Het is zaterdag, en bezoekdag in het dierenasiel.

Er komen veel mensen door de grote poort.

Ze babbelen er lustig op los.

Niemand kijkt naar mijn kooi.

Ze slaan het eerste paadje in richting kattenkooien.

Waarom kijken die mensen nu naar de katten ?

Ik vind katten domme dieren.

Ze kunnen enkel miauwen en om eten zagen.

Ze kunnen niet eens blaffen of janken.

Kijk, daar komen twee dames aan.

Ze dragen een mandje in de hand.

Val nu omver, er zit een kat in die mand.

Kan dat beest niet zelf lopen ?

Waarom moet die nu gedragen worden ?

O, wacht eens, mag die mee naar buiten ?

Wat dom van die dame om zo een stomme kat te kiezen.

Die versta niets en kan ook niets.

Waarom kiezen ze mij dan niet.

Ik blaf zo hard ik kan, maar niets aan te doen, niemand bekijkt mij.

Kwam Michaël en Jan maar terug, ik zou wel lief kijken.

Het is al na de middag.

Ik heb mijn eten nauwelijks aangeraakt.

Ik mis mijn baasjes vreselijk.

Ik sta nog altijd op uitkijk.

Plots komen er twee mensen mijn richting uit.

Ik vind dat die dame wel vriendelijk kijkt.

Ik heb haar precies nog al eens gezien.

Of zijn het haar ogen ?

Ze blijven voor mijn hek staan.

Ik zeg ze vriendelijk goeiedag.

Ik blaf zachtjes, en kwispel met mijn staart.

‘Kijk’ zegt de dame, ‘dat is best een leuke hond.’

‘Hij is zo jong en zo mooi.’

‘Ja,’ antwoordt de man, ‘jong is hij wel, maar hij lijkt meer op een varkentje dan op een hond.’

‘Bekijk zijn buik eens, juist een biggetjesvacht, en zijn rug zo geel, echt geen kleur voor een hond.’

‘Ik zie hem wel zitten’ zegt de dame, ‘ik wil al zo lang een hond.’

‘Ik wil hem best meenemen.’

Hoor ik dat goed ?

Wil die dame me meenemen ?

Maar Michaël komt mij halen !

Wat moet ik nu doen ?

Natuurlijk komt de man van het asiel al aangestapt.

Hij heeft echt een neus voor geld.

Als hij nog maar denkt dat iemand mij wil kopen is hij daar.

De dame vraagt of ik te koop ben.

Natuurlijk ben ik te koop.

‘Hij is toch niet ziek ?’ vraagt ze.

Natuurlijk ben ik niet ziek.

‘Hij moest weg bij zijn baasjes omdat hij een vaas stuk heeft gemaakt en aan de meubels knabbelde.’

‘Kunnen wij hem dan wel nemen ?’ vraagt de man.

‘Is dat wel een goede beslissing ?’

‘Hij zal ook bij ons alles stukbijten !’

‘Dat is niet waarschijnlijk’ zegt de asielbaas.

‘Enkel wanneer die beesten lang alleen zijn, vervelen ze zich en willen ze wat knabbelen.

Je kan ze natuurlijk ook iets geven om op te bijten, en dan blijven ze van de kussens en de meubelen af.’

‘Zie je wel’ zegt de dame ‘jij bent thuis, we hebben een grote tuin, hij zal het wel leuk vinden bij ons.’

‘Het is een ‘zij’’ zegt de baas.

O, dat wisten ze nog niet.

Ik ga vlug op mijn rug liggen en laat ze mijn buik zien.

Ik kwispel vinnig met mijn staart, maar ik hou die mensen met mijn twee ogen in de gaten.

‘We zullen er eens met Michaël over spreken’ zegt de man.

Hoor ik de naam Michaël ?

Ik spring op en begin vrolijk te blaffen : ‘hé, mensen, Michaël ken ik wel, daar wil ik best mee naartoe !’

‘Michaël is hier gisteren geweest, en die vindt de hond best te doen’ zegt de dame.

