Hey,
Zo zijn we alweer de 2de dag van t'nieuwe jaar.
Hoe we hier oudejaarsavond hebben gevierd, dat heb ik reeds geschreven - leuk, rustig gezellig.
Hoe eerste Nieuwjaarsdag er uit heeft gezien (gisteren dus)........beangstigend spannend !
jaja......we zijn t'jaar helemaal niet zo goed gestart hier - hopelijk blijft dat niet duren zo!
Wat er gebeurd is : wel.....
De 1ste nacht van t'nieuwe jaar is mijn ventje s'nachts vrij vroeg (vier uur) wakker geworden (zoals meestal de 1ste week van de chemo) en dan kan hij niet meer slapen en trekt hij stilletjes naar beneden.
Al vaak heb ik gezegd dat hij dat beter misschien niet zou doen en beter misschien in stilte de tv op de slaapkamer aanzet en toch beter in zen bedje blijft liggen - tv kijken werkt soms slaapverwekkend en zo zou hij dan toch beter nog wat kunnen rusten.
Maar neen.....al sinds de eerste chemo wil hij dat liever niet doen en trekt hij dus in alle stilte naar beneden alwaar hij daar liever alleen rustig geniet van een tasje koffie en zijn laptopje.
Zodoende dus ook.....de eerste nacht van 2012.
Ik was wakker geworden toen ik hem stil hoorde naar beneden gaan, maar vond dat helemaal niet abnormaal ; uit veiligheid chekte ik of mijn wekker goed stond en draaide me nog eens zalig rond in men bedje.
Toen....t'kan niet lang nadien geweest zijn, amper enkele minuten, want ik sliep helemaal nog niet vast.....schiet ik wakker en schrik me een échte aap van t'geluid van een harde bonk en nadien enorme glasscherven !!!! (als ik dit schrijf komt men haar nog omhoog - dit is een geluid dat ik niet vlug zal vergeten). Ik spring uit mijn bed....ik hoor mijn ventje kreunen....en t'eerste wat in me opkomt is....een inbraak! Nadien stom hoor maar dat zijn eerste fracties hé. Ik storm naar beneden, ondertussen hoor ik boven ook de deur van onze dochter haar slaapkamer open gaan en zij roept 'mama wat is dat??' Op dat ogenblik ben ik in de woonkamer en vindt mijn schattie op de grond.....in de glasscherven....lijkbleek....kreunend....
man man man !!! wat er dan allemaal door je heen gaat - dit wil ik nooit meer meemaken !
Enfin...dochter is gelukkig bij me en we beginnen in grote paniek beiden met onze gsm om hulp te bellen - maar verdomme....paniek is toch iets raars hoor! Dat doet alles met een mens wat je op zulke momenten best kan missen !
Terwijl ik probeer de hulpdiensten te bellen storm ik terug naar boven om snel iets aan te trekken, want ik weet onbewust dat dit zeer ernstig is en dat hier zeker een ziekenhuis opname zal op volgen.
Minuten zijn dan uren - geloof me !
Gelukkig blijft mijn schattie bij bewustzijn terwijl we angstig wachten op de ambulance.
Als die er eindelijk is is mijn schattie al in staat om recht op te zitten en die twee ambulanciers helpen hem dan ook om helemaal recht te staan.
Ondertussen loopt mijn dochter naar boven om voor papa proper kleren te halen, zijn schoenen en jas en zo zit ik enkele minuten later op de passagiers stoel van de ziekenwagen. Wie had dit ooit gedacht : Ik in een ambulance ! En dan nog wel vooraan !!!! Ik die een panische angst heb van alles wat met ziekenwagens te maken heeft ! Maar zo zie je maar : als t'moet moet het ! Niets aan te doen !
Van de ambulanciers ben ik niet te spreken en van t'ziekenhuis waar ze ons naar toe brachten nog minder ! Maar dat is een ander verhaal. Ikzelf heb gevraagd om ons naar t'ziekenhuis te brengen waar men man in behandeling is voor zijn ziekte, maar neen.....dat mochten die mannen niet, volgens hun uitleg ! Nu nadien weet ik wel beter, maja.....zoiets maak je gelukkig veel te weinig mee om juist je rechten en je plichten op dat vlak te kennen.
