Hey,
Ons verjaardagsweekendje zit er op en t'was.......geslaagd ! (buiten één mankementje....)
Onze zoon is super tevreden, dus zijn wij dat ook.
Gister was dus zijn verjaardag (30) en van s'morgens zijn we reeds begonnen met vieren.
Toen hij met zijn vriendin hier aankwam was de woonkamer reeds mooi versierd en zijn zus had gezorgd voor een prachtige reuze ballon, vergezeld van allemaal kleinere ballonnetjes met wel tientallen cijfertjes '30' erop ! Super !
Ook de taarten waren afgehaald bij de bakker en hadden een plekje in de ijskast gekregen, in afwachting tot s'avonds...
Toen we lekker gebruncht hadden kon ik toch niet meer wachten om onze cadeautjes te geven. Zo oud/jong hij ook is.....cadeautjes heeft hij altijd zeer graag gekregen ! Ook van de ouders van zijn vriendin was hij goed gevaren.
En kleine zus had ook gezorgd voor grote broer.
Maar dat was nog maar het begin....
Hij wist dat s'avonds zijn peter (mijn broer) en mijn zus kwamen eten - lekkere videetjes met kroketten etc etc.... maar dat er nadien s'avonds nog allerlei vrienden zouden komen én dat er dan een vertoning zou plaatsvinden van zijn verloop van zijn 30 levensjaren..........dat wis hij allemaal 'nog' niet.
Na de brunch wilde hij nog naar zijn favoriete wijnhandelaar hier inde buurt voor de nodige drankjes s'avonds (hij als betere wijnkenner wou daar percé zelf voor zorgen)
En van die tussentijd heeft mijn zoetie gebruik gemaakt om toch enkele uurtjes te rusten - wat hem dan ook deugd gedaan heeft, want de rest van de dag/avond was vrij vermoeiend voor hem.
Het lekkere geplande avondmaal was geslaagd ! Iedereen buikje vol en de kids hebben alleen de vaat gedaan (waarom alleen dat verklaar ik hierna)
Toen ging  het klokje naar 7uur en wist ik dat de eerste 'onverwachte' gasten zouden arriveren.
Je had zijn snoetie moeten zien, telkens de deurbel klingelde - k'heb er de nodige foto's van genomen om nog lang te herinneren
Na een half uurtje was dus het voltallig verrassingsbezoek ook aanwezig en zat de woonkamer, die toch niet zo klein is, wel goed gevuld met allemaal lachende gezichten - echt t'genieten waard om zo af te zien. De geur van de vers lopende koffie verraadde dat het taartenmoment aangebroken was. 4 ontzettend mooie, lekkere, grote taarten werden er op tafel gezet.
En toen die taarten zienderogen op éénieders bordje verdwenen in éénieders buikje.....werd het stilletjes aan tijd voor 'le moment suprème'.....
Toen mijn broer eventjes naar de hal verdween om weer binnen te komen met de nodige attributen, werd al snel duidelijk dat er hier een vertoning zou gaan plaatsvinden.
Om tot dit eindresultaat te komen had ik maar één ding moeten doen : hem de nodige foto's bezorgen van de levensloop van onze zoon en dat had ik stiekem enkele weken terug reeds gedaan, dus  niemand wist hiervan, maar ook voor mij was het eindresultaat één en al verrassing.
De lichten werden hier gedoofd.....de bijhorende muziek luider gezet.....de genodigden werden hier muis stil.....alleen onze viervoeter knorde zalig verder
En wat er dan volgde..........daar heb ik geen woorden voor......zo mooi, zo prachtig, zo formidastisch dat hij (mijn broer) dit in mekaar had gestoken ; het daverende applaus na een 20minuten durende vertoning was welverdiend !
Wat een mooie herrinnering ! Alles staat vast op dvd en daar ga ik toch nog vaak naar kijken.
Toen onze dochter enkele jaren geleden 25 is geworden, had ik zo iets gelijksaardigs in mekaar gestoken ; ook geslaagd, vandaar het idee om dit bij onze zoon ook te doen ; maar door de ziekte van mijn zoetie, die me nu moeilijk daarmee kon helpen, had ik de hulp van men broer ingeroepen, met dit daverende succesvolle resultaat !
En dan verder t'verloop van de avond is de drank rijkelijk gevloeid.....zowel koffie, als thee, als water als wijn als bier.....voor iedereen wat tot in de vroege uurtjes .....en dat voel ik nu nog....
