Ik ga het vandaag erg beknopt houden omdat het zondag is (een excuus als een ander!) . Ik beperk me gewoon tot het citeren van een spreuk die ik gewoonweg prachtig vind, hier volgt ze: "Maak je geen zorgen over de dag van morgen. Wie weet wat je vandaag nog zal overkomen?" Ik heb het ontdekt in een dun boekje met als titel: " De wereld is in handen van dwazen" en het bevat talrijke spreekwoorden en citaten uit de Joodse cultuur. Ik kan het niet laten om er nog één te vermelden: "Dat wat ik niet heb gezegd kan ik gemakkelijker herroepen dan wat ik wel heb gezegd." Daarom dus deze korte beschouwing.
Gisterenavond nog eens een Spaanse film gezien. Spanje, het land dat door de grote regisseur Luis Bunuel definitief op de filmkaart werd gezet en dat sedertdien toch regelmatig met goede films op de proppen komt, denken we maar aan "Habla con ella". Waarom niet naar Europese films gaan kijken ? Het valt me op dat men hier in Gent in bepaalde bioscopen bijna geen Amerikaanse films meer draait: logisch toch wanneer men ziet hoe oppervlakkig en simplistisch die dikwijls zijn.
"El septimo dia" dus. Het verhaal speelt zich af in een dorp in Spanje, een dorp waar een vete heerst tussen twee families wegens een gebroken liefdesaffaire. Gedurende heel de film waart een sfeer van onbehagen en van dreiging . Verschillende scènes zijn zo gefilmd dat ze er op het eerste gezicht gewoon uitzien, maar dat men tegelijktertijd toch voelt dat er iets verschrikkelijks gaat gebeuren, wat dan ook op het einde van de film gebeurt. Bij dat laatste tafereel moest ik onwillekeurig denken aan de beruchte Sam Peckinpah: hij zou ervan gesmuld hebben om daar een schokkend festijn van uitzinnig geweld van te maken met vertraagde opnamen en rondspattend bloed. Het was natuurlijk virtuoos tot wat hij in staat was maar er kleefde toch altijd een geur van sensatie aan: geweldscenes gefilmd als een soort van ballet waardoor men in feite met plezier keek naar het afslachten van mensen. Dubieus was het dus wel. In deze Spaanse film daarentegen wordt er niet gemikt op de ongezonde nieuwsgierigheid van de kijker maar wordt de gruwel getoond zonder foefjes zodat het veel aaangrijpender is. Komt daarbij nog dat in deze film ....Spaans gesproken wordt en vermits ik momenteel een poging doe om die taal te leren was dat mooi meegenomen!
Onlangs las ik in de krant dat men in Vlaanderen van plan is om een grondwet op te stellen. Ik vind dat een goed idee maar ik hoop dat daarin de multiculturele ( of om een minder beladen woord te gebruiken: "kosmopolitische" ) samenleving en de rechten van de mens verankerd worden en dat men bij de opstelling ervan eens de moeite neemt om te kijken hoe andere grondwetten eruit zien, zoals bijvoorbeeld de Amerikaanse die een toonbeeld is van beknoptheid en terzelfdertijd van volledigheid. Prutswerk kunnen we best missen en eens er een grondwetsontwerp is, dan wordt dit hopelijk ter goedkeuring voorgelegd aan de Vlaamse bevolking zoals dat in een democratische staat gebruikelijk is. Vermits ik geen jurist ben heb ik hier verder niets meer aan toe te voegen. Ik wacht wél met spanning af!
