Mijn oudste broer en ik zongen in het kerkkoor van meneer van Keeken. Mijn vader zei altijd dat hij dan naar de kerk kwam om de pilaren te ondersteunen. Diezelfde vader kwam op zekere dag met de vraag aan ons of wij in een andere kerk bij een huwelijksmis het Ave Maria van Gounod wilden zingen. Niet dat van een andere componist. Het was de zus, Mien, van Nel die ging trouwen met Wiel. We moesten dan wel les gaan nemen bij van Keeken want het moest mooi en goed gezongen worden. Nou, wij op les bij van Keeken. Dat duurde weken. Op de grote dag gingen wij per fiets naar de Familiekerk en de trappen van het koor op. Wat later begon de kerk zich te vullen en ook de dirigent kwam. De Mis begon en wij wachtten met de strot vol zenuwen op het grote moment. Dat kwam niet. De kerk liep leeg en de dirigent vertelde ons dat meneer pastoor het gezang verboden had, want iets van Gounod mocht niet. We hebben later begrepen dat moeder met de pastoor gesproken had. Maar enfin, die middag werden we uitgenodigd bij het huwelijksfeest in besloten kring , mochten ons lied zingen en kregen ieder een boek cadeau. Dat van mij ging over mijnwerkers, weet ik nog. Dat huis waar we geweest waren hebben we later ergens in de herfst van 1944 nog bezocht om te schuilen voor een bombardement. Het voorste deel van die straat werd platgegooid en de kelder ging akelig heen en weer. Ja, die familie Smal zal me nog lang heugen.