Om half 2 heb ik de laatste lieve mensen buiten geholpen, terwijl onze jarige reeds met zijn vriendin nogmaals aan de vaat stonden.... (waarom leg ik sebiet uit....)
Na die laatste vaat zijn ook die twee gaan slapen  - mijn zoetie was al sneller zijn bedje gaan opzoeken want voor hem was het een vrij vermoeiende dagje. Hij heeft ook voor de eerste keer in zeer lange tijd mee wat alcohol gedronken (na goedkeuren van de dokter) en t'heeft hem gesmaakt maar toch niet zoals vroeger zegde hij. Tja........zoiets moet je onderhouden zegt men hé.... en dus maar liever niet.
Toen iedereen hier dus in zen bedje lag en ik nog als laatste overschoot samen met onze viervoeter, die er zich niet al te veel van aantrok en lag te ronken op haar dekentje, toen heb ik me nog een lekker tasje koffie gemaakt, met t'laatste pralinnetje en ben nog eventjes in de zetel bij haar gaan zitten. Na zo'n festijn doe ik dat meestal, omdat ik door de drukte en de spanning van zo'n dagje, toch niet direct de slaap kan vatten.
Die rust in huis die dan weerkeert is gewoon zalig !
Half 3 ben ik dan ook maar gaan slapen....
Vanmorgend was het hier alweer vrij vroeg dag, want onze jarige en zijn nonkel (mijn broer) en normaal onze dochter ook (allemaal gepassioneerde fotografen) waren afgesproken om rond de klok van negen richting Nieuweghein (NL) te vertrekken, alwaar een 3-daagse internationale fotografie happening plaats vindt (vandaag, morgen én overmorgen).
Door al de problemen die onze dochter de laatste tijd heeft moeten doorstaan en waar er nog iedere dag weer bij komen, was ze weer serieus aan twijfelen of ze wel zou meegaan met nonkel en broer, want ze zou hen misschien tot last zijn (haar woorden) ; maar gelukkig heeft ze ingezien, na een lekker ontbijt, dat het niet slecht zou zijn om toch mee te gaan, kwestie van haar zinnen te verzetten. Dus daar waren we allen blij om en ze heeft toch genoten vertelde ze vanavond.
t'Was een prachtige lentedag vandaag, én koers op televisie, dus na de middag ben ik samen met viervoeter én vriendin een leuke grote wandeling gaan maken in t'mooie groene noorden én uiteraard afgerond op een zalig zonnig terrasje - de lentekriebels zijn daar !
Thuisgekomen waren broer, zoon en dochter ook reeds terug van een zeer interessante happening zo te horen en een uurtje later zat de avondtafel hier weer goed gevuld en werd er leuk gekletst.
Na de vaat, (deze keer door dochterlief én haar nonkel gedaan.....) ; want zoon is richting vriendin vertrokken alwaar hij voor de rest van de avond zou blijven, hebben we dus met zen vier nog genoten van een lekker tasje koffie én alweer een restje van die heerlijke taarten en is men broer ook huiswaarts gekeert.
Rust en televisie avondje.... zalig.
Nu de verklaring waarom ik sinds gister zoveel hulp krijg als er een vaat dient te gebeuren....... wel...... als kers op de taart heb ik gistermorgend om half negen, samen met mijn zoetie op de spoedafdeling van t'ziekenhuis gezeten !
Neen........deze keer niet voor hem maar voor mij......tja .... 30j geleden was ik dag op dag ook in t'ziekenhuis hé, dus ook dat wou ik herhalen..... neen dat is maar grapje hoor ; wat wél de reden was .... wel :
Gistermorgend.....na het douchen....helemaal geföhnd en klaar, wil ik me naar beneden begeven maar zie dat het venster van de badkamer nog op kip staat, en daar de mensen na mij het graag wat warmer hebben in deze ruimte, wou ik nog snel ff deze raam sluiten. En met dit 'snel' te doen, blijf ik met mijn voetje in de draad van de haar-styl-tang hangen......verlies men evenwicht.....en door de reflex te hebben van allerlei dingen te vermijden zoals badrand en wc-pot-rand, kom ik toch vrij zwaar ten val en blijf met mijn rechter pinkje achter het douchescherm hangen waardoor mijn pinkje gedeeltelijk wordt afgescheurd! van mijn ringvinger.... en patat...daar lag ik dus !
