Ik vind dat Karel De Gucht groot gelijk heeft met zijn uitspraak over de verantwoordelijkheid van de kiezers van het Vlaams Belang. Het is toch nogal duidelijk dat Dewinter en co. nooit zo een hetze tegen de vreemdelingen hadden kunnen voeren indien dat had ingedruist tegen de wensen van hun kiezers. Wat er reeds aanwezig was bij heel wat Vlamingen hebben zij nog wat aangewakkerd om er zelf beter van te worden. Hitler had toch nooit zo tegen de Joden kunnen tekeergaan indien een groot gedeelte van de Duitse kiezers niet antisemitisch was geweest?! Niet voor niets is er onlangs een boek verschenen met als titel "Hitler's gewillige beulen". In dit laatste geval is dat helaas veel te laat gezegd geweest. Van Karel De Gucht weten we dat hij de zaken scherp durft formuleren op een tijdstip waarop de feiten nog actueel zijn, denken we maar aan zijn kritiek op de Kongolese leiders of op de Hollanders. Daarbij komt nog dat er in de allochtone gemeenschap de laatste tijd aan heel wat zelfkritiek wordt gedaan, dus waarom zouden de Vlamingen zich zelf blijven wentelen in zelfgenoegzaamheid en alleen maar de anderen beschuldigen? Ik heb nooit voor de liberalen gestemd maar ik kan alleen maar constateren dat Verhofstadt en De Gucht politici zijn die de moed hebben om tegen de stroom in te durven roeien. Dat siert hen!
Onlangs stond ik in een krantenwinkel waar een hele rij mensen aan het aanschuiven was aan de kassa. De persoon die aan de beurt was, was een zwarte vrouw. Omdat er problemen waren met een stift die zij gekocht had was ik in de gelegenheid om haar aandachtig te bekijken. Zij had een mooi modern kapsel, zij droeg een zwart kleed en zij sprak vlot Nederlands. Daarenboven was zij vriendelijk en werd ook zo behandeld door de winkelierster. Ik keek ook eens rond naar de blanke Vlamingen die daar aanwezig waren en ik kon niet anders dan besluiten dat die zwarte vrouw de mooiste persoon was die er op dat moment in de winkel aanwezig was. Zij was niet alleen mooi maar zij straalde ook klasse uit. Op dat ogenblik was ik er verheugd over dat Vlaanderen wat kleurrijker geworden was. Het is dan ook een schande dat er hier nog affiche's worden opgehangen met alleen maar blanke mensen erop afgebeeld alsof men gewoon niet wil zien dat de werkelijkheid veranderd is.
Ik ga mij hier niet bezig houden met de discussie of Ayaan Hirsi Ali nu terecht of onterecht haar Nederlanderschap wordt ontnomen.Waar ik het wel over wil hebben is over de persoon zelf, daar gaat het voor mij om. Daarvoor wil ik in het kort eventjes nog eens de aandacht vestigen op bepaalde feiten uit haar leven. In 1992 komt Hirsi Ali naar Nederland, leert daar Nederlands en studeert dan politicologie aan de universiteit van Leiden. In 2002 verschijnt de eerste van een paar van haar boeken en in 2003 wordt zij parlementslid. Wat sommigen ook over haar zeggen, dom kan zij dus niet zijn als zij zich in zo een korte tijdspanne zo kon opwerken. Als Afrikaanse is zij immers in een totaal andere wereld terecht gekomen waarin zij zich niet alleen moeiteloos integreert maar waar zij zelfs het debat over het multiculturalisme in een andere richting stuurt. Zij is er nu zelfs in geslaagd dat er in de Nederlandse kamer een debat over haar is gevoerd! Ik kan begrijpen dat zij zich erg verdrietig voelt door wat haar nu overkomt maar zij zal alleszins niet kunnen zeggen dat zij niet als een volwaardig lid van de maatschappij is behandeld. Men voert nu eenmaal geen debat over nullen. Al ben ik dan geen Nederlander, ik vind het spijtig dat zij uit onze Europese maatschappij gaat verdwijnen. Haar boek "De maagdenkooi" krijgt voortaan een ereplaats in mijn bibliotheek. En voor wie het nog niet gezien zou hebben, wat voor een prachtige, charmante vrouw is deze Ayaan Hirsi Ali!
Ik vermeld hier de Franse (en niet de Engelse!) titel van deze Chinese film omdat het hier gaat om een Frans-Chinese coproductie. In deze barre tijden is deze film een welgekomen verademing. De wondermooie, poëtische fotografie is het eerste wat opvalt. Mensen en dingen worden weer op een zodanige wijze "gezien" dat het niet anders kan of het betreft hier een Aziatische film. Het bereiden van een kop thee lijkt bijna een avontuur, zo prachtig wordt dit ritueel voor de camera getoverd. De verschillende tinten groen van gras en allerlei planten maken ons ervan bewust hoe groen er als groen kan uitzien. De actrices worden door een geraffineerde belichting tot monumenten van schoonheid geboetseerd. De weergave van het geluid van een voorbijrijdende trein krijgt een dramatische geladenheid die men er gewoonlijk niet van zou verwachten. Na al deze positieve opmerkingen moet toch één minpunt vermeld worden en dat is de nadrukkelijke muziek die al die subtiliteiten bijna ondergraaft. De beste scènes zijn dan ook die waarin alleen maar natuurlijke geluiden te horen zijn of de muziek die muzikanten ten gehore brengen op de bruiloft van het hoofdpersonage. Ik heb nu nog niets gezegd over het verhaal. Dat kan echter in één zin samengevat worden. Twee Chinese vrouwen hebben een verhouding met elkaar en worden daarvoor door de overheid zwaar gestraft. Men zal dus wel al begrepen hebben dat de vormgeving hier belangrijker is dan de inhoud. Maar voor bepaalde films speelt dat voor mij geen enkele rol, zeker niet als het om Aziatische films gaat omdat die meestal een verrukking zijn voor het oog en als fotograaf bezwijk ik daar dan ook steeds voor.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
