Hey,
Ons verjaardagsweekendje zit er op en t'was.......geslaagd ! (buiten één mankementje....)
Onze zoon is super tevreden, dus zijn wij dat ook.
Gister was dus zijn verjaardag (30) en van s'morgens zijn we reeds begonnen met vieren.
Toen hij met zijn vriendin hier aankwam was de woonkamer reeds mooi versierd en zijn zus had gezorgd voor een prachtige reuze ballon, vergezeld van allemaal kleinere ballonnetjes met wel tientallen cijfertjes '30' erop ! Super !
Ook de taarten waren afgehaald bij de bakker en hadden een plekje in de ijskast gekregen, in afwachting tot s'avonds...
Toen we lekker gebruncht hadden kon ik toch niet meer wachten om onze cadeautjes te geven. Zo oud/jong hij ook is.....cadeautjes heeft hij altijd zeer graag gekregen ! Ook van de ouders van zijn vriendin was hij goed gevaren.
En kleine zus had ook gezorgd voor grote broer.
Maar dat was nog maar het begin....
Hij wist dat s'avonds zijn peter (mijn broer) en mijn zus kwamen eten - lekkere videetjes met kroketten etc etc.... maar dat er nadien s'avonds nog allerlei vrienden zouden komen én dat er dan een vertoning zou plaatsvinden van zijn verloop van zijn 30 levensjaren..........dat wis hij allemaal 'nog' niet.
Na de brunch wilde hij nog naar zijn favoriete wijnhandelaar hier inde buurt voor de nodige drankjes s'avonds (hij als betere wijnkenner wou daar percé zelf voor zorgen)
En van die tussentijd heeft mijn zoetie gebruik gemaakt om toch enkele uurtjes te rusten - wat hem dan ook deugd gedaan heeft, want de rest van de dag/avond was vrij vermoeiend voor hem.
Het lekkere geplande avondmaal was geslaagd ! Iedereen buikje vol en de kids hebben alleen de vaat gedaan (waarom alleen dat verklaar ik hierna)
Toen ging het klokje naar 7uur en wist ik dat de eerste 'onverwachte' gasten zouden arriveren.
Je had zijn snoetie moeten zien, telkens de deurbel klingelde :-) - k'heb er de nodige foto's van genomen om nog lang te herinneren :-)
Na een half uurtje was dus het voltallig verrassingsbezoek ook aanwezig en zat de woonkamer, die toch niet zo klein is, wel goed gevuld met allemaal lachende gezichten - echt t'genieten waard om zo af te zien. De geur van de vers lopende koffie verraadde dat het taartenmoment aangebroken was. 4 ontzettend mooie, lekkere, grote taarten werden er op tafel gezet.
En toen die taarten zienderogen op éénieders bordje verdwenen in éénieders buikje.....werd het stilletjes aan tijd voor 'le moment suprème'.....
Toen mijn broer eventjes naar de hal verdween om weer binnen te komen met de nodige attributen, werd al snel duidelijk dat er hier een vertoning zou gaan plaatsvinden.
Om tot dit eindresultaat te komen had ik maar één ding moeten doen : hem de nodige foto's bezorgen van de levensloop van onze zoon en dat had ik stiekem enkele weken terug reeds gedaan, dus niemand wist hiervan, maar ook voor mij was het eindresultaat één en al verrassing.
De lichten werden hier gedoofd.....de bijhorende muziek luider gezet.....de genodigden werden hier muis stil.....alleen onze viervoeter knorde zalig verder :-)
En wat er dan volgde..........daar heb ik geen woorden voor......zo mooi, zo prachtig, zo formidastisch dat hij (mijn broer) dit in mekaar had gestoken ; het daverende applaus na een 20minuten durende vertoning was welverdiend !
Wat een mooie herrinnering ! Alles staat vast op dvd en daar ga ik toch nog vaak naar kijken.
Toen onze dochter enkele jaren geleden 25 is geworden, had ik zo iets gelijksaardigs in mekaar gestoken ; ook geslaagd, vandaar het idee om dit bij onze zoon ook te doen ; maar door de ziekte van mijn zoetie, die me nu moeilijk daarmee kon helpen, had ik de hulp van men broer ingeroepen, met dit daverende succesvolle resultaat !
En dan verder t'verloop van de avond is de drank rijkelijk gevloeid.....zowel koffie, als thee, als water als wijn als bier.....voor iedereen wat tot in de vroege uurtjes .....en dat voel ik nu nog....