t'Meeste pijn voelde ik aan men vingertje, waarnaar ik niet durfde te kijken. Ondertussen hoor ik beneden de woonkamerdeur opengaan en mijn zoetie die roept ...'zoet.....' waarop ik antwoord....'ja ...kom is effe'... Tja die komt naar boven...ziet me daar liggen (stom hé) waarop ik snel flink probeer terug recht te schuifelen, nog steeds men handje vasthoudend want dat brandend gevoel daar aan men vingers, dat betekende niet veel goeds, dat merkte ik vrij vlug, waarna ik de pijn aan men been even oversloeg. 'Kom' zegde men zoetie....'ga rustig naar beneden ik zal je vinger verzorgen'.... Beneden komend haalt hij al de attributen uit de schuif die waarschijnlijk nodig zijn voor deze delicate 'operatie' (mijn zoetie is brandweer geweest, dus weet vrij veel over 1ste hulp, waardoor ik me bij hem in zeer goeie handen voel). Maar.......toen hij men handje vastnam en die twee vingertjes voorzichtig uit mekaar deed, zag hij vrij snel dat dit géén avance had om daar aan te beginnen.... de wonde was veel te diep zegde hij, waarop ik hem vroeg om voorzichtig nog eens goed te kijken want voor spoed-toestanden had ik helemaal geen tijd hoor ; ik had nog zoveel werk en voorbereidingen voor de verjaardag hé.
Traantjes rolden over men wangen toen hij herhaalde dat er maar één oplossing was en dat was zo vlug mogelijk naar de spoed, dus tja.......k'had geen keuze hé.
30j geleden zat ik ook in t'ziekenhuis, dus.....nu ook dan maar hé....
Enfin....om lang verhaal kort te maken want k'ben hier weer aan t'door tokkelen hé .... In t'ziekenhuis : inchecken a de balie - wachten in de wachtzaal  want je bent heus niet de énigste op zaterdagmorgend - dan mee met de verpleegster die al met één ruk! kijkt naar de toestand van mijn vingertjes, waarna ze de chirurg gaat halen die dan bevestigd dat er toch draadjes in moeten en alsof dat nog niet erg genoeg is......dat ze dat zeker niet gaan verdoven want dat die verdoving meer pijn gaat doen dan het naaien !!! Man man man....ik wist écht niet wat ik daar allemaal in enkele minuten rond dat bed waar ik moest gaan opliggen allemaal hoorde ; mijn  mondje viel meer en meer open en alsof die chirurg dat ook opgemerkt had, stopte die even met razen...bekeek me....en vroeg of ik bang had van prikjes Uiteraard heb ik géén bang van prikjes! Maar wél van prikjes in een open wonde !!!! Maar niets aan te doen ! Korte pijn zegde ze daar !!! En ondertussen voelde ik de ontsmettingsvloeistof al tussen men vingertjes lopen !! De rest kan ik niet beschrijven! Ja in één woord : pijn!!!!!!!!!
My God......naaien zonder verdoving !! Dat is toch iets voor in het  mamoet-tijdperk !!!!!
Wat een geluk dat ik zo'n steun had van men zoetie!
 8 !!!!! dagen niet in t'water zitten ! Alé doe da maar eens hé als je een huishouden moet runnen waar minstens drie afwassen per dag moeten gebeuren, dan nog niet sprekend over de poetsbeurten, douchebeurten, wasbeurten etc etc etc....
En dat is dus de reden dat ik hier nu hulp krijg ;-).....hulp van men kids om de vaat te doen - mooi hé !!! ;-))
Dus het tokkelen hier met men gespalkte vingertjes aan men rechterhand (en ik ben rechtshandig).....nie simpel ze!!!
Maar ik ben een doorzettertje hé en ik denk in al die tijd dat ik aan men blogje werk dat dit het lastigste maar langste blogje is dat ik tot hiertoe getikt heb Je ziet hé......moeilijk gaat ook ....alhoewel....
Tegen dat ik nu 8 dagen ouder ben, ben ik volledig linkshandig denk ik
Een geluk bij een ongeluk dat ons dochter de ganse week thuis is.......... maar dat is een ander verhaal hé
(wordt vervolgd)
Ben écht benieuwd wat de komende week gaat brengen.....
Maar nu eerst genieten van een nachtje rust.....terugkijkend op een toch wel mooi geslaagd weekendje !
xxx
geblesseerde Niesje....

11-03-2012 om 23:06 geschreven door Niesje  

Tja........30 j geleden......deze tijd....was ik reeds in t'ziekenhuis, enerzijds heel erg bang voor wat komen zou, anderzijds zo blij dat het zo ver was..... ons 1ste kindje ging geboren worden !!!
