Ik hoor de sleutel in de voordeur knarsen. Ik ga naar beneden.

‘Ah, Zezetteke !’

Vlug neem ik mijn beentje, en breng het mama als geschenk.

‘Waar is papa ?’ ‘Louis, joechoe ! Ik ben thuis !’ Geen antwoord…

‘Kijk Zezette, een nieuwe tafeldoek, zullen we maar alvast de tafel dekken ?

Papa zal het mooi vinden ! Is papa weggegaan Zezette ? Misschien is hij bij de buren.’

Ik loop naar de trap en blaf. ‘Doet papa nog zo lang zijn turnoefeningen ? Of slaapt papa misschien ?’

‘Waf …ik denk dat hij slaapt, want hij wil niet met mij spelen !’

Samen gaan we kijken. Er brandt geen licht in de kamer.

Door de openstaande deur komt een schim van het T.V. licht. De stem van de man op de T.V. klinkt hard. Dat is raar, waarom ligt papa nog altijd op dezelfde plaats op de grond ?

Mama knipt het licht aan. Ze kijkt geschrokken.

Ze gaat op haar knieën naast papa zitten, neemt zijn hand en schudt zacht aan zijn schouder.

‘Louis, wat is er ? Je ligt hier zo raar ! Ze loopt naar de telefoon en belt Michaël.

‘Kom vlug,’ zegt ze ‘er is iets ergs met papa ! Ik denk dat hij dood is !

Ze belt ook Thérèse ! Thérèse is de buurvrouw, die is er binnen de vijf minuten.

‘Kom eens kijken,’ zegt mama , ‘ik denk dat Louis dood is.’

Samen kijken ze naar papa. ‘Roep maar een dokter’ zegt Thérèse, ‘Louis is dood !’

Michaël komt de trap op gerend. ‘Hoe kan dat nu ?’De T.V. staat nog aan, mama zet hem uit.

Roerloos ligt papa daar, de cronometer is nog om zijn arm.

Zijn fiets staat niet op zijn plaats.‘Misschien was de inspanning te groot’ zegt mama.

Papa beweegt niet. Is dat nu dood zijn ?

Mama spreekt aan de telefoon. De dokter komt binnen.

‘Het spijt me,’ zegt de dokter, ‘we kunnen inderdaad niets meer voor je man en vader doen !’

Zijn hart heeft het begeven.Ik denk niet dat hij geleden heeft.

Hij is vrij plots gestorven.Waarschijnlijk heeft hij na zijn wandeling, een te grote inspannig gedaan.’

Er komt een zwarte auto in de straat.Er staan lichtjes bovenaan.Twee mannen komen binnen.

Samen met mijn broer gaan ze naar boven.Ze dragen een groot, zwaar deken naar beneden.

Daarin ligt mijn papa.Ze leggen papa in een grijze kist, en nemen hem mee.

De lichtjes van de auto gaan branden.Ze rijden de straat uit.

Mama en Michaël zitten aan de tafel.

Ze zeggen niet veel.Hoe kan dat nu ?

Ze roken de ene sigaret na de andere.

‘Kom,’ zegt mijn mama, ‘je krijgt korrels Zezette.’

Zij gaat met Michaël weg, ik blijf alleen.

De korrels smaken me niet.Waar is het lekkere eten van papa ?

Ik loop nog eens naar boven. Niemand te zien. Papa is weg !

‘s Morgens is Michaël eerst wakker.

We ontbijten met ons drieën. Arthur is de vorige maand door de kat opgegeten.

Mama drinkt alleen haar thee.

De meneer van de zwarte auto staat weer aan de deur.Hij heeft een boek bij zich, een boek met plaatjes. Mama en Michaël bekijken de plaatjes en kiezen.

Ze praten en schrijven.Niemand kijkt naar mij. Ze vergeten met mij te spelen.

‘Ik regel verder alles‘ zegt de meneer. Mama weent stilletjes. Michaël legt zijn arm rond haar schouders .Zo zitten ze, minuten lang …

Mama draagt haar mooi zwart kleed. Michaël zijn mooi pak met donkere das.

‘Tot straks Zezette’ zegt mama. Waar gaan ze naartoe ? Ze rijden weg in de auto van Michaël.

Ze laten mij alleen achter. Ik kruip onder mijn bank en wacht …

Ik hoor stemmen en voetstappen. Plots komen er veel mensen binnen. ‘Het was een mooie begrafenis’ zegt de man van papa’s zus. ‘Ik vind een begrafenis nooit mooi’ zegt Michaël.

‘Wel ben ik blij dat we zijn muziek konden spelen, dat was dan toch een waardig afscheid.’

‘Ik vond die muziek prachtig’, zegt Jan.

Mama zucht :‘Al de buren waren in de kerk.’

Willy zei : ‘We zullen Louis missen, vooral zijn wijze raad.’

Colette : ‘we zullen er altijd voor je zijn !’

Vooral de aanwezigheid van Nicole en Pierrot, ontroerde me diep.

Ze hebben lang naar de kerk moeten zoeken.

Ze kwamen van zover en waren bij een andere kerk.

Ze praten nog wat en drinken nog een glaasje.

Het wordt al donker wanneer de mensen buiten gaan. ‘Nog veel sterkte’, zeggen ze.

Michaël blijft nog wat bij mama.Ze praten niet zo veel. Ze zitten gewoon bij elkaar.

Dan vertrekt ook Michaël, ‘tot woensdag’ zegt hij.

‘Ja, Zezette,’ zegt mama, ‘nu zijn we nog met ons tweetjes !’

Dus, papa is voor altijd weg ? ‘Moet ik nu op je passen, mama ?’

Er schijnt een waterzonnetje door het raam.

De grote staande klok is stilgevallen.

Het is stil in huis !

Boven hoor ik mama wenen.

IK WAAK EN WACHT  !