|
Geen ophokplicht voor kinderen in Lauwe xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ophokplicht vraag ik me af, dat is toch voor de kiekskes en de eendjes van ons vaderland.
Zijn de kindjes van Lauwe dan
? Ik durf het niet te schrijven, je weet maar nooit wie het leest.
In onze tijd dan zei mijn pa dat hij twee kiekens op de wereld had gezet, maar toen begreep ik niet wat hij daarmee bedoelde. Het was steeds als we met ons rapport naar huis kwamen dat pa zei jongens, ik heb toch kiekens van gasten.
Later begreep ik dat het steeds was voor dat goede rapport. Hij was blij dat we zo goed aan leren waren. Of zou het eerder andersom geweest zijn?
Kortom, wij zijn er wel in geslaagd op een deftige manier onze boterham te verdienen, dus die kindjes van Lauwe zullen wel niet zo grote kiekens zijn dat ze moeten worden opgehokt, denk ik, maar blijkbaar is er daar toch iets meer aan de hand.
Blijkbaar gaat het hier weer om een bewijs van onverdraagzaamheid. Een speelpleintje in een woonwijk, de buurtbewoners zouden klachten hebben neergelegd tegen het lawaai van de spelende kinderen.
Een rechter gaf die buurtbewoners gelijk en de plaatselijke speelpleinwerking moet verhuizen naar een andere locatie. Er zit ook nog een dwangsom van 1000 euro per inbreuk aan vast.
Maandag mochten de kinderen bij het begin van het verlof toch op het bewuste pleintje spelen. Het vonnis was voorlopig nog niet betekend en daarom niet uitvoerbaar.
Een gunst van de klagers lees ik, een gunst??? laat me niet lachen, als je aan een speelpleintje woont, weet je toch dat kinderen lawaai maken, kom zeg.
Een buurtbewoonster die naar het gerecht stapte verklaarde: wij hebben geen probleem met 50 kinderen, maar wel met 250 tijdens de grote vakantie.
Ja, dat zal inderdaad wel een lawaai zijn, niets van op te merken, maar hoe gaat die dat regelen? Een beetje zoals Hitler in zijn tijd? 50 hier 50 daar en de rest
Jantje mag wel, Mieke mag niet, leg dat eens uit aan vriendjes.
Wij hebben nog het geluk gehad te kunnen spelen op straat, in het bos, op een plein, zonder schrik te moeten hebben van kinderverkrachters, pedofielen en ander gespuis.
Van autos moesten we geen schrik hebben, die vlogen niet aan 120 per uur door de straat.
Ieder pleintje was van ons, in Wondelgem kende iedereen de dikke boom, 100 jaar oud was die, ieder kind van uren in de omtrek zal er wel eens zijn ingekropen, er was daar rond steeds een drukte van jewelste, je kon er onderdoor, tussen in en tot in de top van de boom.
De buurtbewoners keken toe op een stoel aan de voordeur, meegenietend van onze onbezonnen jeugd, geen mens die aan het zagen was over lawaai van spelende kinderen.
Gewoon zalig was dat.
Geef onze kinderen ook die kans.
En geef die kinderen in Lauwe ook de kans een plezante en onbezorgde jeugd te hebben en vrij te kunnen spelen met de vriendjes, op een speelplein dat uiteindelijk daar voor hun gemaakt is.
|
Ik ben Willy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maatje.