Allemaal zo nieuw, allemaal zo spannend !
Gelukkig toen nog niet weten dat het allemaal zeer lang zou gaan duren.
Ook niet wetend (toen was dat nog niet zoals nu) of het een meisje of een jongen zou worden....
Eén ding wisten we wel : de naam.... zowel voor meisje als jongen, daar waren we het al lang over eens.
Zulke mooie onvergetelijke momenten....
T'is dus een jongen geworden en daardoor is het morgen hier toch een beetje feest.
Een rond getal is toch altijd iets heel bijzonders vind ik.
Ik/wij zijn er klaar voor....
Taarten zijn besteld - voorbereidingen avondeten zijn klaar - aperitiefhapjes ook - alle drank staat reeds koud.....ja ik/we hebben hard gewerkt vandaag.
Sebiet ga ik nog wat versiering aanbrengen, want ondanks de toch reeds volwassen leeftijd houdt iedereen hier van tradionele gewoontes, jong of oud....altijd weer is t'een beetje feest.
Ook de cadeautjes staan verstopt klaar
M'n broer heb ik niet meer gehoord vanavond want die had me gemaild dat hij bedrijfsfeestje had, maar ik hoop dat hij toch klaar is geraakt met de fotocollage die hier morgenavond, als verrassing zal worden op groot doek worden vertoond. Wat gaan we weer schrikken van onze leeftijdsverandering ;-) maar dat is voor iedereen t'zelfde hé.
Dus wat de verjaardag van onze zoon betreft kijken we er allemaal enorm naar uit want feesten is hier altijd geliefd. Uitbundig hoeft dit niet te zijn, t'is voornamelijk de gezelligheid en t'weerzien met familie en vrienden dat t'allerbelangrijkste is en natuurlijk taart, koffie en de nodige versnaperingen die horen er altijd wel bij.
Weer een mijlpaal in een leven......
Mijn zoetie loopt ook happy rond, want ook hij houdt enorm van de gezelligheid die er heerst met zo'n verjaardag, zeker als het de zijne zelf niet is ;-)
Vanmorgend wees de weegschaal toch weeral honderd gram meer aan dan gister ;-) en dan is hij zeer tevrée ; nu nog meer nu dat de dokter eergister gezegd heeft dat dit toch een zeer goed teken is dat de ziekte onder controle wordt gehouden.
Dus.....tot hiertoe loopt alles hier vrij goed, maar zoals in alle sprookjes komt er dan steeds die verdomde 'maar'.....dus hier ook...
En die 'maar' ja.....die slaagt volledig op ons dochterlief want met haar gaat het niet zo best.
Vanmorgend na een einderlijk nog eens goed nachtje slaaprust (dankzij een door de dokter voorgeschreven zeer natuurlijk slaappilletje), kwam ze vrij 'happy' de woonkamer binnen. Na t'bezoek van haar cheffin gister wat voor een zeer goed gesprek had gezorgd zag ze alles vrij positief in, uiteraard op voorwaarde dat die cheffin haar doel had kunnen bereiken vandaag. Op dat beslissende telefoontje hebben we de ganse dag vol spanning gewacht en vanavond zo rond de klok van half 6 is dat er dan gekomen, maar met niet zo'n goede nieuws : dat wat we t'liefst zouden zien gebeuren, en wat ook de grote baas én de onderbaas én meerdere collega's ook zouden willen, kan blijkbaar niet zo maar direct, hoe graag iedereen dit wel zou willen want zo te horen staat iedereen (buiten die éne persoon natuurlijk waar het hier allemaal om draait) wél achter onze dochter ; niets dan lovende woorden gaan er naar haar uit, zowel over haar werk dat ze super goed doet als over haar persoontje zelf. Maar tot nu toe zijn al die lovende woorden precies toch niet voldoende om 'de wens' van ons dochter tot uitvoering te brengen. Dus tja......wat moet er nu gebeuren ??? In deze toestand zoals de zaak er nu voor staat is ze niet in staat om te gaan werken, dat is nogmaal dubbel en dik gebleken na dat negatieve telefoontje van vanavond. Na een vrij goeie dag met haar te zijn opgetrokken, is ze vanavond terug volledig in een serieuze dip geraakt. Ik vrees het ergste en hou haar constant in de gaten. Ze is zonder eten zelfs daarnet gaan slapen - niet goed hé.
