Vandaag moet ik hier komen schrijven : Vanmorgend was het dagje 1 van de 4de chemo kuur van m'n zoetie, maar deze is niet kunnen doorgaan omdat zijn witte bloedlichaampjes een klein beetje te laag waren. Onze oncologe wil altijd veilig spelen en geen risico's nemen en zegde ons dat dit heus geen kwaad kan om een weekje uit te stellen. Met een bang hartje en heel veel traantjes in men ogen heb ik haar de vraag gesteld of het iets met 'de ziekte' te maken heeft en ze heeft me 'nog' maar eens op het hart gedrukt dat er geen reden is tot panikeren, dat dit gewoon heel normaal is door de chemo die vrij zwaar is ; dit is in het verleden nog eens twee maal voorgevallen, maar ik zal het nooit leren en steeds blijven panikeren ; ik kan er écht niets aan doen. Maar die traantjes die waren er niet alleen omdat het niet kon doorgaan, die waren er ook omdat we vandaag hebben vernomen dat mijn zoetie z'n soul maatje terminaal is......... en dat was een heel harde noot vandaag, voor iedereen hier..... Ik kan het nog altijd niet geloven : onze lieve vriendin.....m'n zoetie's grote steun is terminaal.....chemo doet z'n werk niet meer.....ze hebben alles stopgezet..... Wat is deze wereld toch onrechtvaardig en wat is ons leven toch zo oneerlijk !!!! Dus.....al bij al......het uitstellen van m'n zoetie's chemo kwam niet ongelegen ; ook dat zegde onze oncologe want ook zij zag hoe moeilijk hij het ermee had ; zelfs zijzelf zat met de tranen in haar ogen. Veel woorden heb ik hier écht niet voor - het is gewoon onbeschrijflijk als je dit te horen krijgt...... Ik kan nu alleen maar hopen dat deze week 'rust' m'n zoetie z'n witte bloedlichaampjes voldoende kan herstellen zodat we dan toch volgende week met chemo 4 kunnen starten ; maar nooit zal het daar nog t'zelfde zijn in die kamer 14..... Vandaag vertelde hij me zelfs dat hij graag zou hebben dat ze eens tot bij ons zou komen ......kweet natuurlijk niet of ze dat zelf wil en of ze dat nog aan kan ; hij wil haar zelfs gaan bezoeken op palliatieve........ ik krijg rillingen als ik er nog maar aan denk.... En tja.....t'minst erge natuurlijk is dan ook.....dat we niet naar Duitsland kunnen volgend weekend, zoals we gehoopt hadden omdat we daar uitgenodigd zijn op een 1ste comunniefeest. Ik keek er zo naar uit maar dat laat ik hier alleen uit men mond vallen want wat ik helemaal niet zou willen is m'n zoetie een schuldgevoel geven en daarbij......ik blijf hopen want toen ik hem daarstraks voorstelde om als comunniecadeau iets in een enveloppe te steken zegde hij dat dat niet nodig is want dat we, van zodra hij terug aan de betere hand is, toch zelf naar daar zullen rijden om dat cadeau zelf persoonlijk aan de comunniekant te overhandigen. En dat vond ik een super goed idee dus ik blijf hopen.! Het was dus een bewogen trieste dagje hier vandaag en ik weet niet of ik goed ga kunnen slapen maar omdat het nu al zo laat is en ik er morgenvroeg vroeg uit moet zal ik het dan toch maar gaan proberen. Mijn gedachten gaan naar ...... Slaapwel
|