‘Ja,’ zucht de man, ‘als het zo zit zullen we hem maar meenemen.’

Hij stapt met de baas naar een gebouw.

De dame blijft nog wat bij me.

Ik kom bij haar aan de tralies staan, en geef haar een poot.

Ik lik ook even haar hand, en dat vindt ze best leuk.

‘Ik vind je wel een mooie hond zegt ze, je zult het goed hebben bij ons.’

De man komt terug en de baas heeft een lijn bij.

Hij doet de lijn om mijn hals en laat mij uit de kooi.

‘Neem jij hem maar’ zegt hij tegen de man, want met die jonge hondjes weet je maar nooit.’

Wat wil hij daar nu mee zeggen ?

Denkt die domme baas, dat ik bij hem wil blijven wonen ?

Zou ik misschien op zoek gaan naar mijn oude baasjes ?

Ik weet helemaal niet waar die nu zijn.

Neen, ik wil best met deze mensen mee.

Mee naar Michaël en Jan.

Mee naar een huis met een tuin.

We stappen samen door de grote poort.

Ik kijk niet om naar mijn kooi, ik wil die vlug vergeten.

We stappen in de auto.

‘Ga maar achterin bij je hond zitten, misschien bijt hij anders alles kapot.’

De dame komt naast mij zitten.

Ik kruip heen en weer en wil niet gaan zitten.

Ik ben veel te gelukkig.

Ik blaf van blijheid, maar de man wordt zenuwachtig.

‘Houd dat beest stil’ roept hij.

Oei, oei, straks brengt hij mij terug.

Ik ga vlug liggen, met mijn kop op de schoot van mijn dame.

Ze streelt mij zacht en ik geniet ervan.

Ik zal het best met haar kunnen vinden.

Ik kijk door het raampje van de auto.

Hier ben ik nog nooit geweest.

Er zijn veel auto’s op de baan, er staan veel huizen langs de weg.

Nu rijden we in een donkere kelder.

Oef, ik ben blij dat het weer licht wordt.

Na een poosje draaien we van de baan af.

We komen in een rustige straat met mooie huizen.

Elk huis heeft een mooie tuin.

Dan stopt de auto.

De man neemt de lijn vast en trekt mij uit de auto.

Ik vind het hier best mooi !

Dit is nu mijn nieuwe thuis.

Ik voel mij direkt op mijn gemak.

Ik snuffel aan alles wat ik tegenkom.

Ik heb het best naar mijn zin.

‘Laat je hond maar eens in de tuin’ zegt de baas.

Ik voel al direkt wie mijn baasje zal zijn.

Ik ben de hond van de dame.

Zij wordt mijn mama !

Samen met haar loop ik de tuin in.

Het is een grote tuin.

Er zijn grote bomen, bloemen en gras.

Ik ga van de pret in het gras rollen, en lig nog maar eens op mijn rug met mijn pootjes omhoog.

Wat prettig, mijn mama streelt over mijn buikje.

Dat doet goed !

‘Houd daarmee op’, roept de baas, ‘ze heeft misschien wel vlooien !’

Vlooien, wat is dat ?

Als ik rechtsta schud ik mijn vacht.

‘Hoe zullen we haar noemen ?’

‘Daar moet ik niet lang over denken’ zegt de baas ‘ZEZETTE’ natuurlijk !’

‘Waarom Zezette ?’ vraagt mijn mama

‘Ze gaat om de haverklap op haar rug, ze geniet er nog van ook, dus het is een echte ‘ZEZETTE’ zegt de baas.

Mijn mama reageert niet, of het nu Zezette is of Diana, het kan haar niks schelen.

Ze is blij met mij, ik ben haar hond, en daar is ze dankbaar om.

De baas begint aan het eten.

Het ruikt wel lekker .

Mijn mama zoekt in de garage een eetkom en een drinkkom.

Het zijn mooie, blinkende kommen.

Als ik erin kijk kan ik mezelf zien.

Maar ik wil mij niet spiegelen in mijn kom, ik heb dorst en honger.