Ik voel me zo machteloos ; ik weet perfect wat ze meemaakt en mensen die me kennen weten waarom ik dit zo goed aanvoel.
'pesterijen op het werk'......een serieus probleem in onze hedendaagse maatschappij !
Hopelijk kan de steun en de positieve klare kijk die baas én collega's van haar hebben, leiden tot een gunstige oplossing, maar daar hebben we hier allemaal angst voor.
Volgende week mag!!! ze niet gaan werken - zelfs niet van haar cheffin die gelukkig het hart op de juiste plaats heeft en menselijk genoeg kan inschatten dat onze dochter dit niet langer aan kan. Maar wat daarna.....?? Er moet deze week een oplossing komen, maar de welke ??
4 Sollicitatie gesprekken staan er op t'programma de komende dagen......zo diep zit het bij haar wetende dat haar enige diepste wens is te mogen/kunnen blijven in de firma waar ze nu zo graag is, maar door omstandigheden het mentaal en fysiek niet langer meer aan kan, door één iemand die géén hart heeft, een écht onmens !!! Dat die bestaan daar begrijpen wij niets van ! Wat zulke mensen bezielt daar begrijpen we nog minder van ! Maar this is reality !!! Onze verziekte maatschappij zorgt voor zulke onmensen en je kan maar pech hebben als deze je levensweg doorkruisen !
Enfin.....t'is nu niet de bedoeling dat ik over dit pijnlijke onderwerp verder door raas want ik maak me er ook maar alleen ziek in en morgen hoop ik dat iedereen hier toch een beetje happy kan rondlopen zodat onze zoon ten volle kan genieten van zijn toch wel speciale verjaardag-dag.
Ik kom het hier zeker neerschrijven, maar dat zal iets voor zondag worden, want morgen gaat het zeker en vast nacht worden omdat gezelligheid hier geen tijd kent.
Slaapwel beste vrienden en fijn weekend !
Niesje
xxx

09-03-2012 om 23:33 geschreven door Niesje  

Hey blog-vrienden,

Hier zijn we dan alweer.
Ja met enkele dagjes ertussen maar soms komen er zoveel dingen op me af  dat m'n laptopje onaangeroerd blijft, en dat vind ik zelf soms heel spijtig want ook ik volg hier t'verhaal van velen.
Zoals ik enkele dagen hiervoor al geschreven heb, ben ik toch begonnen met het fotoboek van m'n man's 60ste verjaardag - nu 2 jaar geleden.
Je zal misschien zeggen : 'er is toch niets aan om foto's in een boek te kleven', wel neen, dat is zo maar.....ik wou ze niet zomaar kleven, ik wou er een héél iets speciaal van maken - soort van 'scrapbooking', maar dan wel op Niesje's way ;-)
Wel.....en t'resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf ; na twee weken voor en na en tussen er aan te werken en vorige nacht er aan door te werken tot maar liefst......schrik niet......kwart over drie!!!! is het fotoboek klaar, en reeds door enkele hier in huis 'gekeurd' en bestoeft ;-) - dus ikke weeral tevree.
Waarom ik er vannacht zo laat heb aan doorgewerkt......wel..... om aan dat boek te werken had ik me een plek in de woonkamer uitgezocht waar ik t'minst in de weg zou zitten, en waar ik alles zo'n beetje kon laten liggen, want door t'vele andere werk waren er ook dagen dat ik er helemaal niet toe kwam om er aan te werken. En die plek....wel die hebben we nu overmorgen (zaterdag) nodig voor t'grote verjaardagsfeest van onze zoon die 30 wordt.
Dat, en niets anders, was dus de reden en de stimulans om er in één keer eens serieus en ongestoord aan door te werken, en daar zijn alleen de nachten goed voor hé ;-)
t'Is t'eerste boek en er meteen t'start schot voor nog enkele anderen die reeds klaar liggen om aan te beginnen.
Zo hoop ik binnen enkele maanden dit ook allemaal mooi opgeruimd te hebben.
Maar nu eerst dus......voorbereidingen verjaardagsfeestje dertigjarige zoon, welke ja toch nog in t'warme nest hier thuis woont (wel ijverig op zoek is samen met z'n geliefde naar een eigen nestje).
Dertig jaar geleden, deze tijd dus, was ik hoogzwanger van ons eerste kindje - toen nog niet wetend wat het ging worden. Waar is die tijd toch heen ???