Onlangs vroeg iemand me wat Johan Anthierens voor mij betekent en daardoor heb ik weer zijn boeken ter hand genomen, vooral "LEVE MIJ" waarin zijn beste artikels verzameld zijn. Al bladerend viel het me weer op hoe gelijk welke zin die men toevallig leest,, een mooie zin is, een zin die op een prachtige manier de gevoelens van de schrijver weergeeft, in een schitterend Nederlands zoals maar weinigen het hem hebben voorgedaan. Anthierens gewoon bestempelen als journalist is hem onrecht aandoen, hij was veeleer een rasecht schrijver. Hij was niet alleen een woordkunstenaar maar ook als mens was hij iemand die het hart op de juiste plaats had. Wie kan er zijn artikels over zijn kinderen ( "Minnebrief aan Eva" en "Heulen met een veulen") lezen zonder er diep door ontroerd te geraken ? Hoe mooi kon hij niet over vrouwen schrijven ? Voor dit laatste leze men maar eens wat hij over hen schreef met als titel "Door het gaas van mannenwimpers worden vrouwen dag en nacht bespied" , ook weer een zin waar hij alleen het patent op had. Zijn mededogen met de verschoppelingen en zijn kritische ingesteldheid, steeds gedrenkt in een bad vol met humor, zorgen er voor dat ik zijn overlijden als een groot gemis voor Vlaanderen blijf beschouwen. Nu meer dan ooit kon hij de Vlaamse gemeenschap, die blijkbaar niet meer weet van welk hout pijlen maken, een dienst bewijzen. Ja, inderdaad, we hebben nog Tom Lanoye maar zijn teksten missen de warme menselijkheid en de poëtische kracht van Johan Anthierens. Ik zie eerder een Tom Naegels als zijn mogelijke opvolger. Maar dat er een opvolger moet komen is onvermijdelijk, de vraag is : wanneer ?
Indien ik er ooit toe gedwongen zou worden om maar 10 DVD's uit mijn collectie te behouden dan zou de film "Bonnie and Clyde" uit 1967 er één van zijn. Ik zal nooit vergeten welk een indruk dit gangsterepos op mij heeft gemaakt. Een paar weken na die eerste visie heb ik de film dan opnieuw gezien en pas dan begon ik te beseffen hoe knap het allemaal inéén stak. Vele jaren later kwam dan de videorecorder op de markt en bij de eerste vertoning van "Bonnie and Clyde" op TV, heb ik hem dan opgenomen en weer bekeken. Hetzelfde gebeurde daarna met de DVD-speler. Waarschijnlijk heb ik deze film zo een tiental keer gezien en er even zovele keren van genoten, al is dit woord hier niet volledig op zijn plaats want het geweld dat men in het tweede deel te verwerken krijgt blijft voor mij moeilijk te verteren. Maar eigenlijk moet het zo zijn wil men de gruwel ervan weergeven. Daar tegenover staan dan zoveel andere elementen die wél genietbaar zijn, zoals de prachtige vertolking van de hele cast, met in het bijzonder Faye Dunaway die daar de rol van haar leven speelde. Zij is alles tegelijkertijd: verleidelijk, aangrijpend (denk maar aan de scène waar zij haar oude moeder bezoekt) grappig, vitaal en altijd even mooi. Het is niet alleen haar beste vertolking maar één van de indrukwekkendste vrouwenrollen ooit. Naast de acteurs is er dan nog de bruuske manier waarop deze film gemonteerd is, waardoor het geheel een ongewone vaart krijgt. Het schokkende van het verhaal zit al vervat in de dynamische montage. De fotografie is eigenlijk in volledige tegenspraak met het onderwerp maar is waarschijnlijk zo bedoeld: de mooie kleuren botsen met wat er op het scherm allemaal te zien. Die andere schitterende regisseur Ingmar Bergman (overigens een bewonderaar van Arthur Penn, regisseur van "Bonnie and Clyde") vond daarom dat zulke mooie beelden misplaatst waren en dat men beter had gekozen voor zwart-wit fotografie. Maar dan zou natuurlijk het poëtische karakter van de film verloren zijn gegaan. Bovenop deze kwaliteiten is er dan nog de humor: wie herinnert zich bijvoorbeeld niet de scène waarin Gene Wilder en zijn vriendin meerijden met het gansterpaar ? Of het personnage C.W.Moss ? Ook de manier waarop de sfeer van de jaren '30 wordt weergegeven is goed getroffen al is het verhaal van deze film van alle tijden, want het is de geschiedenis van een man en een vrouw die in de eerste plaats verliefd zijn op elkaar wat mij ertoe brengt om "Bonnie and Clyde" in wezen als een liefdesfilm te bestempelen maar dan geen love story zoals Hollywood er zoveel heeft gemaakt, nee, hier draait het om een tragische liefde die onherroepelijk verdoemd is . De slotscène waarin het paar wordt neergeschoten toont nog eens duidelijk de liefde die er tussen hen beiden aanwezig is: men moet maar eens kijken naar de blik die zij met elkaar wisselen juist voor zij neervallen. Dit maakt voor mij deze beelden bijna romantisch ondanks het geweld: als verliefd koppel zeggen zij het leven vaarwel.
