbereidingen voor een weekje volpension te Pellenberg vorderen goed. Bea heeft nu veel werk aan het maken van broeken en onderbroeken, die aan één kant open gaan en met een knoop en lint sluiten. Met een Ilizarov-fixator aan je onderbeen kan je immers geen normale broek aantrekken. De Ilizarov-naaiclub draait op volle toeren.
Hier een foto van de metalen mergnagel. Niet te geloven dat er zo een kanjer van een spil in je been zit! Drie maanden niet steunen op je been staat gelijk met leven binnenshuis in je bed en af en toe aan tafel. Na drie maanden kreeg ik een Sarmiento-brace: een kunststof mof met velcro aan het onderbeen. Maar de RX-foto's gaven een vreemd beeld: er was nog geen hechting tussen de twee beenderstukken. Vanaf nu mocht ik steunen en autorijden. Vermits we een nieuwe auto Kia Sorento en een nieuwe caravan Fendt Bianco Classico gekocht hadden, konden Bea en ik uitrusten aan de Somme, in Picardië, in Frankrijk. Dat was een verademing, maar afstanden meer dan 400 meter waren voor mij niet te doen, want dan begonnen mijn polsen en schouders pijn te doen. Thuisblijven hoefde niet meer: ik kon met beperkingen, met krukken, vanaf 22 juli gaan werken. Ik doe bureelwerk: veel heffen en stappen hoef ik niet te doen. Het beeld van de RX was echter nog steeds niet veel gewijzigd: er was bijna geen kalkvorming te bespeuren. En zo konden wij september met vakantie naar Zaragoza, Spanje. Bea had zich geëngageerd als vrijwilliger in het Belgisch paviljoen van de wereldtentoonstelling met haar kantkussen. Zij zat op de expo en ik kon rustig wat keuvelen met de Spanjaarden. Zo kon ik ook nog mijn kennis testen na twee schooljaren avondschool Spaans. De reis naar Spanje verliep héél rustig: één week heenreis en tien dagen terugreis via Frans Baskenland. Ik moest goed rekening houden met mijn motorische beperkingen. Terug thuis is terug gaan werken, weer met beperkingen. Meestal waren de dagen erg vermoeiend en er was nog steeds geen heling van mijn onderbeen. Het dagelijks leven gaat ook moeilijk, omdat ik bijna nergens kan parkeren of ik moet te grote afstanden met mijn krukken afleggen. Ik heb immers geen recht op een parkeerkaart voor mindervaliden, omdat mijn handicap niet blijvend is. Ofwel is het afzien en pijn afbijten met de krukken, ofwel is het onverrichterzake naar huis rijden. Maar er zijn ook prettige momenten in overvloed. Half oktober is onze oudste zoon Francis gehuwd met Sofie: een prachtig feest! En ik heb een schoondochtertje nu. Francis en Sofie zullen het goed maken. En nog goed nieuws: onze jongste zoon Stefan is vader geworden van Pepijn. Nu ben ik opa en Bea oma. Stefan en Britt mogen fier zijn op de jongste telg van de familie. Eind november besluit mijn orthopeed-chirurg mij door te verwijzen naar de orthopedische kliniek te Pellenberg, Leuven, naar de dienst Ilizarov van prof.dr. Lammens. Er is nog steeds geen hechting van de twee beenderhelften. Dit komt omdat de breuk op de meest delicate plek is in het menselijk lichaam. Het team van dr. Lammens in Pellenberg onderzoekt mij en ik mag in januari 2009 komen voor een opname en met een operatie zal er een Ilizarov-fixator geplaatst worden. Vanaf nu bereid ik mij voor op een nieuwe reeks maanden arbeidsongeschiktheid, thuiszitten en afhankelijk zijn van anderen. Er liggen al een hoop boeken klaar om te lezen. We gaan voldoende inkopen doen en alles in huis halen wat niet kan bederven. Want ik ga weer drie of vier maanden niet kunnen autorijden en Bea kan dit ook niet. We hebben weer geluk dat buren en vrienden bereid zijn om bij te springen.