Een grandioos feest gaat het niet worden, maar toch willen we deze toch speciale dag niet zomaar laten voorbij gaan en hebben we t'volgende gepland : rond vier uur komt mijn broer (peter van t'verjaardagskind) en mijn zus om mee te genieten van lekker apperitiefje met warme hapjes en nadien voorgerecht : zelf gemaakte verse tomatensoep met balletjes op schoonmoeders wijze en hoofd gerecht : zelfgemaakte kippe pasteitjes (videekes) met kroketten. Nadien tegen de klok van zeven (en dat wordt de grote verrassing voor onze zoon) komen er nog familie en vrienden voor een hapje, een drankje, én uiteraard verjaardagstaart. En als kers op de taart heb ik samen met mijn broer gezorgd voor een zeer mooie collage van onze zoon's dertig levensjaren, dus.....'er was eens......' zo begint dit soort van sprookje met vertoon op groot scherm van foto's uit de oude doos. Wat zal er genoten worden bij velen bij t'zien van deze foto's, daar ben ik zeker van. Toen onze dochter enkele jaren terug 25 is geworden, heb ik ook soortgelijks iets in mekaar gestoken en ook dat was toen super geslaagd. Dus hopelijk zal het dat nu zaterdag ook zijn !
Morgen dus nog vrij veel werk aan de winkel met voorbereidingen her en der en zeker niet te vergeten nog de aankoop van verjaardagscadeau die uiteraard in teken zal staan van onze zoon zijn favoriete hobby.
Ik hou jullie hier op de hoogte van t'verdere verloop van deze gebeurtenis hoor.
Maar nu eerst mijn ventje hé, want niet vergeten dat het daar toch nog steeds allemaal om draait hier.
Gister was het dus drie wekelijkse controle dag in t'ziekenhuis.
Deze keer is onze zoon samen met papa gereden. Door zoon's shift-arbeid was dit lang geleden dus gister was hij blij dat hij papa nog eens kon bijstaan. En voor mij, in al men drukke bezigheden, kwam dit ook goed uit dat ik tijdterwijl andere dringende zaken kon afhandelen.
De oncoloog was super tevreden ! Zijn bloed is  prima - het nog steeds in gewicht aankomen vond hij super positief  en met zijn woorden 'is blijk dat de ziekte onder controle is!' was ik héél gelukkig ! Ook heeft hij nog maar eens de toelating gekregen om zeker en vast aanstaande zaterdag een glaasje alcohol mee te drinken - geen enkele probleem dit in samenwerking met zijn pillen. Dus ...... de champagne staat reeds in de koeling !
Ook werd natuurlijk de nevenwerking van zijn pijne voetjes en brekende nagels besproken. Mijn zoetie dacht dat dit nu precies in een stroomversnelling ging door die pillen, maar volgens de oncoloog hebben de pillen er niets mee te maken, maar zijn dit nog steeds naweeën van de chemo-baxters. Dus ook hierin is hij nu wat gerust gesteld en is de schrik om de nagels volledig te verliezen ook weggeschreven.
Ook werd er voor vanmiddag een afspraak voorzien voor het maken van een echo van zijn arm ; even ter herrinnering: die arm die hij met ouderjaarsavond zo danig verzeerd had dat er een bloedklonter zat en die nu sinds die nacht onder controle werd gehouden door het dagdagelijks zelf inspuiten van bloedverdunner. Ondertussen is die arm reeds lange tijd terug normaal en moest er voor nazicht terug een echo genomen worden en dat is dus vandaag gebeurd en daar is gezien dat die klonter volledig verdwenen is ! Dus da's ook weeral goei nieuws en zo zal er binnenkort ook met de bloedverdunners mogen gestopt worden. En dat wordt tijd want mijn zoetie zijn buikje ziet ocharme blauw van de vele prikjes.
Dus t'loopt hier allemaal een beetje vrij goed - Godzijdank.
De problemen van onze dochterlief op haar werk hier buiten beschouwing gehouden, maar daar ga ik hierover niet te veel uitwijden want......dan zit ik hier weer een hele nacht te tokkelen.
