Het herfst-zonnetje schijnt door het raam.

Toch is alles nog stil.

Rijden hier geen auto’s in deze straat ?

Wonen hier geen mensen ?

Zijn mijn baasjes nog boven misschien ?

Ik zal eens vlug gaan kijken.

Ik klim de trap op, dat gaat vlug !

Boven vind ik de deur van de badkamer open, niets te zien.

Ik blaf en jank eventjes, zo roep ik mijn baasjes.

Achter een gesloten deur hoor ik stemmen.

Ik krab aan de deur en grom.

Ik hoor de stem van de baas : ‘maak die deur vlug open voordat die stomme hond alles kapot krabt.’

Mijn mama komt naar buiten.

Ze is zeer mooi.

Haar lange haren hangen op haar schouders.

Ze kijkt mij bestraffend aan.

‘Je mag niet aan de deur krabben’ zegt ze.

Hoe kan ik ze anders wekken ?

Als ik beneden aan de trap blaf kunnen ze mij niet horen.

Met hangende oortjes stap ik naar beneden en wacht aan de keukendeur.

Na een poosje komt mama eraan.

Haar haren zijn weer kort opgestoken.

Ze draagt een bril en is mooi gekleed.

Samen gaan we de keuken in.

Ze maakt het ontbijt.

Hmm … lekkere toast met kaas.

Dat lust ik wel.

De deur van de keuken gaat open en vrolijk loop ik de tuin in.

Ik mag helemaal alleen op ontdekkingstocht.

Ik kan nergens buiten.

Gans de tuin is afgezet met een groene draad.

Daar kan ik niet doorheen.

Er overspringen is ook onmogelijk want hij is te hoog.

Aan de voorkant is de toegang tot de tuin afgesloten door twee hekjes.

Daar kan ik goed op steunen om de straat te bekijken.

Er zijn inderdaad weinig auto’s. Het is hier zeer rustig.

Juist wanneer ik beslis om naar binnen te gaan, komen er mensen aan met een mooie hond.

Wie zou dat zijn ?

De mensen bellen aan.

Mijn mama maakt de voordeur open.

Nu moet ik eens vlug gaan kijken.

‘Bonjour’ zegt ze.

Het zijn Luk en Helly. ‘Jullie zijn vroeg voor het aperitief’ zegt de baas. ‘Maar juist goed, dan kunnen jullie eerst kennis maken met onze hond.’

‘Ah, een Labrador,’ zegt Helly, ‘dat is een verassing !’

Ik kijk haar van verre aan, want naast haar staat een grote hond.

Het is geen labrador, het is een gold ad river !

Ik vind hem wel mooi !

Hij heeft een mooie vacht met lange gekrulde haren.

Zijn haren zijn beige en bruin gevlamd.

Hij is groot, en sterk.

Zijn gespierd lichaam wordt gedragen door vier dikke poten.

Hij heeft een zeer mooie lange dikke staart.

In zijn dikke ronde kop staan donkere ogen.

Die ogen kijken mij droevig aan.

Wat heeft hij, is hij ziek of heeft hij verdriet ?

Is hij misschien ook door mensen achtergelaten in het dierenasiel ?

Mijn baas komt de keuken in.

Plots is Tess, want zo noemt de hond, één en al leven.

Hij kwispelt met zijn staart, en loopt vrolijk naar de baas.

Hij strekt zijn kop en rug, en laat hem door de baas strelen.

‘Louis, is de beste vriend van Tess’ zegt Luk.

Nu begrijp ik het.

Ik ben een ‘Chien Jaune’, een ‘Zezette’, omdat Tess, de lieveling van mijn baas, mooier is dan ik !

Dat vind ik helemaal niet leuk !

Ik ga even aan Tess snuffelen, en kruip verdrietig in mijn nest.

De bezoekers gaan naar het salon.

Ze drinken rood water, maar dat is eigenlijk wijn.

Tess ligt als een bloemzak op de mat.

Hij beweegt niet.

Als ik voorbij kom heft hij zijn kop en kijkt mij apatisch aan.

Hij schijnt helemaal niet in mij geïnteresseerd.

