Ik lig rustig te slapen, er wordt gebeld.

Wie zou er nu weer zijn ?

Ik zal maar eens vlug gaan blaffen.

Oei, hier is toch geen spiegel naast de deur ?

Staat er dan een echte Labrador, daar wil ik wel het fijne van weten.

Mijn rugharen staan al recht wanneer Colette de deur open maakt.

‘Kom binnen’ zegt ze.

Weet die wel goed wat ze doet ?

Moet er nu een andere hond bij haar komen ?

En ik dan ?

Er komt een hond binnen die een man vooruit trekt.

Die hond heeft een beugel om zijn borst.

De man houdt die beugel vast in zijn linker hand, in de rechter hand heeft hij een witte stok.

Zou dat een stoute hond zijn, en moet die man hem voortdurend slaan ?

Ik doe enkele stappen achteruit, zo kunnen ze beter binnen.

Aan de livingdeur wacht ik wel even, want ik vertrouw het zaakje niet helemaal.

‘Eindelijk Tom,’zegt Colette vriendelijk, ‘ik ben blij om jullie te zien !’

Hoor ik dat juist, is Colette blij met die hond ?

Zal ze die misschien kopen ?

‘Ik ben ook blij’ zegt Tom.

‘Ik had al veel vroeger willen komen om Bo voor te stellen, maar ik had het zo druk .’

Ah, die hond is Bo.

Hij ziet er helemaal niet kwaad uit.

Hij ruikt lekker.

‘Gaan we buiten zitten ?’ vraagt Willy.

Dat vindt iedereen goed.

Ik vind dat opperbest, dan kan ik even ademhalen en wat lopen, want ik heb het een beetje benauwd.

Terwijl we naar buiten gaan tikt Tom tegen alle stoelen met die witte stok.

Voor de deurdrempel houdt Bo stil en gaat dwars voor Tom staan.

‘Ja, jongen…’ zegt Tom.

Hij voelt eerst met de stok en stapt het afstapje af.

Hij tikt tegen een tuinzetel en vraagt : ‘zal ik me hier zetten ?’

Dat moet hij toch niet vragen, wat scheelt er toch aan Tom ?

Bo zit naast hem.

Tom doet de beugel van Bo uit.

Ha nu kan ik hem de tuin laten zien.

Niks van !

Bo gaat rustig naast de voeten van Tom liggen.

Is dat ook al zo’n slaapkop als Tess ?

Ik ga even aan hem snuffelen.

‘Is dat jullie hond ?’ vraagt Tom, ‘ik wist niet dat jullie een hond hebben.’

‘Hela, ik ben de hond van mama, ik ben maar op vakantie bij Colette.’

Dat zegt ze gelukkig ook.

‘Het is ook een Labrador’ zegt ze.

‘Ze noemt Zezette.’

Tom lacht : ‘dat vind ik een mooie naam’.

Zal ik je eens laten zien dat ik een mooi meisje ben ?

Ik lig op mijn rug, en ventileer even met mijn staart.

Er komt geen reactie.

Wat scheelt er eigenlijk aan die man ?

Colette streelt mijn buik, ‘hou er maar mee op’ zegt ze, Tom kan je kunstjes niet zien.

Ze vertelt Tom over mijn geliefde houding, en verklaart hoe ik aan mijn naam kom.

Daar moet hij hartelijk om lachen.

‘Ik vind labradors heel lieve en trouwe honden’ zegt hij.

‘Daarom hebben ze juist die soort uitgekozen om ze op te leiden tot blindegeleide honden.

Ik ben dan ook heel blij met mijn Bo !’

Nu begrijp ik het.

Tom is blind.

Hij kan niet zien waar hij loopt, daarom voelt hij met de stok en laat hij zich leiden door Bo.

Juist als mijn euro valt, neemt Tom zijn stok op en plooit hem op.

Dat vind ik wel facinerend !

Ik heb nog nooit een plooibare stok gezien.

Als mama stokjes opraapt voor de haard, dan plooit ze die ook, maar die zijn stuk.

In deze witte stok zitten elastiekjes, hij kan die plooien zonder te breken.

Hij steekt de stok in zijn jas.

‘Die heb ik hier niet nodig’, lacht Tom.

Terwijl ze een glaasje drinken ligt Bo naast de voeten van Tom.

Iedereen vergeet hem, maar ik niet.

Ik sta naast Tom en grom even : ‘mag Bo niet met mij spelen ?’

Hij begrijpt me direkt.

‘Ja, Zezette’, zegt hij ‘Bo mag even met je de tuin in !’

Hij klopt even op de rug van Bo.

Die spitst direct zijn oren en kijkt rond.

‘Het is o.k.’ zegt Tom, ‘ga maar !’

Dat moet hij geen tweemaal zeggen.

Bo springt recht, en samen lopen we als twee zottekes over het gras.

Ik laat hem elke struik zien.

Ik vertel hem van de katten, hoe ik die in de bomen jaag !

Nu zijn er dit jaar ook eekhoorntjes bij gekomen, die zijn kleiner en vlugger.

Dat is nog leuker !

‘Ik mag dat niet doen’, vertelt Bo.

‘Naar katten of dieren mag ik nooit meer kijken, en op mensen mag ik ook niet reageren’.

Nu begrijp ik waarom hij mij niet zag staan toen hij binnen kwam.

‘Enkel wanneer er iemand te dicht bij mijn baasje komt grom of blaf ik.

Ik moet altijd op hem passen.’

‘Onder honden gezegd Bo, is dat niet vervelend om altijd een mens vooruit te sleuren ?’

‘Neen, ik sleur Tom niet vooruit hoor, ik kijk enkel waar hij moet lopen, ik ben zijn ogen.’

‘Ik mag overal met mijn baasje mee, en dat is wel leuk.’

‘Overal waar ik kom bewonderen de mensen mij. Tom vertelt altijd lieve dingen over mij en dat doet mijn hondenhartje deugd !’

‘Woef, als je het zo ziet !’

Ik voel me een beetje rot.

Waarom ben ik ook geen geleide hond geworden ?

‘Zullen we eens om het vlugst lopen ?’

‘Het spijt me Zezette, maar daar ben ik helemaal niet goed in.

Tijdens de opleiding hebben ze ons afgeleerd om te lopen.’

Ha, toch iets dat ik beter kan.

‘Kom, we gaan eens kijken of er geen botje te krijgen is.’

Ha, Colette snapt het.

Ze geeft ons eerst een lekker kommetje fris water.

Dat slurpen we vlug op.

‘Bo geniet ervan’ zegt Tom.

‘Mag Bo een beentje ? vraagt Colette.

‘Ja, maar geen koekjes, en zeker geen chocola, anders wordt hij blind,’ zegt Tom.

Daar moet ik eens hard om lachen.

Ik eet al 10 jaar koekjes met chocolade en ik zie de katten nog van ver !

Mensen weten dan toch niet allles !

Ik wil Tom vragen of hij te veel koekjes heeft gegeten, maar mijn hondenverstand zegt dat het onbeleefd is en eet daarom maar vlug mijn beentje.

Bo is niet gewoon om botjes te krijgen.

Hij snuffelt eerst wat, en dan begint hij ook te knabbelen.

Nu ons buikje vol is wil ons hartje wat rust.

Bo ligt aan de voeten van Tom.

Ik leg me aan de voeten van Colette.

Ik hoor mijn vrienden praten over vroeger.

Graag zou ik een dutje doen zoals Bo, maar ik ben wel een beetje droevig.

Ik zou ook graag een geleide hond zijn.

Het moet leuk zijn om mensen te begeleiden.

Zal ik daar ooit nog in lukken ?