Wel kan ik zeggen dat de problemen vrij ernstig zijn, zo ernstig zelfs dat ze overweegt om haar ontslag aan te vragen (want ons natuurlijk de nodige zorgen geeft) ; reden : in enkele woorden: 'pesterijen op het werk!!!!" een zéér zéér ernstig probleem. Gelukkig is vandaag haar overste hier thuis op ziekenbezoek geweest (ja want ze is er totaal kapot van en gaat er mentaal en fysiek helemaal onderdoor!) en dat bezoek heeft haar / ons opgelucht in die zin dat, als er een oplossing komt dat de 'pestpersoon' zal verwijderd worden, ons dochter zéker haar zo graag gedane job zal blijven uitoefenen ; maar indien die oplossing niet kan gegarandeerd worden heeft ze nu reeds besloten om met pijn in haar hart dan andere maatregelen te zullen treffen........ Tussen ons gezegd en gezwegen....er wachten haar, indien nodig, reeds enkele nieuwe sollicitatiegesprekken......
Soms kan ik deze grote boze mensenwereld toch écht niet volgen hoor en kan ik maar niet begrijpen wat bepaalde mensen er toe drijft om zo t'leven van een ander zo naar de kl*****(sorry voor woordgedrag) te doen door mekaar den duivel aan te doen ! Ik snap er niets van !!! Gezonde volwassen mensen die zo voor problemen kunnen zorgen ! man man man !!!! wat bezielt die ????
Enfin.......ook voor dit ernstige probleem hopen we op een goede afloop.
Je leest het wel ;-)
En nu ga ik bedje opzoeken want nu begin ik te voelen dat ik maar enkele uurtjes geslapen heb de vorige nacht, maar daar heb ik geen spijt van want hier op de tafel ligt die mooie fotoalbum te pronken ! ......
Slaapwel
xxx
Niesje

08-03-2012 om 00:00 geschreven door Niesje  

Hier ben ik weer, zoals beloofd.
Terug van een zalig weekendje Eifel.....
Zoals ik gedacht en voorspelt had was het weerzien......zeer emotioneel maar zéér zéér leuk ook natuurlijk.
Vrijdag rond de klok van 13 uur zijn we op onze bestemming aangekomen. Eerst ons valiesje op ons kamer gezet en tevens de superlieve pension uitbaters begroet. Ook deze mensen kennen we al vele vele jaren en telkens kunnen we bij hen terecht om te overnachten. Vroeger was dit niet nodig want jarenlang hebben we bij onze vrienden gelogeerd maar daar is hun zeer grote huis nu te klein voor, doordat hun dochter inwonend is en ondertussen getrouwd en twee kindjes heeft, dus alle begrip daarvoor.
Maar ons pensionnetje waar we ook al zeer goed ingeburgerd zijn heeft écht alles wat je nodig hebt en is vooral zeer proper ; meer hoeft dat echt voor mij niet te zijn. Een mooie gerenoveerde kamer met douche en zeer groot terras. Iedere dag lekker ontbijtje - bedje wordt opgedekt en badhanddoeken worden verschoond.... wat moet een mens nog meer?
Dus na die begroeting daar en nadat ons valiesje op de kamer gezet werd zijn we naar onze vrienden gegaan en daar stonden de twee lieve snoetjes van kleinkinderen (t'zijn twee jongens) ons reeds vol spanning op te wachten. De ganse voorgaande week hebben ze afgeteld per nacht, ongelooflijk hoe graag die hebben dat wij komen.
Natuurlijk kan ik het niet laten om daarvoor dan ook steeds iets mee te nemen en ook deze keer waren mijn cadeautjes geslaagd ! Dat geeft zo'n zalig gevoel te weten dat je iemand gelukkig maakt.
Ook de pralines en de grote bussen slagroom werden met zeer veel tevredenheid aangenomen.
Er heerst daar ook zo'n échte familiale rustige sfeer....daar kom je echt tot rust.
Direct werd er verse koffie en cappucino klaargemaakt - lekker vers gebak op tafel gezet en toen is er gebabbeld geworden.....uren aan een stuk. Dan weer met een lach....dan weer met een traan......zij hun verhaal ...wij het onze.....beiden even triest. Maar toch voelde je je nadien nog sterker met mekaar verbonden.....moeilijk te verwoorden.
Net voor de avond viel zijn we dan nog naar het kerkhof gereden ; mijn zoetie is daar dan eindelijk persoonlijk kunnen gaan afscheid nemen van zijn beste vriend...... uiteraard ook zeer emotioneel, maar voldaan zijn we dan huiswaarst gekeerd alwaar er reeds een rijkelijk gevulde tafel klaarstond voor het avondmaal te nuttigen.
Nadien nog gebabbeld en gebabbeld tot in de late uurtjes.
Dan naar ons pensionnetje klaar voor een welverdiende nachtrust.
Dagje 2.