Na zes dagen ziekenhuis te Auxerre (Frankrijk) mocht ik met liggend vervoer naar huis dank zij de diensten en voordelen van de Christelijke Mutualiteit, reisbijstand via Eurocross. De voorbereidingen hiertoe waren niet vlot verlopen, omdat er een communicatieprobleem was tussen Eurocross, de verzekering van de auto en caravan (deze moesten naar huis met een chauffeur) en het ziekenhuis. Eenmaal thuis zette ik mijn kinesitherapie verder door o.a. duchtig te stappen met krukken. Onthutsend was de eerste raadpleging bij mijn belgische chirurg-orthopedist. Deze bekeek de radiografieën en stelde vast dat er geen "vijzen" ter vergrendeling van mijn been aangebracht waren. Ondertussen stelden wij vast dat mijn voet "naar buiten" stond. In medische termen heet dat exorotatie. De ijzeren spil is inderdaad niet voldoende om alles op zijn plaats te houden, er moeten twee bouten door het bot om afwijkingen in stand en as tegen te gaan. Enfin, ik mocht hoegenaamd niet meer steunen op mijn been en vanaf nu zat ik met een groot probleem. Sommige dokters dachten dat er geen correctie nodig was, want het corrigeren van een reeds aangegroeid bot is niet eenvoudig. Ik zou wel waggelend kunnen stappen en met wat kinesitherapie zou ik al voortkunnen. Andere dokters en kinesisten wezen mij op het effect van exorotatie: gewrichtsproblemen, slechte heup en rug en uiteindelijk niet echt goed kunnen stappen. Ik ben een wandelaar. Mijn chirurg-orthopedist heeft me dan de verlossende beslissing aangeboden: een osteotomie: het bot doorzagen en het been rechtzetten met behulp van een plaat en vijzen. Zo onderging ik op 16 januari 2008 opnieuw een operatie en werd mijn tibia doorgezaagd en werden er vijzen en een plaat aangebracht. Ik mocht gedurende drie maanden niet steunen op mijn linkerbeen.
De eerste dag vakantie met de caravan brachten we door op de camping municipal te Tonnerre, Bourgondië, Frankrijk. We waren net vertrokken voor vier weken Zuid-Frankrijk. Ik ging de ochtend voor het vertrek uit Tonnerre nog even een wandelingetje maken rond de camping. Ik gleed uit in de modder en mijn linkervoet bleef in de klei steken. De rest van mijn lichaam maakte een torsiebeweging en na mijn valpartij zag ik mijn linkerbeen in een haak liggen. Al kruipend en strompelend begaf ik me naar de parking en riep om hulp. De "sapeurs pompiers" waren er snel met hun ziekenwagen. Zij pakten mijn been in een speciaal toestel en reden met mij naar het ziekenhuis te Auxerre, hoofdstad van het departement Yonne op een afstand van zowat 40 kilometer. Daar aangekomen werd alles in gereedheid gebracht voor een operatie: RX-foto, gesprekken met vele zorgverstrekkers. Gelukkig dat ik redelijk frans versta en spreek, want hoe kon ik anders mee beslissen over een halve of volledige verdoving? Na de operatie vertelde de dienstdoende arts mij dat er een mergnagel "Grosse & Kempf" in mijn scheenbeen (tibia) geplaatst is en dat zowel tibia als "péroné" (kuitbeen) gebroken waren op moeilijk te herstellen plaatsen. Na twee dagen moest ik onder begeleiding van de kinesist terug leren lopen. Wat een ervaring! De verzorging was prima en de maaltijden waren feesten, maar de pijn en de last was groot.
Gisteren ben ik naar Pellenberg geweest voor een eerste opvolging na de operatie. De artsen zegden dat de thuisverpleging degelijk werk geleverd heeft. De pingaten staan mooi. De draadjes mochten er nu nog niet uit. Dit gaat volgende week gebeuren. Ze hebben me nu een schoen meegegeven, niet om er mee te stappen, maar om 's nachts in bed te dragen. Dit lijkt misschien wat vreemd. De schoen moet vermijden dat ik een spitsvoet vorm.
De voorbereidingen voor een weekje volpension te Pellenberg vorderen goed. Bea heeft nu veel werk aan het maken van broeken en onderbroeken, die aan één kant open gaan en met een knoop en lint sluiten. Met een Ilizarov-fixator aan je onderbeen kan je immers geen normale broek aantrekken. De Ilizarov-naaiclub draait op volle toeren.
De eerste dag vakantie met de caravan brachten we door op de camping municipal te Tonnerre, Bourgondië, Frankrijk. We waren net vertrokken voor vier weken Zuid-Frankrijk. Ik ging de ochtend voor het vertrek uit Tonnerre nog even een wandelingetje maken rond de camping. Ik gleed uit in de modder en mijn linkervoet bleef in de klei steken. De rest van mijn lichaam maakte een torsiebeweging en na mijn valpartij zag ik mijn linkerbeen in een haak liggen. Al kruipend en strompelend begaf ik me naar de parking en riep om hulp. De "sapeurs pompiers" waren er snel met hun ziekenwagen. Zij pakten mijn been in een speciaal toestel en reden met mij naar het ziekenhuis te Auxerre, hoofdstad van het departement Yonne op een afstand van zowat 40 kilometer. Daar aangekomen werd alles in gereedheid gebracht voor een operatie: RX-foto, gesprekken met vele zorgverstrekkers. Gelukkig dat ik redelijk frans versta en spreek, want hoe kon ik anders mee beslissen over een halve of volledige verdoving? 
