|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er zijn zo van die weken dus die totaal los van elkaar blijken te liggen en waarin alles niet gaat zoals we het willen.
Deze week was er zo eentje.
De kleinzoon die vertrokken was voor de eerste keer alleen van huis.
Ook al weet je best dat hij het goed zal hebben, en dat is zo geweest, je gedachten zijn toch dagdagelijks bij hem.
Zou hij daar kunnen slapen? Ja, natuurlijk had die geslapen, wat dacht je, maar niet genoeg.
Zou hij eten, wel ja en zelfs al wat hij thuis niet wou, daar wel. Ditmaal geen choco met twee kleurtjes, gewoon met de groep mee.
Kortom je maakt je zorgen om niets.
Op het werk was het niet veel beter, druk en nog eens druk.
De hoofdverpleegster die met pensioen ging samen met een van mijn collega's en vervangen werden door jonge collegas.
Ik ben dus nu het oudje op de dienst met mijn 27 jaar dat ik er werk.
Voel me niet oud maar in de ogen van die jongskes ben ik het wel.
Deze week zei er eentje "ha, hoe is het met ons oudke vandaag ?" het was grappig bedoeld, maar ik kon er vanbinnen niet echt mee lachen.
En eerlijk moet ik toegeven dat ik het wel begin te voelen, je bent niet zo vlug meer dan hun.
Je neemt wat meer tijd voor bepaalde zaken, en vooral je gaat niet zo vlug over iets als zij, bij hun moet het rap rap, sommige zijn nogal
. Enfin niet allemaal.
We hadden ook een overlijden in het rusthuis, en iedereen zal het met me eens zijn dat je niet graag patientjes moet verliezen, ook al zijn ze oud.
Met sommige heb je een band opgebouwd en zijn ze net een stukje familie.
Een oma of opa die je zelf al lang verloren bent, met sommige bewoners kan je diezelfde gevoelens delen, die je toen als kind met je eigen oma of opa had.
Bonneke was er zo eentje, 85 jaar, een dame van formaat en gewicht, maar waar ik, en ik niet alleen me goed bij kon voelen.
Haar kleindochter en mijn dochter zijn vriendinnen, al van in de kleuterschool, dus ik kende: Bonneke zoals iedereen zei, al meer dan 35 jaar. Ze was wat op de sukkel van met Nieuwjaar. En ze is deze week na een doodstrijd van 3 dagen overleden.
Die machteloosheid omdat je niets kan en mag doen, kan zwaar doorwegen en stopt niet als je eenmaal thuis bent, je vraagt je af... had ik dit of dat nog kunnen doen?... lag ze comfortabel?... zou ze geen pijn meer hebben gehad?... diep in je hart weet je dat je gedaan hebt wat je kon, maar toch....
Deze morgen is de familie ons komen dank je wel zeggen voor de goede zorgen, vol lof over de werking in ons rusthuis, meer hebben wij niet nodig.
Kort daarna kwam het bericht binnen dat een jonge collega haar eerste kindje dood was geboren, een prachtige jongen met alles erop en eraan.
Verder onderzoek moet uitsluitsel geven wat is gebeurd, niets deed vermoeden dat er iets fout zou kunnen gaan, iedereen was er kapot van, zelfs onze bewoners waren stil bij het weten van dit verdriet.
Neen, het was echt geen week zoals een ander.
|
Ik ben Willy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maatje.