Afspraak was tegen half negen aan de ontbijttafel dus om zeven uur werden we gewekt door én onze gsm-wekker én de klokken van de kerktoren (dat laatste vind ik persoonlijk zalig om door gewekt te worden).
Na een zeer lekker ontbijt werden we dan alweer verwacht bij onze vrienden die ons vergezelden voor een actief dagje van enerzijds wandelen, shoppen, pauzeren. Een lekker gevuld dagje dus en daar geniet ik van want winkelen of winkels bekijken in een ander land is toch nog anders dan thuis shoppen hé.
En voor de avond hadden onze vrienden een grote tafel gereserveerd in hun favoriete (ons ook gekende) restaurant alwaar we genoten hebben van een zeer lekker drie gangen menu !
En toen ging alweer onze laatste avond daar in en die heeft geduurd tot bijna half 2 in de nacht......
We geraken gewoon niet bijgebabbeld
Dagje 3
Gewekt door klokkentoren .....douche - valiesje pakken - heerlijk ontbijt - afrekening gemaakt - afscheid van pensionuitbaters ; dan naar t'centrum van t'dorp naar de bakker om voorraad lekker typisch duits brood te kopen alsook lekkere pistoletjes voor onze kids thuis.
Naar onze vrienden.....laatste lekkere cappucino.....bestelling honing opgehaald en dan...........t'wreedste moment van t'ganse weekend : t'afscheid !
Man man man wat haat ik afscheid nemen !
t'Is omdat het moest want anders pfffff ik zou daar gerust nog enkele weken kunnen vertoeven !
Uiteraard.......eens ik dan in de auto zit, en we rijden richting huiswaarts......denken we aan onze kids en kan je natuurlijk niet vlug genoeg weer thuis zijn.
Maar er zal nog veel aan hen gedacht worden hier en ook over gepraat want we zijn zeer blij om mensen zoals zij in onze vrienden kring te mogen hebben. t'Zijn eigenlijk meer dan vrienden na al die jaren....t'is eigenlijk familie geworden en zo denken zij er ook over.
Volgend jaar zijn we reeds uitgenodigd op t'communiefeest van de oudste kleinzoon.
Zij zelf zijn hier ook op ieder communiefeest aanwezig geweest en ook op andere momenten en dit gedurende de voorbije 30 jaar, dus dat is toch al een serieuze periode hé.
Ik mis ze....dat geef ik toe maar de thuiskomst gisteravond was een mooie afsluiter van dit mooie weekendje.
Onze dochter had hier alles zeer goed 'recht gehouden'
Zelfs de was- en strijkmand waren leeg.....
Zéker voor herhaling vatbaar maar nu weer terug met beide voetjes op de belgische bodem.....
Morgen mijn zoetie alweer zijn laatste pil-vrije dagje.
Woensdagmorgend terug naar t'ziekenhuis..... bloedcontrole en nieuw voorschrift pillen - alweer voor de twee komende weken.....
tja...niks a te doen zekers .....
Maar hij heeft ook genoten van t'voorbije weekendje - dat heb ik gezien - ondanks de vele emotionele momenten die anderzijds ook wel deugd kunnen doen, want praten over verdriet is nog steeds t'beste denk ik.
Hij voelt zich goed, buiten dat datgene dat we tot hiertoe goed onder controle hebben kunnen houden, nu toch wel een probleem aan t'worden is, namelijk......zijn nagels van zijn voetjes en zijn handen......
Diegene die dit ooit ook spijtig genoeg hebben moeten ondergaan weten waar ik het over heb.
Door die vreselijke vieze chemo baxters worden je nagels aangetast en dit kan je onder controle proberen te houden door tijdens t'toedienen van dit vieze spul de handen en voeten in ijs(hand)schoenen te moeten steken en nadien de nagels te verzorgen met versterkende lak, maar.......op den duur zijn deze middeltjes ook niet meer voldoende en zo ver zijn we nu.... k'Ben bang dat het nog erger gaat worden.....brrrrrrrrrrr ocharme toch als die nagels die nu zo aangetast zijn het gaan begeven..........
Dit noemen ze dus 'nevenwerkingen' en eigenlijk mogen we nog van geluk spreken dat het 'dit' 'maar' is....maar toch....pffffff
Volhouden zoetie !!!!!
k'Ga sebiet proberen te dromen van dit mooie voorbije weekendje.....
Slaapwel beste lezers-blog-vrienden.
x
Niesje

05-03-2012 om 23:40 geschreven door Niesje