|
Vrijdag 16.09.2011
Sorry dagboek dat ik er gister niet kon zijn. t'Verdict deed véél te veel pijn !
Gans ons gezinnetje moet dit verwerken, maar hoe??
Hoe moet je zoiets vatten ?? Hoe moet je zoiets een plaats geven in je leven ?? Hoe ??? Wie kan me antwoorden op deze vraag??
Vol spanning zaten we hier thuis te wachten tot het tijd was om door te rijden - om 15.00 uur moesten we bij de specialiste zijn.
Daar uiteindelijk op tijd aangekomen moesten we nog practisch een uur in de wachtzaal zitten......vreselijk.
We waren met z'n allen, zelfs de lieve vriending van onze zoon heeft ons gesteund door mee te gaan.
Dan was het zover....allen werden we begeleid tot haar bureel.
En toen kwamen haar woorden : 't'spijt me zo....ik heb niet zo'n goed nieuws voor jullie...' écht....dan voel je de grond zo onder je voeten wegzakken.
Echt opgeven doet ze mijn man niet maar of hij genezen kan......dat kan niemand op deze moment zeggen.
Er zijn uitzaaiingen gevonden naar het buikvlies toe.....vreselijk!
Als je mijn man ziet.....hij bruist van gezondheid - hij voelt niets - hij eet alles met smaak en dan dit te horen krijgen .......!!!
Na de lieve dokteres haar vriendelijke verdere uitleg over hoe en wat er ons nu te gebeuren staat zijn we naar buiten gegaan.
Ik met mijn dochter en schoondochter eerst - mijn man en onze zoon bleven nog even wachten op verdere papieren en op datum eerste afspraak ziekenhuis - alwaar ze zo'n apparaatje gaan plaatsen om de chemo te kunnen krijgen.
t'Plaatsen van dit apparaatje gaat nu aanstaande woensdag gebeuren.
Allemaal chinees voor ons - allemaal nog steeds een zeer boze nachtmerrie alwaar we à la minute willen uit ontwaken - wij allemaal hier ! Maar dat gebeurd niet ! waarom toch niet ???!!!
Buiten op straat zijn we, nadat manlief en zoon ook beneden waren nog maar eens huilend in mekaar's armen gevallen.
Toen zijn we naar huis gereden.....koffie gemaakt.....en proberen te verwerken maar het lukt ons niet.....écht niet !
Toen heb ik zijn zus gebeld - die woont hier vlakbij en is dan ook vrij direct gekomen - weer tranen...
Mijn zoon heeft de moed gehad om de rest van de familie in te lichten....mijn zus-mijn broer-collega's van t'werk - vrienden..... allemaal ongeloof ...
Mijn man belooft er voor te gaan ! Hier houden we ons aan vast ! Hij belooft ons om die sessie van 3 chemo periodes (zijnde negen weken) te doorstaan - allemaal hopende dat de chemo zijn werk zal doen en dat er toch nog hoop is op een beetje genezing...
Hopen - hopen en nog eens hopen ...dat is het énigste wat we momenteel kunnen doen.
Toen iedereen terug weg was - schoonzus naar huis en kids naar hun bedje heb ik nog even met mijn man proberen tv te kijken, dicht bij hem - in zijn armen - af en toe wenend, troostend.... proberen wat afleiding te zoeken op het grote scherm - niet makkelijk.
Dan zo iets over middernacht hebben we beiden een slaappilletje genomen - dit hebben we geen van beiden in die bijna 34 jaar huwelijk nog nooit moeten doen - en toen zijn we gaan slapen.
.....
Vanmorgend om tien voor zes zaten we beiden terug beneden...
Heb koffie gemaakt en heb tv opgezet en heb me onder een dekentje naast mijn man gevleid - in de hoop toch nog een beetje te kunnen slapen - maar neen.....dit is me niet gelukt.
Zo tegen acht uur kwamen ons kids één voor één te voor schijn en begon stilletjes ook de dag wakker te worden.
Raar maar plots zat ik gewoon voor me uit te staren en voelde ik een vrij hevige drang naar 'hoop' - ik kan dit moeilijk verwoorden maar ik probeer te hopen dat die negen weken die er aan staan te komen hoopvol maar ook zéér beangstigend toe te kijken - hoopvol in de zin van hopelijk toch een beetje resultaat qua chemo (dus vele dode kankerbeestjes!) en beangstigend omdat we hier over chemo niets weten maar wel van horen zeggen : ziek,misselijk,overgeven, etc etc - man daar ben ik toch zo bang voor !
Maar hier moeten we door, er is niets aan te doen.....dus aub God.....laat dit zijn nut hebben ??!!! please please please !
t'is hier nu zaterdagmorgend bijna half 1 en ik ga terug een slaappilletje nemen en men bedje opzoeken.
Maar eerst wil ik aan iedereen (wat ik écht niet verwachtte) die hier reeds op zo'n korte tijd reeds gereageerd heeft op mijn vreselijk verhaal, héél oprecht danken. Ik weet alleen nniet hoe ik dat iets persoonlijker kan doen, vandaar dat ik het hier maar neerschrijf.
Dankjewel lieve mensen om te reageren en voor de moedgevende woorden !
Slaapwel...
|
