Mag ik me even voorstellen ?

Ik ben Zezette.

Eerst had ik een andere naam. Die ben ik vergeten..

Wat er bij mijn eerste baasjes gebeurde ben ik niet vergeten, ik ga het u vertellen.

Ik woon in een mooi huis.

Ik heb een zeer mooie mand om te slapen.

Mijn baasjes zijn lief , ze spelen met mij en strelen me.

Bert, de kleine peuter, trekt me bij mijn oren, maar dat doet geen pijn.

We ravotten samen over de tapijt en dat vinden papa en mama goed.

‘Kijk, hoe goed ze samen kunnen spelen’, zeggen ze dan.

Dan kijk ik ze lief aan en iedereen gaat rustig slapen.

Mijn baasjes gaan elke dag vroeg weg naar hun werk.

Ik blijf alleen.

Ik verveel me in dat grote , stille huis.

Dan zoek ik een kussen om wat te knabbelen.

Dat kussen is mijn konijn.

Ik trek, sleur , schud en knabbel tot er niets dan flarden overblijven.

Als mijn baas thuis komt is hij erg boos.

Ik krijg een stamp en vlieg in de garage.

Als mama aankomt met kleine Bert jank ik heel luid.

‘Ik wil eruit ! Ik wil spelen !’

‘Kom,’ zegt mama ‘ het is voor jou niet leuk om zo alleen te zijn, maar kussens stukmaken dat kan toch niet !’ ‘Speel wat braaf met Bertje in de tuin, dan maak ik lekker wat eten voor ons allemaal.’

In de tuin spelen, dat zie ik wel zitten.

Eerst maak ik een grote plas, en dan hollen we door de tuin en rollen we door het gras.

‘Zal hij naar die kleine niet bijten’ vraagt papa bezorgd.

Waarom zou ik ? Bertje is toch mijn vriendje !

Het eten ruikt lekker.

In mijn nieuwe kom krijg ik lekkere hondenbrokken en vlees.

De rest van Bertjes’bord komt ook nog in mijn kom terecht.

Nu nog eventjes wat drinken en dan kunnen we lekker slapen.

Waarom mag ik nu niet in de kamer van mijn vriendje slapen ?

Die grote mensen houden er ook zo’n vervelende gewoontes op na .

Dan kruip ik maar in mijn mand en droom vlug van echte konijntjes !

Vandaag verveel ik me weer.

Ik zoek een konijn , maar al de kussens liggen te hoog.

Een pantoffel van papa. !

Ja dat is leuk, daar kan ik nog langer op knabbelen, want die is zeer sterk.

Ik sleur nog aan het laatste stukje als de deur opengaat.

Oei, oei, er gaat wat zwaaien.

De ogen van papa kijken me zeer boos aan.

Ik krijg een trap tegen mijn kukuke, en vlieg de garage in.

Ik hoor papa tegen mama brullen : ‘nu gaat het te ver, ze moet weg !’

‘Och,’ zegt mama ‘ ze is nog jong, en jonge hondjes bijten graag alles stuk, we zullen ze nog een tijdje houden en dan zien we wel of het beter gaat.’

Die avond krijg ik geen eten.

Ik slaap in de hoek van de garage, want ik ben gestraft.

Blaffen durf ik niet, want papa is zo boos !

De volgende dagen houd ik mij koest.

Ik slaap veel.

Soms zoek ik iets om te knabbelen, maar ik vind niks !

Dan begin ik maar aan de meubelen.

Als ik de sleutel in de deur hoor, ben ik altijd zeer blij.

Met mijn kwispelende staart kom ik mijn baasjes begroeten.

Ik ben uitgelaten en spring vrolijk tegen ze aan.

Maar o wee…

In mijn zottigheid kom ik te dicht bij Bertje en hij valt om.

In zijn val trekt hij het tafelkleedje mee en de mooie vaas valt al rinkelend in duizend stukjes op de grond.

‘Nu is de maat vol !’

Ik mag met de auto mee.

Leuk zeg !

Ik kom aan een groot gebouw en hoor heel veel honden blaffen.

Zou het hier een speeltuin voor hondjes zijn ?

Vader houdt mij aan de lijn.

Ik ben er niet helemaal gerust in.

Als we de grote ijzeren poort binnenstappen, zie ik overal hekken.

Daaracher staan , liggen , of zitten honden en katten.

Ze maken heel veel lawaai.

