Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Een persoon op vier krijgt vroeg of laat eens met een depressie te maken. Als ik zo eens rond me heen kijk vooral deze periode van het jaar "de herfst" zijn er weer vele mensen die in de put zitten de een al een beetje meer als de andere. Wie depressief is heeft de neiging zich af te zonderen van de omgeving. Een depressie is een ziekte die kan genezen worden maar dat gaat niet van vandaag op morgen; Stillaan raken alle kleine deurtjes die je rondom jou had dichtgetrokken weer één voor één open. Vele mensen blijven liever weg van iemand die een depressie heeft, maar ook van iemand die ernstig ziek is, en daardoor komt er nog meer stress terecht op de partner van iemand die depressief is.
Een depressieve persoon kan voor familieleden en vrienden erg stresserend zijn . De pijn om iemand waar je van houdt te zien lijden, lokt gevoelens van machteloosheid en verdriet uit. Toch speelt de steun en de inzet van de naaste omgeving een curciale rol. Hoe herkennen we de symptomen van iemand die een depressie heeft? het is absoluut niet eenvoudig; er zijn 2 hoofdkenmerken1. een somberheid die aanhoudt en de persoon in kwestie heeft geen zin meer om nog dingen te doen. 2. minder duidelijke kenmerken zijn : slecht slapen, verdikken of vermageren.
Enkele tips : " hoe omgaan met iemand die depressief is "?
* Praat er over met de persoon in kwestie; hij of zij moet inzien dat het geen teken is van zwakheid en dat er wel degelijk iets aan de hand is. * Gun de persoon het recht om depressief te zijn, want zo'n persoon heeft geen energie en voelt zich ellendig, hij heeft verzorging nodig en begrip. * Denk niet als partner dat u tekortgeschoten bent. * Laat blijken dat hij/zij steeds op u kan rekenen *Besef dat iemand die depressief is daar niet kan aan verhelpen; Plotse huilbuien, boze uitvallen, hopeloze uitspraken zijn niet ongewoon. * Neem indien nodig wat taken over; in acute fase kan iemand die depressief is héél weinig, hij is vergeetachtig en kan nauwelijks luisteren wat anderen zeggen. *Laat de persoon zelf ook wat dingen doen die hij aankan waardoor hij zich minder nutteloos gaat voelen. * Prijs elke vooruitgang hoe klein ook. * Beperk adviezen zoals"kop op" en "het gaat wel over"want ze hebben averecht effect. *Behoed de persoon voor bezoek dat maar doorratelt, zeurt, meestal heeft de persoon zelf niet de kracht om zich hiervan af te schermen en geraakt hij nog dieper in de put. * Bied vooral een luisterend oor, toon begrip, zonder advies te geven, verwen hem of haar een beetje , ook al krijgt ge niet meteen dolenthousiaste reacties. * Probeer samen ontspannende, leuke dingen te doen, winkelen, wandelen, fietsen. * Neem nog tijd voor uzelf, tracht de zorg met anderen te delen. *Geef uw eigen ontspanning, bezigheden en sociale contacten niet op * Probeer niet kritisch te zijn maar ook niet te zeer betrokken. * Tracht eigen gevoelens, boosheid, onmacht te aanvaarden. * Blijf affectie , tederheid tonen, knuffel haar/hem eens zonder seks te verwachten. * Neem een zelfmoorddreiging ernstig op,het gezegde dat wie over zelfmoord praat, nooit echt zelfmoord zal plegen is een fabel. Wie een zelfmoordpoging onderneemt wil niet noodzakelijk écht dood, maar wil niet verder leven zoals het nu gaat.
Dit waren een aantal tips voor , partners, ouders of kinderen de tips voor de persoon zelf die depressief is zullen eerstdaags vlug volgen. Prullemieke
Reacties op bericht (5)
29-10-2006
Hoi hoi
Zelf slik ik al 25 jaar lang anti depressiva,maar heb er mee leren leven,niet dat het nog zo erg , toen kwam ik niet meer buiten en sloot me van de hele buitenwereld af, 5 jaar lang.
Heb nu nog wel angsten maar probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken,waarom kan een ander zonder nadenken alles en ik niet.
Maar dank zij internet heb ik veel geleerd en snap nu ook dat ik niet de enigste ben.
