Met plezier keek ik nog eens naar de film "In the cut" van Jane Campion, die ook "The piano" en "Portrait of a lady" op haar naam heeft staan. "In the cut" bezit een verblindende schoonheid: de kleuren, de beeldcomposities, de camerabewegingen, het gebruik van de telelens, alles draagt ertoe bij om van deze film een lust voor het oog te maken (a joy for ever). Ook de vertolking is over de hele lijn schitterend.Toch is er één "maar" aan te stippen, nl. door zoveel visuele schoonheid op de kijker af te vuren wordt de dreiging die in het verhaal onmiskenbaar aanwezig is, wat teveel afgezwakt. Zo een stijl past eigenlijk meer bij een romantisch liefdesdrama ( al draait deze film ook over liefde) dan bij een thriller. Als de omgeving van de personnages er zo mooi uitziet dan wordt het bijna ongeloofwaardig dat zij gevaar zouden kunnen lopen want in zo een mooie wereld is dat toch niet mogelijk. Als kijker krijgt men bijna een indigestie van al die prachtige beelden: zoals men aan teveel lelijkheid went, zo zou men ook teveel schoonheid wel eens beu kunnen worden. Daarom vind ik de scènes in de metro de beste van de hele film. Zij zijn eveneens indrukwekkend verfilmd maar hier vermijdt Campion de overdaad die de rest van de film een beetje uit zijn evenwicht brengt. Ik besef maar al te goed dat ik me hier aan muggezifterij bezondig, ik zal wel de laatste zijn om wie dan ook af te raden om deze wondermooie film te bekijken. Nog een beschouwing: zou het kunnen dat deze film dankzij deze stijl zo vrouwelijk oogt ? Ik hoop nu maar dat mannen zich niet gaan schamen wanneer zij van deze film houden!
In de documentaire over Steve Stevaert die gisterenavond op Canvas werd uitgezonden, kwam naar het einde toe Freya Van den Bossche in beeld die gewoon met iemand staat te praten. Eerst wordt zij van tamelijk ver gefilmd en daarna van dichtbij. Dit waren voor mij de prachtigste beelden van deze documentaire: het was pure poëzie. Ik vond het enorm jammer dat ik geen cassette in mijn videorecorder had gestoken zodat ik dit tafereel achteraf nog eens zou kunnen herbekijken. Deze scène was er weer het bewijs van dat er niet veel voor nodig is om schitterende opname's te maken, in dit geval gewoon een vrouw die met iemand aan het praten is, maar wel geen gewone vrouw maar één die, wat men noemt, "star quality" bezit. Freya Van den Bossche weet immers op een spontane en innemende manier alle aandacht naar zich toe te trekken. De camera is gewoon verliefd op haar. Geen wonder dat zij zo populair is !
Toen ik eergisteren naar een commerciële TV-zender keek, viel het me weer op hoe dikwijls men de zelfde reclamefilmpjes te slikken krijgt : bepaalde producten worden je zo te zien echt door de strot geduwd want anders kan men geen normaal leven leiden. Zo een methode doet me denken aan totalitaire regimes waar men bepaalde ideeën aan de burger op dringt: dit wordt propaganda genoemd. Wat is eigenlijk het verschil tussen propaganda en reclame ? Het enige wezenlijke verschil is dat men in het éne geval ideeën wil verkopen en in het andere geval producten. In beide gevallen probeert men er de burger van te overtuigen dat hij DIT moet denken of DAT moet kopen om een volwaardig mens te zijn. Ik wil hier maar duidelijk maken dat onze vrijheid in een Westerse consumptiemaatschappij maar relatief is zodat ik hier ook het woord "totalitair" zou durven gebruiken. Toch blijft het wel zo dat een onafhankelijk denkend mens zowel de ideeën als de producten naar de prullenmand kan verwijzen: de keuze is aan ons!
Volgens de opnieuw aangepaste spelling moet men nu tijdperken met een kleine letter schrijven. Middeleeuwen met een kleine "m" vind ik echter visueel bekeken niet om aan te zien, het zelfde met renaissance. Erger wordt het wanneer men Aufklärung met een kleine "a" gaat schrijven, want dit is een Duits woord en in die taal worden zelfstandige woorden altijd met een hoofdletter geschreven. Het toppunt wordt echter "verlichting": wanneer men vlug leest en men zo een woord in een zin opmerkt, dan denkt men onwillekeurig aan een lamp die brandt. Als het donker wordt, dan doe ik het licht aan zodat ik in een periode van verlichting leef, maar of ik me daarom in de Verlichting bevind is nog een ander paar mouwen! Wie zulke regels heeft opgesteld houdt blijkbaar geen rekening met het visuele aspect van een tekst: door een hoofdletter weet men toch veel vlugger wat er bedoeld wordt: Verlichting kan alleen maar verwijzen naar de achttiende eeuw, het tijdperk van de rede, maar dat zal men van onze eeuw duidelijk niet kunnen zeggen!
In een documentaire over de laatste levensjaren van de beroemde acteur en regisseur Orson Welles, zei zijn weduwe dat haar man weigerde om verbitterd te geraken. Ik heb het altijd prachtig gevonden hoe Welles, ondanks alle tegenslagen, toch levensvreugde bleef uitstralen tot op het einde van zijn leven. Zijn bulderende en aanstekelijke lach was daarvan wel één van de meest opvallende uitingen. Maar ook de blik in zijn ogen, ofschoon die met de jaren en door ziekte doffer was geworden, verried een bijna kinderlijke verwondering. Orson Welles was iemand die de top had bereikt op erg jonge leeftijd ( 20 à 25 jaar) en daarna langzaam aan bergaf ging en daar dan nog zelf mee kon lachen. De laatste twintig jaar van zijn leven waren geen lachertje: hij vond geen financiers meer voor de talrijke films die hij nog in gedachten had en zijn gezondheid was er gestaag op achteruit gegaan, zodanig zelfs dat hij, Orson Welles, alleen nog maar Perrier dronk en een wandelstok nodig had om te stappen. Als men desondanks toch niet verbitterd wordt, dan moet men inderdaad wel over een enorme levensvreugde beschikken, denk ik. Dit is de les die ik uit zijn leven heb getrokken.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
