De dagen volgen elkaar op.De sneeuw verdwijnt. De zon wordt warmer, er verschijnen katjes aan de bomen. De blaadjes komen te voorschijn. De narcissen bloeien in de tuin.

Elke morgen wacht ik op mijn mama. We ontbijten samen. Dan maken we een wandelig.

Mama vertrekt naar haar school. Ik krijg een botje om op te knabbelen.

Dan komt mijn baas te voorschijn. Soms ontbijt hij. Eerst leest hij zijn krant. Dan werkt hij in zijn bureel. Ik mag hem niet storen.

Ik loop wat door de tuin, of slaap onder de bank. Soms verveel ik me. Dan wil ik weer alles stuk bijten. Ik knabbel wat op mijn beentje, of speel met mijn oude pantoffel. Van de stoelen blijf ik liever af, anders …

Ik wil hier helemaal niet weg, ik voel me hier als een princes. Een Zezette als princes !

Wanneer de baas zijn potten klaar zet om te koken weet ik dat mijn mama komt. Ik wacht op haar voor het raam. Als haar auto de straat inkomt blaf ik vrolijk. Dan draait de baas het vuur hoog, want hij weet dat mama er is.

Na het eten kijken we samen T.V.. Ik mag in de zetel bij mama. Soms mag ik op haar schoot, daar lig ik zeer graag.

Nu het volop lente is werkt papa in de tuin. Ik mag meehelpen, maar ik stoor hem liever niet. Als hij met de machine lawaai maakt ben ik altijd bang. Dan blaf ik zo luid ik kan.

Gisteren is er iets ergs gebeurd. We zijn buiten in de tuin. Mama, papa en ik. Er komt weer die rode auto in de straat gereden. Er komt een vrouw uit en die prutst aan elke brievenbus. Ze steekt er briefjes in . Wanneer ze aan de onze komt blaf ik zeer luid tegen haar. Ze roept tegen papa : ‘hou die straathond bij, of ik neem hem mee naar Boom om ze te laten opeten !’ Dat is iets teveel ! Papa wordt zeer boos. ‘Hou even je mond’ zegt hij, ‘dat beest doet niets !’ Mama wil mij binnenhalen als plots die rode auto achteruit komt gereden om ons aan te rijden. Nu wordt papa nog bozer.  Hij wil naar de vrouw gaan, maar mama houdt hem  Op hetzelfde ogenblik spuwt de vrouw in mama’s gezicht. Die loopt binnen om zich te wassen en neemt me mee.  Ik ben er niet helemaal gerust in. Zal ik papa gaan helpen, en die stoute vrouw eens goed in haar kuiten bijten ?

De deur is dicht. Ik ben niet dom. Van voor het raam in het bureel kan ik alles goed zien.Ik hoor hoe papa roept, aan zijn bewegingen zie ik dat hij nu pas goed boos wordt. ‘Die mensen zijn echt brutaal,’ zegt papa wanneer hij binnenkomt ‘We kunnen Zezette maar beter binnenhouden als zij in de straat zijn.’

Mama gaat werken.

Ik blijf nog lang voor het raam staan kijken, maar er is niemand te zien.

Het wordt Pasen.

Ik hoor mama aan papa vertellen : ‘Volgende week moet ik met de school mee naar Parijs.  Kan jij voor Zezette zorgen ?’  Papa antwoordt : ‘ dat zal dan wel moeten zeker. Ze is gelukkig nogal kalm bij mij. Ik heb er helemaal geen last van.’

‘s Avonds komen Luk en Helly op bezoek. Tess is er niet bij. Ze spreken met mama en papa in ‘t salon. Als ze naar huis gaan hoor ik papa zeggen : ‘Breng hem dan maar hierheen, ze kunnen beter samen zijn, dan moet ik niet elke dag weg en weer.’

Wat heeft dat nu te betekenen ?

De volgende morgen is mama zeer vroeg op. Ze draagt een koffer. Na onze dagelijkse wandeling, gaat ze weg. ‘Au revoir, Zezette’ zegt ze, ‘braaf zijn bij papa !’

Ik ben een beetje triestig, en lig de ganse dag onder de bank. ‘s Avonds krijg ik honger, maar ik ruik niets De baas heeft niet gekookt.