Dus....in t'betreffende ziekenhuis was het al niet veel beter. Om lang verhaal wat in te korten......ondertussen was het iets voor vijf uur....heb daar gezeten tot acht uur....maar liefst 5 verpleegsters(ers) zijn er bij ons geweest, met steeds weer dezelfde vragenlijst ! Om onnozel van te worden - ik heb me vaak afgevraagd hoe die samenwerking daar verloopt ! enfin.....al bij al wordt er besloten dat mijn zoetie niet naar terug mee naar huis mag maar dat ze hem daar tot zeker s'avonds onder controle willen houden en in t'slechtste geval zelfs langer ! Dus er wordt op de dienst ' coronary care unit' een bed klaargemaakt en we worden na enkele minuten naar daar begeleid en ook daar wordt ons (ondertussen is m'n dochter ook aangekomen) op een vrij onbeleefde manier duidelijk gemaakt dat we daar niet mogen blijven want dat de bezoekuren lopen van 15.00 tot 16.00 uur ; zelfs al ik hen duidelijk maak dat we echtgenote en dochter zijn, wordt ons nogmaals vrij onbeleefd duideljk gemaakt dat ze zich strikt willen houden aan deze bezoekuren, ook voor ons ! punt uit !
Dus.....01 januari 2012, 08.00 uur, pikdonker buiten, regen en fris, en spooky stil in en uit t'ziekenhuis, ben ik met men dochter.....al wenend....t'ziekenhuis verlaten, richting dan maar huiswaarts.......
Bang afwachtend.....bang duimend dat papa s'avonds alsjeblief toch naar huis zal mogen.
Eerst een tasje koffie samen gedronken.....geen hap door ons keel gekregen.....met waterige oogjes mekaar aankijkend.....vele momenten van doodse stilte.....daar zaten we dan met ons twee aan de lege ontbijttafel....en dat op nieuwjaarsdag.
Ook denkend aan men zoon.....die in Parijs nieuwjaar was gaan vieren. Wat moeten we doen....hem bellen?hem niet bellen?
Ik ben me dan maar gaan douchen, in de hoop me dan iets beters te voelen, terwijl dochterlief eventjes met de hond buiten ging, hopend dat de buitenlucht haar wat zou helpen.
Dan de nodige familie verwittigd (ondertussen was het negen uur) dus....er kwam stilletjes aan wat meer helderheid in de lucht en de meesten mensen die ik wou verwittigen daarvan wist ik dat ze reeds wakker zouden zijn.
Uiteraard vrij vlug bezoek gekregen dan van men schoonzus, daar die hier maar enkele honderde meters vandaan woont.
Nadien ook met mijn broer gebeld want er was afgesproken dat die op nieuwjaarsdag met de rest van zijn warme hapjes naar hier zou komen en samen met onze rest van warme hapjes waren we van plan om er hier nog een lekker gezellige nieuwjaarsdag van te maken, dat we samen gezellig naar t'nieuwjaarsconcert op televisie zouden kijken en dat ik nog iets lekkers zou klaarmaken voor s'avonds..........maar wat nu.....???
Maar men broer hoorde dat ik toch graag had dat hij langskwam - aja...ik mocht toch maar tegen drie uur terug naar t'ziekenhuis, dus zijn bezoek zou toch een beetje onze zinnen kunnen verzetten.
Onze dochter is toch nog maar een uurtje in haar bedje gekropen en ik heb dan samen met broer toch naar t'nieuwjaarsconcert in Wenen gekeken - prachtig is dat toch altijd en toen ik na een uurtje een smsje van mijn zoetie kreeg uit t'ziekenhuis met de tekst dat hij me miste maar dat ik me niet ongerust hoefde te maken, toen begon ik me toch een beetje beter te voelen en begon dan toch ons hongergevoel op gang te komen.
Na vrij lang nadenken en overleg met broer en voordien ook met schoonzus, heb ik dan toch maar besloten om onze zoon te bellen, in de hoop dat die nog zou slapen en zijn gsm niet direct zou afnemen, en zo was het ook, oef ! Ja ik wou dat zo, zodanig dat ik dan rustig kon inspreken op de voice mail dat hij me gewoon ff moest bellen als hij wakker was, meer heb ik niet gezegd en gelukkig heeft hij gewacht om me te bellen als ze reeds twee uur aan t'rijden waren, richting huiswaarts. Want Parijs is toch direct vier uur rijden, dus.......ik ken men zoon.....papa is alles voor hem en hij zou zo vlug mogelijk willen thuis zijn natuurlijk!
