Ik ben zeer blij dat mijn mama weer thuis is.

Het verlof bij Colette was wel leuk maar toch ben ik het liefste thuis.

Ik ruik weer de verf en de terpentijn. Ik lig naast haar terwijl ze schildert.

Mama maakt mooie grote schilderijen in olieverf.

Wil jij die schilderijen ook eens zien?

Surf dan even naar http://www.dedee.be daar kan je alles over mama lezen en al haar werken bekijken.

Michaël heeft voor haar die website gemaakt.

Maar Michaël is niet altijd even lief.

Vandaag komt hij binnen met een mooie kooi.

Ik ben benieuwd wat daarin zit en ga direct eens kijken.

Is het een nieuwe Arthur ? Of misschien een andere vogel ?

Niet te geloven …. Een echte kat !

Hoe krijgt hij het in zijn hoofd om voor mij een kat mee te brengen?

Ik spits mijn oren om te vernemen wat er met dat beest gaat gebeuren.

Neen maar, Kiki want zo noemt die kat, moet bij mijn mama blijven wonen.

Is hij nu helemaal op zijn hoofd gevallen ?

Dat kan toch niet ?

Hoe kan ik nu met een kat samenwonen ? Daar kan alleen maar ruzie van komen !

Kiki is gewoon om binnen te leven , ze komt uit de stad. Een echte stadskat dus.

Ze moet dan maar boven gaan wonen, daar kom ik niet meer.

Er was eens heel veel sneeuw buiten. Dat kon ik zeer goed zien door de ruiten.

Toen ik van de trap kwam viel ik naar benenden, omdat ik door al dat wit van de sneeuw verblind was.

Sedert die dag ga ik niet meer naar boven.

Als die kat boven kan wonen, zal het wel gaan, maar als ze voor mijn poten komt lopen sta ik niet in voor de gevolgen. Ik was hier eerst, dus ben ik de baas!

Dat wil ik allemaal aan mijn baasjes vertellen door te grommen en te kreunen. Ze begrijpen me wel.

Michaël draagt Kiki naar boven, dan neemt hij haar huisje met klimpaal en doet die ook naar de kamer.

Waarom moet die poes nu een klimpaal uit stof hebben, kan ze misschien niet buiten aan de bomen gaan krabben ? Haar bakjes om te eten zijn niet zo mooi als mijn eetkom, en veel kleiner, en haar eten ruikt niet zo lekker, het is ook maar kattenvoer!

Nu de kat helemaal boven is voel ik me al wat rustiger.

Na het eten krijg ik al de lekkere restjes van de maaltijd. ‘ Zie je wel’, zegt mama , ‘je bent nog altijd onze liefste hond.’

‘Kiki zal het hier wel naar haar zin hebben’ zegt mijn jonge baas. ‘Het is voor haar geen leven in de stad, als ze hier een tijdje woont zal ze wel naar buiten gaan.’

Dat wil ik nog wel zien, ik houd de wacht onderaan de trap en zo zal ze er niet vlug voorbij komen.

Met één oog open val ik in een onrustige slaap.