|
Opapat éénmaal op een paard en nooit meer.
Het moet ergens rond 1973 geweest zijn toen een klein groepje van 5 mensen op een terras aan het afspreken waren om eens iets speciaals te ondernemen, een zekere Marc, Frieda, Nicole en nog een man waarvan ik de naam vergeten ben, ook opapat natuurlijk.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Frieda was iemand die regelmatig te paard ging rijden, en stelde dan ook voor om in een manege eens te paard gaan rijden. Opapat had nog nooit een paard van dichtbij gezien, laat staan erop gezeten, maar het gezelschap zag het duidelijk zitten, Frieda had ons ingelicht om te zeggen dat wij al te paard hadden gereden of wij anders geen kans maakten om een paard te krijgen, zij zou wel zeggen wat wij moesten doen. De auto in en regelrecht naar een manege in de streek van Stasegem-Harelbeke.
Aangekomen nam Frieda het woord, en bij de vraag of wij paard konden rijden knikte iedereen vol overtuiging van ja natuurlijk, een fluitje van een cent, dachten wij!
Er werden daar enkele paarden van stal gehaald, Frieda sprong er gezwind op, Marc kreeg een tamelijk klein exemplaar, een zwart met witte vlekken, aan zijn blik was al te zien dat hij het niet meer zag zitten, maar gezien wij stoere jongens waren kroop hij op dat zadel. Opapat moest daar waarschijnlijk het meest overtuigend geweest zijn, want hij kreeg daar het grootste paard dat in die stallen te vinden was, even ongemerkt slikken, en dan als een prof op dat paard gesprongen, ik keek in die tijd nogal naar cowboy films, en was toen nog zeer lenig, tot daar alles ok.
Nicole had schijnbaar een rustig paard, en niettegenstaande het ook haar eerste maal was, viel het helemaal niet op, anders verliep het met Marc op zijn wit gevlekte zwart en koppig ding. Vanaf de stallen liep er een pad tot aan de straat, want jawel, wij gingen de openbare weg op. Marc was ook een lachebek, maar hier voelde hij weinig neiging om te lachen, toen begon het al, dat paard van Marc ging gewillig tot aan de baan maar verder? Neen, dat paard draaide zich om in gallop met Marc erop terug te keren naar de stal, recht de stal binnen, gelukkig dat Marc nog op tijd zijn hoofd naar beneden kon houden, anders was hij een onthoofding nabij, geloof het of niet, maar dat paard heeft dat tot driemaal toe herhaald, op het gemak tot aan de baan, en in zachte gallop terug naar de stal, en Marc maar zijn hoofd naar beneden houden bij het binnenrijden van de stal. Jullie kunnen zich wel voorstellen hoe wij dat schouwspel al proestend bleven volgen, gezeten op ons paard dat gelukkig kalm bleef staan terwijl we niet meer bijkwamen van het lachen, ik kan hier nooit beschrijven welk zicht dat opleverde, en met een clown als Marc die als een volleerd mimespeler alles gelaten liet begaan. Bij een vierde poging, en onder invloed van de kennis van Frieda konden wij eindelijk de baan op, aanvankelijk zonder al teveel problemen, de paarden volgden gewoon het paard van Frieda die de kop nam.
Opapat zo fier als twee gieters zittend als een echte Jhon Wayne, maar dan wel iets trager, het probleem met zo een paard is dat daar geen stuur opstaat, geen rem, zelfs geen handrem, geen gaspedaal, geen ruitenwissers als het regent, laat staan richtingaanwijzers, niet direct mijn ding. Op een bepaald ogenblik hadden wij een eerste auto als tegenligger, en dan begon het spel.
Frieda had ons geleerd hoe we met die teugel moesten omgaan, zachtjes achteruit trekken als men wilde vertragen, ik had mijn les geleerd dacht ik toch, dus de teugel naar achter getrokken, en inderdaad, de kop van dat paard rechte zich en dat beestje vertraagde, enkel zal ik wat te hard getrokken hebben, want onverwacht en met een stevige ruk ging die paardenkop terug naar beneden met het gevolg dat opapat mee naar beneden ging tot in de nek van die stouterd, ik was al blij dat ik erop bleef. Toen die auto zéér traag voorbijkwam begon dat beestje toch wel een beetje schuin over de weg te lopen zeker, het was net of hij die man in de auto kende en even goedendag wou zeggen, ik had ook geleerd dat ik een beetje de teugel naar rechts moest trekken om hem terug op het rechte pad te krijgen, zo gezegd zo gedaan, en dat viel nog mee ook, het was het eerste bevel dat dit paard van mij aanvaarde, ik dacht, nu ben ik hem meester, maar dat was buiten de waard gerekend, aan een kruispunt gekomen trok ik terug aan de teugel om hem te doen stoppen, met in mijn achterhoofd, hij gaat mij geen tweemaal liggen hebben, de ros, en wat dacht je, juist, die kop terug naar omhoog, en bijna onmiddellijk erna de kop terug naar beneden, maar niet met den dezen dacht ik bij mezelf en liet die teugel los.
Dit had ik natuurlijk beter niet gedaan, dat beest was slim genoeg om zijn kop zo laag mogelijk te houden om er mij van te weerhouden om letterlijk de teugels terug in handen te nemen. Een snelle reactie van Frieda was nodig om mij uit die benarde positie te halen. Toen hield ik het voor bekeken, het was de enige en laatste maal dat ik zo vlug van een paard ben gesprongen, van mijn part mocht die de vrije natuur in, ik trok het mij niet meer aan. Plots was er een man op een fiets (iemand van de manege) die ons waarschijnlijk gevolgd was en die het paard kwam kalmeren, erop sprong en opapat stond daar te voet. De anderen die geen enkel probleem meer kenden tijdens de rit, volgden gewoon de man die op mijn paard terug richting manege reden. Terug in de manege aangekomen zat het gezelschap hartelijk te lachen op een terras, terwijl alle paarden die wij bereden overgenomen waren door ervaren ruiters die in galop rondreden, volgens wij vernamen, om die paarden terug gehoorzaamheid bij te brengen.
Opapat is nooit ofte nooit nog in de nabijheid van een paard gekomen, ik denk dat de beestjes er mij nog altijd dankbaar voor zijn.
Als iemand dat verhaal niet gelooft laat het mij weten.
|
