Het is weer zover. Zondag is er feest in de straat.  Dat vind ik nooit zo leuk. Er is veel lawaai, dan kan ik niet slapen. Erger nog, alle kinderen lopen met gekke kleren op straat.

Ze fietsen of steppen in een stoet. Ik mag nooit meedoen, en moet zelfs binnen blijven. Honden mogen niet tussen de fietsers lopen.

Ik lig stil onder mijn bank en kijk met droeve ogen. Colette vraagt: ‘Wat scheelt er Zezette ?

Ik zucht diep. Is het Bo ? ‘O’ zegt ze, ‘ik denk dat ik het weet, het is het feest zeker .’ Ik grom zacht…

Ze gaat naar het bureel en heeft een groot dik boek bij. Moet ik nu ook al boeken lezen ? Kijk, zegt ze, en toont een mooie plaat. Op die prent zie ik een hondenkar met vier klein kindjes erin. Deze hond mag mee in de stoet ! ‘Zou ik dat ook mogen doen, Colette ?’

‘Natuurlijk kan je dat, maar … eerst moeten we zo’ n kar vinden.’ Dat is werk voor Willy, die vindt toch alles ? Ja, maar nu zijn er bijna geen hondenkarren meer te vinden.

Ik leg mijn kop op haar knie en kijk haar vol verlangen aan.  Kom’, zegt ze ‘we gaan alvast eens oefenen.’ ‘Joepie, ik zal goed luisteren, ik wil alles doen wat je zegt !’

De eerste oefening valt al best tegen. Wel  twintig keer moet ik voort stappen, dan is het weer zit, dan is het weer voort !

Weet ze eigenlijk wel goed wat ze nu wil ? Ik wil gewoon lopen, maar dat mag ook al niet.

Ik denk dat paarden niet zo’ n gemakkelijk leven hebben. Maar ik wil toch mee in de stoet !

Ik doe goed mijn best.

Na de middag oefen ik verder. We gaan naar het tuinhuisje. Daar staat nog een oude kinderkoets. Moet ik daarin ? Neen, dat is mijn koets, die moet ik trekken. Eerst komt er nog een zak grond in. Nu is de kar zwaar genoeg.Ik krijg een beugel om mijn borst. De kar is wel zwaar. Zouden die kindjes niet naast mijn koets kunnen lopen ? Neen, natuurlijk niet, ik denk aan de foto ! Om vijf uur gaat het al best. Plots maak ik een grote fout! Om de hoek zie ik die grote grijze kater. Daar wil ik natuurlijk achteraan en pardaf, gans de kar vliegt van de weg. Daar kan Colette helemaal niet om lachen. Ik trouwens ook niet want het doet wel een beetje pijn. Dat zal dus geen tweede keer gebeuren !

Willy komt thuis. Hij heeft een zeer mooie kar bij. Het valt mee, die kar heeft grote sterke wielen. Ik moet een beugel om mijn borst. Daaraan hangen de tremen van de kar. Nu maar eens proberen. Dat gaat lekker! Ik voel de kar bijna niet. Nu nog een gewicht erin. Zelfs met twee zware zakken in de kar gaat het nog altijd goed.

‘Flink Zezette, dat zal morgen zeker wel lukken !’

Ik blaf van vreugde !

Vandaag is het zover. Het is zeer druk in de straat. Iedereen is mooi gekleed.

Ik ben een beetje nerveus. In de garage staat de hondenkar, ze is zeer mooi versierd, juist een koets! Mag ik voor zo'n mooie koets lopen ?

Joepie !

Daar komen de kindjes. Ze zijn als prinsjes en prinsesjes verkleed. Ze zijn heel nieuwsgierig, en ook een beetje bang. Ik zal wel voorzichtig zijn, jullie moeten niet bang zijn!

Ik krijg nog een strik om mijn staart. Dat wil ik niet, ik bijt die er direkt af.

Colette is wel zeer zenuwachtig.

‘Zal dat wel goed aflopen ? vraagt ze aan Willy.

‘Natuurlijk zal dat goed gaan’ blaf ik, ‘ik ben flink.’

Op dat ogenblik komt mama juist thuis.

Wat een verrassing !

Ik blaf zo luid ik kan ! Kijk, mama wat ik mag doen !

Nicole en Pierrot zijn er ook bij. Hun mond valt open van verbazing.

Kom jij naar mij kijken mama ? Natuurlijk doet ze dat. Ze krijgt tranen in de ogen en slikt even. ‘Wat is dat mooi Zezette, flink zijn hoor !’

Ik sta roerloos stil wanneer Colette en Willy mij voor de kar spannen. De kindjes gaan er voorzichtig inzitten.‘Gaat het Zezette ?’

Natuurlijk, ze zijn veel lichter dan die zware zakken ! Zo fier als een pauw en zo sterk als een paard trek ik de koets vooruit.

Nu moet iedereen een traantje wegpinken.

Wat hebben die grote mensen nu toch?

Zien ze niet dat dit voor mij de mooiste dag van mijn leven wordt ?

De stoet vertrekt.
Eerst komen de kindjes op de step.
Daarna de fietsjes.
Dan de goocars.
En dan … de feestkoets : Zezette met de prinsjes!

Iedereen klapt in de handen en juicht.

Ik denk aan het verhaal van Bo.

Niet naar de mensen of naar de dieren kijken. Alleen voor je baasjes zorgen!

‘Voort’, zegt Colette en ik stap flink door de straten. Aan de hoeken ben ik wat trager en alles gaat naar wens.

Aan de feesttent wacht mijn mama mij op.
Ik krijg de dikste knuffel.

De kindjes krijgen allemaal een grote lekstok als prijs.

En ik ?

Een heerlijk been !

Het is een reuze feest!

Nog nooit was ik zo blij.

De harde muziek stoort me helemaal niet.

Ik knabbel aan mijn been.

Tess wil ook wel eens proeven, maar dat kan ik niet toestaan, hij moet maar een kleiner botje eten, hij was toch geen geleide hond !

Was Bo hier maar… Dan zou ik heel fier zijn.
Ik ben een zeer gelukkige Zezette !