Ben ik te jong voor hem ?

Ben ik echt te lelijk ?

Ik zoek troost bij mijn mama.

Ze streelt zacht met haar warme hand mijn kop.

Dat doet deugd.

Ik kijk haar liefdevol aan.

‘Waar komt die hond vandaan ?’ vraagt Helly.

Mijn mama vertelt haar alles.

Ook van mijn lief rose buikje.

Ah, wil jij mijn buik eens zien ?

Vlug neem ik mijn geliefde houding aan.

Helly lacht.

‘Nu begrijp ik waar haar naam vandaan komt !

‘Zezette’ past helemaal bij haar !’

Mijn baas en Luk praten met elkaar.

Mijn mama haalt hapjes in de keuken.

Dat zie ik wel zitten.

Ik sta naast haar met mijn neus in de lucht.

Tess slaapt rustig verder.

Ruikt hij de hapjes niet ?

Als iedereen een hapje heeft, geeft mama mij een stukje.

Hmm… lekker !

Helly zegt : ‘dat zou je beter niet doen.

Zo maak je er een ‘bedelhond’ van.

Ze zal altijd komen snuffelen en om eten vragen terwijl jullie eten.
Wanneer je dan op restaurant gaat is dat dik vervelend.

Ze bedelen dan ook aan de tafels van andere mensen.

Tess doet dat helemaal niet.

Hij blijft rustig onder tafel liggen, en de gasten weten niet eens dat we een hond bij ons hebben.

Honden opvoeden is niet gemakkelijk.

Je kan best met mij meegaan naar de hondenschool.

Daar leren ze hoe je je hond kan africhten en gedragingen kunt aanleren.

Jonge hondjes moet je immers leren luisteren.’

Mijn mama ziet dat wel zitten.

Ze spreken af om samen naar de hondenschool in Londerzeel te gaan.

Tess ligt inderdaad te slapen.

Kijkt hij daarom misschien zo droef, omdat hij al dat lekker eten mist ?

Vooraleer ze weggaan geeft mijn baas stiekem een lekker hapje aan Tess.

Ah,ah, ligt daar de basis van hun vriendschap ?

Gaat ook de liefde van een hond door de maag ?

Ik lig in mijn nestje.

Mijn mama maakt met een penseel en verf tekeningen op een blad.

Ik mag haar niet storen.

Als ik met mijn kop tegen haar arm duw is ze boos.

De baas ligt op de zetel en snurkt.

Daar mag ik ook niet langs lopen want dan wordt hij wakker.

Het leven is niet altijd gemakkelijk voor een hond.

Ik denk aan Tess.

Waarom is hij zo mooi ?

Als ik nu eens veel slaap en veel eet, zouden mijn haartjes dan ook niet lang en mooi worden ?

Mama kan ze misschien wat bruin schilderen ?

Als ik mooi ben, zal ik ook iedereens vriend zijn.

Waarom is elke hond niet even schoon ?

Het zijn altijd de mannetjes die het mooiste zijn !

Moe van al dat denken val ik in een diepe slaap.

Ik schrik op van de bel.

Het is mijn vriend Michaël.

Ik spring vrolijk tegen hem aan.

Hij streelt mijn kop en buik.

Ik voel me heel blij.

De tafel in de eetkamer is mooi versierd.

In de keuken ruikt het zeer lekker, de baas roert in zijn potten.

Mijn ogen blinken van verlangen.

Nu en dan krijg ik een stukje zwoer, een balletje, of een stukje kip.

Mama vetelt over het bezoek van Tess.

Het doet deugd aan mijn hondenhart te horen dan Michaël mij wel mooi vindt.

‘Ik vind Tess helemaal geen hond ‘ zegt hij. ‘Het is meer een braaf kalf !’

Uit dankbaarheid leg ik mijn kop op zijn knie, en kijk hem lief aan.

Terwijl de familie eet houd ik mij koest.

Ik lig braaf te wachten onder de salontafel.

Mijn neusje doet wel pijn van al die lekkere geurtjes, het water komt mij in de mond.
Waarom moet de baas toch telkens zo lekker koken ?