AMSTERDAM -  Plaatjes van poesjes en kabouters, spelfouten en zoete versjes. Het poesiealbum roept steevast herinneringen op, aan de gezichten achter de namen en aan de tijd van toen. VROUW plaatste een oproep naar de verhalen achter de albums. Een selectie van de mooiste poesiealbum herinneringen.

Typemachine

„Mijn vader zou een versje in mijn album schrijven toen ik dertien jaar was. Hij had het al getypt op zijn typemachine. Niet veel later is hij naar beneden gestort met het vliegtuig waar hij als bemanning in zat. Jaren later heb ik het versje er zelf in geschreven, overgenomen van het versje dat hij had getypt.”
Greet de Kuiper (63)

Zelfgemaakte versjes
„Ik koester mijn poëziealbum nog steeds. Ik kreeg het in 1957! Omdat ik in mijn lagere schooltijd een aantal keer verhuisde zal niemand zich mij nu nog herinneren. Maar ik ken ze nog wel, mijn vriendinnetjes en klasgenootjes, dankzij dat album. Mijn broertje heeft er, als enige jongen, ook in geschreven. Ik zie hem nog zitten, met een gezicht van ’kom daar niet nog eens om’. Ach, en broertjelief loopt nu ook al weer tegen de zestig... De dierbaarste versjes zijn natuurlijk van de mensen die er niet meer zijn; mijn ouders, oma, tante enz. Als je in zo'n album kijkt, ben je weer even kind. Voor mijn twee dochters maakte ik, begin jaren tachtig, zelf de versjes en tekeningen. Je nam vaak een leuk versje uit een album over en het was dan ook een leuke gewaarwording toen ik eens mijn zelfgemaakte versje tegenkwam in een album van een vriendinnetje van mijn dochter. Ik gaf mijn kleindochter van 7 laatst een poëziealbum maar ze maakte er een vriendinnenboekje van. Niet helemaal hetzelfde, maar ja, de tijden veranderen, niet waar?”
Mary Pieterse-Schaake

Gedichtje

„Het gedichtje van mijn vader is mij altijd bijgebleven:

Als het werk niet aanstonds lukt

Leg dan niet teneergedrukt

En moe, de handen in de schoot

Volgehouden, dat is groot

Ik heb het boekje nog steeds, 1968, toen was ik 6.”
Cora Hackwith-Brinkman, Engeland

Schaamte
„Op mijn 8e kreeg ik van mijn opa mijn poeziealbum terug en gespannen keek ik erin. Mijn opa was vrijwilliger bij de begrafenisonderneming en had het volgende gedichtje voor me verzonnen:

Wat ik je beloofd heb, is geen list

word ik naar mijn graf gedragen zit je boven op mijn kist

maar laat alsjeblieft geen winden

want dan weet ik je vinden

en kijk even uit alsjeblieft

dat je niet door de deksel piest

Liefs,

opa

Ik kon wel huilen van schaamte op dat moment. Mijn opa stond voorin het album en alle vriendinnetjes en meesters en juffen zouden het lezen... Nu kan ik erom lachen.”
Sabine de Bruin

Verloren en teruggevonden
Op mijn 7e verjaardag kreeg ik van mijn grote zus een eigen poëziealbum. Superblij! Maar toen ik 9 was, raakte ik het album helaas kwijt. Ik heb er alles aan gedaan om hem terug te krijgen, maar zonder resultaat. Tot mijn 35ste verjaardag. Mijn ouders kwamen op bezoek met een klein cadeautje. Mijn 24 jaar geleden verloren poëziealbum! De jongen die het poëziealbum als laatste van mij had gekregen, heeft hem thuis laten slingeren. Hij heeft er nooit in geschreven. Zijn ouders vonden mijn poëziealbum. Ze hadden geen idee meer wie Charlotte was. Nu wil het toeval dat hun kleinkinderen op mijn oude school zitten. Op het schoolplein begon de ene oma tegen de andere oma over het poëziealbum. Of zij misschien wist wie Charlotte was. Nou, dat wist ze wel want ze heeft nog zeer regelmatig contact met MIJN moeder. En zo kreeg ik mijn poëziealbum terug die ik op mijn 7e verjaardag had gekregen. Waarin mijn oma een fotootje had geplakt waarop ze 7 was. Mijn mooiste verjaardagscadeau van 2010, het jaar waarin mijn zoontje 7 is geworden.”
Charlotte van Beuzekom

Oorlog
,,Mijn naam is Henny en ben 75 jaar. Kreeg mijn album in 1942 in de oorlog. Er staan veel versjes in van mensen die overleden zijn. Ook van mijn grootmoeder en ouders. Verder een gedichtje van een Schotse militair die in 1944 biju ons was ingekwartierd. Het is voor mij een heel bezit."
Henny Heijnsdijk