Dus rond twaalf uur belde hij...nog niets wetend.... En toen ik hoorde dat ze om tien uur vertrokken waren, dus al twee uur aan t'rijden waren en dus nog twee uur voor de boeg hadden, aarzelde ik weer even om toch de waarheid te zeggen, en mijn broer die hier naast me zat merkte dat ook direct op en toen die teken deed zo van 'toe zeg het maar eerlijk' toen heb ik de moed gehad om dan toch dat minder goede nieuws te zeggen en wel met de nodige aandrang om rustig te blijven en gewoon rustig verder naar huis te komen want haast zou toch voor niets nuttig zijn, daar we toch niet voor drie uur naar t'ziekenhuis mochten. Gelukkig bleef hij (zoon) rustig en rond twee uur zijn ze hier dan aangekomen.
Toen was het aftellen naar kwart voor drie en zijn we met zen allen richting ziekenhuis gereden. Voor alle veiligheid had ik alles toch maar meegenomen voor één overnachting daar, maar gelukkig !!!!!!!!!!!!!!!!!! mocht hij om zes uur mee naar huis.
Wat is er nu juist gebeurd : wel....de chemo wordt eigenlijk zeer zeer zwaar, dat merken we hier aan alles - vreselijk. Toen mijn zoetie dus alleen beneden zat die nacht voelde hij plots dat hij  vlug naar toilet gaan moest en met te vlug recht te staan is er iets niet goed gegaan en heeft hij een draaiing gekregen, zwart voor zen ogen en paf....licht uit en daar lag hij dan hé. Hij wist zelfs niet wat hij allemaal tegen de grond mee getrokken had ; hij heeft wel wat geluk gehad dat hij niet men zen hoofd ergens is tegen gebotst want pffff. Wat nu pijn doet is zijn poepje...staartbeentje, dus daar zal hij de ergste schok mee hebben opgevangen. Ook zit hij momenteel met een heel dikke arm en hand, maar daar zijn de verplegers van t'ziekenhuis de grote schuldigen van, maar daar ga ik hier nu niet over uitwijken want dan draait men maag weer om en ga ik me weer zeer kwaad maken. In één woord : ik ben niet te spreken over dat ziekenhuis ! en daar zien ze ons nooit meer !!!! En vandaag is de huisarts hier geweest en die is er ook van op de hoogte.
Wat moet er nu verder gebeuren, wel.....huisarts heeft men ventje onderzocht en alles blijkt terug goed te zijn, dus t'zal samenloop van alles een beetje geweest zijn maar voor alle veiligheid gaat er toch (ook op ons aandringen) een check up gebeuren van zijn hart. Dus we hebben afspraak bij cardoloog voor binnen veertien dagen. Volgende week al hebben we afspraak voor zo'n soort van kastje te gaan halen dat hij 24 uur zal moeten meedragen op eventuele hartritmestoornissen te noteren, als die er zijn natuurlijk.
Maar, waarschijnlijk en hopelijk zal alles te wijten zijn door de chemo die nu uiteindelijk zijn zware tol aan t'opeisen is ; wat zal ik blij zijn dat we eind februari zijn!!!!!
Zo.....dit was onze nieuwjaar ! Geen goed begin hé ! ......Laat ons hopen dat het hierbij blijven zal !
Vandaag warende kids hier nog thuis en 1 januari is dus een beetje verschoven naar 2 januari - wat het daarom niet minder gezellig heeft gemaakt.
En morgen......morgen ga ik hier rustig al het kerstgerief terug in de dozen steken en verdwijnt alles weer voor een jaartje de kast in......spijtig heeft men zoetie al gezegd, maar ik weet nu al dat ik het op een andere manier hier ook nog zeer gezellig ga maken voor hem/ons en dat zal hij morgenavond dan wel bevestigen, zo ken ik hem.
Nu bedjestijd want ik heb veel slaap in te halen.....
Nogmaals aan iedereen die zo lief is hier te komen lezen......mijn welgemeende allerliefste beste wensen voor een super gezond 2012 en dat de opwarming van de aarde alleen in ons hartje mag plaatsvinden....
xxx
Niesje