Om half 2 heb ik de laatste lieve mensen buiten geholpen, terwijl onze jarige reeds met zijn vriendin nogmaals aan de vaat stonden.... (waarom leg ik sebiet uit....)
Na die laatste vaat zijn ook die twee gaan slapen - mijn zoetie was al sneller zijn bedje gaan opzoeken want voor hem was het een vrij vermoeiende dagje. Hij heeft ook voor de eerste keer in zeer lange tijd mee wat alcohol gedronken (na goedkeuren van de dokter) en t'heeft hem gesmaakt maar toch niet zoals vroeger zegde hij. Tja........zoiets moet je onderhouden zegt men hé.... en dus maar liever niet.
Toen iedereen hier dus in zen bedje lag en ik nog als laatste overschoot samen met onze viervoeter, die er zich niet al te veel van aantrok en lag te ronken op haar dekentje, toen heb ik me nog een lekker tasje koffie gemaakt, met t'laatste pralinnetje en ben nog eventjes in de zetel bij haar gaan zitten. Na zo'n festijn doe ik dat meestal, omdat ik door de drukte en de spanning van zo'n dagje, toch niet direct de slaap kan vatten.
Die rust in huis die dan weerkeert is gewoon zalig !
Half 3 ben ik dan ook maar gaan slapen....
Vanmorgend was het hier alweer vrij vroeg dag, want onze jarige en zijn nonkel (mijn broer) en normaal onze dochter ook (allemaal gepassioneerde fotografen) waren afgesproken om rond de klok van negen richting Nieuweghein (NL) te vertrekken, alwaar een 3-daagse internationale fotografie happening plaats vindt (vandaag, morgen én overmorgen).
Door al de problemen die onze dochter de laatste tijd heeft moeten doorstaan en waar er nog iedere dag weer bij komen, was ze weer serieus aan twijfelen of ze wel zou meegaan met nonkel en broer, want ze zou hen misschien tot last zijn (haar woorden) ; maar gelukkig heeft ze ingezien, na een lekker ontbijt, dat het niet slecht zou zijn om toch mee te gaan, kwestie van haar zinnen te verzetten. Dus daar waren we allen blij om en ze heeft toch genoten vertelde ze vanavond.
t'Was een prachtige lentedag vandaag, én koers op televisie, dus na de middag ben ik samen met viervoeter én vriendin een leuke grote wandeling gaan maken in t'mooie groene noorden én uiteraard afgerond op een zalig zonnig terrasje - de lentekriebels zijn daar !
Thuisgekomen waren broer, zoon en dochter ook reeds terug van een zeer interessante happening zo te horen en een uurtje later zat de avondtafel hier weer goed gevuld en werd er leuk gekletst.
Na de vaat, (deze keer door dochterlief én haar nonkel gedaan.....) ; want zoon is richting vriendin vertrokken alwaar hij voor de rest van de avond zou blijven, hebben we dus met zen vier nog genoten van een lekker tasje koffie én alweer een restje van die heerlijke taarten en is men broer ook huiswaarts gekeert.
Rust en televisie avondje.... zalig.
Nu de verklaring waarom ik sinds gister zoveel hulp krijg als er een vaat dient te gebeuren....... wel...... als kers op de taart heb ik gistermorgend om half negen, samen met mijn zoetie op de spoedafdeling van t'ziekenhuis gezeten !
Neen........deze keer niet voor hem maar voor mij......tja .... 30j geleden was ik dag op dag ook in t'ziekenhuis hé, dus ook dat wou ik herhalen..... neen dat is maar grapje hoor ; wat wél de reden was .... wel :
Gistermorgend.....na het douchen....helemaal geföhnd en klaar, wil ik me naar beneden begeven maar zie dat het venster van de badkamer nog op kip staat, en daar de mensen na mij het graag wat warmer hebben in deze ruimte, wou ik nog snel ff deze raam sluiten. En met dit 'snel' te doen, blijf ik met mijn voetje in de draad van de haar-styl-tang hangen......verlies men evenwicht.....en door de reflex te hebben van allerlei dingen te vermijden zoals badrand en wc-pot-rand, kom ik toch vrij zwaar ten val en blijf met mijn rechter pinkje achter het douchescherm hangen waardoor mijn pinkje gedeeltelijk wordt afgescheurd! van mijn ringvinger.... en patat...daar lag ik dus !