Ik blaf, en mijn mama begrijpt me.

Ze geeft me vlug wat fris water en dat smaakt heerlijk.

‘Ah, ze kan toch proper drinken,’ zegt de baas ‘dat is toch al iets waard.’

Hmm, dat vlees ruikt lekker.

Ik ga eens snuffelen, maar dat is geen goed idee.

‘Als ik kook moet je niet komen snuffelen’ zegt de baas.

‘Kom,’ zegt mijn mama, ‘hier is uw nest.’

Ik vind het wel een aangenaam nest.

Onder de pianobank ligt een zacht kussen.

Het is mooi en warm.

Ik wil braaf zijn, en ga een poosje liggen.

De geur van het lekker eten prikkelt mijn neus.

Ik hoor de borden en bestekken rammelen.

Ik denk dat mijn nieuwe baasjes gaan eten.

Er wordt gebeld.

Ik schrik op en begin hevig te blaffen.

‘Stil maar’, zegt mij, mama, ‘het is Michaël.’

Ja hoor ! Michaël komt binnen en ziet mij direkt.

‘O, was dat de verassing’ roept hij blij !

‘Ze is lief he mama ! Jan, mijn vriend, vindt haar ook het einde.’

Ach, zo zit dat. Jan is de vriend van Michaël, dus die woont hier niet.

Ze zitten samen aan tafel.

Ze eten smakelijk.

Ik kijk verlangend naar hun bord.

Ik durf niet te bedelen, want dat mag niet.

De baasjes eten altijd eerst, daarna krijg ik te eten.

Ik drink een beetje water.

‘Die hond heeft precies dorst’ zegt Michaël.

‘Heeft ze al een naam ?’

‘Papa noemt haar ‘Zezette’ !’

‘Dat vind ik een leuke naam !’ roept Michaêl.

Na de begroeting van gisteren vind ik wel dat die naam haar past’.

Ik weet niet precies waarover ze het hebben.

Eén ding weet ik wel.

Mama is opgestaan en heeft min kom gevuld met lekkere brokjes vlees, aardappelen met saus en smakelijke groenten.

Het is een echt feestmenu.

Ik eet alles op tot het laatste stukje.

Ik lik mijn kom netjes proper want dat is beleefd.

Dan drink ik nog eens van mijn fris water en ga ik rustig onder de bank liggen.

‘Ze ziet er braaf uit’ hoor ik nog net zeggen en dan val ik in een droomloze slaap.

Hoor ik iets ?

Waar ben ik ?

Ah, ja, ik weet het weer.

Michaël streelt mij even en zegt : ‘dag Zezette tot morgen !’

‘Kom goed thuis’ zegt mijn mama.

Dus, Michaël woont hier niet.

Ik woon hier met de baas en met mijn mama.

Ik mag mee in het salon.

De baas drinkt rood water.

Mijn mama drinkt ook rood water.

Ze vertellen en spreken in een taal die ik niet begrijp.

Ik wil ook eens van dat water proeven, maar mijn mama zegt ‘assis !’

Wat wil dat zeggen ‘assis’ ?

Ik blijf aandringen maar ze duwt me neer.

Ah, nu versta ik het : ‘assis’ betekent ‘zit’.

Waarom zegt ze dan niet gewoon ‘zit !’ ?

Grote mensen kunnen soms toch raar doen.

Waarom spreken ze altijd in een andere taal ?

‘Kom, we gaan slapen,’ zegt de baas.

Mijn mama neemt mijn lijn en samen gaan we nog eventjes de tuin in.

Achteraan in de tuin mag ik mijn piske en mijn kakske doen.

Dat is gemakkelijk !

Nu kan ik ook rustig gaan slapen.

Ik wil mee de trap op, maar dat mag niet.

Ik moet onderaan de trap onder de bank slapen.

Ik wil dat niet begrijpen, maar er is niets aan te doen.

Ik mag van de baas de trap niet op.

Dan kruip ik maar in mijn nest en droom van een mooi kasteel met een grote tuin vol konijntjes.