Nu denk ik positief blijven , een dipje heeft iederen wel eens ,
Groetjes Ingrid en nog een fijne zondag.
29-10-2006 om 00:25
geschreven door ingrid
11-10-2006
Depi
Wat bojako verteld, wel gelukkig voor haar had zij goede arts! Ik ano 1973 ben er zelf moeten uitkomen want niemand begreep wat ik had, ik had zo naar mijn baby verlangt 7m voor plat gelegen, en toen hij er eindelijk was, wist ik niet wat ik met hem moest aan vangen, ik was zo moe, sliep heel der dagen angst , koorts, nachtelijke zoektochten naar een baby dat naast mij lag in zijn bedje..In den dag, had ik hem altijd vast in mijn armen, ook al sliep ik meestal op de sofa, Gelukkig dus dat baby veel slapen ..ik leefde voledig zijn leefwereld , slapen, eten slapen ..en door een vriendin toen die gelijk met mij een kindje had, wandelde ik een uurtje of 2 per dag... meer deed ik niet , Ja en je zal nu denken wie deed het huishouden en de was , toen nog zonder wasmachiene , wel ik gooide het meeste van de vuile doeken weg, ook de rest! ..erg hé , ik kon er niet aan beginnen, voelde mij heel lui, en was beschaamd !en door alles weg te gooien had ik minder schuldgevoelens, Mijn moeder bracht toen veel doeken mee van waar zij werkte, en zo viel het niet op,1jaar heeft dit geduurd ongeveer, hEEL VEEL JAREN LATER ben ik maar eerst zelf te weten gekomen door te lezen dat ik toen een postnatale deppressie gehad had! eu ..het is toen niet de laatste geweest... Groetjes Sjoeke
11-10-2006 om 20:23
geschreven door Madammeke
10-10-2006
..
Het is een put waar je in valt en moeilijk weer uitkruipt. Veel mensen hebben het zonder het te beseffen. Dan weer anderen die het denken te hebben. Ik heb er ook onder geleden toen ik daar enkele maanden lag weg te kwijnen. K'weet zelfs niet of het al over is. Er zijn zoveel hoogten en laagten in mijn leven en ik loop hier nu toch al heel wat jaren rond. Och misschien lul ik maar wat..
Dikke kussen van
10-10-2006 om 17:30
geschreven door Ludovikus
Dipje
Een dipje heeft iedereen wel eens op tijd en stond. Maar een derpressie is andere koek. Raar, maar bij mij kwam ze toen ik tweeendertig was, en eindelijk mijn draai had gevonden in het leven. Het kwam dus geheel als een verassing. Sommige mensen denken dan dat je je aanstelt, dat je lui bent, of gewoon humeurig. Het vraagt heel wat tijd om er weer uit te kruipen, maar het gaat. En dan heb je ook nog de 'manische depressie', en dat is,, spijtig, iets dat je je hele leven meesleurt. Fijne dag straks.....
10-10-2006 om 01:36
geschreven door huismusje/troubadoerke
09-10-2006
..
heel lang geleden dacht ik dat een depressie slechts voorkwam bij mensen die zich niet konden beheersen of die zwak waren. Na mijn tweede kindje - nochtans een heel brave, lieve, goedslapende baby, begon ik vreselijk angstig te worden. Ik durfde niets meer, niet meer buiten, niet meer in de lift... ik weende ook volledig zonder reden. Iedereen was bekommerd, heel mijn familie trachtte me op te monteren want dit kende ze niet, ik ben meestal heel goed gehumeurd en blijgezind. Mijn ouders dachten al dat er iets mis was met ons huwelijk. Heel gelukkig voor mij, we spreken nu anno 1971, kwam de huisarts van mijn ouders naar me toe. Na een kort gesprek zei hij: "maar kindje toch, gij hebt een postnatale depressie" - niemand van ons had daar ooit over horen spreken. Hij zette me onmiddellijk op antidepressanten en enkele maanden later begon de zon weer te schijnen. Ik heb ongelooflijk geluk gehad dat ik toen een arts over de vloer kreeg die het probleem kende en de juiste medicatie gaf. Nu zal ik nooit meer een oordeel hebben over iemand met een depressie, ik weet nu uit ervaring dat het iedereen kan treffen!
PS. Mijn dipje is al serieus aan't beteren hoor, het was deze keer meer een verdriet dipje.
groetjes,
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