t'Meeste pijn voelde ik aan men vingertje, waarnaar ik niet durfde te kijken. Ondertussen hoor ik beneden de woonkamerdeur opengaan en mijn zoetie die roept ...'zoet.....' waarop ik antwoord....'ja ...kom is effe'... Tja die komt naar boven...ziet me daar liggen (stom hé) waarop ik snel flink probeer terug recht te schuifelen, nog steeds men handje vasthoudend want dat brandend gevoel daar aan men vingers, dat betekende niet veel goeds, dat merkte ik vrij vlug, waarna ik de pijn aan men been even oversloeg. 'Kom' zegde men zoetie....'ga rustig naar beneden ik zal je vinger verzorgen'.... Beneden komend haalt hij al de attributen uit de schuif die waarschijnlijk nodig zijn voor deze delicate 'operatie' (mijn zoetie is brandweer geweest, dus weet vrij veel over 1ste hulp, waardoor ik me bij hem in zeer goeie handen voel). Maar.......toen hij men handje vastnam en die twee vingertjes voorzichtig uit mekaar deed, zag hij vrij snel dat dit géén avance had om daar aan te beginnen.... de wonde was veel te diep zegde hij, waarop ik hem vroeg om voorzichtig nog eens goed te kijken want voor spoed-toestanden had ik helemaal geen tijd hoor ; ik had nog zoveel werk en voorbereidingen voor de verjaardag hé.
Traantjes rolden over men wangen toen hij herhaalde dat er maar één oplossing was en dat was zo vlug mogelijk naar de spoed, dus tja.......k'had geen keuze hé.
30j geleden zat ik ook in t'ziekenhuis, dus.....nu ook dan maar hé.... :-)
Enfin....om lang verhaal kort te maken want k'ben hier weer aan t'door tokkelen hé :-).... In t'ziekenhuis : inchecken a de balie - wachten in de wachtzaal want je bent heus niet de énigste op zaterdagmorgend - dan mee met de verpleegster die al met één ruk! kijkt naar de toestand van mijn vingertjes, waarna ze de chirurg gaat halen die dan bevestigd dat er toch draadjes in moeten en alsof dat nog niet erg genoeg is......dat ze dat zeker niet gaan verdoven want dat die verdoving meer pijn gaat doen dan het naaien !!! Man man man....ik wist écht niet wat ik daar allemaal in enkele minuten rond dat bed waar ik moest gaan opliggen allemaal hoorde ; mijn mondje viel meer en meer open en alsof die chirurg dat ook opgemerkt had, stopte die even met razen...bekeek me....en vroeg of ik bang had van prikjes :-) Uiteraard heb ik géén bang van prikjes! Maar wél van prikjes in een open wonde !!!! Maar niets aan te doen ! Korte pijn zegde ze daar !!! En ondertussen voelde ik de ontsmettingsvloeistof al tussen men vingertjes lopen !! De rest kan ik niet beschrijven! Ja in één woord : pijn!!!!!!!!!
My God......naaien zonder verdoving !! Dat is toch iets voor in het mamoet-tijdperk !!!!!
Wat een geluk dat ik zo'n steun had van men zoetie!
8 !!!!! dagen niet in t'water zitten ! Alé doe da maar eens hé als je een huishouden moet runnen waar minstens drie afwassen per dag moeten gebeuren, dan nog niet sprekend over de poetsbeurten, douchebeurten, wasbeurten etc etc etc....
En dat is dus de reden dat ik hier nu hulp krijg ;-).....hulp van men kids om de vaat te doen - mooi hé !!! ;-))
Dus het tokkelen hier met men gespalkte vingertjes aan men rechterhand (en ik ben rechtshandig).....nie simpel ze!!!
Maar ik ben een doorzettertje hé en ik denk in al die tijd dat ik aan men blogje werk dat dit het lastigste maar langste blogje is dat ik tot hiertoe getikt heb :-) Je ziet hé......moeilijk gaat ook ....alhoewel....
Tegen dat ik nu 8 dagen ouder ben, ben ik volledig linkshandig denk ik :-)
Een geluk bij een ongeluk dat ons dochter de ganse week thuis is.......... maar dat is een ander verhaal hé
(wordt vervolgd) :-)
Ben écht benieuwd wat de komende week gaat brengen.....
Maar nu eerst genieten van een nachtje rust.....terugkijkend op een toch wel mooi geslaagd weekendje !
xxx
geblesseerde Niesje....
|