Ik krijg een handvol hondenbrokken met een beetje vlees. Omdat ik grote honger heb eet ik alles netjes op. ‘Brave hond,’ mompelt papa, ‘eigenlijk heb ik met jou niet veel last.’

Oei, het is al ochtend. Wie  blaft daar voor de poort ?Het zijn Helly met Tess. ‘Voilà, hier zijn we !  Ik breng zijn kom voor het eten mee. Je weet het wel hé Louis, alleen ‘s avonds een bakje korrels en een halve doos vlees. In de loop van de dag alleen water.’ ‘Ja, ja ,’ zegt papa ‘daar zorg ik wel voor.’

Joepie, eindelijk een speelkameraad. Ik ben al wat groter en sterker geworden. Nu kunnen we heerlijk samen ravotten en spelen. ‘Kom Tess, we gaan even buiten kijken.’ Het is heerlijk zonnig weer. Tess is weer moe, hij wil slapen. ‘Hé, slaapkop, sta eens vlug recht ! Kom we gaan wat leut maken. Ik snuffel aan zijn snuit, lik zijn oor, allé Tess, ben jij een man ? Hef eens even je poot op, ik ben toch een meisje !  Wil jij met mij niet vrijen Tess ? Ruik ik niet lekker ? Weet jij niet hoe je dat moet doen ? Ik zal het je eens tonen. Kom, spring maar op mijn rug …’

Niets aan te doen. Er is in die hond geen beweging te krijgen. Dan pak ik het wel anders aan.

Ik begin wild te blaffen en in de tuin rond te lopen. Ja, nu wordt hij ook wakker.  Hij wil mij te pakken nemen, maar nu zal hij toch rap moeten zijn. Hij loopt en gromt van plezier. De droefheid in zijn ogen gaat weg. ‘Jij kan mij lekker niet nemen, Tesske !’ ‘Dat zullen we wel eens zien Zezetteke !’ We rollen als twee verliefde zottekens door het gras. We nemen grote sprongen.

In onze vlucht merken we niet dat we verschillende bloemen ontworteld hebben. Het kan ons niet schelen.

We zijn verliefd !

Tess gromt en gromt. Hij blinkt van geluk. Zullen we nu eindelijk paren ? Daar heeft hij geen kaas van gegeten.

Moe van al dat gestoei gaat hij gewoon op zijn buik liggen. Val nu dood !
Al bij al was het een prettig spelletje.

Misschien is hij nog te jong !

Wie het helemaal niet prettig vindt is papa. ‘Moet ik daarom zo hard mijn best doen om die tuin netjes te maken ?’ brult hij.  ‘Kijk dat nu aan. Er is precies een wervelwind gepasseerd, of een orkaan die alles vernielde. Je mama zal er zeker niet om lachen !’ Ik begrijp zijn boosheid niet.

Na het eten gaan we toch maar rustig liggen. Voor het slapengaan maken we nog een wandeling, en we wachten op de volgende dag.

Vandaag probeer ik een laatste keer om Tess te versieren. Hij vindt me wel leuk, maar tot vrijen komt het niet.  Ik ga het hem zelf eens voordoen. Niets aan te doen, ofwel is die hond stom, ofwel voelt hij niets voor meisjes. Moedeloos geef ik het op.

We krijgen van papa ieder een beentje. Ah, ik zal eens vlug het beentje van Tess afpakken.  Het lukt mij nog ook. Even later heeft Tess het botje toch terug te pakken. Wat doet hij nu ? Hij graaft een diepe put en verstopt zijn beentje erin. Nu kan ik het niet meer nemen. Dan knabbel ik maar rustig mijn eigen botje op.

Helly en Luk komen Tess halen. ‘Wat hebben die honden uitgespookt’ roept Luk. ‘Boef,’ zegt papa, ‘nu weet ik weer wat doen.  Ze hebben het best naar hun zin gehad !’
Voordat ze naar huis gaan drinken ze nog een glaasje wijn. ‘Wat doet Tess in de tuin ?’ vraagt Helly. ‘Hij graaft ginds een diepe put.’ Tess komt met zijn beentje binnen. Ah, hij is toch niet dom !5. DE HONDENSCHOOL.