Poesiealbum voor jongens
,,Vijfentwintig jaar geleden kreeg ik mijn tweede zoon en voor hem heb ik een soort poëziealbum gemaakt. Meisjes hebben in de regel wel een poëziealbum, maar jongens nooit. Ik vond dat oneerlijk. Het was de bedoeling dat mensen (familie, kraamzorg, badmeester, medemoeder, buurvrouw enz.) hun eerste indruk van onze zoon opschreven. Het boekje zelf is her en der een beetje aangetast door de tand des tijds, maar nog steeds in mijn bezit. De mooiste versjes staan erin en ook al woont hij inmiddels samen met een schat van een vriendin, dit boekje blijft nog even in mijn bezit. Toentertijd heb ik heel veel lovende berichten gekregen over mijn zelf verzonnen baby poëziealbum voor jongens!"
Wilma van Leijen

Vaders
,,Ik wil een oproep doen aan alle vaders die de voor hen gereserveerde pagina's in het poëziealbum van hun dochter nog niet hebben ingevuld. Dertig jaar lag mijn poëziealbum bij mijn ouders thuis. Het wachtte op de persoonlijke boodschap van mijn vader. Hij zei altijd: als ik iets schrijf moet het goed zijn. Drie maanden voor zijn overlijden, nu 6 maanden geleden, kreeg ik mijn poëziealbum eindelijk terug. Op het einde van zijn leven wilde hij een aantal dingen geregeld hebben, waaronder zijn boodschap in het poëziealbum. Op zijn begrafenisplechtigheid vertelde ik dit verhaal. In de weken na deze dienst kwamen verschillende vrouwen ontdaan naar mij toe en zeiden dat hun vader ook zo'n moeite had/heeft om een boodschap achter te laten in het album. Voor sommige dochters was het al te laat, hun vader was helaas al overleden. Vaders van Nederland ga gelijk aan de slag, het is echt belangrijk voor jullie dochter!”
Esther

Goedkoop
„Mijn album kreeg ik van een familie in Drenthe toen ik 5 jaar was. In de oorlog aan het eind ben ik bij deze familie geweest vanwege het weinige eten in Rotterdam. Mijn moeder is daarheen gegaan op de fiets. Het album is van heel goedkoop papier en de plaatjes zijn geplakt met een soort pap, bij gebrek aan lijm. Het is niet mooi, maar voor mij wel waardevol.Wij komen nog steeds in Drenthe bij deze familie.”
Riet van Houten-Eijgelsheim

Hartjes
,,Kort geleden las ik iets over tekstdichter Erik Menkveld. Die naam kwam mij erg bekend voor en ik ging meteen op zoek naar mijn poëziealbum uit 1972. Ik zat in die tijd in de HAVO-brugklas in Eindhoven en wij lieten klasgenoten in ons album schrijven, zowel meisjes als jongens. Iedereen was rond de 13 jaar oud. De bijdrage van klasgenoot Erik Menkveld joeg mij bij het lezen vuurrode blossen op mijn wangen en mijn vriendinnen hebben mij er behoorlijk mee geplaagd. Nu ben ik apetrots dat ik het volgende gedicht van zijn hand in zijn handschrift (keurig met vulpen), versierd met uit een tijdschrift geknipte hartjes, in mijn album heb staan:

Lieve Janet,

Zo parelend fris als een frisdrank

Die de dorst op een zomerdag lest.

En knapperig als een zakje chips dat

Op kraak en smaak is getest.

Zo mag onze vriendschap wezen,

Al is wat ik voor je voel,

Toch minder broos en breekbaar

En ook veel minder koel!

Erik Menkveld."

Janet Sonneveld-Brink

Wijze les
„Mijn poeziealbum kreeg ik onder de kerstboom van opa en oma toen ik zes was. Er staan al heel wat mensen in die ondertussen overleden zijn. Het valt mij op dat de ’ouderen’ vaak gedichtjes schrijven die bij de persoon passen en een wijze les mee willen geven. Terwijl klasgenootjes uit die tijd meer een leuk gedichtje uit een boekje overschreven en de aandacht legden bij de plaatjes en versiering er om heen. Velen plakten er een foto bij van zichzelf, achteraf had ik dat van iedereen moeten doen, wel zo leuk om terug te zien.”
E. de Geus uit Heiloo (1977)

Indonesië
„Ik heb een heel bijzonder poëzie album gekregen van mijn oma Christien van Laar. Zij is opgegroeid in Indonesië in de jaren ’30 en het album geeft een mooi sfeerbeeld van haar jeugd. Op de eerste pagina geeft oma nadrukkelijk de instructie dat er niet geplakt mag worden, dus geen plaatjes. Dit heeft ertoe geleid dat het album een prachtig boekje is geworden waarin haar vriendinnen gedwongen werden tot creativiteit. Sommige tekeningen ademen de sfeer van het Indonesisch landschap, anderen doen weer meer denken aan Holland.

Lieve Stien,

Wees rein als de bloemen der lente

Hun Schoon is 't beeld ware jeugd

Maar het schoonst wat een meisje kan sieren,

is 'Eenvoud' 'Zachtheid' en 'Deugd'

Je klasgenote

Strauerbach.”

Stientje Crebas (22)

Tip: Het Sliedrechts Museum verzamelde 150 albums voor de tentoonstelling ’Vergeet mij niet…’, die tot en met 15 januari te zien is.