Een grote man stapt op ons toe.

Vader praat met hem. Zouden ze over mij vertellen ?

Ik voel dat de lijn aan die man wordt doorgegeven.

Die man brengt me naar een hok.

Ik bekijk mijn baasjes .

Zonder om te kijken gaan ze door de grote poort weg.

Ze vergeten mij mee te nemen

Ik blaf zo luid ik kan.
Ik hoor Bertje wenen, maar ze keren niet weer.

Vergeten ze mij echt ?

Ik wacht en wacht , blaf en roep, maar ik blijf alleen achter.

Zullen ze mij straks komen halen ?

Uitgeput van het blaffen ga ik in een hoekje zitten.

Het wordt al donker.

Ik durf niet slapen, want ik wacht op mijn baasjes.

Ik sta aan het hek en rek mij zo goed ik kan.

Ik kan de grote poort zien.

De grote man vult mijn kom met brood en koffie.

Ik lust geen brood, en zeker geen ‘ koffiebrood.’

Ik drink alleen een beetje water .

Dan sta ik weer op wacht.

Ik denk aan mijn baasjes.

Vooral aan mijn vriendje Bert.

Waarom laten ze mij alleen ?

Ook een hondenhart is niet van steen !

In stilte pink ik een traantje weg.
Ik buig mijn kop en verstop mijn ogen , ik wil niet laten zien dat ik treurig ben.

Wat hoor ik ?

Voetstappen !

Zou de grote man nu weer eten brengen ?

Iemand komt door de grote poort.

Is het mijn baas ?

Voor mijn hok staan twee jongens.

‘Kijk Michaël , daar , dat is nog een jonge hond .’

‘Je hebt gelijk , Jan.’

Ik rek mij uit zo hoog ik kan.

Mijn buikje druk ik tegen de tralies en ik kijk en blaf.

‘Hé, jongens zien jullie mij ?’

‘Kunnen jullie mijn baasjes niet roepen ?’

Michaël blijft staan.

Hij kijkt me aan met vriendelijke ogen.

‘Kijk’vraagt hij aan zijn vriend, ‘is dat geen lief hondje ?’

‘Bekijk zijn buikje eens !’

‘Zo zacht , en zo rose , ik vind hem wel mooi.

Hoe oud zou hij zijn ?

Waarom kijkt hij zo droef ?’

O, kijk ik droef ?

Daar ga ik gauw wat aan doen.

Ik blaf eens vrolijk en kwispel met mijn staart.

Vinden jullie mijn buikje mooi ?

Ik zal het jullie eens goed laten bewonderen

Ik ga op mijn rug liggen met mijn vier pootjes omhoog.

Langzaam beweeg ik mijn staart heen en weer.

Ik hou nartuurlijk vanuit mijn ooghoek de jongens in de gaten,want ik wil niet dat ze weggaan.

De jongens vinden mij leuk.

‘Zo’n hond zou ik wel willen’ zegt Michaël

‘Zou hij te koop zijn ?’

‘Hij is mooi he,’ zegt de grote man.

‘Ja, we vinden hem best aardig’ zegt Michaël.

‘Is hij hier al lang ?’

‘Juist toegekomen’ zegt de grote man, ‘slechts één nacht nog maar.’

‘Is hij soms ziek’ vraagt Jan.

‘Helemaal niet’ zegt de man ‘ hij is jong en vol vitaliteit.

Hij is alleen een beetje te speels , en daarom kunnen de eigenaars haar niet in huis laten terwijl ze gaan werken.’

‘Het is een meisje.’

‘Dat hadden we wel gemerkt lachen de twee vrienden, en hoe een meisje ! !’

‘Kunnen wij die hond kopen ?’

‘Ja natuurlijk !’

‘Wel, we denken er nog even over na en je hoort nog van ons.’

‘Denk maar niet te lang’ zegt de man, ‘zulke dieren zijn vlug weg .’

Wat doen ze nu ?

Waarom gaan ze weg ?

Moest die man nu roet in het eten gooien, het ging juist zo goed.

Ik wil best met Michaël meegaan.

Ik voel mij nu al goed bij hem .

Zou hij nog terugkomen ?

Ik blaf nog eens heel luid.

Aan de poort kijkt hij nog éénmaal om .

De grote man brengt een kom met hondenbrokken.

Ik heb wel honger, maar ik kriijg geen brok door mijn keel en laat het eten staan .