Vandaag is het zover.

Na het eten mag ik voor de eerste keer naar school !Mama neemt me mee met de wagen. Ik zit rustig achterin. Er zijn veel auto’s op de baan. We draaien een rustige weg in en aan een groot hek stoppen we.
Héla, ze zal mij hier toch niet achterlaten ?

Ik ben zenuwachtig. We stappen een zaaltje binnen. Ik ben zo hevig, mama struikelt bijna over de stoelen, ze kan mij amper houden.

Er zijn veel honden in de zaal. Iedereen blaft op zijn manier. Tess is er ook. Hij is kalm.

De trainer vertelt hoe onze baasjes met ons moeten praten. Dat is prettig om horen.

Na die uitleg mogen we buiten oefenen. Mijn mama oefent met mij. Ze laat mij wandelen en zegt dan ‘assis’. Doordat ze aan de lijn rukt weet ik dat ik maar beter ga zitten. Bravo zegt ze.

Dan zegt ze : ‘coucher !’ Ze duwt mij op mijn buik. Dus coucher is lig ! Na enkele keren lukt dat aardig.

Na de les drinken we nog iets in de cantine, en dan rijden we naar huis.

Voortaan moet ik op de wandeling om de haverklap gaan zitten en liggen. De buurvrouw denkt dat mijn naam ‘assis’ is, maar die kent natuurlijk geen frans !

De tweede les is moeilijker. Iedere baas krijgt een bal. Ze moeten het balletje weggooien en de hond aanleren om het balletje voor hen op te halen.

Achter het balletje lopen vind ik zeer plezant.Maar het balletje afgeven ? Warom ? Dat zie ik helemaal niet zitten. Het is juist zoals op de voetbal. Daar lopen die mensen ook achter de bal, en als ze hem hebben schoppen ze die weer weg !

Ik ben niet gek hoor. Ik neem dat balletje in mijn bek, en geef het lekker niet terug. ‘Ja,’ zegt de hondenleraar, ‘je zult er nog werk aan hebben !’

Mijn mama kan wel mensen leren dansen, dus zal ze mij ook wel kunnen opleren. Ik geef het balletje aan mama. Wat denkt die leraar wel !

Nu moet ik elke dag de oefening met het balletje doen.

Soms lukt dat heel aardig. Als ik geen zin heb, komt er niets van in huis. Zo ben ik nu eenmaal ! We gaan elke week naar de school. Ik doe goed mijn best. Ik ben een propere, brave hond ! Iedereen is tevreden !

Vandaag geeft men les over : ‘het eten van de hond’Zouden we nu lekkere hapjes krijgen ?  Vergeet het maar ! De meneer van de hondenschool heeft een groot lichtmachine.  Daarmee tovert hij allerlei hondenbrokken op de muur. Hij vertelt aan de baasjes wat ze best te eten geven aan hun dieren.
Ik zie geen vlees, geen kippenhartjes, geen lever …

Alleen droge brokken en water.

Ik hoop dat mijn mama niet goed oplet. Stel je voor !

Misschien krijg ik nu het lekkere eten van papa niet meer.

De meneer vindt mij wel dik voor mijn leeftijd.

Weet ik veel ! Ik voel mij best gezond. ‘Misschien heeft hij te weinig beweging’ zegt hij. Ah, wat meer ‘balletje’ spelen, dat zie ik wel zitten. !

Tijdens de koffie krijg ik van mama geen koekje. Lap, het begint al !

Waarom moeten die grote mensen altijd over eten praten ?

Naast ons zit een meneer met een scheper.

Hij is wel mooi, die hond, maar zo mager.

‘Krijgt uw hond alleen maar die brokken ?’, vraagt mama. ‘Natuurlijk niet’, zegt de heer, ‘hij eet de rest van ons eten en ‘s morgens krijgt hij een boterham met vlees’.
Dat klinkt al wat beter.

‘Ik wandel wel zo’n vijf kilometer per dag’ vertelt de heer. ‘Misschien houdt die beweging hem in conditie. Maar je moet je geen zorgen maken. Labradors hebben nu eenmaal de neiging om vlugger dik te worden.’