Wanneer ik meer dan dertig jaar geleden voor de eerste keer Jane Birkin hoorde, was mijn eerste reactie er één van ongeloof, ik vond het bijna ongehoord dat iemand die niet kon zingen zo een succes had. Nu ben ik nog altijd van oordeel dat zij niet kon en kan zingen, maar ik beoordeel haar nu volledig anders. Haar gebrek aan vocale kwaliteiten bezit een eigenaardig soort charme dat ik nogal intrigerend vind. Heel haar manier van "zingen" , of liever van teksten debiteren, straalt niet alleen erotiek uit maar wijst ook op een grote kwetsbaarheid en breekbaarheid waardoor haar zangstijl voor mij erg aangrijpend overkomt. Zij brengt haar teksten fluisterend ten gehore, alsof zij de luisteraar niet wil bruskeren, maar juist door die subtiele stijl krijgen de woorden een grote suggestieve kracht. Achteraf bekeken had Serge Gainsbourg dus toch gelijk wanneer hij haar koos als zijn favoriete vertolkster. Hij hoorde nu eenmaal dingen die andere, minder getalenteerde musici, niet hoorden.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou kijken naar de TV-reeks "Sex and the city" en ik had nog minder gedacht dat ik me die reeks op DVD ging aanschaffen! Eén reden waarom ik daar nooit naar gekeken heb is omwille van de erg late programmering ervan en ook omdat ik mijn twijfels bleef hebben over de kwaliteit ondanks de positieve kritieken. Toen ik onlangs constateerde dat men de hele serie heruitzond op VijfTV en dan nog op een treffelijk uur, besloot ik om toch eens de proef op de som te nemen en een aflevering te bekijken. Ik moet toegeven dat me dat erg is bevallen. Er waren twee zaken die me vanaf de eerste keer opvielen: ten eerste, op de klankband hoort men geen gelach van een publiek zodat men zelf beslist of men lacht of niet en ten tweede, door de vrouwelijke personnages wordt er een erg krasse taal gesproken, zij spreken over de meest intieme dingen alsof zij het over het weer hebben en toch komt het nooit vulgair over, een krachttoer die volledig te danken is aan de vier prachtige actrices die een ongelofelijke charme en présence bezitten met Sarah Jessica Parker als Carrie op kop. Daar bovenop komen dan nog de sprankelende dialogen waardoor het geheel ertoe noopt dat men de hele tijd met een geamuseerde glimlach zit toe te kijken. En voor wie al in New-York geweest is en van die stad houdt, is deze serie helemaal een voltreffer. Het bewijst dat ook de Amerikanen in staat zijn tot het bereiken van een hoog niveau, maar eigenlijk geldt dit voor alles wat Amerika betreft, zij zijn zowel in staat tot het beste als tot het slechtste . Het heeft dus niet veel zin om hen overdreven te bewonderen of alleen maar misprijzen voor hen te hebben: enige nuancering is hier dus wel op zijn plaats.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
