De cafebaas was lid van de NSB, zijn zoon vocht aan het Oostfront, en onder de toog bewaarde hij een Kozakkenzwaard. Maar toch een goed nederlander. Toen de Engelsen aan de andere kant van de Maas het St.Annakapelke veroverden gingen er wat granaten de Maas over en gingen door onze achterruit, scherven tenminste. Wij gingen nagenoeg kruipend op weg naar de bierkelder en bleven er een hele dag met de kachel aan. Op zeker moment begon het te stinken en we dachten dat het van de kachel kwam. Het bleek naderhand de angstkeutel van een duitse wachtpost tegen het kapotte kelderraampje te zijn. Want soldaten gingen de kelder niet in. Boven zagen we hoe de scherven gaten in de gordijnen geslagen hadden nogal laag bij de vloer. Dat groepje militairen heeft nadien een paar mortieren in de achtertuin opgesteld, de aangrenzende spoordijk was een stuk hoger en steeds als ze gingen vuren waarschuwden ze ons binnen te blijven. Ik weet nog hoe ze het deden : granaat boven erin laten zakken en vingers in de oren en Baf. Bij het viaduct even verder op in de spoorlijn hadden ze een paar sleuven gegraven waar bommen in lagen. Enige malen kwamen ze zeggen dat ze daar de zaak zouden opblazen en we planken voor het raam moesten aanbrengen, maar steeds ging het feest niet door. In de buurt van Kerstmis klopte een jonge soldaat tegen het raam en vertelde mijn moeder dat ze weggingen naar de frontlijn. Kort daarna was de slag om de Ardennen. De appelenvoorraad slonk mede doordat mijn vader op het idee kwam stroop te gaan maken in een grote wasketel. Dat was een proces van uren op het vuur en afwisselend wacht houden tot de nacht door. Hij en Graat, de knecht. En dus werden we wakker van de stank. Vader was in slaap gesukkeld. Onze wc was trouwens buiten in een aanbouwtje. Wiel van Mien, ik weet trouwens niet of Nel er ook bij was, vond die pleebril maar niks en had van latjes zijn eigen bril gemaakt. Onze duitsers zorgden voor hun eigen voedsel door af en toe ergens een paard te gaan doden. Dat beest moest door de aanwezige vrouwen gevild en in kleine delen verdeeld worden en zo aten wij ook mee doordat er wel eens iets in de toogkast gestopt werd. In de tuin van de kasteelvilla hadden de daar aanwezige duitsers hun eigen lanceerinrichting gebouwd en op zekere dag schoten ze daar een lawaaierig wegvliegende raket af. We waren buiten en ik had wintervoeten, flink in het verband, maar naar huis rennen kon ik toen. Dit waren zo wat stukjes oorlogsverhaal, niet erg chronologisch, maar er kwam een eind aan die periode toen er over dat stukje slingerweg voorbij de molen aan de vijver een troepje soldaten opdook voorafgegaan door de eerste negers die ik ooit zag, lopend met dingen aan een steel voor zich uit - mijnontdekkers- en daarna de eerste jeeps. Het waren amerikanen en ze hadden chocola en nog meer lekkers. Er was feest.